Vanuit Wiktionary, die vrye woordeboek.
Huil.
- huil
- Traanvog afskei, meestal weens verdriet (en soms ook vreugde).
- (dieregeluid) Die geluid wat 'n wolf, hond of hiëna maak.
- 'n Lawaai maak; raas.
- Die dogtertjie huil ontroosbaar.
- 'n Wolf huil in die verte.
- Die wind huil en fluit deur die krake in die mure.
- «Krokodiltrane huil.»
- Vals wees.
- Van lag kom huil ('n waarskuwing teen lawaaierige pretmakery).
- Lang trane huil (spyt wees oor iets).
- Trane met tuite huil (bitterlik, ontroosbaar huil).
- Iets doen dat die byle huil (met groot inspanning doen).
- Blaf saam met die honde en huil saam met die wolwe (tweegesig wat met verskillende menings saamstem).
- As twee ruil, moet een huil (met 'n ruiltransaksie trek een altyd aan die kortste end).
- Moet is dwang, huil is kindergesang (mens hoef nie noodwendig iets te doen as 'n kind kerm of daarom vra nie).
- grens, ween, tjank
- lag
