Boy Erased (2018)

Als dit je eerste reactie is bij een film over deze thematiek, denk ik dat dat vooral veel over jezelf zegt.

Ik ben ook wel benieuwd naar bronnen over "een natuurlijk evolutionair percentage" en het percentage in Nederland, alsook voorbeelden van homopropaganda. En als je dan toch denkt dat homoseksualiteit evolutionair, en dus genetisch, is, vraag ik me wel af waarom "authenieke" hetero's überhaupt holebiseksueel zouden worden?

En als je dan toch zo geëmpancipeerd en tolerant bent, is het misschien toch goed om te beseffen dat gay conversion therapy nog legaal is in 36 staten van de VS en mensen enkel fysiek en mentaal schade berokkent. Misschien toch wel een groter en vooral echter probleem dan "propaganda voor homoseksualiteit".

Mijn persoonlijke mening even achterwege latend, denk ik dat hij voor een vrij grote groep homovriendelijke mensen in Nederland spreekt, die vindt dat de politieke correctheid aangaande de LGBTQ gemeenschap aan het doorslaan is tegenwoordig, alsmede dat het thema nogal door onze strot wordt geduwd.

Men zou zich daarom kunnen afvragen of dat onbedoeld niet een averechts effect heeft en daardoor het imago van LGBTQ's verslechtert, wat zonde zou zijn van alle energie die juist bedoeld is om acceptatie, erkenning etc. te bevorderen.

Zo homovriendelijk als je denkt is dit niet: als je hetzelfde over de hetero gemeenschap zou schrijven dan zou de beer los zijn!

Intigerende film. Heftig en vernederend ook op sommige momenten. Met name de kliniek scenes. Uitstekende rollen van Crowe, Kidman en uiteraard Hedges. Ik kan mij voorstellen dat bij die personen die een moeilijke outcoming zelf hebben gehad deze film extra hard binnenkomt en confronterend is. 3.5*

Ik vraag gewoon voor feiten wat betreft het hoge aantal homoseksuelen in Nederland ten opzichte van wat evolutionair gezien mogelijk is. En die bronnen heb ik nog steeds niet verkregen.

Acteur/regisseur Joel Edgerton pikt altijd interessante projecten op en is intelligent genoeg om wat meer te maken van de som der delen, zo ook met deze Boy Erased. Enerverend verhaal waar je als naïeve kijker met verbijstering naar zit te kijken, je word in je ziel geraakt als je hier ziet hoe het er in sommige kringen aan toeging aangaande ontluikende homoseksualiteit. In feite een aanklacht tegen de kerk en alles er om heen maar de makers zijn zo vaardig om niet door te slaan in hun stellingname en leveren een evenwichtig, goed weg te kijken drama af. Sterk spel van bijna iedereen. Vooral Kidman blinkt uit als de uiteindelijk begripvolle moeder, en Edgerton zelf is behoorlijk op dreef als de moeilijk te doorgronden therapeut. Hedges lijkt me eigenlijk wat te oud om alle fasen in zijn adolescentenontwikkeling te spelen, maar storen doet het niet. Crowe als tegenstribbelende vader had best wat venijniger gekund. Hij oogt ook wel erg vadsig, lijkt daardoor wel wat op de echte pastoor zo blijkt bij de aftiteling, maar toch.

Gezien het Nashville Manifest een helaas nog steeds uiterst actueel onderwerp: homotherapie. Fundamentalistische gelovigen (van welk religie dan ook) —die het eigen denkvermogen waar het religieuze zaken betreft bij voorkeur op een laag pitje zetten— zien homoseksualiteit niet als een geaardheid, maar als een ziekte of een keuze. Dus is genezing, dan wel verandering van de geaardheid mogelijk, is de aansluitende drogredenering. Therapie is daarvoor een probaat middel, denken zij.

Regisseur Joel Edgerton stelt deze denkwijze en de bijbehorende praktijken ragfijn aan de kaak is deze schrijnende film, die gebaseerd is op de autobiografie van Garrard Conley. Ik vrees overigens dat het weinig uit zal maken, want de mensen die deze film hoognodig zouden moeten zien zullen zich daar niet aan wagen, vrees ik. Toch is het een uitermate nuttig signaal, opdat eenieder alert blijft.

ff voor de duidelijkheid: ik heb absoluut niks tegen homoseksualiteit an sich. Maar wel tegen een doorslaan van politiek correctheid en bijvoorbeeld jonge kinderen/pubers in twijfel te brengen over hun seksualiteit (hetgeen ze per definitie al zijn) en in die kwetsbare fase haast uit te nodigen om uit de kast te komen. We maken allemaal een moeilijke puberteit mee. Dat is altijd zo geweest. Maar (gelukkig) komen de meesten daaruit en maken 'gewoon' kindertjes. Dat kan hard klinken, zo bedoel ik het niet. Maar het is wel letterlijk een fact of life. Of niet soms?

Je gaat off topic. Het enige dat ik zeg is dat er GEEN onderzoek is gebeurd waaruit blijkt dat er evolutionair gezien te veel homo's zijn in Nederland. Dat is gewoon klinkklare onzin. De cijfers schommelen tussen de 5 en 12 procent, en je baseert je op niks om te zeggen dat dat in Nederland hoger is.

En het 'ik heb absoluut niks tegen homoseksualiteit an sich maar" cliché is gewoon te grappig. Mensen zouden echt moeten stoppen met zulke dingen te zeggen.

Ik beweer bovendien niet dat je homofoob bent; het enige dat ik beweer is dat niemand jongeren in Nederland onder druk zet om homoseksuele gevoelens die ze niet voelen toch te uiten.

Het is natuurlijk ook geen fact of life dat mensen uit puberteit komen en gelukkig dan beslissen om kindertjes te maken. DIe twee dingen zijn niet gerelateerd. De gemengde gevoelens tijdens puberteit zijn niet direct gerelateerd aan kindertjes maken. Of wel soms?

Wat je niet kan ontkennen is dat je absoluut geen onderzoek hebt gedaan naar je beweringen. Dat is gewoon een fact of life. Of niet soms?

En over het "onder druk" brengen? Hoe meer keuzes en dus ook twijfels je aan een (pre-)puberend kind biedt, zoals we hier zo trots en best overdreven in NL doen, en m.i. bijna dwingend aan het kind van "je móet uit deze enorme menu een vrije keuze maken (en je eraan houden!)", hoe meer je kunt verwachten dat kinderen vanuit hun door onzekerheid geregeerde puber angst (Engelse definitie) zullen "moeten kiezen", voor bijvoorbeeld homoseksuele geaardheid. Terwijl ze er nog helemaal niet aan toe zijn om zoiets vast te leggen, want ze zijn nog heel gewoon bezig met hun doodnormale troublesome puberteit/adolescentie/identiteit zoeken etc..

Om af te sluiten en gewicht aan te dragen, ik kan je eerlijk vertellen dat met alle tegenwoordige PC propaganda voor gay zijn en andere seksuele geaardheden vanaf zeer vroege leeftijd, ik zelf af en toe aan het twijfelen wordt gebracht of ik toch niet misschien eigenlijk "van de andere kant" had moeten zijn. Zo erg dus dat het zelfs op mij werkt. Maar Donnie, voordat jij hier misschien een inkoppertje denkt te pakken denkt te hebben: nee, mijn eigen seksuele geaardheid is mij inmiddels (56) prima bekend. Ik kan het hebben. Maar kinderen van jonge leeftijd tot puberend? Als ik terugdenk naar mijn eigen (best wel normaal heftige) jonge en puberende jaren, vraag ik mij af of ik wel bestand zou zijn geweest tegen zulke propaganda van keuzes zoals er nu is. Ik ben blij voor mijzelf (en in ieder geval voor mijn kinderen) dat ik het heb doorstaan.

Wat best wel schandalig is, is dat 'Boy Erased' op grond van een besluit van de distributeur Universal Pictures niet zal worden uitgebracht in Brazilië. UP komt daarmee tegemoet aan de denkbeelden van de nieuwgekozen Braziliaanse president Jair Bolsonaro, die zich openlijk tegen homoseksualiteit heeft gekeerd.

Het onderdanige UP zet daarmee onder andere de Brazilaanse LGBT-gemeenschap in de z**k.

Diverse websites hebben hierover bericht, waaronder bijvoorbeeld

'Boy Erased' erased from Brazilian cinemas | Reuters

(om een wat neutralere te nemen)

Goeie film over een jongen die uit de kast komt en wiens ouders hem een kans bieden te veranderen. Gebaseerd op de biografie van Garrard Conley. Een ietwat traag drama met genoeg goeie scenes (zoals de relatie met zijn vader en uiteraard de therapie). Uitstekend acteerwerk, waarbij Lucas Hedges indruk maakt in de titelrol.

Prachtige film, maar natuurlijk een afschuwelijk thema. Wat een bekrompen mensen zijn er toch op deze wereld. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Hoe moeilijk is het voor sommige mensen om 'out of the box' te denken. De natuur is er niet alleen voor gemaakt om te 'voortplanten' er zijn zoveel variaties en mogelijkheden. Maar goed, dat is een hele andere discussie. De film wordt vooral gedragen door Nicole Kidman. Wat speelt ze toch weer een zeer goede rol. Een trutje die in het begin met alle winden mee waait, maar later een eigen visie krijgt. Super gedaan! Russel Crowe speelt trouwens ook erg goed, want ik irriteerde me mateloos aan zijn karakter. De jongen is een supertalent. Hopelijk gaat hij nog veel acteren.

Wat is Lucas Hedges een goede acteur. Ik heb deze film en ‘Ben is Back’ vlak na elkaar gezien, en hij maakte veel indruk op mij. Ik vind het verhaal van deze film sterk, maar of ik aan het scherm gekluisterd zat? Nee, dat niet. De uitwerking is goed en het onderwerp is boeiend, maar het kreeg mij niet in zijn greep. Ik kan niet zeggen waar dat precies aan lag. Het was gewoon mijn gevoel. Daarom een kleine voldoende (6). 3*

Onvoorstelbaar, deze instellinngen die met brainwashmethodes, met het geloof als onderbouw, het anders geaard zijn willen de kop indrukken en even onvoorstelbaar, hoe ouders in deze therapie meestappen.

Film die toch wel wat verschilt van de klassieke over de problematiek van de ontluikende homoseksuele geaardheid. Verduidelijkt wordt alleszins dat deze niet gewilde maar gevoelsmatig ervaren geaardheid, geen op sensatie beluste keuze is die respectloos ingaat tegen maatschappij en geloof.

Die Lucas Hedges zit wel goed in een rol van zowat "één tegen allen", net als in "Ben is Back" dat ik onlangs zag.

Weetje. In het begin van de eeuwwisseling (1900) en het ontstaan van de psychoanalyse waren er ook therapieën met prostituees, hypnose, alcohol en drugs. Helaas, bestaan deze niet meer, de psychoanalyse beschouwt homosexualiteit als een variatie op het liefdesleven van de mens, en dat is maar goed ook. Maar Amerika is zo conservatief. Bill Clinton ontsloeg Joycelyn Elders hoofd van de US Public Health Service omdat ze zei dat masturbatie door jonge tienermeisjes vele ongewenste zwangerschappen zou kunnen voorkomen.

Typische Oscar bait wellicht, maar in elk geval geen drakerige film. Een vrij genuanceerde zelfs, zij het ook een wat tamme. Mede door die flashacks tussendoor liet het me allemaal vrij koud. Het verhaal is gebaseerd op in een boek opgetekende ware gebeurtenissen, maar dat hoeft niet te betekenen dat Edgerton geen artistieke vrijheden heeft genomen. Sommige gebeurtenissen voelden toch wel wat voorspelbaar, de zelfmoord van een van de jongens in het bijzonder.

Uiteindelijk vraag ik me ook af wat het punt van de film was, behalve een podium bieden voor uitstekende acteurs als Hedges en Edgerton. Er valt niets te leren van de film, niet voor mensen die bereid zijn een film als deze te kijken, en als familiedrama komt de film ook al niet los. Daarvoor zijn de vader en moeder niet goed genoeg uitgewerkt, vooral de moeder niet. Het beste moment van de film komt overigens in een mededeling tijdens de aftiteling: "The real Victor Sykes left L.I.A in 2008. He now lives in Texas, with his husband.". Een dikke 2.5*.

Alles draait om homoseksualiteit in deze film, een zoon van een priester die homo is, dat kan natuurlijk niet. En dat moet genezen worden, in de VS een dagelijkse bezigheid in vele parochies; nog steeds.

Deze film draait daar dus om, en is gebaseerd op ware feiten.

Toch had ik er wat meer van verwacht, vooral met een cast waarin Nicole Kidman en Russell Crowe opdraven.

Vond het een beetje té.. godsdienst speelt de hoofdrol... nooit goed voor een film, is mijn mening.

Sterkte film over de bekrompenheid rondom homoseksualiteit. Dat dit nog bestaat is natuurlijk van de gekke. Sterk acteerwerk van Kidman, Crowe en Hedges. Integer gebracht. 4*

In cinematografisch niet veel bijzonders, het gaat hier duidelijk om het verhaal zelf. En dat wordt overtuigend gebracht. Nicole Kidman draagt overduidelijk een pruik, maar Russel Crowe en Flea zijn absoluut overtuigend in hun rollen. En dan natuurlijk die vreselijke conversietherapie-man Victor Sykes (in werkelijkheid heet hij John Smid).
Bestaat helaas nog steeds conversietherapie om potentiële LGBT's om te turnen in keurige christenen. Hier zien we hoe dat ongeveer gaat zo'n therapie. John Smid is inmiddels al weer een paar jaar gelukkig getrouwd met een man, we hopen dat ie naar aanleiding van zijn therapieën ook nog een fikse straf heeft gehad. Normaal ben ik niet van de LGBTI-films, het gebruikelijke coming out verhaal zien we daar te vaak, maar deze insteek maakt het een stuk interessanter.
Over de christenen (vul ieder ander geloof naar wens ook maar in) kunnen we kort zijn: hoe denk je in vredesnaam .... laat ook maar ... ik ben verder een beetje klaar met deze mensen, waarvan voornamelijk erg duidelijk is geworden wat ze allemaal zelf hebben veroorzaakt aan misbruik, trauma, misdaad, terrorisme, haatzaaierij ... deze film maakt je zeker weer boos.

Schrijnend, waargebeurd verhaal waarin tiener Jared [Lucas Hedges] tegenover zijn ouders opbiecht te fantaseren over mannen. Zijn strenggelovige vader en predikant Marshall [Russell Crowe] roept de hulp in van enkele buitenstaanders die het 'probleem' van homoseksualiteit denken te kunnen verhelpen door Jared 12 dagen het "Love In Action"-programma te laten volgen bij Victor Sykes [regisseurEdgerton], zodat Jared af kan komen van deze gedachten. Door zijn schaamtegevoel doet Jared aanvankelijk zijn uiterste best bij de 'therapeutische oefeningen', maar de repressieve aanpak van de 'therapeuten' begint hem al snel tegen te staan.

Hedges is subliem in de complexe hoofdrol en Edgerton verdient lof voor het feit dat hij de ouders niet neerzet als karikaturale godsdienstfanatici, maar als mensen van vlees en bloed. De regisseur is bovendien overtuigend als de manipulatieve programmaleider. Red Hot Chili Peppers-bassist Flea heeft een imposante bijrol als een 'bekeerling'. Een vrij genuanceerde kijk op een controversiële uitwas van Christelijk fundamentalisme in de VS.

Niet echt.

Boy Erased kent een concept waar het flink mee kan uithalen, ik ben echter van mening dat de film te commercieel is opgezet en vooral door een verkeerde regisseur is gemaakt. Edgerton kan het namelijk gewoon beter exclusief voor de camera houden met de filmwereld, in plaats van erachter.

Direct is er voelbaar binnen deze film dat er geen greintje creativiteit te bekennen is. Alles is erg Amerikaans opgezet en ook zo uitgevoerd. De clichés rollen in hoog tempo voorbij en de film blijft zeker voor 80% voorspelbaar. Boy Erased voelt zo al heel snel aan als een film die gewoon graag een prijsje wilt winnen voor het onderwerp dat het aanraakt.

De cast is wat mij betreft ook te bekend, waardoor ik ze in hun rollen niet serieus kan nemen. Hedges doet het wel goed, maar zowel Kidman als Crowe hebben weinig charme en bereiken niet veel met diens rollen. Edgerton geeft zichzelf de meest interessante rol waar vervolgens helemaal niets mee gedaan wordt. Hij is vooral een real life schurk hier, meer niet.

Visueel ziet de film er wel aardig uit en weet Edgerton een juiste vibe over te brengen. De film voelt erg kaal en serieus aan, precies de goede sfeer voor een sterk verhaal zoals deze. Sentiment wordt soms kundig vermeden, waardoor de film nooit opdringerig aanvoelt. Het eerste halfuur is ook best boeiend te noemen, maar eenmaal de sneeuw van het pad is gehaald wordt de film steeds minder.

In het algemeen blijft de film gewoon te veilig. Het kent een degelijke hoeveelheid van goede scenes, maar deze zijn niet genoeg om het resultaat zelf op niveau te houden. Het voelt gewoon te veel aan als een film die gemaakt is voor de prijzen, en niet als een film die daadwerkelijk iets over wilt brengen aan de kijker. Het is gewoon te duur, en te commercieel wat mij betreft. Niet slecht, maar ook zeker niet goed.

Jared, die zich out als homo, wordt door zijn ouders naar een conversietherapie gestuurd om te "genezen" van zijn homoseksualiteit. Een achterlijke praktijk die ergens tussen kwakzalverij en sektepraktijken in zit als je het mij vraagt. Niet te geloven dat zoiets massaal getolereerd wordt binnen de Amerikaanse maatschappij. Het religieuze conservatisme staat er nog steeds sterk en dicteert een te volgen morele lijn waar je beter niet vanaf wijkt wil je niet door de gemeenschap verstoten worden.

Door de hele LGBTQ-beweging worden films als Boy Erased warm verwelkomd, maar heel dit verhaal is eigenlijk al veel ouder dan vandaag, alleen moeten we vaststellen dat anti-gay gevoelens eveneens nog steeds sterk staan. Het verhaal greep me, maar niet bij de keel en daarom dus een 3*

Terwijl de boten van de Canal Parade door de Amsterdamse grachten dobberden, naar deze fim gekeken. Het andere uiterste. Een loodzwaar, theoretisch verhaal, verteld zonder enige erotische versierselen, waarschijnlijk onbegrijpelijk en wellicht zelfs ergerlijk voor velen onder ons. Het is dan ook geen wonder dat deze film niet in onze bioscopen te zien was. Degenen die zich wel in deze 'problematiek' met bijkomende oplossing: conversietherapie zouden kunnen vinden, zullen dan ook zeker geen stamgasten van filmhuizen zijn, is zo mijn inschatting. Wat een verschil ook met het vergelijkbare 'Call Me By Your Name'.....die ouders alleen al, en dan die zinderende relatie tussen de beide jongens. Het wanhopige telefoontje van Elio naar zijn moeder met het verzoek hem op te halen. Geen wonder dat we daar wel warm voor liepen, terwijl exact dezelfde scene in deze film ons, mij althans, onberoerd liet.

De film is niet slecht, maar wil te veel op de emotie werken, met averechts effect, in elk geval bij mij.

Indringende film over de absurde conversietherapie in de VS.

De cast doet het prima. Lukas Hedges valt op. Hij speelt in elk geval niet een stereotiepe homo.

Nicolas Kidman vind ik minder in het plaatje passen. Al speelt ze haar rol als liefdevolle moeder prima. Russell Crowe is geknipt voor de rol van pastoor, vader van Jared en vanwege zijn functie en overtuigend gelovige dwars van homoseksualiteit.

Het vader zoon conflict is leidend.

Bij vele scènes ben ik verbijsterd. De rol van de ouders en de gemeenschap is bedroevend. Maar in de realiteit waarin zij leven begrijpelijk.

De film speelt soms in op de emotie. Terecht, want het zijn momenten waarin juist de emotie een rol speelt. Prima getimed.

Dit soort homohelingen zullen ook oin Nederland voor komen. Hopelijk kijken ouders naar deze film. Al betwijfel ik dat ze dat doen, omdat het ingaat tegen hun christelijke levenswijze. Misschien dat jongeren waarbij het speelt hun ouders met de film kunnen verrassen.

Boy Erased is een traag drama met enkele rake scenes die je als mens op zijn minst gezegd aan het denken zet. Het werkt bij mij ook niet geheel op het sentiment wat het wel probeert. Heb toch het idee dat Lucas Hedges iets mist om deze rol op zich te nemen en dat daardoor deze mening van mij is ontstaan.

Twee Oscarwinnaars, de bassist van de Red Hot Chili Peppers en de regisseur in de cast, maar toch behoort de film geheel en al aan het titelpersonage, sterk neergezet door Lucas Hedges. Joel Edgerton vermijdt het gelukkig om het aan het onderwerp inherente drama nog aan te dikken door extra gewelddadigheid of overdreven godsdienstwaanzin aan de plot toe te voegen, en daardoor blijft de kijker in staat om in alle redelijkheid na te denken over de absurditeit van conversie-therapie. Natuurlijk zijn de kaarten geschud en weet je aan welke kant de film staat, maar dat maakt de impact er voor mij niet minder om. Mooie rol voor Britton Sear als Cameron, de jongen die Jared op het einde te hulp komt; zijn personage in die omgeving deed mij de hele tijd al denken aan Vincent d'Onofrio in Full metal jacket, en Camerons uiteindelijke zelfmoord kwam dan ook niet als een verrassing.

Er wordt van alles gedaan met Jared vanuit het oogpunt van bezorgdheid en de liefde, behoudens dat er naar hem geluisterd wordt. Vaak gaat het ook van wat anderen denken en hoe veroordelend ze zouden kunnen zijn. De vader bvb is zelf een dominee. Als je zoon dan zelf homo blijkt te zijn, dan kan ik me inbeelden dat het gegeven extra binnenkomt.

Toch wel een enge film over godsdienstfanatici die ten strijde trekken tegen homoseksualiteit. Sommigen jongeren komen er gewoon nog slechter uit dan voorheen. Getuige daarvan die ene jongen die zelfmoord pleegt.

Sterke film om even bij stil te staan. Sterke prestatie wederom van Crowe. Ook van Kidman overigens al vond ik haar pruik/kapsel wel heel opvallend.

Het is inderdaad een film die een bepaald standpunt inneemt en handelt vanuit progressieve ideeën. Toch slaat de slinger niet geheel door. Ondanks de eigen visie redelijk gematigd en niet karikaturaal.

Goeie film die het drama ook weer niet al te vet (Hollywood achtig) aanzet. Kidman en Crowe (die met zijn vertolking van Roger Ailes al liet zien dat ie een ploert kan neerzetten) laten zien dat ze zeer vaardige, veelzijde acteurs zijn. Nou nog deze film als verplichte kost Andrew Tate voorzetten als ie in de cel zit.