ᚨ

ansuz (ᚨ) isch de erschlossni urgermanisch Name vo de a-Ruune. Er lutet uf Altnordisch óss, Altdänisch ᚭᚢᛋ aus und Altenglisch ós, het aber d Form ᚩ. D Bidütig isch "Ase"; da isch i de nordische Mythologi de Name vomene Göttergschlecht. Im gotische Alphabet haisst de Buechstabe "a" (𐌰) aza und bidütet möglicherwiis "Achse", d Form entsprecht em griechische Alpha (A) und au em latinische A.

D a-Ruune isch die viert Ruune i allne öberlifrete Ruunealphabet und die viert Ruune vom Freys ætt.

Im altfriesische und altenglische Futhorc het sich die Ruune i drai Variante uufgspalte: ᚫ æsc »Esche«; ᚪ ác »Aiche« und ᚩ ós »Ase«.

D Ruune stoot för de gmaingermanisch volloffni Vokal, lang oder churz (IPA /a/), so i de ältere und i de kontinentale Runeinschrifte. Im Spoturnordische und Altnordische för en Vokal, wo zwüschet /a/ und /o/ stoot, er werd allgemain i de Forschig miteme ghögglete "a" (ą) transkribiert (IPA: /ɒ/). Di altenglische Ruune stönd för /a/, /æ/ und /o/.

I de moderne Esotheerik bidüütet d a-Ruune Botschaft, Extase und Wortgwandhait und werd mitem Gott Odin i Verbindig broocht, well er de Hoptgott vo de Ase isch. Im Ruuneyoga bildet me da Zaiche, indem mer baid Händ ase geg före, schräg abe hebt, so ases vo de Siite ussiet wie die Ruune.

Klaus Düwel: Runenkunde. Metzler Bd. 72; Stuggart 2001; ISBN 3-476-13072-X