Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Saltar al conteníu

Dermochelys coriacea

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Dermochelys coriacea
tartuga coriácea
Estáu de caltenimientu
Vulnerable (VU)
Vulnerable (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Sauropsida
Orde: Testudines
Suborde: Cryptodira
Familia: Dermochelyidae
Xéneru: Dermochelys
Blainville, 1816
Especie: D. coriacea
(Vandelli, 1761)
Distribución
Sinonimia
  • Testudo coriacea Vandelli, 1761
  • Testudo arcuata Catesby, 1771
  • Testudo lyra Bonnaterre, 1789
  • Testudo marina Wilhelm, 1794
  • Testudo tuberculata Pennant in Schoepff, 1801
  • Testudo lutaria Rafinesque, 1814
  • Dermatochelys porcata Wagler, 1833
  • Dermochelys atlantica Duméril & Bibron, 1835
  • Sphargis coriacea schlegelii Garman, 1884
  • Sphargis angusta Philippi, 1899
Consultes
[editar datos en Wikidata]

La tartuga coriácea[2] (Dermochelys coriacea) ye una especie de reptil de la familia Dermochelyidae.[3] Ye la mayor de toles tortúes marines, algamando un llargor de 2,3 metros y un pesu de más de 600 kg. Un individuu machu llegó a pesar 916 quilos, anque les tortúes d'esti tamañu son rares. Atópase en tolos mares tropicales o subtropicales y ye la única especie de la so familia.

Esta especie tien ensame de carauterístiques úniques que la estremen en bona midida d'otres tortúes marines. La so tasa metabólica ye aproximao 3 vegaes mayor de lo esperao nun reptil del so tamañu, lo que, xuníu a los sos intercambiadores de calor contra corriente y el so gran tamañu, dexa caltener una temperatura corporal d'hasta 18 °C sobre l'agua circundante. Dellos científicos inclusive cunten que la tortúa llaúd tien dalguna capacidá pa xenerar el so propiu calor corporal, como un mamíferu, a pesar de que los reptiles son ectotermos o de "sangre frío", polo que dependen de la temperatura esterno pa regular la suya propia. Sicasí, tamién puede considerase a esta especie como gigantoterma.

Dibuxo del llibru "Kunstformen der Natur".

Descripción

[editar | editar la fonte]
Disposición de les quillas dorsales.

La tortúa llaúd ye la mayor de toles tortúes actuales y bien distinta del restu, tantu na so apariencia como na so fisioloxía. El cascu puede llegar a superar los dos metros, ye de tipu mosaicu y presenta un total de siete quillas nel envés y el banduyu.[4] Esta concha nun ta formada por escudos óseos, sinón que ta fecha de texíu conectivo blandu (d'ende'l nome de tortúa de cueru que se-y da dacuando). Nel cascu nun se repara'l petu nin l'afiláu cantu llateral, solo una nidia curva que da una apariencia semicilíndrica al animal. Esta forma, que recuerda vagamente al instrumentu musical, ye la que-y dio'l nome de tortúa llaúd.

Les aletes delanteres de la tortúa llaúd son muncho más llargues qu'en toles demás tortúes, tanto proporcionalmente como en tamañu brutu. Nos individuos adultos, la distancia de punta a punta puede ser d'hasta 270 centímetros.

El picu desenvolvió una forma de gabitu p'ayudar a la tortúa llaúd a morder aguamales y el so gargüelu tien barbes apuntando escontra dientro que lu ayudar a traga-y les.

Alimentación

[editar | editar la fonte]

Les tortúes llaúd subsisten gracies a una dieta d'aguamalas. Por cuenta de la naturaleza tresparente de les sos preses, les tortúes llaúd de cutiu afuéguense comiendo cachos de plásticu al debalu. Atopáronse exemplares muertos con bolses de plásticu, pieces de plásticu duro y filo de pescar nel estómagu.

Esta especie fai viaxes de miles de quilómetros y aliméntase principalmente d'aguamalas. Empobinar cola ayuda del campu magnéticu. Esta tortúa abandona cada añu les agües tropicales pa dir a les agües polares siguiendo la corriente del Golfu. Puede somorguiase llargu tiempu gracies en parte a la estracción del osíxenu de l'agua coles sos llargues papiles asitiaes nel gargüelu y a la recuperación d'osíxenu disuelto en dalgunos de los sos texíos.

Magar l'aguamala ye la mayor parte del so alimentu, tamién puede comer peces, crustáceos, calamares, oricios y algues. Puede comer acaldía una cantidá d'aguamalas equivalentes al so propiu pesu, hasta 50 individuos de l'aguamala grande. La tortúa llaúd, pos, tien un papel crucial nel caltenimientu del equilibriu ecolóxicu y tamién económicu. N'efeutu consumiendo aguamales amenorga'l so númberu y asina éstes nun comen los pexes pequeños y aumenta la pesca.

Reproducción

[editar | editar la fonte]
Una tortúa llaúd llegando a la sablera.
Friega de tortuga llaúd.
Soníu emitíu a la fin de la puesta.
Una tortúa llaúd cubriendo con sable a los sos güevos.

Les tortúes llaúd apariar nel mar. Los machos nunca abandonen l'agua una vegada qu'entren nella como críes. Les femes apáriense cada trés o cuatro años, volviendo a les sableres onde elles mesmes nacieron pa depositar les sos güevos. Una fema puede dexar hasta cien huevos en cada deposición. L'intervalu ente una puesta y la siguiente ye d'unos nueve díes. El primer apareyamientu produzse dempués de que la tortúa cumpliera diez años.

Dempués d'atopar una fema (que posiblemente exuda una feromona p'amosar la so disponibilidad reproductiva) la tortúa llaúd machu usa movimientos de la cabeza, toques col focico, mordigaños o movimientos de les aletes pa determinar la so receptividá. Les tortúes marines atópense de cutiu con dificultaes y dacuando inclusive peligroses maniobres cuando intenten reproducise. El machu tien que montar la fema dende detrás y xubise enriba col fin de poder copular, pero dacuando los cascos apexen esti procesu. L'apareyamientu puede tamién volvese peligrosu cuando'l machu ta tan desesperáu por consiguir apariase que pasa demasiáu tiempu so l'agua, y tres l'alcuentru cola femes, hasta otra hora ensin tomar aire. La fertilización ye interna, y ye normal que dellos machos apariar con una sola fema. Esti comportamientu puede evolucionar p'asegurase contra la infertilidad masculina, esaniciando l'escesu d'espelma de baxa calidá y dexando a la fema escoyer el meyor, amás d'amontar la variabilidá xenética de la descendencia. Sicasí, los estudios demostraron que la poliandria nes tortúes marines en realidá amenorga l'ésitu de la fertilización.

La división de la célula empieza unes hores dempués de la fertilización, pero'l desenvolvimientu ye suspendíu mientres la etapa de gástrula pa mover y envolubrar les célules embrionaries hasta que los güevos son depositaos. El desenvolvimientu volver# a entamar llueu, pero los embriones siguen siendo desaxeradamente susceptibles de morrer nos sos niales por movimientu del güevu hasta que les membranes desenvuélvense dafechu mientres los primeres 20-25 díes d'incubación, cuando la diferenciación estructural de cuerpu y órganos (organogénesis) prosigue.

Les sableres de anidación tienen de tar cubiertes de sable blandu y tener una zona d'agua costero poco fonda. Esto debe a que les sos blandes conches estropiense fácilmente coles roques dures. Esto ye una fonte de vulnerabilidá pa les tortúes por cuenta de que estes sableres son susceptibles de erosionarse. Les femes escaven un nial sobre la llinia de la marea alta coles sos aletes y namái faen les deposiciones pela nueche yá que el calor del día aumenta la temperatura corporal que tienen de caltener percima de la so llende y puede resulta-yos peligrosu. Entós empiecen a depositar los sos güevos, produciendo unos 110 de los cualos 70 son más llargos y fértiles, y los 40 restantes más pequeños y maneros. Estos 40 güevos restantes sirven al restu como amortiguadores y proteición y son depositaos con esi únicu propósitu siendo la única especie de tortúa que fai esto. Les femes cubren curioso'l nial, asegurándose de camuflalo frente a los depredadores con una capa de sable.

Los güevos guarar mientres 60 díes. Al igual qu'otros reptiles, la temperatura ambiente del nial determina'l sexu de les críes. Los güevos ábrense mientres siguen sol sable y toes xuntes como unu namái, dempués del anochar, les críes caven el so camín escontra la superficie y siguen la so marcha hasta'l mar. Una vegada que les críes algamen l'océanu nun vuelven a trate de normal hasta llegar al maduror. Bien poques d'elles sobreviven a esti misteriosu periodu pa convertise n'adultos. Munches son taramiaes por aves ya inclusive otros reptiles primero que tengan la oportunidá de somorguiase na agua. Cuando les lluces de les ciudaes son visibles dende la zona de anidación, les críes de tortuga llaúd son atraíes poles lluces y allóñense del mar. Munches d'estes críes son pillaes pol tráficu rodáu o perecen d'otres formes.

Les tortúes llaúd atlántiques añeren ente febreru y ochobre según les zones, n'España rexistráronse puestes de tortuga llaúd en Lanzarote (islles Canaries), pero les sos sableres preferíes son les de la desaguada del ríu Marowijne en Guyana, Plapaya Hondures, Bigi Santi (Surinam), Quintana Roo, Acandí topeto (Colombia), Isla de Culiebra (Puertu Ricu), Llaguna Jalova y Naranxal en Costa Rica, Terenganú (Malasia), según Mexiquillo, Tierra Colorada y numberoses sableres más de Méxicu. Mexiquillo[necesita referencies] ye probablemente la mayor área de anidación d'esta especie nel mundu, ente que Terenganú amenórgase cada añu por cuenta de la presión humana, hasta'l puntu de qu'hubo temporaes en que nun se vieron llegar tortugues llaúd a Malasia, a pesar de ser históricamente la zona asiática más frecuentada por estos animales.

Nel Pacíficu americanu, el principal llugar de anidamiento ye Sablera Grande,[5] allugada nel Parque Nacional Marín Les Baulas, na provincia de Guanacaste de Costa Rica. Demostróse qu'esiste un corredor biolóxicu marín d'estos reptiles nel Pacíficu, que toma 7000 km de viaxe, nuna travesía qu'inclúi Costa Rica como sitiu de friega, depués les Islles Galápagos n'Ecuador (onde recarguen pa siguir la travesía, pero non desovan) y finalmente, Suramérica, onde la ruta ramifícase.[5]

Distribución y hábitat

[editar | editar la fonte]
Galápagu topáu en Dénia n'agostu de 1597, oleu de Pedro Juan Tapia, Muséu del Prado, Madrid.

Les tortúes llaúd viven en cuasi tolos océanos del mundu, aventurándose muncho más al norte o sur qu'otres tortúes marines gracies al so peculiar sistema de regulación de la temperatura corporal.

Nos meses de branu, les tortúes llaúd son más comunes na zona que va dende'l golfu de Maine al norte hasta Florida nel sur. Fueron reparaes tamién al norte del golfu de San Llorienzo, en Canadá. Les tortúes llaúd del océanu Pacíficu son más vistes de cutiu nes islles Ḥawai, onde se sabe que se rexunten al norte del archipiélagu. Cuando s'avera'l iviernu dirixir al sur, al mar Caribe y les zones costeres d'América del Sur y África, onde s'atopen coles tortúes procedentes d'Europa. Nesti últimu llugar, gracies a la corriente del Golfu, aventúrense entá más al norte mientres los meses veraniegos, y aportaron a vistes de forma esporádica frente a les mariñes de Noruega y nel mar Bálticu. Les poblaciones del este d'Asia emigren escontra les mariñes d'Indonesia y Australia y l'océanu Índicu. Gracies a recapturas, conozse qu'esta especie de tortúa realiza migraciones tresoceániques, por casu individuos marcaos en Gabón, África, fueron recapturados n'agües del océanu Atlánticu sudoccidental.

Les tortúes prefieren agües fondes pero arrexuntar más de cutiu cuando apuerten a tierra. Nel branu son vistes frecuentemente tomando'l sol cerca de la superficie, particularmente nel estuariu de Long Island, onde fueron mancaes dacuando al topetar coles hélices de los barcos.

Amenaces y caltenimientu

[editar | editar la fonte]

N'Estaos Xuníos, la tortúa llaúd foi clasificada como en peligru a lo llargo de tola so distribución dende 1970. incluyóse-y tamién na Convención sobre'l Comerciu Internacional d'Especies Amenaciaes (CITES). Esto fai que seya illegal mancar o matar les tortúes.

Les tortúes llaúd adultes son grandes animales, non particularmente vulnerables a los depredadores. Los güevos y les críes recién nacíes, sicasí, son les que cuerren más peligru de toes. Aves, perros y otros depredadores comenenciosos fueron vistos escavando niales y consumiendo güevos. Les críes son tamién vulnerables nel trayeutu dende'l nial hasta'l mar. Una vegada qu'entren na agua convertir en preses de munchos nuevos depredadores y bien poques sobreviven hasta la edá adulta.

L'actividá humana amenaza a les tortúes llaúd de munches maneres. Creyéndolos escaecíos, los güevos son recoyíos pola xente nes islles circundantes y probablemente n'otros llugares. La remodelación de les sableres puede alteriar o destruyir el particular tipu d'hábitat que les tortúes de cueru precisen p'añerar, y les lluces de les ciudaes pueden causar que les críes alloñar del mar en llugar de dir escontra él. L'usu humanu de les sableres puede destruyir niales y puestes o soterrar güevos a demasiada fondura por que les críes puedan remanecer. Finalmente, los humanos pueden estropiar a les femes nidificantes movíos pol interés.

Mientres los adultos tán nel mar les sos mayores amenaces proceden por completu de los humanos. Les ingestiones de plásticos, cauchu, alquitrán, aceite de motor y otros productos sintéticos pueden matar una tortúa llaúd adulta o estropiala seriamente. Munches fueron mancaes por choques con embarcaciones, especialmente n'agües pocu fondes. L'equipu acomuñáu a la pesca comercial, incluyíos filos, redes, cuerdes y cables pueden enredar nes tortúes adultes y afogales. A pesar de que los "Dispositivos d'Esclusión de Tortúes" son obligatorios pa les redes, de cutiu fallen cuando se trata de dexar qu'un animal del tamañu d'una tortúa llaúd adulta escape d'elles. El NOAA estima qu'alredor de 640 tortugues llaúd adultes muerren cada añu poles empreses de pesca comercial.

Les redes son puestes deliberadamente pa prindar otres especies de tortúes marines en delles árees de Puertu Ricu. A pesar de que nun tán pensaes pa les tortúes llaúd, dalgunes son prindaes dacuando. Esta práutica ye illegal, pero sigue realizándose. En Nueva Guinea, les tortúes llaúd cácense regularmente como alimentu.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Wallace, B.P., Tiwari, M. & Girondot, M. (2013). «Dermochelys coriacea» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2013.2. Consultáu'l 30 de payares de 2013.
  2. URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  3. Sistema Integráu d'Información Taxonómica. «Dermochelys coriacea (TSN 173843)» (inglés).
  4. Riedl, R. (2011). Fauna y Flora del Mar Mediterraneu. Barcelona, España: Ediciones Omega, páx. 904. ISBN 978-84-282-0767-6.
  5. 5,0 5,1 Shillinger, George L., et al. Persistent Leatherback Turtle Migrations Present Opportunities for Conservation. En PKoS Biology, 16 de xunetu de 2008. Consultáu 9 d'ochobre de 2011[1] Archiváu 2014-12-23 en Wayback Machine

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]