Fra Angelico

Fra Angelico
Geboortenaam	Guido di Pietro
Gebore	omstreeks 1395 Rupecanina, Mugellostreek, Republiek van Florence
Sterf	18 Februarie 1455 (op die ouderdom van omtrent 59)
Veld	Skilder, Freskowerk
Werke	Aankondiging van Cortona Fiesole Altaarstuk San Marco Altaarstuk Deposition of Christ Niccoline-kapel
Beskermhere	Cosimo de' Medici Pous Eugenius IV Pous Nicolaas V

Fra (geleen van die Latynse term "frater" ("broeder") of broeder Angelico (gebore as Guido di Pietro; omstreeks 1395^[1] – 18 Februarie 1455) was 'n Italiaanse skilder van die vroeë Italiaanse Renaissance wat deur Vasari in sy Lewens van die uitmuntendste Italiaanse argitekte, skilders en beeldhouers beskryf is as iemand wat oor " 'n rare en perfekte talent" beskik.^[2] Sy reputasie is hoofsaaklik te danke aan die reeks fresko's wat hy vir sy eie klooster, San Marco in Florence, geskilder het.^[3]

Hy het onder sy tydgenote bekendgestaan as Fra Giovanni da Fiesole (Broeder Johannes van Fiesole) en as Fra Giovanni Angelico. In moderne Italiaans word hy Beato Angelico genoem.^[4]

In 1982 het Pous Johannes Paulus II hom as heilige geproklameer,^[5] en ter erkenning van die heiligheid van sy lewe sodoende die titel die "Geseënde" amptelik gemaak. Fiesole word soms verkeerd geïnterpreteer as deel van sy formele naam, maar dit was bloot die naam van die stad waar hy sy gelofte as Dominikaanse monnik aangeneem het. ^[6] Dit is deur tydgenote gebruik om hom te onderskei van andere wat ook bekend gestaan het as Fra Giovanni. Hy word gelys as 'n Roomse martelaar onder die naam ^[7] Beatus Ioannes Faesulanus, cognomento Angelicus- dit wil se die Salige Giovanni van Fiesole.

Vasari het oor Fra Angelico geskryf dat "dit onmoontlik is om hierdie heilige vader te veel lof toe te swaai; hy wat so nederig en beskeie in alles wat hy gedoen en gesê het was; en wie se skilderye met so 'n uiterste vroomheid geskilder is." ^[2]

Fra Angelico is aan die einde van die 14de eeu gebore as Guido di Pietro by Rupecanina^[8] in die Toskaanse area van Mugello naby Fiesole. Niks omtrent sy ouers is bekend nie. Hy is as Guido of Guidolino gedoop. Die vroegste opgetekende dokument rakende Fra Angelico dateer uit 17 Oktober 1417, toe hy by 'n godsdienstige kerklike orde verbonde aan die Karmeliete-kerk aangesluit het, steeds onder die naam Guido di Pietro. Hierdie rekord onthul dat hy alreeds 'n skilder was, 'n feit wat later bevestig word deur twee rekords van betaling aan Guido di Pietro in Januarie en Februarie 1418 vir werk wat in die kerk van Santo Stefano del Ponte gedoen is. ^[9] Die eerste rekord van Angelico as 'n broeder dateer uit 1423, waarin hy die eerste keer na verwys word as Fra Giovanni (broeder Johannes); ingevolge die gebruik om diegene wat een van die ouer godsdienstige ordes betree van 'n nuwe naam te voorsien. ^[10] Hy was 'n lid van die plaaslike Dominikaanse Orde van Fiesole, wat nie ver van Florence geleë is nie. Dit was een van die Middeleeuse ordes wat nie van die inkomste wat uit landgoedere gegenereer is geleef het nie, maar van bedelary of donasies. Fra, 'n verkorting van frater (Latyn vir "broeder"), is 'n konvensionele titel vir 'n monnik.

Volgens Vasari het Fra Angelico aanvanklik opleiding ontvang as 'n illustreerder van manuskripte, moontlik saam met sy ouer broer Benedetto da Fiesole, wat ook 'n Dominikaanse monnik en 'n illustreerder was. Die voormalige Dominikaanse klooster, San Marco in Florence, wat nou 'n staatsmuseum is, bevat verskeie manuskripte wat vermoedelik geheel of gedeeltelik deur hom geïllustreer is. ^[2] Die skilder Lorenzo Monaco het moontlik 'n bydrae gelewer tot sy kunsopleiding; die invloed van die Sienna-skool is ook waarneembaar in sy werk. Hy het ook onder meester Varricho in Milaan opleiding ontvang.^[11] Hy het verskeie belangrike pligte gehad in die klooster waarin hy gewoon het, maar dit het nie sy kuns, wat baie gou bekend geword het, beïnvloed nie. Volgens Vasari was die eerste skilderye van hierdie kunstenaar 'n altaarstuk en 'n geskilderde stuk vir die Kartuisers, oftewel die Orde van Sint Bruno, van Florence; die werk bestaan egter nie meer nie. ^[2]

Van 1408 tot 1418 was Fra Angelico werksaam by die Dominikaanse klooster van Cortona, waar hy fresko's (nou meestal vernietig) vir die Dominikaanse Kerk geskilder het, en moontlik as Gherardo Starnina se assistent gedien het. ^[12] Tussen 1418 en 1436 was hy verbonde aan die Klooster van San Domenico in Fiesole, waar hy ook 'n aantal fresko's vir die kerk en die Fiesole altaarstuk geskilder het wat agteruitgegaan het, maar sedertdien herstel is. 'n Predella van die Fiesole Altaarstuk bly ongeskonde en word bewaar in die Nasionale Galery, Londen. Dit dien as 'n uitstekende voorbeeld van Fra Angelico se vermoëns. Dit beeld Christus in heerlikheid uit, omring deur meer as 250 figure, insluitend heiligverklaarde Dominikaanse monnike. Gedurende hierdie tydperk het hy sommige van sy grootste meesterstukke geskilder, waaronder 'n weergawe van Die Madonna van Nederigheid wat goed bewaar is en aan die Thyssen-Bornemisza Museum behoort, maar tans geleen word aan die Museu Nacional d'Art de Catalunya van Barcelona, asook 'n Aankondiging saam met 'n Madonna van die Granaat, in die Museo del Prado.

In 1436 was Fra Angelico een van 'n aantal van die fraters van Fiesole wat na die nuutgeboude klooster van San Marco in Florence verhuis het. Dit was 'n belangrike stap wat hom in die middel van die artistieke aktiwiteite van die streek geplaas het en die beskerming van Cosimo de' Medici meegebring het, wat een van die rykste en magtigste lede van die stad se owerheid (of Signoria), en stigter van die dinastie wat die Florentynse politiek vir die grootste deel van die Renaissance sou oorheers, was. Cosimo het 'n plek of sel in die klooster vir homself gereserveer sodat hy hom van wêreldse aangeleenthede kon terugtrek.

Volgens Vasari was dit op Cosimo se aandrang dat Fra Angelico met die taak begin het om die klooster te verfraai en dekoreer; welke die pragtige fresko van die hoofhuis, die Aankondiging aan die bopunt van die trappe wat na die selle lei, die Maesta (of kroning van die Madonna) met heiliges (sel 9) en die vele ander gewyde fresko's van kleiner formaat, maar van 'n opvallende kwaliteit (en wat aspekte van die Lewe van Christus uitbeeld en die mure van elke sel versier), ingesluit het. ^[2]

In 1439 het Fra Angelico een van sy beroemdste werke, die San Marco Altaarstuk in Florence voltooi. Die resultaat was ongewoon vir die tydperk. Beelde van die Madonna en Kind, omring deur heiliges, was algemeen; maar dit het meestal 'n verhewe, hemel-agtige toneel voorgestel, waarin heiliges en engele as goddelike wesens, eerder as mense, rondsweef. In hierdie geval staan die heiliges egter vierkantig binne die ruimte, en is die figure op 'n natuurlike manier gegroepeer asof hulle in staat is om 'n gesprek te voer oor die gedeelde ervaring om die Maagd in al haar glorie te aanskou. Skilderye soos hierdie, bekend as Heilige Gesprekke, sou die belangrikste opdragte word wat kunstenaars soos Giovanni Bellini, Perugino en Raphael sou ontvang. ^[13]

In 1445 het Pous Eugenius IV hom na Rome ontbied om die fresko's van die kapel van die Heilige Sakrament by die Sint Pieterskerk te skilder, wat later deur Pous Paulus III vernietig is. Vasari beweer dat Pous Nicolaas V die posisie van aartsbiskop van Florence op hierdie tydstip aan Fra Angelico aangebied het, maar dat hy dit geweier het en 'n ander broeder vir die pos aanbeveel het. Die verhaal lyk moontlik, en selfs waarskynlik. As Vasari se datum egter korrek is, moes die pous, Pous Eugenius IV gewees het, en nie Nicolaas nie, wat eers op 6 Maart 1447 tot pous verkies is. Verder meer, was die aartsbiskop in 1446-1459 die Dominikaanse Antoninus van Florence (Antonio Pierozzi), wat deur Pous Adrianus VI in 1523 gekanoniseer is. In 1447 het Fra Angelico hom in Orvieto saam met sy leerling, Benozzo Gozzoli bevind, en was hulle besig om te werk aan die Duomo di Orvieto. Onder sy ander leerlinge was Zanobi Strozzi. ^[14]

Fra Angelico was van 1447 tot 1449 terug by die Vatikaan. Gedurende die tyd het hy die fresko's ontwerp vir die kapel van Nikolaas V. Die tonele uit die lewens van die twee martelare van die vroeë kerk, Sint Stefaans en Sint Lourens, is moontlik geheel of gedeeltelik deur assistente geskilder. Van 1449 tot 1452 keer Fra Angelico terug na sy ou klooster van Fiesole. ^[2][15]

In 1455 sterf Fra Angelico tydens 'n verblyf in 'n Dominikaanse klooster in Rome, terwyl hy vermoedelik besig was om aan die kapel van Pous Nicolaas te werk. Hy is begrawe in die kerk van Santa Maria sopra Minerva. ^{[2][15] [16]}

Wanneer my lof besing word, moet my talente nie met dié van Apelles vergelyk nie.
Sê eerder dat ek in die Naam van Christus alles wat ek gehad het aan die armes gegee het.
Die dade wat op die aarde tel, is nie die wat in die hemel tel nie.
Ek, Giovanni, is die blom van Toskane.

—Vertaling van die grafskrif^[2]

Die Engelse skrywer en kritikus William Michael Rossetti het oor Fra Angelico geskryf:

Uit verskeie verhale oor Fra Angelico se lewe is dit moontlik om 'n idee te kry van die rede waarom hy kanonisering verdien het. Hy het die toegewyde en asketiese lewe van 'n Dominikaanse broeder gelei en nooit bo daardie rang gestyg nie; hy het die voorskrifte van die orde in die versorging van die armes nougeset gevolg; hy was altyd goedhartig. Die onderwerpe van sy skilderye was van goddelike aard, en dit wil voorkom asof hy hulle nooit verander het nie, miskien uit 'n godsdienstige oortuiging dat, omrede sy skilderye deur God geïnspireer is, die oorspronklike vorm daarvan behou moet word. Hy het gesê dat die wat die dade van Christus illustreer, by Christus moes wees. Daar word beweer dat hy nooit 'n skilderkwas sonder vurige gebede hanteer het nie, en dat hy in trane was toe hy 'n kruisigingstoneel geskilder het. Die Laaste Oordeel en die Aankondiging was twee van die onderwerpe wat hy die meeste behandel het. ^{[17] [15]}

Pous Johannes Paulus II het Fra Angelico op 3 Oktober 1982 as heilige verklaar en hom in 1984 tot beskermheer van Katolieke kunstenaars verklaar. ^[5]

Na bewering het Angelico gesê: "Hy wat Christus se werk doen, moet altyd by Christus bly". Hierdie aanhaling het aan hom die bynaam "Salige Angelico" besorg, vanweë die perfekte integriteit van sy lewe en die byna goddelike skoonheid van die beelde wat hy geskilder het, en in 'n superlatiewe mate dié van die Heilige Maagd Maria: Pous Johannes Paulus II

Fra Angelico het in 'n tydperk gewerk toe die skilderstyl besig was om te verander. Hierdie proses van verandering het honderd jaar tevore begin met die werke van Giotto en verskeie van sy tydgenote, veral Giusto de 'Menabuoi, wat albei hul belangrikste werke in Padua geskep het, alhoewel Giotto in Florence opgelei is deur die groot Gotiese kunstenaar Cimabue, en hy 'n fresko-siklus van Sint Franciskus in die Bardi-kapel in die Santa Croce basiliek geskilder het. Giotto het baie entoesiastiese aanhangers gehad wat sy freskostyl nageboots het, en waarvan sommige, veral Pietro Lorenzetti groot sukses behaal het.^[13]

Die beskermheer van hierdie kunstenaars was meestal klooster-inrigtings of welgestelde families. Omdat die skilderye dikwels 'n gewyde doel gehad het, was die klante geneig om konserwatief te wees, en hoe meer welgesteld die beskermheer was, hoe meer konserwatief was die skildery. Daar was 'n baie goeie rede hiervoor. Die skilderye wat geskilder is het 'n idee gegee van die mag en status van die beskermheer. Hoe meer goue blare dit vertoon het, hoe meer het dit tot die eer van die beskermheer gestrek. Die ander waardevolle handelsware in die verfkis was lapis lazuli en vermiljoen. Verf wat van hierdie kleure gemaak is leen dit nie tot tonale behandeling nie. Die diep blou wat gemaak was van verpoeierde lapis lazuli, en wat 'n diepte en glans aan die kleur verleen het was, net soos die goudblaar, 'n teken van die beskermheer se vermoë om te voorsien. Om hierdie redes is altaarstukke dikwels meer konserwatief geverf as fresko's, wat dikwels van bykans lewensgrote figure was en staatgemaak het op 'n verhoogde kwaliteit eerder as uitspattige vertoon, ten einde die nodige effek te gee. ^[18]

Fra Angelico was die tydgenoot van Gentile da Fabriano. Gentile se altaarstuk van die Aanbidding deur die Wyses uit 1423 in die Uffizi, word beskou as een van die grootste werke van die styl wat bekend staan as Internasionaal-Goties. Toe dit geskilder is, het 'n ander jong kunstenaar, ook bekend as Masaccio, gewerk aan die fresko's vir die Brancacci-kapel by die kerk van die Karmeliete. Masaccio het die implikasies van die kuns van Giotto ten volle begryp. Min skilders in Florence wat sy stewige, lewensgetroue en emosionele figure gesien het is nie beïnvloed daardeur nie. Sy vennoot was 'n ouer skilder, Masolino, wat van dieselfde generasie as Fra Angelico was. Masaccio is op 27 oorlede, en die werk is gevolglik onvoltooid gelaat. ^[13]

Die werke van Fra Angelico onthul skilderye wat beide Gotiese - (konserwatiewe) en Renaissance (progressiewe) elemente bevat. In die altaarstuk van die Kroning van die Maagd, wat geskilder is vir die Florentynse kerk van Santa Maria Novella, kom al die elemente voor wat verwag word van 'n duur altaarstuk uit die 14de eeu; 'n presies-bewerkte goue agtergrond, baie blou, baie vermiljoen en 'n duidelike vertoning van arseengroen. Die vakmanskap van die vergulde stralekranse en goue kledingstukke is pragtig en goties van aard. Wat dit 'n Renaissance-skildery maak, net soos by Gentile da Fabriano se meesterstuk, is die soliditeit, die driedimensionaliteit en naturalisme van die figure en die realistiese manier waarop hul kledingstukke rondom hulle hang of gedrapeer is. Alhoewel dit wolke is waarop hierdie figure staan en nie die vaste aarde nie, word dit met gewig gedoen. ^[13]

Die reeks fresko's wat Fra Angelico vir die Dominikaanse broeders in San Marcos geskilder het, toon die vooruitgang wat Masaccio gemaak het en voer dit verder. Fra Angelico, verlos van die beperkinge van welgestelde kliënte en paneelskilderkuns, kon sy diepe eerbied vir God en sy kennis en liefde vir die mensdom vertoon. Die meditasie-fresko's in die selle van die klooster beskik oor 'n rustige kwaliteit. Dit is nederige werke in eenvoudige kleure. Daar is meer ligpers-pienk as rooi, en die skitterende blou ontbreek byna heeltemal. In die plek daarvan is dowwe groen, en die swart en wit van Dominikaanse togas. Daar is niks uitspattig nie, niks om die aandag af te lei van die geestelike ervarings van die nederige mense wat binne die fresko's uitgebeeld word nie. Elkeen het die effek om 'n insident uit die lewe van Christus na die kyker te bring. Dit is soos vensters na 'n parallelle wêreld. Hierdie fresko's bly 'n kragtige getuie van die vroomheid van die man wat hulle geskep het. ^[13] Vasari vertel dat Cosimo de' Medici, nadat hy hierdie werke gesien het, Fra Angelico geïnspireer het om 'n groot kruisigingtoneel te skep met baie heiliges vir die hoofhuis. Soos met die ander fresko's, het hierdie hooggeplaaste patronaatskap nie die artistieke uitdrukking van die frat verander en beïnvloed na uitdrukkings van rykdom nie.^[2]

Masaccio het homself in perspektief begewe met sy skepping van 'n realisties geskilderde nis by Santa Maria Novella. Daarna het Fra Angelico 'n stewige begrip van lineêre perspektief gedemonstreer, veral in sy aankondigingskilderye, wat soortgelyk is aan die wat Michelozzo en Filippo Brunelleschi by San Marco en die plein voor dit geskep het. ^[13]

In Fra Angelico se leerling Benozzo Gozzoli se noukeurige portretkuns en tegniese kundigheid in die fresko-kuns, bemerk ons 'n skakel na Domenico Ghirlandaio, wat op sy beurt uitgebreide werk vir die welgestelde beskermhere van Florence geskilder het, en op sy beurt weer na sy leerling Michelangelo en die Hoë Renaissance. Afgesien van die lineêre verband, mag dit dalk op eerste oogopslag voorkom asof daar min is wat die nederige priester, met sy pragtige en nederige Madonnas en tydlose kruisigingtonele, koppel aan die dinamiese uitdrukkings van Michelangelo se manjifieke skeppings. Maar albei hierdie kunstenaars het hul belangrikste opdragte ontvang van die rykste en magtigste van alle beskermhere, die Vatikaan.

Toe Michelangelo die opdrag van die Sixtynse Kapel aanvaar het, het hy binne 'n ruimte gewerk wat reeds uitgebrei was deur ander kunstenaars. Rondom die mure is die Lewe van Christus en die Lewe van Moses uitgebeeld deur 'n reeks kunstenaars, waaronder sy leermeester Ghirlandaio, Raphael se onderwyser Perugino, en Botticelli. Dit was werke van groot skaal, en het presies die soort uitspattighede bevat wat verwag kon word van 'n Vatikaanse opdrag, met werke wat met mekaar kompeteer wat die ingewikkeldheid van die ontwerpe, die aantal figure, die uitwerking van detail en die gebruik van goue blare betref. Bo hierdie werke het 'n ry geskilderde Pouse in briljante gewaad en goue tiara's gestaan. Nie een van hierdie uitspattighede het 'n plek gehad in die werk wat Michelangelo geskep het nie. Michelangelo het, toe hy deur Pous Julius II gevra is om die gewaad van die apostels op die gewone manier te versier, geantwoord dat hulle baie arm mans was. ^[13]

In die selle van San Marco het Fra Angelico aangetoon dat die skilderkuns opsig self en die persoonlike interpretasie van die kunstenaar voldoende is om onvergeetlike kunswerke te skep, sonder die duur uitspattighede van blou verf en goue blare. Met gebruikmaking van die eerlike en nederige freskotegniek, duidelike, helder pastelkleure, die noukeurige rangskikking van enkele noemenswaardige figure en die bekwame gebruik van uitdrukking, beweging en gebare, bewys Michelangelo homself as die artistieke afstammeling van Fra Angelico. Frederick Hartt beskryf Fra Angelico se werk as " 'n voorspel tot die mistisisme" van skilders soos Rembrandt, El Greco en Zurbarán. ^[13]

Rome

• Paneel, The Crucifixion (c. 1420-1423), waarskynlik Fra Angelico se enigste getekende werk. Dit is tans in die Metropolitan Museum, New York.^[19]

Cortona

• Cortona Aankondiging (c. 1430) – Diocesan Museum, Cortona

Fiesole

• Altaarstuk - Kroning van die Maagd, met predellas van Wonderwerke van Sint Dominic, Louvre, Parys
• Fiesole Altaarstuk (Maagd en Kind tussen die heiliges Thomas Aquinas, Barnabas, Dominic en Petrus die Martelaar (1424) - Kerk van San Domenico, Fiesole
• Predella - Oordeelsdag, Nasionale Galery, Londen.

Florence, Santa Trinita

• Ondervraging van Christus, Vasari meen dat dit "deur 'n heilige of 'n engels geskilder is". Tans in die Nasionale Museum van San Marco, Florence.
• Kroning van die Maagd (c. 1432), Uffizi, Florence
• Kroning van die Maagd (c. 1434-1435), Louvre, Parys

Florence, Santa Maria degli Angeli

• Laaste Oordeel, Accademia, Florence

Florence, Santa Maria Novella

• Altaarstuk - Kroning van die Maagd, Uffizi.

• Altaarstuk vir kansel - Maagd met die heiliges Cosmas en Damian, met die heiliges Dominic, Petrus, Franciscus, Markus, Johannes die Evangelis en Stefanus. Cosmas en Damian was beskermhere van die Medici. Die altaarstuk is in 1438 in gebruik geneem deur Cosimo de 'Medici. Dit is tydens die restourasie van die kloosterkerk in die sewentiende eeu verwyder en uitmekaar gehaal. Twee van die nege predella panele is steeds in die klooster; sewe is in Washington, München, Dublin en Parys. Die laaste twee ontbrekende panele, Dominikaanse heiliges van die sypanele, het in 2006 onverwags te voorskyn gekom in die boedel van 'n beskeie versamelaar in Oxfordshire, wat dit in die 1960's in Kalifornië gekoop het.^[20]

• Altaarstuk ? – Madonna en Kind met twaalf Engelse (lewensgroot); Uffizi.
• Altaarstuk – Die Aankondiging
• San Marco Altaarstuk
• Twee weergawes van die Kruisiging met Sint Dominic; in die klooster
• Die groot Kruisiging met Maagd en 20 heiliges; in die hoofhuis
• Die Aankondiging (Fra Angelico, San Marco); bo die slaapsaal se trappe. Dit is waarskynlik die mees gereproduseerde van al Fra Angelico se skilderye.
• Maagd bekroon met Vier Heiliges; in die slaapsaal se gang

Elke sel is versier met 'n fresko wat ooreenstem met die grootte en vorm van die enkele ronde raam langsaan. Die fresko's is blykbaar bedoel vir nadenke. Hulle het 'n bleek, rustige skoonheid. Baie van Fra Angelico se beste en mees gereproduseerde werke tel onder dit. Daar is, veral in die binneste ry selle, sommige van minder inspirerende kwaliteit en van 'n meer herhalende tema, wat miskien deur assistente voltooi is.^[13] Baie foto's bevat Dominikaanse heiliges as getuies van toneel elk in een van die nege tradisionele gebedshoudinge uitgebeeld in De Modo Orandi. Die frat wat die sel gebruik, kan homself in die toneel plaas.

• Die Aanbidding deur die Wyses
• Die Transfigurasie van Jesus
• Noli me Tangere
• Die drie Marias by die graftombe.
• Die Aandete by Emmaus, met twee Dominikane as die dissipels
• Daar is baie weergawes van die Kruisiging
• Die uittarting van Christus

Duomo di Orvieto

Drie segmente van die plafon in die Cappella Nuova, met die bystand van Benozzo Gozzoli.

• Christus in Glorie
• Die Maagd Maria
• Die Apostels

Nikolynse Kapel

Die kapel van pous Nicholas V, in die Vatikaanstad is waarskynlik met hulp van Benozzo Gozzoli en Gentile da Fabriano geskilder. Die hele oppervlak van die muur en plafon is luuks geskilder. Daar is baie goue blare vir versiering, en daar word op geniale wyse gebruik gemaak van skitterende blou wat gemaak is van lapis lazuli.

• Die lewe van Sint Stefanus
• Die lewe van Sint Lourens
• Die Vier evangeliste.

In November 2006 het die pers berig dat twee ontbrekende meesterwerke van Fra Angelico te voorskyn gekom het in 'n spaarkamer van wyle Jean Preston in haar terrashuis in Oxford, Engeland. Haar vader het hulle in die sestigerjare vir £ 100 elk gekoop en hulle toe met sy dood aan haar bemaak. ^[21] Preston, 'n kenner van die middeleeue, het dit onmiddellik erken as werke uit die Florentynse renaissance van 'n hoë gehalte, maar nie besef dat dit werke van Fra Angelico was nie, totdat dit in 2005 geïdentifiseer is deur Michael Liversidge van die Universiteit van Bristol. ^[22] Daar was byna geen vraag na Middeleeuse kuns gedurende die 1960's nie en geen handelaars het belangstelling getoon nie, en daarom het Preston se pa dit byna as 'n nadenke gekoop saam met 'n paar manuskripte. Toevallig blyk dit dat die manuskripte Victoriaanse vervalsings van hoogstaande gehalte was deur Die Spaanse Namaker. Die skilderye is twee van agt sypanele van 'n groot altaarstuk wat in 1439 vir Fra Angelico se klooster geskilder is in San Marco, wat later deur die leër van Napoleon verdeel is. Terwyl die sentrale deel nog by die klooster is, is die ander ses klein panele in Duitse en Amerikaanse museums. Hierdie twee panele is vermoedelik vir ewig verlore. Die Italiaanse regering het gehoop om dit aan te koop, maar hulle dit is op 20 April 2007 tydens 'n veiling deur 'n private versamelaar vir £ 1,7 miljoen gekoop. ^[21]Albei panele word nou herstel en in die San Marco-museum in Florence uitgestal.

• Lys van Italiaanse skilders
• Fra Angelico Chavez- Franciskaanse monnik, geskiedkundige en kunstenaar wat na Fra Angelico vernoem is vanweë sy belangstelling in die skilderkuns.
• Fra Angelico catalog raisonné, 1970

• Fra Angelico: Heaven of Earth, red. Nathaniel Silver, Boston : Isabella Stewart Gardner Museum, 2018
• Gerardo de Simone, Il Beato Angelico a Roma. Rinascita delle arti e Umanesimo cristiano nell'Urbe di Niccolò V e Leon Battista Alberti, Firenze, Olschki, 2017 (Fondazione Carlo Marchi, Studi, vol. 34)
• Cyril Gerbron, Fra Angelico. Liturgie et mémoire (= Études Renaissantes, 18), Turnhout: Brepols uitgewers, 2016. ISBN 978-2-503-56769-3;
• Gerardo de Simone, La bottega di un frate pittore: il Beato Angelico tra Fiesole, FIrenze e Roma, in " Revista Diálogos Mediterrânicos" (Curitiba, Brasil), n. 8, 2015, ISSN 2237-6585, bl. 48-85 – http://www.dialogosmediterranicos.com.br/index.php/RevistaDM
• Gerardo de Simone, Fra Angelico : perspectives de recherche, passées et futures, in "Perspective, la revue de l'INHA. Actualités de la recherche en histoire de l’art", 2013 - I, bl. 25-42
• Gerardo de Simone, Velut alter Iottus. Il Beato Angelico e i suoi “profeti trecenteschi”, in “1492. Rivista della Fondazione Piero della Francesca”, 2, 2009 (2010), bl. 41-66
• Gerardo de Simone, L’Angelico di Pisa. Ricerche e ipotesi intorno al Redentore benedicente del Museo Nazionale di San Matteo, in “Polittico”, Edizioni Plus – Pisa University Press, 5, 2008, bl. 5-35
• Gerardo de Simone, L’ultimo Angelico. Le “Meditationes” del cardinal Torquemada e il ciclo perduto nel chiostro di S. Maria sopra Minerva, in: “Ricerche di Storia dell’Arte” (Carocci Editore, Roma), 76, 2002, bl. 41-87
• Didi-Huberman, Georges. Fra Angelico: Dissemblance and Figuration. University of Chicago Press, 1995. ISBN 0-226-14813-0 Discussion of how Fra Angelico challenged Renaissance naturalism and developed a technique to portray "unfigurable" theological ideas.
• Gilbert, Creighton, How Fra Angelico and Signorelli Saw the End of the World, Penn State Press, 2002 ISBN 0-271-02140-3
• Spike, John T. Angelico, New York, 1997.
• Supino, J. B., Fra Angelico, Alinari Brothers, Florence, ongedateer, uit Project Gutenberg

Wikimedia Commons bevat media in verband met Fra Angelico.

• Fra Angelico – Skilder van die Vroeë Renaissance
• Fra Angelico in die "History of Art"
• Ross Finocchio, Robert Lehman Versameling, The Metropolitan Museum of Art
• Fra Angelico-uitstalling by die Metropolitan Museum of Art, (26 Oktober 2005 – 29 Januarie 2006).
• "Soul Eyes" Resensie van die Fra Angelico uitstalling by die Met, deur Arthur C. Danto in The Nation, (19 Januarie 2006).
• Fra Angelico, Catherine Mary Phillimore, (Sampson Low, Marston & Co., 1892)
• Fresko- en skilderye galery Geargiveer 4 Maart 2016 op Wayback Machine
• Italian Paintings: Florentine School, 'n katalogus wat inligting bevat oor die kunstenaar en sy werke (sien bladsye: 77-82).
• Carl Brandon Strehlke, "Saint Francis of Assisi by Fra Angelico (cat. 14)^{[dooie skakel]}, in The John G. Johnson Collection: A History and Selected Works^{[dooie skakel]}, 'n gratis Philadelphia Museum of Art digitale publikasie.