In This Our Life (1942)

Weer een schitterende Davis. George Brent is trouwens ook één van mijn favoriete acteurs.

Een echte Davis donkere drama. Het einde herrinert aan The Letter.

Wat een beetje onwennig begint: Huston aan het roer in een volbloed melodrama begint op een gegeven moment als een trein te lopen. Erg onbekende film en schijnbaar in de vergetelheid geraakt, maar dit is Davis op-en-top getypecast en een voltreffer. De film kent een hoog tempo en doet qua denderend melodrama ook meer aan als een Jaren 50 werk (Sirk) dan als een film uit oorlogstijd (en dat is een compliment). De Havilland vist zoals altijd achter het net, trekt aan de kortste eindjes en/of wordt vernederd. Ze draagt het allemaal met verve - wat een heerlijke actrice. Charles Coburn doet erg denken aan die andere Charles (Laughton) door zijn imposante gestalte, maar ook zijn nadrukkelijk aanwezigheid. Iets té soms naar mijn mening.

In de café scène is Walter Huston te zien als barkeeper in Southside Tavern (ik lees op sommige plekken dat de rest van The Maltese Falcon cast er ook gezellig bijzit (Bogart, Astor, Greenstreet, Lorre - maar die heb ik toch echt niet gezien - net de DVD gecheckt, misschien toch een scenetje geknipt??). Dat deze Huston zo lang bij mij buiten zicht en vervolgens een tijdje op de plank lag is onbegrijpelijk. Nu 31 films van Huston gezien nog 6 te gaan - fijne veelzijdige (en wisselvallige) cineast.

Nog wat quotes die ik uit de Time Out Film Guide haalde: "No one is as good as Bette when she is bad" / "there is a demon within Bette which threatens to break out and eat everybody beginning with their ears". Een mysterie dat ik nog niet heb ontrafeld: waarom heten de twee zussen Stanley en Roy ??

Romantiek en familiedrama's, maar ook toch wel de USA-rassenproblematiek, zijn de ingrediënten van deze film waarin Bette Davis toch weer boven alles uit schittert.

Sterke, knap verhaalde en boeiende film met toch wel even een voorspelbaar slot.

Parks are for the very rich or the very poor

Ik heb altijd een wat wisselend gevoel bij John Huston. Hij heeft een paar sterke films afgeleverd (The Night of the Iguana is zelfs één van mijn favoriete films) maar in zijn lange carrière heeft hij toch ook een aantal missers gemaakt. Ik weet dan ook nooit goed wat ik juist moet verwachten bij zijn films maar ik had het gevoel dat In This Our Life wel eens iets interessant zou kunnen zijn. Vooral omdat dit me weer eens zo'n heerlijk drama leek te zijn waar Bette Davis zich eens mee zou kunnen uitleven.

En uitleven kan ze zich ongetwijfeld. In This Our Life bevat alle elementen van een soap (liefde, overspel, bedrog, moord en uiteindelijk dood) als het ware waardoor het drama gehalte nogal hoog komt te liggen. Niet iedereen zal hier goed mee overweg kunnen vrees ik maar Huston slaagt er in om het geheel te kneden tot een erg boeiend geheel. Je voelt weliswaar wel aan in welke richting de regisseur de film stuurt maar toch blijft de climax geweldig. Veel is te danken aan een sublieme opbouw natuurlijk met Stanley die maar dieper en dieper in haar put van leugens terecht komt maar vanaf het moment dat ze het ongeluk veroorzaakt is het genieten. De vlucht naar oom William, de woede-uitbarsting en natuurlijk de auto-achtervolging. Huston weet er een zekere spanning in te brengen die me erg aansprak. Vreemde keuze van namen trouwens voor de dochters, Stanley en Roy zijn toch echt wel mannelijke namen maar dat terzijde.

Nu heb ik ondertussen al wel wat Bette Davis rollen gezien maar er is tot nu toe geen enkele film waarin ze zo'n enorme feeks speelt. Ze heeft dit soort rollen wel vaker gehad, de reden ook waarom ik fan van haar ben geworden, maar als Stanley is ze wel een echte bitch. Manipulatief tot en met maar Davis vult de rol dan ook fantastisch in. Olivia de Havilland wordt wat naar de achtergrond geschoven door de performance van La Davis maar mag zeker niet onderschat worden. Als Roy vormt ze een geslaagd tegenbeeld van Stanley en met nog een uitstekende George Brent en dito Charles Coburn is de groep helemaal compleet. Humphrey Bogart en co zijn hier trouwens niet in te ontdekken, alleen Walter Huston als barman is aanwezig als één van de Maltese Falcon crew. Al gaat wel het gerucht dat deze scène te vinden zou zijn op een Mexicaanse versie.

In This Our Life is uitgedraaid op één van de beste films van Huston. Voornamelijk vanwege een fantastische Bette Davis en sterke rollen van onder andere Olivia de Havilland. De film kent een hoog drama gehalte maar blijft boeien van de eerste tot de laatste minuut. De film is misschien ietwat voorspelbaar maar storen doet het niet.

4*

Een krachtig familie-(melo)drama, gespeeld door een ijzersterke cast, dat vooral ging over een jonge, verwende, impulsieve, labiele jonge vrouw (een echte bitch), die alles wilde hebben wat ze wel en niet kon krijgen (een glansrol van Bette Davis, haar op het lijf geschreven). Zeker voor het jaar 1942 kwamen er opmerkelijke thema's aan bod, als zelfmoord, 'n relatie die naar incest riekte en racisme (met eens een niet stereotype jonge zwarte acteur).

Bette Davis en Olivia de Havilland (wordt over goed een maand 100 jaar!) hebben samen een handvol films gemaakt, die zonder uitzondering allemaal de moeite waard zijn. Beiden zijn in deze film heel erg getypecast. Davis als de doortrapte, sluwe feeks en De Havilland als haar goedmoedige, ietwat naïeve tegenpool. Het resultaat is een degelijke karakterstudie over twee zussen, waarin de onderlinge verschillen nog eens extra uitvergroot worden na de dramatische twist op eenderde van het einde.
Ik heb wel het gevoel dat de mensen van de Hays Code bij deze film hier en daar een oogje dichtgedaan hebben, maar het einde is weer helemaal in lijn, immers... het kwaad straft zichzelf.

Dit is Hollywood-nonsens op zijn melodramatische best. Olivia de Havilland speelt Roy Timberlake, de vleesgeworden onschuld die door Stanley [Bette Davis, de blauwdruk van de 'sister-from-hell'] het leven zuur wordt gemaakt. Jaloezie, manipulatie, leugens, list en bedrog zijn aan de orde van de dag in dit waanzinnige, maar vermakelijke melodrama waarin Bette Davis alle remmen los mag gooien. Met doorgewinterde karakteracteurs als Charles Coburn, Billie Burke en Hattie McDaniel in ondersteunende rollen is dit er ééntje om je vingers bij af te likken. Opvallend is dat deze grotendeels oppervlakkige pulp een politiek standpunt lijkt in te nemen wanneer Stanley de schuld voor een door haar veroorzaakte dodelijke aanrijding in de schoenen schuift van een zwarte kantoorbediende en vriend van de familie. Verstand op nul en genieten maar!