Kwestie van Geduld (2022)

Poster geschoten door Georgina Verbaan.

Vanaf 30 juni 2022 in de bioscoop (Dutch FilmWorks).

Afhankelijk van de verlenging van de coronamaatregelen wordt deze film op 23 december 2021 uitgebracht (Ook filmdistributeurs voelen gevolgen van coronamaatregelen - hollandfilmnieuws.nl)

Wordt weer een pareltje dit.

Je had me wel effe mogen taggen. Deze film wil ik niet missen.

Wel zonde alleen, geen Sjim of Jolantuh. Hoe moet dit nu verder?

Lijkt op Soof 1 of 2 of 15.

Lekker origineel en zo anders dan we al kennen!

Release vervroegd naar 20 januari 2022.

Blijkbaar niet meer, want de poster die zij had geschoten zag er heel anders uit.

Lelijk hipster postertje waaruit je niet kan afleiden dat deze film gaat over restaurants en koken. Wordt waarschijnlijk weer het zoveelste bocht uit de koker van grootmeester Schuurman. Een soort Sweet Home Alabama, maar dan met Amsterdams kakkerig grachtengordel volk dat met dedain neerkijkt op het zuidelijke dorpse leven.

Flinterdun filmpje met tenenkrommend slecht acteerwerk m.u.v Barbara Sloesen

kwestie van geduld

Ik begin een beetje moe te worden van al die films die over koken en restaurants gaan alsof nederland niks anders te bieden heeft, we zijn verzadigd met dit genre de laatste tijd.

Het is wel leuk dat limburg aangepakt wordt en veelal in dat accent gesproken wordt, dat is tenminste iets nieuws en komt vrij zelden voor. De acteurs spelen eens wat anders dan hun normale routine van andere films, maar toch mis ik bepaalde chemie

De eerste helft van de film vond ik niet zo denderend. Na de pauze echter, viel er naar mijn smaak meer te genieten. 3,5 ster.

Tenenkrommend slecht. Wat een waste of time.

De poster van Verbaan

IK weet niet eens waar ik moet beginnen zo ongelooflijk slecht is dit. Het gaat over een chickie dat uit Limburg is getrokken, maar ja haal limburg maar eens uit het chickie. Nou dat kan dus helemaal niet jonguhh! Ze heeft een fantastisch restaurant in Amsterdam echter al haar fantastische gerechten zijn schatplichtig aan de streek Limburg waar ze werkelijk oprechte verse producten hebben zoals asperges. bweeeh. Zo zie je maar!

De personages gun je het licht niet in de ogen. Dat accent is brak; een soort van duits met belgisch. Wat me wel positief verraste was dat amsterdam voor het eerst qua kaart logisch in beeld is gebracht, dus wanneer je via nieuwmarkt naar damstraat jogt, kom je uit op de dam, de paleisstraat door, en dan rechtsaf de Nieuwezijds op, daar zit ergens (rechterhand) een steegje waar het restaurant Gorgeous zich bevindt. Alleen die ouwe moffenbak van haar mag volgens mij onze milieuzone niet in.

Ik merk ook dat mensen hier iets hebben tegen de 'grachtengordelkliek'. Let wel; dit is een uitstervend ras van ouwe notabelen zoals de arts, de gangster en de bejaarde advocaat. De grachten worden nu overgenomen door grote bedrijven, hun expats, + Zuidas types uit de provinsie, zoals deze deerne, die gestudeerd hebben in Utrecht of Leiden, en dan eindelijk de grote oversteek maken naar de echte stad. Vervolgens importeren ze afgrijselijke producten zoals van Moof, mr Marvis en Blond amsterdam. Dat terzijde.

Die meid krijgt het vervolgens aan de stok met haar lokale vrienden daaro ergens in de heuvels want .... (en dat is verwarrend omdat ik dacht aanvankelijk dat ze als tienur verkering had met haar broer of zo. Maar wat bleek; haar ouders hebben haar ex-vriendje dus ook opgenomen in het testament zodat hij de helft van de wijngaarde heeft geerfd, snap jij het? Kutstreek trouwens van haar ouders).... ze heeft poen nodig.

Vervolgens veel gelul over die amsterdammers en die limburgers en zo. En dan blijkt dat deze film juist heel slim door amsterdammers is gemaakt voor die mensen uit de provinsie want daar zit uiteindelijk het grote publiek/geld. Nou ja heel slim? Heel slim als het niet 3000x eerder is gedaan. Trap er niet in. Woon je toevallig in een boerengehucht: kijk gewoon lekker een truckerflick van Burt Reynolds in plaats van dit. Ook als je vrouw ben.

Superslecht zeg!!!!

Vermakelijke feel good movie waarbij ik me (als Limburger) in het begin van de film wel afvroeg welke taal er gesproken werd maar dat was verder niet storend. Film kijkt lekker weg en is een prima film voor een regenachtige Paasdag!

Dit was best wel slecht. Acteerwerk, maar vooral t dialect.

Pijnlijk slecht acteerwerk

Aan het eind zegt Sloesen tegen haar dan bijna ex-geliefde dat het veel dieper zit en dat ze blijkbaar die omgeving, haar geboortegrond, te veel mist. Ergens dacht ik: als dat nu de basis was geweest dan was deze film allicht een pak beter geweest. Wat doet dat met iemand en met iemands relatie? En dat zonder zo'n love interest. Nu hangt de film nogal in clichés en dat doet de film geen goed want er zit geen verrassing in. Maar buiten dat hangen de meeste personages net te veel in karikaturen en voelt het allemaal net niet echt genoeg. Sloesen is wel een fijne actrice, alleen jammer dat ze veelal in dit soort films blijft hangen. Terwijl ze me wel een actrice lijkt voor een serieus drama rond de thematiek zoals aangehaald in mijn intro. 2,5*.

Cinematografische automutilatie.

Kleurloze en tegelijk strontvervelende personages: hooii, lang niet gezien joh, hoe gaat het met je, je ziet er goed uit!, wat doe je nu? Ik heb een restaurant in Amsterdam met een soort van halve michelinster.. En jij, wat doe jij? Dat modezaakje aan de overkant is van mij.... Ooohh (Barbara Sloesen haalt duidelijk haar neus op voor zo'n provinciaal kledingwinkeltje, wat best opmerkelijk is want zelf ziet ze eruit alsof ze d'r kleding bij de C&A haalt) 'Opblaasbare, afwasbare Barbara'.. dat nummer zit altijd meteen in mijn hoofd als ik die naam hoor vallen.

Die scène op de braderie ook, zou een goeie reclamespot zijn geweest voor de SGP/BBB; een springkussen in de vorm van een koe, een vader die zijn baby heen en weer wiegt, barbeque natuurlijk waar contactloos gepind kan worden.. Bianca Krijgsman die een potige boerin moet voorstellen in een tuinbroek en een lange dikke vlecht op d'r rug. Die zwangere tuthola die de hele tijd over haar dikke buik zit te wrijven en ja hoor, breken d'r vliezen midden op de braderie. Had wel leuk geweest als die in een megakoeienstal had moeten bevallen met hulp van een veearts en dat haar baby dan na geboorte meteen wordt weggenomen en buiten in zo'n kalverbox wordt gedumpt.

Mijn God. Echt absoluut geen woorden voor dit ongelooflijke zielloze wanproduct. Het contrast is ook des te groter als je hiervoor net 'de Beentjes van St. Hildegard' hebt gezien - een film gemaakt door mensen die daadwerkelijk vaker dan eens in de provincie zijn geweest (er vandaan komen) en nog belangrijker, het dialect spreken en de cultuur kennen. Deze film is ogenschijnlijk in een middagje in elkaar geflanst door één of andere yup uit Amsterdam na een dagje Maastricht. Mijn oren en ogen begonnen al te bloeden na 5 minuten kijken. Mijn God, waar begin je met dit ongelooflijke vehikel? Strontvervelende karikaturale personages, verhaallijnen die werkelijk alle logica te buiten gaan (iemands vliezen breken en nog geen half uur later komt het kind al ter wereld) en acteerwerk van bedroevend niveau.

Om het restaurantthema van de film nog even aan te houden: was deze film een gerecht geweest dan had ik hem linea recta naar de keuken geretourneerd. Eigenlijk had ik deze zijn welverdiende 0,5 ster willen geven. De halve ster erbij is voor Peggy Vrijens, de enige echte Limburger in de film.

Wat een egomane en harteloze kritiek vanaf de zijlijn lekker alles de grond in boren, blind voor de liefde die erin is gestoken. Ga zelfs eens wat zinnigs doen.

Hoi Barbara! Sorry dat we je filmpje niks vinden.

Haha gewoon ook een echt een profieltje voor aangemaakt om dit te posten. Wie het ook is maar wat sneu zeg.

Zó slecht was ie nou ook weer niet. Ze doen hun best. Maar echt veel wordt het nooit.

Monica [Barbara Sloesen] is chef-kok van een goedlopend restaurant in Amsterdam dat ze heeft opgericht met haar vriend Bastiaan [Manuel Broekman]. Om de verhuizing naar een groter pand te kunnen financieren, besluit Monica voor het eerst sinds haar ouders 10 jaar geleden omkwamen bij een auto-ongeluk terug te keren naar haar geboorteplaats Noorbeek in Zuid-Limburg om haar erfdeel op te eisen. Daarvoor moet ze wel een overeenstemming bereiken met de andere erfgenaam (en haar ex-vriend) Sjeffie [Frans Dam]. Het verhaal is voorspelbaar en sommige personages grenzen aan karikatuur, maar Schuurmans acteursregie levert aangename verrassingen op, bijvoorbeeld in de scène in het dorpscafé waarin Monica (die eigenlijk Loes heeft) in een dronken bui in het bijzijn van al haar vrienden van vroeger haar hart lucht. Het einde ziet je mijlen van tevoren aankomen, maar de weg daar heen is zeer vermakelijk.