Oteru Vaticanu
| Oteru Vaticanu | |
|---|---|
 | |
| Situación | |
| País |  Ciudá del Vaticanu |
| Tipu |
colina (es)  |
| Coordenaes | 41°54′13″N 12°27′01″E / 41.903611111111°N 12.450277777778°E |
  Oteru Vaticanu Oteru Vaticanu (Ciudá del Vaticanu) | |
| Datos | |
| Altitú media | 75 m |
 | |
Oteru Vaticanu (en llatín, Vaticanus Mons) ye'l nome dau, muncho primero del entamu de la cristiandá, a una de los oteros allugaos al oeste del ríu Tíber, el llau opuestu a aquel nel que s'alluguen los Siete Oteros tradicionales de Roma. Ye posible que fuera'l sitiu d'un pueblu etruscu llamáu Vaticum.
Nel sieglu I, l'Oteru Vaticanu taba fuera de les llendes de la ciudá, y por eso foi apoderáu pa la construcción d'un circu (el circu de Nerón) y un campusantu.
La Basílica de San Pedru ta construyida sobre esti campusantu, sitiu tradicional de la tumba de San Pedru. Había otru campusantu pela redolada, que foi abiertu al públicu'l 10 d'ochobre de 2006 pa conmemorar l'aniversariu númberu 500 de los Museos Vaticanos.[1]
L'Oteru Vaticanu nun ye ún de los famosos Siete Oteros de Roma, anque foi incluyida dientro de les llendes de la ciudá mientres el reináu del papa Lleón IV, quien ente 848 y 852 espandió los murios de la ciudá pa protexer la Basílica de San Pedru y el Vaticanu.
Antes del Papáu d'Aviñón (1305-1378), les oficines centrales de la Santa Sede taben na Basílica de San Xuan en Laterano. Dempués del papáu d'Aviñón, l'alministración de la Ilesia treslladóse al Oteru Vaticanu y el palaciu papal foi (hasta 1871) el Palaciu del Quirinal, sobre'l Monte Quirinal.
Dende 1929 l'Oteru Vaticanu foi'l llugar de la xefatura de la Ciudá del Vaticanu. Ye conveniente esclariar que la catedral del obispu de Roma, el papa, nun ye la Basílica de San Pedru sinón la Basílica de San Xuan de Laterano, que ta nún de los siete oteros de Roma (el Celiu), ye un allugamientu de la ciudá de Roma qu'anguaño pertenez a la Ciudá del Vaticanu. Esta situación ye la resultancia de los Pautos del Laterano roblaos col estáu italianu en 1929, los que devolvieron a la Santa Sede un estáu temporal independiente y el so consecuente estatus diplomáticu al traviés del Estáu de la Ciudá del Vaticanu, que fueren perdíos en 1860-1870, cuando Italia prindó los territorios de los Estaos Pontificios.
