Spaar

Spaar is inkomste wat nie bestee word nie, of uitgestelde verbruik. In ekonomie is 'n breër definisie enige inkomste wat nie vir onmiddellike verbruik gebruik word nie. Spaar behels ook die vermindering van uitgawes, soos herhalende koste.

Metodes van spaar sluit in om geld in byvoorbeeld 'n depositorekening, 'n pensioenrekening, 'n beleggingsfonds te plaas, of as kontant te hou.^[1] Wat persoonlike finansies betref, spesifiseer spaar gewoonlik laerisiko-bewaring van geld, soos in 'n depositorekening, teenoor belegging, waarin risiko baie hoër is. Spaar sluit nie outomaties rente in nie.

Spaar verskil van besparings. Eersgenoemde verwys na die daad om nie 'n mens se bates te verbruik nie, terwyl laasgenoemde verwys na óf veelvuldige geleenthede om koste te verminder; of 'n mens se bates in die vorm van kontant. Spaar verwys na 'n aktiwiteit wat oor tyd plaasvind, 'n vloeiveranderlike, terwyl besparing verwys na iets wat op enige tydstip bestaan, 'n voorraadveranderlike. Hierdie onderskeid word dikwels verkeerd verstaan, en selfs professionele ekonome en beleggingskundiges sal dikwels na "spaar" verwys as hulle "besparings" bedoel.^[2]

In verskillende kontekste kan daar subtiele verskille wees in wat as besparing tel. Byvoorbeeld, die deel van 'n persoon se inkomste wat bestee word aan die terugbetaling van verbandleningshoofsom, word nie aan huidige verbruik bestee nie en is dus besparing volgens bogenoemde definisie, al dink mense nie altyd daaraan om 'n lening terug te betaal as besparing nie. In die Amerikaanse meting van die getalle agter sy bruto nasionale produk (d.w.s. die Nasionale Inkomste- en Produkrekeninge), word persoonlike rentebetalings egter nie as "besparing" hanteer nie, tensy die instellings en mense wat dit ontvang, dit spaar nie.

Spaar is nou verwant aan fisiese belegging, deurdat eersgenoemde 'n bron van fondse vir laasgenoemde bied. Deur nie inkomste te gebruik om verbruikersgoedere en dienste te koop nie, is dit moontlik dat hulpbronne eerder belê word deur gebruik te word om vaste kapitaal, soos fabrieke en masjinerie, te produseer. Spaar kan dus noodsaaklik wees om die hoeveelheid vaste kapitaal beskikbaar te verhoog, wat bydra tot ekonomiese groei.

Verhoogde besparing stem egter nie altyd ooreen met verhoogde belegging nie. As spaargeld nie in 'n finansiële tussenganger soos 'n bank inbetaal word nie, is daar geen kans vir daardie spaargeld om as belegging deur besigheid herwin te word nie. Dit beteken dat besparing kan toeneem sonder om investering te verhoog, wat moontlik 'n tekort in vraag ('n ophoop van voorraad, 'n besnoeiing van produksie, indiensneming en inkomste, en dus 'n resessie) veroorsaak eerder as ekonomiese groei. Op kort termyn, as besparing minder as belegging daal, kan dit lei tot 'n groei in totale vraag en 'n ekonomiese oplewing. As besparing op die lang termyn onder belegging daal, verminder dit uiteindelik investering en doen afbreuk aan toekomstige groei. Toekomstige groei word moontlik gemaak deur afsien van huidige verbruik om investering te verhoog. Spaargeld wat nie in 'n finansiële tussenganger gedeponeer word nie, beloop egter 'n lening (rentevry) aan die regering of sentrale bank, wat hierdie lening kan herwin.

In 'n primitiewe landbou-ekonomie kan besparings die vorm aanneem om die beste van die mielie-oes as saadmielies vir die volgende plantseisoen terug te hou. As die hele oes verbruik word, sal die ekonomie die volgende seisoen oorskakel na jag en versameling.

Klassieke ekonomie het aangevoer dat rentekoerse sou aanpas om besparing en belegging gelyk te stel, om 'n ophoping van voorraad (algemene oorproduksie) te vermy. 'n Styging in besparing sal 'n daling in rentekoerse veroorsaak, wat investering stimuleer, dus sal belegging altyd gelyk wees aan besparing. Maar John Maynard Keynes het aangevoer dat nie spaar of belegging baie reageer op rentekoerse nie (d.w.s. dat albei rente-inelasties was) sodat groot rentekoersveranderings nodig was om dit weer gelyk te stel nadat een verander het. Verder was dit die vraag na en aanbod van geldvoorrade wat rentekoerse op kort termyn bepaal het. Spaar kan dus belegging vir aansienlike hoeveelhede oorskry, wat 'n algemene oorvloed en 'n resessie veroorsaak.

In terme van persoonlike finansies stem die handeling van spaar ooreen met nominale behoud van geld vir toekomstige gebruik. 'n Depositorekening wat rente betaal, word tipies gebruik om geld te hou vir toekomstige behoeftes, dit wil sê 'n noodfonds, om 'n kapitaalaankope te doen (motor, huis, vakansie, ens.) of om aan iemand anders te gee (kinders, belastingrekening, ens.).

Binne persoonlike finansies word geld wat gebruik word om aandele te koop, 'n beleggingsfonds in te sit of wat gebruik word om enige bate te koop waar daar 'n element van kapitaalrisiko is, as 'n belegging beskou. Hierdie onderskeid is belangrik aangesien die beleggingsrisiko 'n kapitaalverlies kan veroorsaak wanneer 'n belegging gerealiseer word, anders as kontantbesparing(s). Kontantspaarrekeninge word beskou as 'n minimale risiko. In die Verenigde State word van alle banke verwag om depositoversekering te hê, gewoonlik uitgereik deur die Federal Deposit Insurance Corporation of FDIC. In uiterste gevalle kan 'n bankmislukking veroorsaak dat deposito's verlore gaan soos dit aan die begin van die Groot Depressie gebeur het. Die FDIC het sedertdien verhoed dat dit gebeur.

In baie gevalle word die terme spaar en belegging uitruilbaar gebruik. Baie deposito-rekeninge word byvoorbeeld deur banke vir bemarkingsdoeleindes as beleggingsrekeninge bestempel. As 'n duimreël, as geld in kontant "belê" word, dan is dit spaar. As geld gebruik word om een of ander bate te koop wat gehoop word om mettertyd in waarde te styg, maar wat in markwaarde kan wissel, dan is dit 'n belegging.

In die ekonomie word besparing gedefinieer as na-belaste inkomste minus verbruik.^[3] Die breukdeel van inkomste wat gespaar word, word die gemiddelde geneigdheid om te spaar genoem, terwyl die breukdeel van 'n verhoging tot inkomste wat gespaar word, die marginale neiging om te spaar genoem word.^[4] Die spaarkoers word direk deur die algemene vlak van rentekoerse beïnvloed. Die kapitaalmarkte bring die som van (persoonlike) besparing, staatssurplusse en netto uitvoer in ewewig met fisiese belegging.^[5]