Amer (2009)

Spaghetti is toch niet iets wat alleen aan western gekoppeld wordt? het was overigens hier alleen maar bij wijze van grap bedoeld

Dat weet ik eigenlijk niet, maar daarom goot ik mijn commentaar ook in een vraag; ik ken dus alleen de spaghetti westerns. Maar als het een grap was, heb ik bij deze de clou ontvangen. Misschien kan je sowieso nog wat met het gelinkte topic.

5 april te zien in EYE in het kader van Cinema Egzotik.

Dat men hier op MM nog zo'n uitgebreide plot synopsis hebben kunnen maken, want plot; nou nee. Boos, dat werd ik op den duur van Amer.

Een willekeur aan vage beelden, rare snelle jump-cuts en nauwelijks memorabele beelden maken van deze film een slaapverwekkend zooitje. Het eerste gedeelte had zijn momenten, maar het gaat uiteindelijk gewoonweg nergens heen. Een paar kleurenfilters gebruiken, net zoals echte Giallo's dat doen: nou ladida kijk ons eens verstand van film hebben. Ik had de hele film lang zin om een echte Giallo te bekijken, dus dat is ten minste iets, maar wat een slappe hap.

''Deel 1'' kon ik juist het minste mee, maar het is nu wel eens tijd voor een herziening.

Weer een erg kunstachtig werkje dat weer een typisch mysterieus sfeertje neerzet.

Om te beginnen vond ik de vaak gebruikte snoepkleurige kleurenfilters hierin echt oogverblindend mooi en je kan zien dat Amer niet zomaar iets moet voorstellen. Ook het verhaal... (Ja, wat voor verhaal? Daar kom je maar niet achter) is hier heel erg zorgvuldig en met extreem veel psychologie neergezet.

Het eerste deel van de film is al gelijk erg goed. Een nachtmerrie achtig stuk (of het ook daadwerkelijk een nachtmerrie is, weet ik niet) dat lekker donker en akelig is neergezet. Wat dan nog wel eens stoorde was dat alles vrij snel ging en ook werd er wel eens een verkeerde soundtrack gekozen. Dit verhaal volgt Ana als kleuter die bij haar oma woont en waarvan de opa zo pas is overleden. Oma is geen lievertje en heeft losse handjes als het Ana betreft. Ana is veelal op de vlucht voor haar oma. Maar is het eigenlijk allemaal wel echt? Hier krijg je echt een psychologisch moment voorgeschoteld waarbij je als kijker bij Ana symptomen kan waarnemen van seksueel misbruik. Of het zo is... dat zou de film verder duidelijk moeten maken. Na deel 1 maakt de donkere sfeer plaats voor een broeierige sfeer waarbij we Ana dan als puber meemaken en ook hier komt het weer op hetzelfte neer: Wanneer Ana ook maar oog in oog komt te staan met een man of iets, word ze helemaal panisch. Vermoeden begint al steeds sterker te worden. En het laatste gedeelte dat ze volwassen was is me dan nog niet helemaal duidelijk, maar bevat denk ik wel de meest pijnlijkste scene van de hele filmgeschiedenis.

Ja, een film die ergens naartoe wilt en je als kijker zelf de vragen mag beantwoorden. Wat er met Ana is gebeurd is volgens velen waarschijnlijk al vrij duidelijk, alleen dat het gezegd, bekendgemaakt word is dus achterwegen gelaten. Dit was in iedergeval een hele gelikte en geprovoceerde film. Zoals ik afgelopen week nog zei bij Le Souffle: De Fransen lijken ook veelal de oude filmtechnieken te recyclen, zo ook hier bij Amer, waarbij die recycle alleen maar meer dan gelukt is.

4,5*

Ik sluit me met veel plezier aan bij hen die uitermate positief zijn over deze film. Intrigerende en ijzingwekkende psycho-horror vol giallo-verwijzingen (of odes als we de muziekkeuze mogen geloven) en artistieke fijnzinnigheden. Het zal wel niet iedereens spreekwoordelijke engelstalige kopje thee zijn, maar het biertje in mijn hand werd langzaam maar zeker lauw, warm, ondrinkbaar. Hmmmm, dit klinkt overigens wel heel fout, als de thematiek 'seks' is, of liever gezegd, en daarmee sluit ik me aan bij sinterklaas, 'seksueel misbruik en de psychologische gevolgen daarvan'. Ik had wel degelijk een glas bier in mijn hand ...

En toch moet ik de critici ook gelijk geven. Want Amer is in feite geen giallo, zoals het in de markt is gezet en waarmee flink gedweept wordt. De elementen zijn aanwezig, maar Amer is veel meer een psychologische horrorfilm à la (vreemd dat niemand 'm nog heeft genoemd, of ik heb niet goed gelezen) Polanski's Repulsion. De giallo-ode lijkt haast een onbedoelde gimmick.

Aanrader van jewelste, zeker voor liefhebbers dus van Polanski's Repulsion.

Beter goed gejat dan slecht verzonnen... Knappe produktie!

Kon hier minder mee dan verwacht.

De short van Cattet & Forzani in the ABC's of Death vond ik erg sterk. En dat is 'm nou net, in het kort werkt dit veel beter. Dat blijkt wel uit het feit dat ik deze film na 45 minuten onverwachts moest afzetten. Het begin vond ik erg hoopgevend, coole look en dito muziek en een grimmig sfeertje. Zat het eerste kwartier gebiologeerd te kijken. Na enige tijd begon de aandacht te verslapppen omdat het als film vrij weinig te vertellen heeft. Toen kwam dus de onverwachte break.

Gisteren de laatste 45 minuten gekeken (+de 5 minuten ervoor die ik al had gezien) en eigenlijk zat ik er direct weer in, om vervolgens na enige tijd weer flink qua kracht in te boeten. Enerzijds zijn de beelden, de stijl, en de audio erg sterk. Anderzijds is de film te langdradig en te mager van stof om heel erg lang te boeien. Toch wel erg jammer. Zo begint het op een gegeven moment tegen te staan dat de makers er bij vlagen wel heel erg hun best voor doen om er iets 'anders' dan gebruikelijk mee te maken. Beetje erg abstracte kritiek, ben ik me bewust van, maar kan het niet anders formuleren.

Dus hou ik het op een kleine 3*, ik merk dat het positieve meer blijft hangen dan het negatieve, dus misschien komt er tzt nog wel een herziening van.

Nee. Behoudens de sterke openingstitels is dit niet aan mij besteed, vooral doordat het een strontvervelende film is om te zien. Onnodig druk, lawaaierig (lekker kijken zit er niet bij), bijzonder ongelukkige timing in de montage, irritant met dat vele gezoom (en ik ben nog wel fan van zoom) en inhoudelijks heeft dit niets te zeggen. Dan moet je het dus van sfeer en vorm hebben, en die is, als gezegd, nogal ruk. 1,0* voor de eerste vijf minuten.

Dit is één van de meest vreemde films die ik ooit heb gezien, weet ook nog niet helemaal wat ik ermee aanmoet.

Totaal geen idee waar het heenwil, leunt behoorlijk op sfeer en die is er dan ook wel degelijk. Het begin is erg gaaf en gaandeweg heb je sterk het gevoel in een nachtmerrie te zijn beland. Donker en naar afgewisseld met een soort van zwoel aanvoelende lichte felle beelden.

Toch kon het me niet volledig pakken, ben ook niet bekend met dat ''giallo'' verhaal. Zeker herziening waardig dit.

Voor een echte sfeervolle nachtmerrie raad ik iedereen toch ''Aegri Somnia'' aan

Saai

Leuk, al had er een stuk meer ingezeten.

Overduidelijk bedoeld als een soort ode aan de Giallo. Een genre waar ik best van kan genieten, en hoewel Amer aardig wat dingen goed doet, kan het absoluut niet tippen aan bijvoorbeeld een Argento.

Vooral visueel viel het me wat tegen. Buiten een paar mooiere momenten, waren veel scenes niet meer dan een pikkedonker kamertje, waarbij enkele objecten of personen slechts belicht werden door een bepaald kleurenfiltertje. Niet echt wat je noemt ''mooi'', vooral nogal gemakzuchtig ook. Lichtjaren verwijderd van een pak 'm beet Suspiria op dat gebied, terwijl deze film zo'n 30 jaar recentelijker is.

Wel leuk waren een aantal typische Giallo kenmerken, zoals de zooms, en vooral de velen markante camerastandpunten die gehanteerd werden. De klankband is ook érg sfeervol en mysterieus, maar de soundtrack an sich is vaak wat onnodig lawaaierig en té aanwezig helaas. Jammer, want zodra de film her en der enige sfeer opbouwt, wordt het soms wat teniet gedaan door dit soort elementen.

Wegens mijn voorliefde voor de Giallo kan ik het niet over m'n hart halen lager dan een (kleine) 3,0* te geven, maar had op nog wat beters gehoopt, zeker na Cattet's en Forzani's geweldige bijdrage in de ABC's of Death omnibus. Aantal toffe scenes in dit filmpje, tevens zijn de goede bedoelingen zeker aanwezig, maar helaas ook wat zaken die niet zoveel hout snijden.

Kleine 3,0* dus, maar heb op zich nog wel vertrouwen in het regisseursduo.

Een kunstzinnig werkje dat bijzonder sfeervol is neergezet.

Duistere en kleurrijke beelden met een minimum aan dialoog en verhaal, daar zal je het als kijker toch mee moeten doen.

Een vreemd en apart filmpje, in de stijl van Giallo. Lijkt mij wel aardig gelukt.

Wat leuk. Een experimentele film met als thema: Mario Bava nadoen. Ik meende dat die Bava flick Black Sunday heette, een drieluik (?) waarin je een verhaal hebt over een lijk en een juweel. Het eerste verhaal uit deze drieluik lijkt daar op, met name het visuele . Dikke vette klodders groene, blauwe, rode belichting, een lijk in verzet tegen een jong meisje dat het heeft gemunt op een hangertje. Alleen is het verhaal in deze film compleet experimenteel. Met andere woorden: verwacht geen horror, louter beeld. Tuurlijk wordt Hitch ook geciteerd: gefragmenteerd inzoomen op ogen bijvoorbeeld. Lekker horror stijlkenmerken nadoen.

Verhaal 2 gaat over hetzelfde meisje dat een dagje moet spenderen in de lokale winkel van een Italiaans bergdorp, met d'r moeder . Ook leuk want vroeger ging ik vaak naar zo'n dorp: Castagneto Carducci (zonder moeder). Het meisje is nu een lolita dat bij haar moeder wegloopt en terecht komt bij een lokale motorclub van zwetende, getatoeëerde kerels op ronkende motoren. (zo mannelijk, zo erotiserend) Die stonden op haar te wachten denk ik, althans zo leek het. Het meisje is erg bewust van haar lichaam want wanneer ze loopt, hoor je een Emanuelle deuntje en wordt er ingezoomd het zoompje van haar jurkje die naar boven wil ondanks de zwaartekracht. Een lastige strijd. Die verdomde zomerse briesjes ook!!

Verhaal 3 gaat over hetzelfde meisje, nu een 30-er. Die nog steeds volledig in de ban is van haar lichaam en iedereen die haar tegenkomt is geïnteresseerd in haar lichaam, in mindere mate, dat wel. Met haar lichaam beleeft ze, in haar uppie caramba, spannende avonturen. Maar wanneer een giallo persoon (handschoen met mes) met haar begint te bemoeien, komen de Bay of Blood beelden. Dan is het nog spannender dan voorheen. Natuurlijk zie je ook Argento terug, als messenspecialist. Een verhaal over sex en vergankelijkheid van het lichaam... nou nou.

Weird en onzinnig! Hou je van J70/J80 eurotrash: probeer hem eens, zou ik zeggen.

Ps.. in tegenstelling tot de oude klassiekers hoef je je geen zorgen te maken om bloot. Mijn god dat zou wat wezen in deze tijd!!!!!

Amer is een Belgisch/Frans eerbetoon aan de Giallo. Dat is al genoeg om ervoor te zorgen dat mijn interesse is gewekt.

De film verteld het verhaal van een vrouw in drie perioden van haar leven. De film begon heel sterk als een klein meisje een nacht doorbrengt in het huis waar zojuist haar opa is overleden. Er is een beklemmende spanning en mede door de gesluierde oma is het bij vlagen zelfs eng. Helaas draait de film daarna eigenlijk nog maar om een ding, sensualiteit. Werkelijk alles wordt in erotische context gezet. En laat het erotische aspect van Giallo nou net het gene zijn dat ik niet waardeer aan het genre. De hele film gaat verder eigenlijk nergens over en word pas helemaal aan het einde een beetje interessant als er wat actie in voor komt.

Inhoudelijk stelde de film dus erg teleur, vooral na het sterke begin. Op visueel gebied vond ik de film dan wel weer bijzonder geslaagd. Op enkele drukke en veel te lange experimentele shots na is de hele film bijzonder mooi opgenomen. De film is grotendeels op echt film gefilmd (zo vermeld Kodak in de eindcredits), door de film op 16mm te filmen en vervolgens uit te vergroten naar 35mm krijg je dezelfde korreligheid die jaren '70 films vaak hebben. De composities doen Argentoësk aan, de zooms zijn af en toe Fulciaans en het magnifieke kleurgebruik in de droomsequenties is erg Bavaësk. Op een briljante manier wordt de manier van belichten die Mario Bava kenmerkt nagedaan, fel groen, rood en blauw. Helaas is de film daarna grotendeels met 'normale' belichting opgenomen.

De film heeft geen originele soundtrack, maar gebruikt enkele zeer mooie jaren '70 soundtracks van Bruno Nicolai, Stelvio Cipriani en Ennio Morricone. Ik dacht eerst dat het alleen nagedaan was.

Quentin Tarantino schijnt het een hele goede film te vinden. Dat verbaasd mij niet, want net als Tarantino's films is Amer visueel erg interessant, maar inhoudelijk niet. Wat Tarantino doet met cult-films en de Aziatische cinema doen Hélène Cattet en Bruno Forzani met de Giallo. Eigenlijk doet de film met alles aan Tarantino denken, de lange perioden zonder muziek en de gepikte Ennio Morricone-soundtracks uit eerdere films onder andere.

Hier had echt meer in gezeten, jammer dat er zo'n rare experimentele weg is ingeslagen. De visuele verwijzingen naar de Giallo waren wel echt fenomenaal en bewijzen dat onze Zuiderburen toch wel in staat zijn om interessantere films te maken. Ik zal L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps van hetzelfde regisseurs-duo nog een kans geven in de toekomst omdat het lijkt alsof die film wel echt een plot heeft, en de titel is ook typisch Giallo.

Ik ben benieuwd waarom het toch een 4,5* is geworden. Dat is nogal een verschil.

Ghe, herzieningen willen bij mij nog weleens verrassend uitpakken. Ondanks dat ik de film tijdens de eerste keer niet direct geweldig vond, bleven bepaalde beelden, scenes en indrukken wel behoorlijk door m'n hoofd rondspoken. Vervolgens op blu-ray herzien (kwaliteit was de eerste ziening ook niet optimaal) en van begin tot eind volop genoten. Sowieso ook een film met veel visueel detail, waardoor lang niet alles me even sterk opviel tijdens de eerste kijkbeurt. Neem nou alleen deze scene al.

Amer is de debuutfilm van filmmakers Hélène Cattet en Bruno Forzani en is opgedeeld in drie momenten uit Ana's leven, beginnend bij de zesjarige Ana. Die openingsscène, en de broeierige angstaanjagend eerste half uur, zijn direct het hoogtepunt van de film. Meesterlijk camerawerk, woeste montage, hallucinante belichting en de ijzingwekkende geluidsband zorgen samen voor een vervreemdend en doodeng geheel. Na de meesterlijke openingsscène zakt Amer een beetje in. Ondanks dat de beelden minder bevreemd zijn, blijft het boeiend om naar te kijken, maar het wordt steeds meer een herhaling van zetten. Toch is het knap dat die benauwende sfeer nooit volledig weggaat. In het tweede gedeelte is Ana een dwarse puber en haar ontluikende seksualiteit wordt duidelijk door suggestieve shots onder haar wapperende rokje en gretige blikken van stoere motorjongens weergegeven. Mooiste scene was de symboliek van haar pubertijd met het wel en niet hand in hand lopen van moeder en dochter. Hierna zien we het afsluitende gedeelte en is Ana volwassen en keert terug naar haar ouderlijk huis in de taxi van een wellustige taxichauffeur. De kracht van de film zit hem vooral in de indirecte suggestie en de wrijving tussen verlangen en angst. Amer gaat ook niet om het verhaal, maar is een audiovisueel spektakel waarin de rede ondergeschikt is. Als je dus niet te veel naar houvast zoekt en de film over je heen laat komen, is het een onvergetelijke ervaring. Dwars, bizar, vervreemdend, tegendraads en uniek.

Polariserend is geen gek kenmerk om Amer toe te dichten, de meningen op MovieMeter lopen behoorlijk uiteen. Nu is dat natuurlijk wel vaker zo, maar dit lijkt een film bij uitstek die je wel moet liggen, en waarbij het niet eens persé uitmaakt of je een giallo fan bent of niet. Het lijkt me handiger dat je een beetje warm loopt voor experimentele, non-narratieve cinema. Niet dat er niks van een verhaal uit Amer te herleiden valt, maar het draait er duidelijk niet om. Aan de hand van drie sequenties uit drie verschillende periodes van haar leven, mogen we proeven aan hoe Anna zich op die momenten voelt: als kind, als seksueel ontwakende puber en als vrouw.

Hélène Cattet en Bruno Forzani geven hier in feite een artistieke throwback aan het Giallo genre, maar doen dat wel op eigen wijze. De elementen zijn er, maar ze geven er wel hun eigen interpretatie aan en lijken de stilistische kenmerken ook nu en dan behoorlijk te versterken. Extreme close-ups, snelle montage, zooms en een indrukwekkend (maar zeer aanwezig) sound design. Arty-farty misschien, en zeker style over substance, al ben ik geneigd dat laatste toch wat te nuanceren: Dat de substantie niet direct aan de oppervlakte zit en voorgekauwd wordt, wil niet zeggen dat Cattet en Forzani helemaal niets te melden hebben. Mij dunkt dat een filmklasje dat zich verplicht door theorieën van Mulvey, Lacan of voyeurism heen aan het worstelen is, wel met wat substantiële zaken op de proppen kan komen. Maar dat de nadruk er niet op ligt, kan ik moeilijk ontkennen. Overigens hebben alle drie de segmenten een eigen stijl, maar die overgang stoorde mij allerminst.

Losstaand of de visuele stijl van de film je aanspreekt (en daar staat of valt in dit geval een hoop mee), speelt geluid eveneens een belangrijke rol. Ik haalde eerder al het sound design aan, wat rijkelijk gebruik maakt van versterkte geluiden zoals druppelend water, buigend leer, gekreun en gezucht, maar ook de soundtrack mag er wezen. Al met al geen film die ik snel aan zou raden, maar dat heeft meer met de toegankelijkheid te maken dan met de mate waarin hij me beviel. Ik ben nu extra benieuwd naar L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps (2013) en Laissez Bronzer les Cadavres! (2017). Die eerste ligt klaar en volgt waarschijnlijk heel snel, die tweede moet eerst nog even met ondertiteling beschikbaar komen.

4*

Ik weet niet meer of ik bij deze film kwam door de uitvoerige recensie van John Milton, of omdat er een andere reden was waarom ik 'm ben gaan kijken, maar het viel allerminst tegen. Een recensie volgt één dezer dagen. Ik lees in dit topic trouwens opvallend weinig Luis Buñuel, terwijl die me qua verwijzingen even relevant lijkt als giallo, exploitation of slasher.

Het contrast tussen objectiverende mannenblikken en de schoonheid van vrouwelijke seksualiteitsbeleving. Net zoals in 'Belle de Jour' (1967) van Luis Buñuel, waar een beeldschone Catherine Deneuve in zichzelf onderzoekt wat haar seksuele identiteit is, neemt ‘Amer’ (2009) drie verschillende levensstadia van een frivole Française. Drie Ana's zoeken naar een manier om hun eigen seksbeleving te koppelen aan hoe men in hun omgeving reageert op hun vrouwenlichamen. De jonge Ana (Cassandra Forêt) zit gevangen in een familievilla waar haar grootouders als spookverschijningen azen op haar jeugdigheid, terwijl ze afgestraft en gecorrigeerd wordt door haar moeder. De adolescente Ana (Charlotte Eugène Guibeaud) flaneert met diezelfde moeder langs de azuurblauwe Middellandse zee, maar wordt aangetrokken en afgestoten door de objectiverende blikken van passanten. De volwassen Ana (Marie Bos) heeft een seksuele ervaring die het midden houdt tussen een verkrachting of een wilde vrijpartij.

Deze art-horror bevat niet eens veel functioneel naakt of expliciete seks, maar door de kracht van suggestie ademt alles in de film erotiek. Door de surrealistische symboliek waarmee taboe-onderwerpen als incest, aanranding of verkrachting worden geïnsinueerd; door de broeierig ogende kleurenfilters en belichtingstechnieken waarmee Ana’s geestesgesteldheden geaccentueerd worden; of door de extreme close-ups waarmee de beklemming wordt getoond van de mannelijke lustblikken die dezelfde schoonheid willen beteugelen. Daarnaast is het ook een geniale vondst dat de genrepulp-elementen - met overduidelijk verwijzingen naar o.a. giallo, exploitation en slasher - een tegenstrijdig effect hebben. ‘Amer’ (2009) is door die combinatie van erotische suggestie met genreverwijzingen van alles tegelijkertijd: seksueel geladen, nostalgisch, unheimisch en gruwelijk. Ook de seksualiteit van de drie Ana's is op een bepaalde manier cryptisch dubbelzinnig, waarbij hun gezonde, nieuwsgierige lustbeleving steeds overgaat in iets wreeds. Alsof hun trauma niet alleen voortkomt uit een objectiverende mannencultuur, maar óók uit de repressieve krachten die ze moesten internaliseren om hun vleselijke lusten te beteugelen.

Deze Amer vond ik ondanks het wederom beperkte narratieve verhaal toch het meest bevattelijke dan de twee andere films van het duo Cattet / Forzani. We volgen het personage Anna tijdens drie fases in haar leven: als kind, late tiener en als volwassen vrouw.

Het eerste deel vond ik vrij creepy, thriller met horrorelementen in. Er werd sterk gespeeld met geluiden zoals knarsende deursloten, vallende waterdruppels, luidruchtig ademen, weergalmende gangen en nog meer moeilijker te plaatsen geluiden. Dit gecombineerd met een fenomenale camerahantering (bvb de camera door het sleutelgat), de vele close-ups en fijne montage zorgen voor een topervaring. Aan het verhaal zelf is weinig aan vast te knopen en de nanny is meer een heks dan wat anders. Fijn!

In het tweede deel vallen ook de close-ups en snelle camerahandelingen op. Fijne aanpak ook om de erotiek maximaal te ontluiken zonder dat er naakt te zien is. In het derde deel komen angst en verlangen dicht bij elkaar. Slasher-achting en audiovisueel wederom knap. Mooi!

Experimentele vage film met een verhaal waar geen touw aan vast te knopen is, ondanks dat er in de hele film nauwelijks wat gebeurt. Mijn interpretatie van het verhaal is dat een jong meisje in het kasteel (grote villa) is waar haar opa (?) sterft, hoewel zelfs dat niet eens zeker is. Later keert ze als jonge vrouw terug naar het verlaten kasteel.En daar volgt dan nog een vage slachtpartij met twee mannen, maar wie dat dan zijn en waarom is mij niet duidelijk geworden. De film moet het voor mij vooral van de experimentele vormgeving hebben. Een sfeer die van onheilspellende horror overspringt naar een zwoele erotische zomerdag en weer terug. Een soundtrack met vage geluiden en waterdruppels en dan weer goedkope Italiaanse soundtrack muziek uit de jaren zeventig. Een bijzondere belichting en kleurgebruik. Verder een extreem laag tempo met heel veel details en extreme close-ups. Tenslotte is de film uit 2009 maar eigenlijk is nauwelijks in te schatten uit welk jaar hij komt als je hem ziet en dat niet weet. Alleen de paar auto's geven een beetje een indicatie. Vooral zeker een boeiende film als je het van de kunstzinnige kant bekijkt en dat doe ik dan maar. Echter met het verhaal kon ik helemaal niets. En dat is toch ook een belangrijk onderdeel van een film.

Ik heb toch best wat giallo's (of eigenlijk gialli) gezien maar ik legde de link met dat genre pas vrij laat bij het bekijken van Amer. Pas bij de scenes tegen het eind, met het mes en de zwarte handschoen, en dat waren ook wel vrij duidelijke signalen. De poster geeft ook wel een hint. Maar de aanloop naar die scenes vond ik best atypisch, zeker als het een ode betreft. Maakt verder allemaal weinig uit, het was audiovisueel best leuk gedaan, inhoudelijk vond ik het dan wat minder sterk. Ik vond Laissez Bronzer Les Cadavres dan toch iets beter. Maar best fijn en wellicht ooit in de herkansing.