Housewitz (2021)

Vanaf 28 januari 2022 in de bioscoop (Amstelfilm)

Zeer matig. Komt op mij over als film maker die haar moeder wil eren. Maar voor wat? Dit is meer een privé video materiaal.

Interessant en lief karakter, waardoor het wel het kijken waard is. Alleen zit er helaas amper diepte in waardoor je met veel vragen blijft zitten.

Deze begrijp ik niet goed.

De film staat op de "misschien zien" lijst bij mij, dus lees ik even wat berichten er over.

Jij stelt dat er amper diepte in zit en dat je daardoor met vragen blijft zitten. Mijn ervaring met docu's is juist dat je met vragen blijft zitten als er te veel diepte in zit. Bij weinig diepte is er geen ruimte voor vragen om mee te blijven zitten.

Mijn vraag aan jou is dan: worden er heel grote problemen aangekaart in deze film, of wordt er gewoon om alle problemen heen gelaveerd?

In principe is het 70 minuten waarin Lous thuis heen en weer hobbelt, soms op bed ligt en tv kijkt. Tegen zichzelf of de kat praat. Af en toe zijn er wat mensen in huis waar wat interactie mee is en je hebt wat telefoongesprekken tussen haar en Ouke. Maar het is duidelijk dat het te pijnlijk is voor Lou om over bepaalde onderwerpen te praten.

Hoogendijk liet zich ongetwijfeld inspireren door Chantal Akermans No Home Movie (2015) voor dit portret van haar moeder Lous, een Joodse negentiger die al jaren haar woning niet meer durft te verlaten. Haar angsten komen voort uit nachtmerries die haar herinneren aan haar oorlogsverleden. Oeke kreeg toestemming om webcams te installeren in het rommelige huis van haar oude moeder en is regelmatig te zien en te horen (per telefoon) tijdens soms luchtige, maar regelmatig emotionele gesprekken. Lous moppert, verlangt zo nu en dan naar de dood, maar straalt wanneer een verzorgster een praatje komt maken en wanneer haar kinderen een Kerstboom helpen installeren. Een diep persoonlijk, oprecht en onderhoudend portret van een eigenzinnige vrouw aan het eind van haar leven.

Het onverwerkte verleden van de oorlog: zowel moeder als kinderen hebben levenslang. Indrukwekkend.

hier en daar ontroerende gesprekjes, maar ik ook niet echt in de documentaire komen door de vele korte fragmenten van heel andere aard wat een beetje rommelig/ chaotisch over kwam.

Een hele hoop fragmentjes over 15 jaar in 1 docu is natuurlijk ook heel veel wat men wil laten zien in 71 minuutjes..

Met gezond afgrijzen gezien, want Hoogendijks moeder sluit zich al vele jaren op in haar huis, in haar bed vanwege een groot trauma door concentratiekampverleden als kind. Je denkt als kijker vooral: laat die nazi's niet alsnog winnen, neem een goede therapeut, die zijn er, gespecialiseerd in deze trauma's en vooral in de vorige eeuw waren die er beslist. Deze docu is een verslag van haar leven of beter gezegd haar "leven".

Diepgang en licht worden enorm gemist in deze docu die gewoon op NPO 2 te zien was deze week.