Suna no Onna (1964)

Je moet deze film zien en begrijpen in de sfeer der zestiger jaren. Camus,Sarrtre. Existentialisme.Rhinoceros. Wachten op Godot. De verhaalllijn is een kapstok. De film is een metafoor. de film laat zien dat een mens niet kan ontsnappen aan het Lot. Ik ben te oud geworden voor dit soort pseudo-intellectuele hoogstandjes. Ik heb de hele film doorgezapt in een half uur. De film duurt ,zoals boven beschreven ,zeker een uur te lang. 45 minuten was mooi geweest.

2 sterren....

Ik vond het een mooie metafoor voor zowel de man-vrouw relatie als een metafoor voor je baan of dagelijkse bezigheden. Zeg maar gerust het midlife-crisis gevoel.

Erg goed gedaan deze film.

Schitterende beelden, sterk verhaal, overtuigde acteerprestaties en sfeerverhogende muziek. Uitstekende film die makkelijk 4,5 ster haalt.

Mensen die deze film goed vinden, kan ik overigens van harte Il Deserto dei Tartari (1976) aanraden

Moedertje lief wat heb ik genoten van deze film zeg.

De beelden, de muziek/geluiden en het verhaal deden me af en toe (van binnen) juichen van plezier.

De twee hoofdrol spelers waren ook nog eens twee mooie mensen om naar te kijken en de plek waar het zich afspeelt is prachtig en onheilspellend tegelijk.

O ja, lang leve de close up!!!

Gaat hem zien, gaat hem zien zou ik zo zeggen.

Hele beklemmende film met een aparte sfeer. Moest veel wennen aan het camerawerk, maar op zich vond ik dat wel goed. De acteurs zijn goed en het verhaal is naar en spannend. Ook de muziek heeft een heel sterk effect. Ik heb de Directors Cut gezien, maar denk dat ik de kortere versie beter zou vinden. Niveau zakte soms even weg. Maar alsnog een uitstekende film.

4*

Een insectoloog is tijdens een van zijn uitjes niet meer op tijd voor de bus naar huis. De locals weten wel een plek waar hij voor zolang de nacht kan doorbrengen. Hij komt terecht in een diepe kuil omgeven door zand en vindt onderdak bij een vrouw in een krotterige woning. Maar wat blijkt! Uit de kuil komen is een hele opgave. Massa's zand omgeven hem en maakt het ontsnappen mogelijk. De vrouw zit al tijden daar gevangen en berust in haar noodlot, de man is echter weerbarstig en wil koste wat kost die kuil uit. Ondertussen zorgen de locals ervoor dat de twee niet omkomen van honger of dorst.

Suna no onna is wel een film die beklijft. Het heeft wat filosofisch en de film zet je als kijker aan het denken met diverse metaforen over het een en ander. Daarbij stelt Teshigara absoluut niet teleur met zijn regie en diverse shots van zand. Je moet het zien om het te geloven, maar in deze film zie je hoe tof beelden van zand kunnen zijn!

Ondanks dat ik er na Eberts review iets meer van had verwacht, is Woman in the Dunes een mooie film die tijdens zijn speelduur voortdurend blijft intrigeren en ondanks het gematigde tempo nergens saai wordt.

Ik zou hem (ook) absoluut plaatsen in de existentialistische hoek van Sartre en Camus, al is en blijft dit in de eerste plaats een Japanse productie, hoewel er volgens de IMDB trivia discussie over was of dit universeel of juist Japans moest zijn. Behalve voer voor analyse en discussie heeft de film een prachtige zwartwit cinematografie met een bijzonder gebruik van close-ups en aandacht voor structuren. lees vooral de beide essays van Criterion. Bij een film als deze is dat zeker niet overbodig, het geeft een hoop achtergrondinformatie en context.

Beoordeel je een film op wat hij wel heeft of ook op wat hij niet heeft? Omissie is vaak (maar niet altijd) een bewuste keuze van de regisseur. Ik had graag de onderlinge relatie van de twee hoofdrolspelers wat verder uitgediept gezien. Wat voelen ze nou voor elkaar? Welke rollen nemen seks en liefde precies in? Nu kun je een hoop afleiden uit wat er gebeurt en kleine dingetjes, maar er blijft ook een hoop onbeantwoord... Natuurlijk zegt ook dat weer iets.

De muziek werkte af en toe voor mij niet helemaal, dat moet ik er wel bijzeggen. Na eerste viewing hangt Suna no Onna tussen de 3,5 en de 4* in.

Ik rond zonder moeite af naar boven.

Na het lezen van de plotomschrijving had ik een heel dorp onder in een enorme kuil verwacht, waar het één en ander plaats zou vinden. Echter blijkt dit maar 1 huisje te zijn, waar Niki Jumpei langzaam maar zeker de betekenis van het leven zal vinden. Ik hou van films die zich afspelen op 1 locatie, deze 'Suna no Onna' maakt daar optimaal gebruik van. De sfeer in het zand en onder in de kuil is beklemmend. Het fundament voor een mooi en origineel gegeven. Ik moest er erg inkomen, maar naarmate het verhaal vorderde werd ik steeds dieper het zand in getrokken. De film zet je aan het denken. Waarom zijn we hier en waar halen we onze voldoening vandaan? De waterput van Niki en het einde geven deze prent een prachtige diepe lading mee, maar dat doet de film heel vaak door Niki terug te brengen naar de o.a. de basisbehoeften van het leven. De muziek, de spanning (de ontsnapping), de twee hoofdpersonages en de klasse regie van Hiroshi Teshigahara zorgen voor een mooi geheel. Klasse film.

Deze veelal geprezen film eindelijk eens gezien en ik kreeg uiteindelijk wat ik hiervan altijd had verwacht. Bijna niets. Na afloop hiervan de recensies in dit topic nog eens goed doorgelezen of ik iets gemist heb. Tja, filosofische films spreken mij nu eenmaal enorm aan. Stalker, Der Himmel über Berlin...om maar eens een paar voorbeelden te noemen. Ik kan dat soort films niet vaak genoeg zien. Maar deze "existentiële" film uit de Japanse keuken hoort daar helaas niet bij. Het komt in de verste verte niet in de buurt van de door mij genoemde twee meesterwerken. En waarom niet? Omdat net zoals bij de films van Kurosawa dat armoedige Japanse wereldje mij helemaal niet aanspreekt. Het oogt allemaal zo lelijk. Op visueel vlak valt er nagenoeg niets te genieten. Zo ook bij deze film waarvan alleen het bewegende zand en de insecten het aanzien waard waren. Met de hoofdpersonages had ik bovendien ook niks. En bijna alles speelde zich in die zandkuil af. Ik zou er bijna zelf claustrofobisch van worden. Maar ja, films die zich op een zelfde locatie afspelen zijn over het algemeen niet direct mijn ding.

Maar genoeg over deze film die voor mijn gevoel wel een eeuwigheid duurde. Die was het dus duidelijk niet voor mij, dit in tegenstelling tot Teshigahara's hier opvolgende film "Tanin no Kao" uit1966 die ik wel goed vond.

2,0*

Ik kan me er ook vaak niet mee identificeren en ben ook geen groot Kurosawa fan (al heeft hij zeker een aantal films gemaakt die ook mij zeek kunnen bekoren), maar vond deze juist erg mooi. Sterker dan Himmel zelfs. Maar de persoon en het moment zijn key, denk ik. Ik viel tijdens Himmel Über Berlin steeds in slaap, ik heb die tot drie keer toe opnieuw op moeten zetten op drie verschillende dagen, aangezien ik 'ongeveer verder kijken waar ik was' te min vond voor een film als dat. Maar dat zegt ook wel iets natuurlijk, al was het uiteindelijk zeker de moeite waard om hem aandachtig gezien te hebben.

De sublieme fotografie is het eerste wat indruk maakt met daarna het ondraaglijke van het gebeuren met de beklemmende, dreigend sfeer.

Het is nochtans meer dan dat. Het verhaal en de gedragingen van de personages staan als symboliek voor eenzaamheid, een al dan niet aanvaarding van zijn lot, het deugdoend gevoel van eindelijk mogelijks gewaardeerd te kunnen worden, om iets te betekenen in het leven en de relativiteit van de dingen rondom ons.

Knap dat deze film niet in kleur is en knap is ook de manier van acteren van beide hoofdpersonages.

Tip voor Woland. En daarna nog 8 anderen om deze prachtfilm in de top 250 te

krijgen

Nu nog 6

Ik vond het prachtig. Mooie zwart-wit fotografie en abstracte inserts van zand en water. Suna no onna verdient zeker en vast een plaats in de top 250 en in het hart van elke cinefiel.

Mooi werk, Kevin! Goed bezig

Een mooie film met fraaie stijlfiguren en een boel symboliek, maar ik had het na anderhalf uur of zo wel gezien. Wat daarna komt voegt weinig nieuws toe aan het voorafgaande. Grootste minpunt van de film zijn dat ie te lang duurt (director’s cut) en de mallotige ophitsingscène met de maskers..

Dankzij jou komt de film nu wel in de Top 250, BBarbie!

Don't mention it.

Hiroshi Teshigahara maakte in de eerste helft van de jaren zestig een aantal goede films, maar geen had zo'n emotionele impact als 'Suna No Onna', oftewel 'De vrouw in de duinen'. De titel vertelt het verhaal al: een man wordt onderworpen aan een Sisyphus-kwelling in een zandafgraving. Hoe meer hij probeert te ontsnappen hoe onmogelijker dat wordt, tot hij zijn lot omarmt. Er zijn weinig dingen waaraan ik een grotere hekel heb dan rul strandzand, maar in dit geval kan ik er voor een keer van genieten. Het zand in deze film fungeert als grofkorrelige pixels, die het mooist tot zijn recht komen in de sexscene die het hoogte- en keerpunt van de film vormt.

Een vrij symbolische new wave film. Echt genieten kan ik hier toch niet van. Het concept zou volgens mij best werken met regisseur Kim Ki-Duk. Wat zwijgzamer en meer sfeer scheppen. Liefhebbers van zand zullen hier wel aan hun trekken komen en wie houdt van films met dergelijke symbolische onderlaag gaan hier ook wel van houden. Maar mij zegt het weinig. Deels begrijpelijk dat het toch een publiek trekt, maar een grote fanclub zal het toch ook niet worden denk ik.

Film moest bij mij een halve dag even bezinken.

Toen ik ‘m keek gaf de film zich niet meteen bloot.

Beelden waren bijzonder. Hypnotiserend zelfs, maar echt mooi werd het nergens.

Denk dat de film vooral heel intrigerend genoemd mag worden.

Sterke Japanse klassieker die ik met bewondering heb bekeken. De wijze waarop Teshigahara het (vele) zand heeft verweven in het plot is knap. Het zand is de ster en de blikvanger van de film. Van drijfzand wist ik dat het gevaarlijk kan zijn, maar blijkbaar kan zand nog vele andere sluipende gevaren opleveren. Zeer origineel concept waarbij de zandkuil fungeert als een soort gevangenis of ballingschap. De dorpsbewoners hebben er gemengde haat- en liefdegevoelens bij. Ze vervloeken het enerzijds, maar anderzijds beseffen ze dat het een deel is van hun identiteit.

De leraar snapt het allemaal niet te best en blijft eigenlijk de volledige film proberen om weg te raken. Hij voelt geen affiniteit met het rare fenomeen. Zijn emoties gaan dan ook van woede en paniek naar uiteindelijk berusting. De relatie met de vrouw is mysterieus. De erotische spanning is voelbaar. De man probeert zich er tevergeefs tegen te verzetten.

De leegheid van het bestaan staat centraal in deze claustrofobische film. Vrijheid en lotsbestemming krijgen een andere invulling. Woman in the Dunes is een fascinerende kijkervaring. Misschien niet voor iedereen weggelegd. Voor mij alvast een dikke 4,0*.

Waar de hoofdrolspeler in deze film tevergeefs met veel moeite door het zand probeert te ploeteren, had ik een vergelijkbare kijkervaring. Ik kon hier echt niet doorheen komen. Het uitgangspunt is nog niet eens zo onaardig, al krijg je bij het zien van de beelden wel een beetje twijfel of het inderdaad (nagenoeg) onmogelijk is om te ontsnappen, maar goed. Probleem is toch vooral dat je bijna tweeënhalf uur lang (director's cut) naar twee bijzonder oninteressante hoofdpersonages zit te kijken. Dat in een film die op visueel vlak nagenoeg niets heeft te bieden en ook weinig interessante dialogen bevat. Voor zover de film de uitzichtloosheid van de situatie wil benadrukken, valt het einde bovendien niet echt goed te plaatsen. Kennelijk kun je hier best veel uithalen, maar het was in ieder geval niet aan mij besteed. Ik was maar wat blij toen de film was afgelopen.

Fantastische horrorfilm of sterk drama?

Vandaag herzien. De Director’s cut op de blu ray van Criterion. Wat een prachtige film is dit en wat een geweldig uitgangspunt!

Allereerst een pluim voor de fantastische fotografie. Schitterende opnames van bewegend zand en claustrofobie binnenruimte. Het eerste uur was de film op weg een van de sterkste horrorfilms te worden. Opgesloten in vrijheid, zonder kans te ontsnappen. Een voorloper van die andere isolatiethriller: The Shining, waarbij ook de soundtrack van deze film volgens mij tot inspiratie heeft gediend voor The Shining.

Later wordt de film toch iets meer thriller om uiteindelijk als drama te eindigen. Maar tijdens die transitie zijn er tal van geniale scenes. Hoogtepunt is het schouwspel met de gemaskerde dorpsgenoten. Iets waar Kill List ook zijn inspiratie van getrokken moet hebben. Beangstigend.

Vond de film net iets te lang duren voor de volle 5* en ben eigenlijk benieuwd of de kortere versie niet mij toch beter zou bevallen. Geloof niet de de blu ray mij die keuze biedt.

Maar al met al toch wel een meesterwerkje.

Dikke 4,5

Suna no Onna was echt goed om te zien. Het zand komt in al zijn verschijningen prachtig in beeld, maar het gaat natuurlijk om de hoofdpersonen in de film. Die beleven nogal wat. Ze bevinden zich in een enorm fascinerende situatie en hun onderlinge relatie ontwikkelt zich continu met hoogte- en dieptepunten. En als je dan na afloopt vergelijkt hoe de film aanving en eindigt blijf je verbluft achter.

En de volgende uit de wachtrij die de Top 250 heet met deze Suna No Onna en daarmee dus weer op de Aziatische toer. En uiteraard lijkt het vooraf interessant met een apart verhaal en natuurlijk de lading van enthousiaste comments en goede cijfers, dus kom maar op.

Lekker is de opening met het stemmig zwart wit, de sinistere soundtrack en de rondploeterende Niki, die het geheel een hallucinant sfeertje geeft en Suna No Onna op zijn minst eigenzinnig te noemen maakt. En na het nodige gedwaal, het zogenaamd missen van de bus en de behulpzaamheid van de bewoners geraakt Niki op de plek waar de film zich voornamelijk gaat afspelen. En dit blijkt een plek opzich, met gewoontes en valkuilen waar ruimte is voor veel reflectie en beschouwing, maar waar vooral geen ontsnappen aan is. Buiten dat is de stijl en techniek van grote schoonheid, zelfs op YouTube, valt de montage, camerawerk en belichting op, en is het inderdaad echt fraai hoe het zand, de structuur en manier van bewegen in beeld wordt gebracht. Bijzonder daarnaast uiteraard nog het huisje, alle werkzaamheden qua scheppen, zeven en bijvoorbeeld het afwassen in het zand, maar ook het rare volk.

Maar de grootste vraag is toch wat nu eigenlijk de betekenis is van deze in beeld gebrachte worsteling, iets dat natuurlijk de kijker ook iets tastbaars geeft. En die betekenis is nogal iets waar je veel kanten mee op kan. Geloof is altijd een mogelijk onderwerp of de worsteling met lotsbestemming, iets waar de ene zich bij neerlegt en de andere zich tegen blijft verzetten. Tevens kan men over schuldgevoel nadenken of zelfs straf, en dan uiteraard in de geestelijke zin van het woord waarbij deze film zich niet fysiek afspeelt maar slechts tussen de oren. Het kan ook de worsteling met ouderdom en tijd zijn, de jaren die ons genadeloos snel door de vingers glippen om het zomaar te zeggen. Het kan ook allemaal synoniem staan voor hoe de mens het hedendaagse leven ingericht heeft met verplichting en werk, waarop niet alleen eenzaamheid een issue wordt maar tevens vrijheid tot denken, doen en genieten met een soort van karaktermoord tot gevolg.

Maar het meest waarschijnlijk, aldus een review die ik ergens las, is die kritiek richting de economische en culturele ontwikkeling, de wereld van gemakzucht en aanbod die in de jaren '60 zijn intrede maakt. En daarmee eigenlijk wel iets dat nog altijd actueel is, en misschien de enige manier om opwarming en het klimaat te herstellen. Terug naar de basis, het hutje op de hei met simplisme als antwoord op het meeste. Niet al die onzin die we doen, dingen die we moeten hebben en lui vermaak, maar praktische nuttige dingen, eenvoud, geen overdaad. Maar zoals de gemiddelde mens zal reageren op een dergelijke situatie doet Niki dat ook. Nu moet ik zeggen dat mijn hart gedurende de film niet perse oversloeg, of het moet de stijl, de muziek en het visuele geweest zijn. Maar het verhaal ansich blijft mij te raadselachtig en ongrijpbaar, maar hoe langer ik over de uitleg van de consumptiemaatschappij nadenken hoe meer ik de film op waarde begin te schatten. Toch is het nog niet helemaal hosanna, vind ik een 3,5 in eerste instantie best oké, en wie weet wat een herkijk kan doen.