Requiem (2006)

Inderdaad. Klein en sober, maar heftig, indringend psychologisch drama. De film gaat nauwelijks over exorcisme, maar vooral over een psychotisch (?) meisje. Dat ernstig is en diep religieus. Ze is daardoor geneigd haar geestesstoornissen te koppelen aan religieuze symboliek, zeker als artsen haar in eerste instantie niet hebben kunnen helpen.

En de film gaat over het effect dat haar gevecht tegen de psychoses heeft op haar vrienden en familie.

Zoals ik bovenaan al schreef is de film gebaseerd op het waargebeurde verhaal van ene Anneliese Michel. Michel overleed uiteindelijk, na een lange periode van 'uitdrijvingen', aan uitputting in combinatie met een longontsteking. De priesters worden later veroordeeld wegens dood door schuld.

Een beschuldigende vinger steekt de film (gelukkig) niet uit. Alle personages zijn invoelbaar en vanuit hun perspectief begrijpelijk, net als in Schmids vorige film, het ook al zo indrukwekkende Lichter. Nog zo'n film en Schmid gaat tot mijn favoriete regisseurs behoren.

Degelijk drama, die naar het einde natuurlijk doet denken aan The Exorcist, al is die film heel anders. Het grootste gedeelte van de film beslaat de weg naar de onvermijdelijke climax en doet dat op serieuze manier. Wat voor persoon is de hoofdpersoon, het begin van haar nieuwe studie, hoe is de relatie met haar vader en moeder. Uiteraard komt haar geloofsovertuiging aan bod, gelukkig zonder dat simpele gebash op het geloof. Het is allemaal wel aardig gedaan, al werd ik niet meegezogen in de film.

Maf. Ik heb ook de verwijderde scenes zitten kijken en vond het juist een bewijs hoe belangrijk schrappen bij een film kan zijn. Zo ongeveer alle scenes hebben zeer terecht de film niet gehaald. Sommige zijn tamelijk nietszeggend, maar belangrijker nog is het verwijderden van een aantal uitleggerige scenes en een enkele scene die de lijn van de film en de karakteropbouw hadden verstoord. Nu, met die economische lengte was de film zeer geslaagd.

Wat vooral heel goed werkt is Schmidts benadering van dit verhaal als een tragedie zonder schuldigen. Er zijn heel wat mensen die oprecht om Michaela geven en het beste met haar voor hebben. Toch gaat ze haar ondergang tegemoet.

Verder prachtig gedetailleerd in de voorstelling van de jaren '70, een ijzersterke hoofdrolspeler en een einde dat op en nogal gewaagd, maar erg goed gekozen moment komt, net voor de ondergang. Requiem verdoezelt niet, maar is wars van sensatie en daarom indrukwekkend.

4.0*

Zo kan het dus ook, redelijk in het midden houden wat er nu met het meisje aan de hand is. Voor mezelf is het wel helder dat ze een zware psychische stoornis heeft en dus geen duiveltje (omdat ik daar niet in geloof). Wat dat betreft is de filmwereld nog erg conservatief-religieus: zodra het over 'exorcisme' gaat word je altijd maar wijsgemaakt dat het écht om bezetenheid gaat in plaats van een aandoening. Zo niet Requiem.

In dit geval dus Michaela (gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Anneliese Michel) die door een combinatie van een religieus milieu en een gebrek aan goede medische behandeling is overgeleverd aan priesters. Dat komt echter pas in de laatste tien minuten eventjes aan bod, bijna de hele film gaat juist over de langzame aftakeling van Michaela en hoe haar omgeving daarmee omgaat (en zij met hen).

Behoorlijk goed gespeeld, leuke jaren zeventig soundtrack en visueel is de film erg mat maar daardoor ook doeltreffend. Het had van mij wel wat rauwer gemogen, althans wat meer aandacht voor de laatste 'uitdrijvingen' die mede tot haar dood hebben geleid. Denk dat het dan als een stomp in de maag aankomt, nu is het net te tam (maar daarom niet minder oprecht). Blijft overeind dat het natuurlijk een drama is om je kind zo naar de knoppen te zien gaan (door een verkeerde diagnose en behandeling).

Er had dus meer in gezeten, maar alleen al deze benadering van het thema is positief in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Exorcism of Emily Rose dat vrolijk laat zien dat deze priesters goede dingen hebben gedaan terwijl ze in werkelijkheid zijn veroordeeld...

Ik zie Requiem dan ook maar als een verborgen aanklacht tegen exorcismen door streng-religieuzen en tot wat voor ellende dat kan leiden. Overigens zullen ze vast het beste met Michaela voorhebben, maar wisten ze niet beter; ze worden ook niet als slecht gepotretteerd. (Voor The Exorcist maak ik trouwens graag een uitzondering omdat ik dat als fictieve horror zie en vooral subliem uitgevoerd is. )

Was benieuwd naar deze film. Het kwam soms ook best dichtbij aangezien ik een familielid heb die psychotisch is geweest. Ook in dat geval was het geloof in een hogere macht en het denken dat je Jesus of een andere heilige bent, opeens aan de orde. Heel apart, aangezien dit familielid helemaal niet gelovig was/is.

Ik heb dan ook het gevoel naar een deel van mijn leven te hebben gekeken. De machteloosheid die ik en de mensen om mij heen hadden was in het begin ook groot. Het is iets wat je niet kent en opeens moet je een expert zijn. Hulp wordt vooral geboden in medicijnen-vorm.

Het vreselijke voor Michaela is dat ze zo ongelofelijk religieus is opgevoed. Eigenlijk sta je dan al vanaf je geboorte een beetje los van de werkelijkheid. Dit was ook goed te zien, want alles wat ze in haar studententijd meemaakt is nieuw voor haar. Het is een compleet vreemde wereld en ze legt zichzelf ook nog eens immense druk op. De combinatie van vervreemding en jezelf onmenselijke druk opleggen en hierbij ook nog eens geen pillen innemen tegen je epilepsie, kunnen zeker het deurtje openzetten wat dicht had moeten blijven.

Bezeten is ze in ieder geval geen enkel moment. Ben ik van overtuigd. Dat ze volledig met zichzelf en het leven in de war is, is evident. Ook de vereenzelviging met de martelaar zorgden ervoor dat zij ook begon te denken dat haar leven zou gaan bestaan uit boetedoening en bestraffingen.
Toen ik op het laatst zag staan dat ze overleden is na de 10e duivelsuitdrijving, had ik verwacht erg kwaad te worden, maar zoals hiervoor al vaak beschreven staat, is dat ze gewoon niet beter wisten.
Ze hadden op hun eigen manier nog het beste voor met Michaela ook. Toch blijft het allemaal erg wrang.

Prima acteerwerk van Sandra Hüller en ook haar moeder speelt geweldig. Wat had ik meteen een hekel aan dat mens zeg. Dat geloof zit zo verschrikkelijk diep en als je niet gelovig bent, is het zo moeilijk om begrip voor deze manier van leven op te brengen, maar goed.

Prima Drama!

Goede film die m.i. zekerlijk de verdienste heeft niet te vervallen in al te schokkende en halluciante beelden en effecten die het thema met zich had kunnen meebrengen. Soberheid is hier troef en in die sfeer zet Sandra Hüller een uitstekende prestatie neer.

Een Duitstalige versie van het verhaal van "The Exorcism of Emily Rose". Deze versie is eerder drama dan horror. Deze focust veel meer op de relatie tussen haar ouders, religie, ... dan op de exorcismes.

Goh, 'k vond het geen zo'n waw film, 't was toch iets minder m'n ding. Er gebeurde te weinig in om het echt boeiend te maken.

Juist het ontbreken van Exorcist taferelen maken dit tot een aangrijpende film.

Het drama wordt uitstekend gecombineerd met het horror-ingrediënt 'bezetenheid' en geeft daar weer een hele andere visie op door iemand vanuit een aandoening (zich) in dat hokje te plaatsen. De rol van Michaela wordt zeer goed en geloofwaardig neergezet door Sandra Hüller waarin ze naast probeert om te gaan met haar gemoedstoestand ook een eigen leven probeert te creëren zonder haar ouders. Pijnlijk is te zien hoe moeizaam haar dat vergaat terwijl ze geestelijk steeds meer in de problemen komt. Samen met de sterke rollen van haar vader en moeder zorgt dat voor voor een geslaagd en spannend eind.

Aanrader.

3,5*

Europese tegenhanger van "The Exorcism of Emily Rose". Waar laatstgenoemde de nasleep van het overlijden door de duiveluitdrijving behandelt en meer angst inboezemt, is Requiem een ingetogen en soms erg verontrustend portret over een psychisch zieke vrouw. Sandra Hüller zet een overtuigende vertolking neer van een jong meisje dat het ouderlijke nest verlaat om een wereld te ontdekken die op alle fronten botst met haar strenge, katholieke opvoeding. Het contrast uit zich vooral in de aanslepende conflicten met haar moeder die de vrijheid van haar dochter niet kan verkroppen. In het verlengde daarvan wordt religie tegenover wetenschap geplaatst, beide in een poging om het gedrag van Michaela te verklaren en te onderdrukken. Maar zowel de gebeden als de pillen blijken niet te werken...

Een goede dramafilm...

Een echte ware gebeurtenissen...

Eigenlijk weet ik niet zoveel van over bidden/kerk...

Bezeten haar duivel, haar ziekte...

Redelijk acteerwerk...

Geen HD kwaliteit (overal geruis)...

Prima verhaal...

Ouderwetse kleding...

Wow, wat een film. Net als The exorcisme of Emily Rose gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Anneliese Michel. Denkelijk zal Requiem er dichter bij zitten. Requiem is ook veel beter dan de film rond Emily Rose.

De film toont in tegenstelling tot andere exorcismefilms geen enkele occulte, duister, mysterieuze of wat dan ook situatie. Het uitgangspunt is ook helemaal anders. De familie is streng katholiek, maar denken bij epilepsie niet meteen aan de duivel. Michaela gaat gewoon naar dokters, neemt er de pillen voor en laat extra onderzoeken uitvoeren. Maar haar katholieke achtergrond en die van haar ouders vullen wel met geloof verklaringen aan die de wetenschap (toen nog) niet kon geven. Waar de medische wereld nog wat in het gewisse blijft, moet het in hun ogen wel te maken hebben met geloven. Dat is zeer knap weergegeven, omdat je het botsen van de rationele medische wereld en de katholieke wereld hier heel goed ziet.

De hoofdrolspeelster is geweldig en het is net de kracht dat ze geen bezeten persoon neerzet, maar wel iemand met epilepsie en daar moeilijk mee kan leven. Deels door het onverklaarbare was het toen nog een taboe, zeker vanuit een gezin waar niet over gevoelens en problemen werd gepraat. Daar heeft de moeder ook een grote rol in gespeeld. Een opvallend figuur waar het moeilijk is om haar te plaatsen. Ze heeft ook geen antwoorden op de problemen van haar dochter en lost alles op met te bidden. Grof gezegd praat ze liever met God dan met haar eigen dochter. Die natuurlijk vol frustraties zit en onzeker door het leven gaat. Van haar vader krijgt ze wel liefde, haar moeder kan wel van haar dochter houden maar toont daar niets van en zorgt enkel voor haar uit een naastenliefde door haar geloof dan uit liefde voor haar kind. Ik zoek het misschien wat ver, maar zo komt de film in elk geval over. Het boeit me in elk geval om te zien hoe geloof en religie (dat grotendeels wereldvreemd is) niet altijd hetzelfde is.

De film zelf is heel prachtig. Je zou nooit zeggen dat dit uit 2006 komt, je zit constant in de 70's. Ook mooie muziek die bij de tijd hoort, zonder commerciele hits te moeten gebruiken of de discotoer op te gaan. Een film die ik zeker later nog eens zal zien.

Prima film over de vermeende bezetenheid van Michaela.

Het rotsvaste geloof van Michaela zelf is dan dan ook meteen haar grootste probleem. Het zijn ook atijd alleen de gelovigen onder ons die Mariaverschijningen of bezoekjes en waarschuwingen van de duivel zelf waarnemen. Toch brengt de film dit allemaal vrij neutraal over, en zal het voor diegenen die er in geloven een bevestiging zijn dat ze bezeten was van de duivel, en zal het voor de iets nuchtere kijker een bevestiging zijn dat compleet doorslaan in een geloof erg gevaarlijk kan zijn. Erg goed en indrukwekkend. Uitstekend acteerwerk van Sandra Hüller.

sterk drama, alleen jammer dat het einde niet beter is uitgewerkt ,de film stopt abrupt, had voor mij anders meer sterren verdiend,

Authentiek ogende film over de psychische teloorgang van een jonge vrouw, geïnspireerd door ware gebeurtenissen. Regisseur Schmid weet prima de verleiding te weerstaan om het schokeffect te verhogen met horrorelementen, zoals dat in andere films over “bezetenheid” vaak gebeurt. Zijn realistische aanpak komt de kwaliteit van de film ten goede. Temeer omdat het zo al schokkend genoeg is.

Mijn conclusie: hoed u —ongeacht de geloofsovertuiging die je aanhangt— voor priesters, dominees, imams en hun “beroepsgenoten”, die zich zonder noemenswaardige vakkennis gaan bemoeien met psychiatrische stoornissen. Hun interventies zijn vaak erger dan de kwaal.

Een tragische film over een plattelandsvrouw die met tegenzin van haar ouders de dorpsgemeenschap ontvlucht door te gaan studeren in de stad waarbij de zorgende hand (én controle) van de parochie niet langer aanwezig is. Komt daarbij dat Michaela streng gelovig is opgevoed en zich aanvankelijk ook zo gedraagt. Het zorgt ervoor dat ze wat een vreemde eend in de bijt is.

Het betert er niet op wanneer ze ook lijdt aan epileptische en psychotische aanvallen. Enerzijds wil ze zich lostrekken van haar verstikkende streng religieuze thuisomgeving, anderzijds zoekt ze deze terug weer op, maar stuit ze op onbegrip en worden haar visoenen aangezien als 'bezetenheid'.

Schrijnend portret waarbij je toch even stilstaat dat kwakzalverij al heel wat menselijk leed heeft berokkend.

Aan de hand van de poster had ik nooit verwacht dat Requiem een horrorcredit zou hebben, en deze film over een diep religieus opgevoede jonge vrouw die gaat studeren, is dan ook meer in de slowburn drama hoek te plaatsen. Wanneer Michaela’s epileptische aanvallen heftiger worden, besluit ze hulp te vragen aan een priester, welke haar idee bevestigt dat ze bezeten is en een exorcisme nodig heeft. De bijzonder sterke Duitse actrice Sandra Hüller (Toni Erdmann, Schlaf) maakt hier haar intense debuut.

Requiem is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Anneliese Michel, hetzelfde relaas waar ook de prima verfilming The Exorcism of Emily Rose (2005) op is gebaseerd. Requiem tapt uit een (veel) minimalistischer vaatje dan de film met Jennifer Carpenter, maar ook hier is de getroebleerde protagonist uitstekend vertolkt. De daadwerkelijke horror hier is dat zowel de medische en psychologische wetenschap, als priesters Michel (en hier Michaela) niet hebben kunnen helpen, en ze uiteindelijk na 67 exorcisme sessies zou sterven aan ondervoeding en uitdroging. Haar ouders en de betrokken priester zijn hier ook voor vervolgd en veroordeeld. De molen waar zij doorheen moet zijn gegaan laat zich niet goed in alle detail in anderhalf uurtje vertellen, maar Requiem kort dit jaren durende drama vakkundig in, en stopt (tot mijn verrassing) voor de ellende echt begint.

Requiem is opgenomen op 16mm en niet de meest mooie film om naar te kijken, maar het komt de naturalistische docu stijl van de film en jaren zeventig sfeer wel ten goede. Er zitten een paar scenes in met horrorelementen, maar zelfs ik zou het ermee eens zijn dat de horroraanduiding (zowel IMDb als Letterboxd) misplaatst is, tenzij je een Dogma variatie op Emily Rose zonder al die horrorelementen nog steeds als horror aan wilt duiden. Dat maakt Requiem geen slechte film, want als slow paced, sterk geacteerd periode drama werkt het prima. Maar ik zou hem de horrorliefhebber niet aanraden.

3,5*