Water (2005)

Deepa Mehta is the writer and director of Water, which opens in select theatres April 28th.

There are some images that become indelible in our minds. One such image that has stayed with me for 10 years is that of a Hindu widow in the Holy Indian city of Varanasi. Bent like a shrimp, her body wizened with age, white hair shaved close to her scalp, she scampered on all fours, furiously looking for something she had lost on the steps of the Ganges. Her distress was visible as she searched amidst the early morning throng of pilgrims. She was paid scant attention to, not even when she sat down to cry, unsuccessful in her attempt to find whatever she had lost. It was this image of a widow, sitting on her haunches, arms outstretched on her knees, head bowed down in defeat that became imprinted in my mind and led to the idea of a screenplay which was to become the film Water.

I was in Varanasi directing an episode of Young Indiana Jones Chronicles, a television series for George Lucas. As a part of prep, I spent early mornings at the banks of the Ganges trying to get a feel for the city that attracted pilgrims from all over India. Amongst them were Hindu widows who, because of convoluted religious beliefs, were relegated to a life of deprivation and indignity. They came to Varanasi to die. Dying by the banks of the holy river guaranteed them instant salvation.

Though a Hindu myself, Hindu widows remained a bit of an anomaly to me until I started researching them for Water, the third film in my elemental trilogy of Fire and Earth. Their plight moved me enormously.

Water is set in India in the late 1930s when the practice of child marriage was still prevalent. Young girls were often wed to older men for economic reasons. When the men died, they left behind young widows who were farmed out to ashrams (institutions). Considered a financial burden by their families, this was generally the fate of most widows. I decided to follow an eight-year-old widow and her life in an ashram where her presence starts to disrupt and affect the lives of the other residents.

In the year 2000, we assembled the cast and crew of Water in Varanasi and started to shoot on the banks of the river Ganges. Two days into the shoot, violent protests by Hindu fundamentalists erupted in the city. Accusations of Water being anti-Hindu were cited as the cause of the film sets being thrown in the river, my effigy being burned, and protesters marching in the streets of Varanasi, denouncing the film and its portrayal of Hindu widows. Nobody had read the script. Bewildered by the turn of events, we tried to muster help from the state government who had given the script its approval, but to no avail. Amidst escalating protests and violence and personal death threats, we were forced to shut down production.

In retrospect, Water reflected what was taking place in India in some form or other; the rise of Hindu fundamentalism and high intolerance for anything or anybody that viewed it with skepticism. Therefore, we were a soft and highly visible target.

Completing Water was a personal mission, but it took four years before David Hamilton, the producer, and myself resurrected the project in Sri Lanka. To risk making the film in India again was dangerous and foolhardy at best. I had to recast. The luminous Nandita Das, the lead in Fire and Earth, had to be replaced by the younger Lisa Ray. Seema Biswas, of Bandit Queen fame, accepted Shabana Azmi’s role as Shakuntala. John Abraham, a star from Bollywood would play Narayan, the young Gandhian idealist and the fragile widow Kalayani’s love interest. For the role of eight-year old Chuyia, I found a young girl in Sri Lanka, Sarala. Though she had no experience in front of the camera, she was a “natural.” The challenge was that she spoke neither Hindi nor English. Sarala learned her lines phonetically and I directed her through an interpreter and hand gestures. She was amazing.

Now that the film is complete, I can look back on the journey it has taken to make it. The anguish, the death threats, the politics, the ugly face of religious fundamentalism - we experienced them all. Has it been worth it, I often wonder? Then that image of a widow from ten years ago surfaces in my mind, as she sits on the steps by the Ganges, her toothless mouth making gasping sounds of despair. I found out later that she had lost her only pair of spectacles. Without them, she was half blind.

-- Deepa Mehta

Huh? De info over deze film klopt niet. De foto en de titel kloppen alleen. De film gaat over heel wat anders.

Schitterende film, met prachtige shots. De moeite waard!

Shortlist for Best Foreign Film:

- Deepa Mehta's: Water

- Rachid Boucharebs's: Days of Glory

- Susanne Biers's: After the Wedding

- Paul Verhoevens: Zwartboek

- Daniele Thompsons: Avenue Montaigne

- Florian Henckel von Donnersmarcks: The Lives of Others

- Guillermo del Toro's: Pan's Labyrinth

- Pedro Almodovars: Volver

- Fredi M. Murers: Vitus

Genomineerd? Dit is nog niet het eindstation hoor.

Foutje

een hele mooie film maar de tekst over deze film naast het plaatje klopt inderdaad niet

Mooie film over waargebeurde toestanden in India, schrijnende situaties waarin veel vrouwen gedwongen werden tot de bedelstaf, in zo'n groot land als India waren dat al gauw miljoenen vrouwen die leefden als paria's van de maatschappij (ik hoop dat dat nu niet meer zo is). Mooie beelden, prachtige muziek en een heeel mooie John Abraham (dames).

Gezien op school.

Supermooie film over de harde werkelijkheid.. Onvoorstelbaar hoe vrouwen daar behandeld worden en worden weggestopt van de rest van de maatschappij..

Hoezo klopt de tekst niet? Goede en tragische film over onderbelicht onderwerp. Het eindshot van de film is werkelijk geniaal.

Werkelijk prachtige film. Mooie beelden en ditto muziek.

Een zwaar onderwerp licht voetig gebracht dat wel. Niet normaal hoe die vrouwen behandeld worden.

is een soundtrack van deze film?

Een feministische prent die wel door de beugel kan. Mede doordat niet iedere vrouw geportretteerd wordt als 'sterke vrouw'.

Een vrouw-onvriendelijke traditie wordt ter discussie gesteld door een 8-jarig meisje, wier kinderlijke onschuld een andere kijk laat schijnen op alles wat gebeurt. Mooi camerawerk en non-kleurig palet staan in schril contrast met wat Bollywood anders te bieden heeft, met uitzondering van de uitstekende soundtrack (zonder danspasjes, wees gerust).

De finale met kwijlend eindshot (ook al hebben we dat al vaker gezien, het werkt toch keer op keer) weet de film op te tillen naar een belangrijke parel in de feministische cinema. Een gemakkelijk shot wellicht dat vol symboliek zit.

Mooie film, Anti-Bollywood kun je het wel noemen, want redelijk realistisch en maatschappij-kritisch. Wel een prettige film om naar te kijken.

Ik dacht dat moslims vrouwonvriendelijk waren, maar die Indiërs kunnen er ook wat van. Omdat 2000 jaar geleden één of andere gefrustreerde "heilige"eikel geschreven heeft dat weduwen, die niet hun hele verdere leven kuis blijven, wedergeboren worden in de buik van een wolf , miljoenen vrouwen anno nu(34 miljoen in 2001), geen leven hebben, en persona non grata zijn. Het is gewoon krankzinnig. Het is net alsof wij nu zouden moeten leven naar de maatstaven van Roodkapje en Klein Duimpje! Bijna niet te geloven. Maar ze mogen zich wél prostituëren, stiekum dan, ontzettend hypocriet. En zo'n Brahman vindt dan dat ie eigenlijk ook nog een goede daad verricht. Walgelijk gewoon.

Wel erggg traag en indirect, mooie beelden verder en mooie karakters, maar er had wat meer leven in mogen zitten.

Knap hoor, dat je dat kan schrijven, zo'n 20 minuten voordat de film was afgelopen op de BBC...

Op de één of andere manier had ik iets meer van deze film verwacht.

Maar dat zal wel aan mij persoonlijk liggen, ik weet niet waarom ik dat gevoel heb

Al bij al een visueel plaatje en een mooie moraal. Sommigen noemen dit een feministische film. In zeker zin is dat zo, maar ik noem het meer een verhaal over de moraliteit van de godsdienst en hoever zij hierin kan gaan. Als er was geschreven dat mannelijke weduwnaars hetzelfde moesten ondergaan, dan zou het dezelfde boodschap hebben.

een aanradertje!

4*

mooie film die een goed tijdsbeeld weerspiegeld.

Het duurde wel wat voor ik echt mee was in de film, en ik zijn boodschap begreep.

Prachtige score

'n Pareltje, veel meer hoeft daar niet over geschreven te worden, tenzij: hoe is het mogelijk dat zulke toestanden nu, in de 21ste eeuw nog steeds bestaan en dat de hele wereld er zijn ogen voor sluit?

Hele aardige film die een kijkje geeft in een achterlijke (dus: achtergebleven) cultuur.

Volgens de film anno nu nog steeds actueel, schrijnend.

3 sterren.

Klein verhaal maar prachtig verfilmd geeft aan hoe achterlijk sommige religies nog steeds zijn!!!!!!!!

Een mooi drama/romantiek film...

Mooi verhaal...

Prima acteerwerk...

Super mooi HD kwaliteit...

Af en toe mooi landschap...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Het is moeite waard...

Prachtige film over hoe mensen omgaan met hun geloofsovertuiging. Goed dat er mensen als Ghandi zijn geweest. Mooie uitspraak van ghandi : "ik geloofde dat God de waarheid was, maar de waarheid is God".
Heel triest om te zien dat een 7 jarig meisje wordt uitgehuwelijkt aan een volwassen(oude) man en wanneer die vroegtijdig overlijdt word je als weduwe weggestopt in een tehuis en mag je eigenlijk niets meer, te zot voor woorden.

Bittere, maar niettemin mooie film over de lotgevallen van Hindoestaanse weduwen in India, die ongeacht hun leeftijd volgens de regels na Manu na de dood van hun echtgenoot de rest van hun leven als verschoppelingen moeten slijten. Verbijsterend dat fundamentalisten van hoofdreligies als het christendom, de islam en het hindoeïsme zich in hun geestelijke armoede laten leiden door eeuwenoude geschriften, alsof de tijd én het denken al die eeuwen heeft stilgestaan.

Regisseur Deepa Metha over dit nog steeds bestaande anachronisme een schrijnende film gemaakt, die tot nadenken stemt. Het schitterende slotbeeld plaatst een passend uitroepteken! Kippenvel.