Shutter (2004)

Sjees,

dat iedereen dit zo spannend vond, ik wist niet wat ik ondertussen allemaal moest gaan doen om de film uit te zitten.

De laatste vijf minuten waren gelukkig wel erg goed, ik was al bang dat het voor mij helemaal dood ging bloeden.

Hetzelfde. Veel dezelfde schrikmomenten die door het einde net een voldoende scoort.

We hebben al veel griezel/horror films zien passeren maar eerlijk is eerlijk, deze was een van de beteren. Goede schrikmomenten en een einde wat je ook niet snel vergeten zal.

Ook het verhaal was prima en rammelde niet aan alle kanten zoals je in horrorfilms nogal eens ziet gebeuren helaas. Voor sommigen kan de taal een barrière vormen, soms irriteren mensen zich aan bepaalde talen. Zo heb ik dat met Scandinavische talen maar uit Scandinavische landen komen uitstekende films vandaan, dus pas ik mij aan om ze toch te kunnen zien

.

Op zich een heel sfeervolle film, alleen ik heb zelden zulke belachelijke jump scares gezien als in Shutter. Kneiters wat draaien de makers de volume knop vol open zeg. Doet echt gigantisch afbreuk aan de film. Ik heb genoeg jump scares meegemaakt in vele flutfilms, maar Shutter spant echt de kroon. Jammer dat ze de spanning niet op een andere manier tot uiting hebben weten te brengen, want die was er in potentie genoeg. En daarnaast vind ik het ook niet typisch Aziatisch om zo met de volumeknoppen om te springen. Al met al laat Shutter mij toch echt met een onbevredigend gevoel achter.

2,5*

Een van de betere horrorfilms die ik ooit gezien heb. Ookal houd ik eigenlijk niet van Thaise films, deze zou ik toch echt aanraden. Meerdere keren gezien.

Matige film die de nodige cliches nodig heeft om zijn verhaal te vertellen. Lijkt veel op een aantal eerder genoemde Japanse titels, vind ik wel nadelig. Wel een mooie fotografie, mede daardoor toch nog een redelijk genietbaar filmpje. Acteerwerk lijkt slecht (vooral Jane) maar is moeilijk te beoordelen omdat ik niet vaak Thaise films zie. Absoluut niets nieuws dus maar ook niet vervelend.

Een voorspelbaar flauw filmpje die totaal sfeerloos de ghost clichés afloopt.

De vele herhalingen met het maken van foto's en turen naar een eventuele verschijning wekten bij mij halverwege de film verveling op. De ontknoping van het verhaal en het einde waar de geest lekker op zijn nek zit vond ik dan nog wel aardig. Net voldoende.

Redelijke horrorfilm. Zeker als je 'm gaat vergelijken met de Amerikaanse versie. Of course, de clichés worden aan elkaar geregen, maar de spanning vond ik toch wel degelijk aanwezig.

De remake (2008) zag ik destijds in de bioscoop, en daarvan kon ik me alleen herinneren dat het ging over iets met schaduwen/geesten die op foto's verschenen. Ik gaf het twee sterretjes dus echt onder de indruk was ik niet.

Dit origineel is een stuk aangenamer, het verhaal is wel heel erg basaal, nergens wordt het gedurfd of weet het te verrassen, maar het doet ook weinig fout en is keurig sfeervol. Wel is het zo dat ik het een dag later alweer bijna ben vergeten. Een magere 3*. De remake was duidelijk overbodig.

Misschien ben ik de enige maar ik heb me vele male beter vermaakt met de remake dan het origineel.

Het kan ook zijn omdat ik de remake eerder gezien heb waardoor ik het verhaal eigenlijk al wist, maar toch had ik verwacht van wat ik gelezen had over het origineel dat het allemaal een stuk spannender was en meer schrikmomenten aanwezig waren. Ook dit vond ik zeer tegenvallen en bij de remake een stuk beter uitpakken.

Toch wat teleurgesteld, geef mij maar liever de remake.

2,0*

Afsluiter van onze Halloween Night van dit jaar.

Kort samengevat: een top horrorfilmpje met alle nodige elementen. Geen goedkope schrikmomenten, maar een film die het in eerste instantie moet hebben van de sfeer, het mysterie en een meer dan sterke ontknoping. Aanrader voor de liefhebbers van het genre!

Aardig standaardfilmpje met leuke schrikmomenten. Ik ben geen grote fan van horror- en slasherfilms, maar dit soort geestenfilms vind ik stiekem toch ergens nog wel wat eng. Te veel lekturamaboeken over geestverschijningen als kind doorgebladerd, denk ik.

De nuchtere Baggerman dacht echter al tijdens de film:

Waarom heeft de geest jáááren nodig om de wraak te nemen? En dan pas in een paar weken het hele vriendengroepje zichzelf om zeep laten helpen? En waarom Tun pas als laatste? Waarom die hele aanrijdingssequence??? Een geestig grapje?

M.a.w. de meeste scriptschrijvers van horrorfilms blijven een stel hersenloze sukkels - zucht-!

Shutter is een term die gebruikt wordt in de wereld van de fotografie. Met deze kennis weet je dat de film iets van doen heeft met foto's. En wonderwel weet deze Thaise Horrorfilm met dat geven, de clichés te overstijgen. Door dit degelijke verhaal en spannende creepy momenten valt de film goed op tussen al die andere J-horror. De personages worden uitgebreid geïntroduceerd en vanaf het auto-ongeval van amateurfotografen Tun en Jane wordt geleidelijke hun levensgeluk met daarbij gepaarde angsten steeds verontrustender. De traditionele zwartharige geest is natuurlijk ook hier van de partij en duikt op de meest onvoorstelbare plaatsen tevoorschijn. Ondanks wat schoonheidsfoutjes is ‘Shutter’ in zijn totaliteit een redelijk geslaagde horrorfilm geworden. Een film die niet misstaat in het rijtje van Aziatische horrorfilms.

Soms wil je van een artiest alle albums, maar soms is een simpel best-of album veel prettiger. En Shutter is een beetje zo'n best-of verzamelalbum. Alle ingrediënten van de J-Horrors die we - vooral sinds Ringu - hebben leren kennen zijn hier verzameld. Maar enkel een simpele herhalingsoefening is Shutter dan weer niet. Sterker nog, in mijn ogen bevat Shutter het beste wat J-Horror te bieden heeft, netjes in één film.

Shutter bevat een simpel uitgangspunt en blijft - godzijdank - de hele speelduur ook tamelijk eenvoudig. Er wordt qua verhaal wel steeds iets meer prijsgegeven van wat er daadwerkelijk aan de hand is, maar zonder vergezocht of enorm stupide te worden. De film begint met de nodige mysterieuze vlekken en witte vegen op foto's, maar al snel blijkt dat er meer aan de hand is en bouwt de spanning op. De clichés komen stuk voor stuk voorbij: spanning in een openbaar toilethokje, lange zwarte haren, donkere kamers en enge gedaantes die plots achter je staan. De meeste scares worden erg goed uitgevoerd en de film is visueel ook sterk; alles ziet er goed verzorgd en stijlvol uit. We krijgen vervolgens steeds meer van de zwartharige geest, met uiterst creatieve sequenties als gevolg, die wonder boven wonder niet knullig worden. Uiteindelijk sluit de film af met een erg sterke climax. De originaliteitsprijs zal een Shutter wellicht niet winnen, maar voor de uitvoering zou de film voor mij een flinke prijzenregen mogen ontvangen.

4 sterren.

Deze film overtrof mijn verwachtingen. Ik vond hem erg sfeervol. Er zaten een paar fijne schrikmomenten in. En bovenal het einde vond ik behoorlijk indrukwekkend. Zowel lief als eng. De film is mij daardoor nog een poos bijgebleven.

Had hier blijkbaar nog geen score/review voor gegeven, bij een herziening dan maar. Fijn Thais spooky horrorfilmpje in het typische J-horror genre. Film staat echt wel sterk en een goed vb in z'n genre, geen plat en cheap ogend afkooksel, maar goede spanning doorheen de film en echt aan het scherm gekluisterd met momenten. Dit is dan ook volledig m'n ding en ga deze ook een mooie 8/10 geven.

Ik weet niet of je Bedevilled uit 2010 al gezien hebt, een Zuid-Koreaanse horror film, maar ik denk dat je die zeker goed zult vinden. Het was voor mij persoonlijk lang geleden dat ik zo'n goeie horror film zag met ook nog een redelijk verhaal en goed geacteerd. Als je de kans hebt moet je die zeker kijken. Koreaanse titel is, Kim Bok-nam Salinsageonui Jeonmal

"Bedevilled": IMDb beoordeling: 7,3 (14.209)

Mr. mcdaktari, BEDANKT voor deze tip!

Kim Bok-nam Salinsageonui Jeonmal (Film, 2010) - MovieMeter.nl hebben we inderdaad volgens deze site nog niet gezien en het gegeven komt ook niet bekend voor. Vanavond gaan we de film bekijken en de uitslag is morgen dan te zien op de site.

De taal die in de film gebruikt wordt maakt ons niet zo veel uit, na enkele minuten kijken gewent het en valt het niet meer op, net als een zwart/wit film: even kijken en je weet niet beter.

Nogmaals BEDANKT!!!

Oke, ik ben heel benieuwd wat jullie er van zullen vinden, maar kan me haast niet voorstellen dat je het niks vind. En laat je niet misleiden door het begin, want ik dacht ook dat het geen horror was, maar geduld word beloond.

Interessant opgezette film met een aantal imponerende scenes, maar evenzeer eentje die iets te bekend terrein bewandelt. De uiteindelijke bedreiging jaagt weinig angst aan en het acteerwerk is niet geweldig, bovendien duurt het nogal lang voordat de film echt loskomt. Het regisseursduo Parkpoom Wongpoom en Banjong Pisanthanakun hebben hun hart niettemin duidelijk op de juiste plek, maar kunnen niet verhullen dat de inhoud geregeld erg dwaas uit de hoek komt. Naarmate de slotfase vordert wint Shutter aan tempo en beginnen de paranormale invloeden beter uit hun schulp te kruipen, maar die nemen de wat minder interessante eerste helft niet weg. De film wint wel punten voor een aantal scenes die goed worden opgebouwd, maar lang zal het niet bijblijven.

"Jane? You're early.”
"Hello?
"Tun. Its Jane. I'm going to be a little late today.”

In 2021 heb ik ooit eens de Amerikaanse remake Shutter gezien, die mij destijds helemaal niet beviel. Ik vond dat echt een hele saaie film namelijk en kon er eigenlijk maar bar weinig mee. Door de jaren heen leer je, jezelf ook een stuk beter kennen. En zo ook in wat jouw filmsmaak is en waar je niet goed op gaat. Ik kom er denk ik in de afgelopen jaren achter dat horrorfilms met dit thema mij niet liggen, althans waar we dus doormiddel van foto's in enge clichésituaties terecht komen. Ook deze film wist me eigenlijk helemaal niet echt te interesseren. Sterker nog, ik heb me best een langere tijd verveeld tijdens deze film.

Hoewel de film best sterk opent, weet de film eigenlijk voor langere tijd dit gevoel niet vast te houden. Het zakt allemaal echt onwijs in, en dat is echt zonde! Hoewel de film best leuk opent, met de nodige actie vond ik de opbouw gewoon wat zwakjes. Toch deden ze het gewoon volgens het boekje, zoals we ook vele Amerikaanse films kennen. Het lichtelijk verschijnen wat zich vordert naar eigenlijk steeds meer actie en spannende momenten. Toch wil ik het woord ‘spannend’ er vooralsnog wel uit laten, aangezien de film in mijn ogen nergens écht spannend werd.

Als de film eigenlijk bij zijn laatste half uur aankomt begint het toch een stuk interessanter te worden. En ik heb me daar echt héél erg mee weten te vermaken. De geest van Natre kwam eigenlijk in zijn volledige hoedanigheid naar voren, en was best creepy gemaakt. Hier en daar een beetje bloed maar, vooral toch een leuk kat- en muisspelletje. Als de ontknoping van de film nadert vond men het nodig toch nog een soort plottwist er in te gooien, en niet één maar, zelfs twee. Het moment dat je weet waarom de geest precies achter Tun aanzit is ranzing, hoe hij zijn nekklachten heeft en opeens 120 kilo woog vond ik wel echt heel komisch, omdat de geest dus constant op zijn nek zit, zeker de laatste scene is daarin heel sterk.

Toch verbaas ik me een beetje om alle hoge cijfers. Ik ben gewoon niet zo'n fan van dit genre, de J-films van Ringu hebben mij ook nooit echt weten te vermaken, en de film neigt toch wel erg naar die films te gaan. Of het me ooit iets gaat doen is een andere vraag, ik geef niet op en hou de moed hoog voor dit soort films, want ik denk wel dat ik de nodige parels nog moet ontdekken, al zag ik zelf dat helaas hier niet in.