Ju-on (2000)

Ik ga de komende tijd maar eens ruimte maken voor wat Azie horror, de Ju On en Ringu series zijn dan wel interessant om mee te starten denk ik.

Ieder geval dit weekend beide Ju On: The Curse's gezien. Lekker onduidelijk trouwens, 2 delen in 1 jaar. Ik dacht eerst dat er maar 1 deel uit 2000 was.

Anyway, deel 1 dus. Het oogt nogal low budget en het was ook niet zo erg spannend. Paar redelijke scares, maar je ziet ze aankomen.

2,5*

Ik ben nog eens begonnen met de Ju-on serie.

Deze vind ik nu (ook zo veel jaar later nu) helemaal niet zo eng. Ik denk zelfs dat de amerikaanse versie toch wat enger is. Ok deze heeft wel een prachtig staaltje camerawerk dat mooi verzorgd is, maar de kwaliteit van de film (Door zijn budget) heeft wel veel weg van een soap serie (Toch heeft dat zijn charmes) Maar misschien is het daarom voor mij minder eng.

De korte speelduur is perfect en de film verveeld zeker geen seconde.

Idem: Heel coole poster!

Kleine 3,5 sterretjes.

Een aparte film waarvan ik niet zeker weet het slecht of goed te vinden. Ju-on geeft me heel wat redenen om het slecht te vinden, zoals dat de productiewaarde behoorlijk laag is. De gemiddelde youtuber kan vandaag de dag betere kwaliteit en interessantere cinematografie leveren. Het verhaal is broodmager, je zou zelfs kunnen zeggen dat het geheel afwezig is. De film lijkt eerder op een spookhuis, waarin personages van kamer naar kamer lopen en er regelmatig een monster je probeert te laten schrikken, dan dat het een doorlopend verhaal verteld. En als klap op de vuurpijl: de personages zijn ieder oliedom en de meeste acteurs zijn ondermaats. Ze maken vrijwel altijd de domste keuze zonder duidelijke uitleg waarom ze die keuze überhaupt zouden willen maken. Dit maakt de personages wegwerp stereotypes die enkel dienen om gedood te worden.

Toch merkte ik een rilling over mijn rug te voelen die erger leek te worden naarmate de film langer doorging. Wat Ju-on heel goed deed was suspensie opbouwen: vele horrorfilms die ik heb gezien bestaan uit achtervolgingen waarin iemand weg probeert te rennen voor een monster, maar in Ju-on draaide de spanning altijd om achterhalen wat er aan de hand was. Soms kun je langdurig vreemde geluiden horen, dingen zien die niet met logica te verklaren zijn of kijken naar een personage die radeloos om zich heen zit te kijken, niet wetend wat er achter het personage aan zit. De film gebruikt niet hetzelfde gevaar voor iedere scene, maar in plaats daarvan verraste ze me regelmatig met een nieuw gevaar. Als gevolg kon ik nooit voorspellen waar de volgende scene mee ging komen. Naarmate er meerdere confrontaties ontstonden leerde ik ook meer over de achtergrond van de vijanden en hoe de vloek ongeveer werkte. Dit maakte de film, ondanks zijn tekortkomingen op andere fronten, verrassend angstaanjagend op bepaalde punten. Ik keek de film s ‘avonds in mijn eentje en ik merkte moeite te hebben door het donker te lopen nadat de film was afgelopen. Voornamelijk de trap-scene jaagde me de stuipen op het lijf.

Hoewel ik het een 3* waard vind, voor de angstfactor, heeft het einde mij overhaalt het een cijfer lager te geven. Rond de laatste 15 minuten begint de film een doorlopend verhaal op te bouwen, maar middenin het verhaal wordt er plots een einde aan gebreid, alsof je plots een pauze krijgt tijdens een bioscoopfilm. Er is een deel 2, maar deel 1 lijkt geen moeite te doen zijn verhaal fatsoenlijk af te ronden zodat het als een losstaande film niet veel voorstelt. Dat terzijde: ik was banger met Ju-on dan ik was bij de meeste horrorfilms die ik recentelijk heb gezien: angstaanjagende vijanden die mysterieus en onvoorspelbaar waren, op bepaalde punten daadwerkelijk angst ervaren (wat weinig horrorfilms kunnen bereiken), maar een broodmager verhaal met wegwerp personages die oliedomme keuzes maken.

2,5*

Dit is dus niet de bekendere Ju-on die ook wel bekend staat als The Grudge (en natuurlijk is ge-remaket in de VS), maar de voorganger daarvan, met subtitel The Curse. Het is een best wel charmant low-budget werkje in dezelfde lijn als zijn vervolgen (min of meer, ik weet eigenlijk niet in hoeverre al die Ju-ons verhalend gezien aan elkaar verwant zijn). De filmkwaliteit is niet zo geweldig, maar echt storend is dat niet, en het past ook wel een beetje bij het soort film; het geeft een soort echtheid. Ik kon de samenhang van het verhaal of de logica van de karakters niet altijd even goed volgen, maar ik merk in ieder geval dat ik wel gevoelig ben voor dit soort creepy gespook (al zie je de schrikmomenten aankomen), en klaarblijkelijk doet Ju-on haar werk dus ook goed op dat vlak. Zeker niet onaardig.

Is deze en de voorganger ergens op dvd te vinden? Ik heb me rot gezocht en vind enkel een versie met Duitse subs.

Piraatje doen?

Heb hem al enkele meerdere malen gezien, maar zou graag eens een degelijke DVD of Bluray hebben...

Met weinig middelen breidde regisseur Takashi Shimizu zijn eigen horroruniversum uit met The Curse, een film die hedendaags vooral geliefd is onder een nichepubliek. Het mag gezegd dat Shimizu regelmatig met een aantal onbehaaglijke momenten uit de hoek komt ondanks de technische tekortkomingen (en die mogen er ook wezen). Lelijk geschoten, erbarmelijk geacteerd en vooral ietwat gedateerd, maar uiteindelijk gaat het dan ook om de invulling van het horroraspect en die voldoet. De niet-chronologische vertelmethode zorgt er bovendien voor dat je als kijker geforceerd bent bij de les te blijven en de opbouw naar een scare is meer dan degelijk, helaas zijn de uiteindelijke scares zelf weinig effectief (meer). Momenten zoals Kayako die de trap af kruipt zijn de scenes die een film als deze maken, maar de productiewaarde is ondertussen dermate ondermaats dat er in z'n geheel niet veel te genieten valt. Het personage van Toshio heb ik overigens altijd onwaardig gevonden.