Voskhozhdenie (1977)

Eclipse Series - Wings / The Ascent (Criterion) DVD Movie Online, Movies Shop, Film Plot Summary, Sales, Movie Trailer - axelmusic.com

18,57 EUR bij Axelmusic zonder de verzendkosten.

"Wings" interesseert mij minder, maar naar "the Ascent" ben ik toch benieuwd.

Ik zie het gemiddelde zakken en zakken. En ik weet niet eens waarom, want men laat niet eens een berichtje achter bij deze geweldige film!

Geen geweldig meeslepende oorlogsfilm, helaas. Haalt het ook niet bij Idi I Smotri, die ik zowel visueel als inhoudelijk veel sterker vind. Ascent is eigenlijk veel meer een krijgsgevangene drama met een paar mooie scenes en enkele goede koppen. Vooral de ondervrager is erg sterk. Verder vond ik het toch allemaal iets te zwart wit (figuurlijk) neergezet met de jezus & judas figuur. Beetje te veel propaganda ook. Jammer, met iets meer nuances had het beter kunnen zijn. 3,5*

In welk opzicht bedoel je dit? Voor een Sovjet-film bevat de film juist opvallend weinig propaganda!

Was ook slechts ligt aanwezig, maar het waren wel zielige Russen in gevecht met de vijand en uitgerekend de Jezus figuur die stond voor het moederland. Vond de christelijke moraal storender.

Dat kan. Die is trouwens ook zeer opvallend voor een film uit de Sovjet Unie.

De vijand bestaat overigens wel voornamelijk uit (collaborerende) Sovjetburgers zelf.

Niet zo goed als ik gehoopt had, vooral visueel had ik er meer van verwacht. Vond het er toch allemaal wat droog en kaal uitzien.

Het duurde ook even voordat ik er inkwam, maar vanaf halverwege komen er toch wel een paar hele goeie scenes voorbij, zoals de ondervraging door de overgelopen Sovjets (geweldig gespeeld door Anatoli Solontsyn) en de ontsnapping-fantasieën door de hoofdpersonages.

Verder vond ik het hoofdpersonage al vrij snel uiterlijke trekken vertonen van Jezus wat verder in de film geen toeval bleek te zijn, beetje jammer dat er dan nog uitdrukkelijk 'Judas' gezegd moest worden, alsof je dat nog niet door had.

Ook met het gebruik van erg sfeervolle muziek, en bovendien erg goed geacteerd en op een bepaalde manier een pijnlijke film. Het ademt allemaal erg veel frustratie op de een of andere manier.

Iets meer aandacht voor het visuele had het een nog veel betere film gemaakt. 3.5*

Ik hoor niemand over het epische einde. Audiovisueel een parel!

Indrukwekkend oorlogsdrama, menselijk en erg mooi gefilmd.

Vond het een mooi einde, maar niet perse vanwege het audiovisuele.

Vooral de intrigerende muziek. En dan die close-ups. Brr...

Niet zo indrukwekkend als verwacht, maar bij vlagen een sterke film, met een ijskoude sfeer. Visueel érg mooi - veel prachtige shots, zowel van de uitgerekte / besneeuwde landschappen, als de personages. Vooral het shot wanneer de twee boven op dat zoldertje bij die vrouw thuis verstopt zitten vond ik leuk geschoten. Spannende scéne ook. De muziek viel me naar het einde toe steeds meer op, vooral bij de (sterke) eindscéne. Helaas deden de personages me niet zoveel. Maar... makkelijke voldoende.

Film over idealisme vs pragmatisme (in zijn extreme vorm verraad vs opofferingsgezindheid) is bij vlagen indrukwekkend maar minder pakkend dan het vaak aangehaalde Come and See. Dat komt omdat de hoofdfiguren meer wandelende Ideeen zijn dan personen van vlees en bloed. Zij vertegenwoordigen allebei een kant van het spectrum en er is dus geen enkele ruimte voor twijfel, nuance, laat staan dat je echt meeleeft.

Mooie film met mooie mensen om naar te kijken.

Mij te theatraal. Het is allemaal prachtig gefilmd. Maar het acteren is me echt veel te erg over de top. Net alsof je naar een film uit het stille tijdperk zit te kijken. Ik dacht ik leg even uit waarom ik het gemiddelde wat naar beneden haal.

IJzersterk oorlogsdrama hoewel het in het begin daar bepaald niet naar uit zag. Na het eerste half uur kreeg ik onderhand wel genoeg van al die sneeuw. Deze film moest het voor mij daarom ook vooral hebben van het sterke 2e gedeelte en vooral de laatste 20 minuten. Ik heb geprobeerd mij in de rol van de slachtoffers te plaatsen door mij de vraag te stellen wat ik zou doen als ik het hetzelfde lot als hun zou ondergaan. Zou ik handelen zoals Sotnikov en staan voor mijn principes ook als dat onvermijdelijk de dood tot gevolg heeft of zou ik handelen zoals Rybak en bereid zijn alles te doen tot zelfs collaboratie met de vijand om te overleven? Deze vraag is eenvoudigweg niet te beantwoorden als je zelf niet met een soortgelijke situatie geconfronteerd wordt. Het risico van overleven tot elke prijs is wel dat je hetzelfde te wachten zou kunnen staan als Rybak die aan einde zo gekweld werd door zijn geweten dat hij zichzelf wilde ophangen wat hem overigens niet lukte omdat hij daar gewoonweg te laf voor was. En niets is zo erg dan levenslang gekweld worden door je geweten. Ik vind "The Ascent" daarom ook vooral een psychologisch drama met - en dat mag zeker niet onvermeld blijven - uitstekend acteerwerk van vooral Vladimir Gostyukhin als de collaborateur Rybak. Vooral het einde is grandioos.

4,0*

Partizanen- en ook burgerleed tijdens WO II.
Een film, prachtig van expressie, over moed, zelfopoffering, verraad, collaboratie en... dood. De terechtstellingsscène naar het einde toe is een onvergetelijk en enig stukje film en de scotscène moet daar amper voor onder doen.
Heel mooie beeldcomposities en massa's close-ups die menselijke gevoelens weergaloos mooi weergeven (het jongetje dat de terechtstelling gaande slaat en de doodsangst bij het meisje dat zich duidelijk afvraagt "waarom, ik ben nog zo jong" zijn maar een paar voorbeelden) waarbij meteen de uitermate knappe vertolkingen mag onderlijnd, waarbij toch de collaborant-ondervrager Portnov erg opvalt.
Subtiele soundtrack in dit rauw, aandoenlijk werk.

Pfff, ik ging er een beetje van uit dat dit me wel zou liggen, maar dat het zo goed zou zijn....

Echt raak. Leer net ook dat Shepitko de vrouw van Elem Klimov was, de regisseur die verantwoordelijk is voor die andere door mij zo gewaardeerde oorlogsfilm, Idi i Smotri (1985). Hoe is het mogelijk? De een maakt dat, en partner maakt dit.

Droevig dat ze zo jong is overleden. Ook voor de cinema een verlies, zo te zien. Zeer benieuwd naar haar eerdere werk nu.

Indrukwekkend psychologisch oorlogsdrama dat me vooral begeesterde het laatste half uur tijdens de ondervragingen. Vaderlandsliefde, zelfopoffering en moed staan centraal en steken in schril contrast af tegen verraad en opportunisme. Zwart en wit, net als beide Partizanen. Beiden hebben een keuze ... en hebben die ook voor zichzelf gemaakt.

Het sterke van de film zit hem in de expressie en het tonen van emoties van zowat alle hoofdpersonages. De vele close-ups geven de menselijke gevoelens zeer mooi weer. Het zet je aan het denken wat jij zou doen in dergelijke situatie. Uiteraard zijn de vertolkingen op niveau. Zeker Boris Plotnikov en Vladimir Gostyukhin springen er bovenuit.

Het einde van de film gaf de doorslag voor een stevige 4,0*, maar ook het begin in de sneeuw onder erbarmelijke omstandigheden en de wanhoop (poging tot zelfmoord met zijn geweer) werd knap weergegeven.

Rather be forgotten, than remembered for giving in

Ik kreeg het al snel koud toen ik naar deze film keek. The Ascent speelt zich af in een guur en winters Wit-Rusland, waar twee partizanen proberen te overleven omringd door Duitsers en collaborateurs. Maar een actiefilm is dit zeker niet, een behoorlijk sterk oorlogsdrama is het daarentegen absoluut wel. Het duurde voor mij even om in de film te komen, en het psychologische drama in de tweede helft beviel me ook iets beter dan het eerste stuk. Maar de film zit vol prachtige zwart-wit-beelden, en is zonder in geschmier te vervallen emotioneel raak. Traag is het alsnog, en om eerlijk te zijn waren de karakters voor mij ook iets te theatraal; met name de twee partizanen Rybak en Sotnikov zijn heel duidelijk belichamingen van twee uitersten (je eigen hachje proberen te redden en daardoor als collaborateur/Judas te eindigen, versus compromisloos voor de goede zaak blijven staan en eervol sterven). Desalniettemin, deze film heeft best wel indruk gemaakt, met zeker tegen het einde een paar prachtige scenes (de executies, de mislukte zelfmoord, het laatste shot. Een erg fijne ontdekking.

Ik voorzag eerder mogelijkheden de gerestaureerde versie in de bios te gaan bekijken, maar dat zit er nu niet echt in helaas. EYE vertoont de film op 22-6, uitverkocht [al geraak ik daar momenteel sowieso niet zomaar]. Heeft iemand er zicht op of er nog meer vertoningen gaan volgen in NL?

Hoi tbouwh, we hebben de film aangekocht voor de Benelux, dit is een voorpremière, in eerste kwartaal 2021 brengen we hem uit in het hele land, ondertiteld en wel.

Gerestaureerd in de bioscoop gezien (Lab111 in Amsterdam). Net iets minder sterk dan ik me herinnerde, maar goed, dat is het verschil tussen 5* en 4,5*. Dit is nog steeds een fenomenale film die het absurde en de zinloosheid van oorlog perfect portretteert.

Mooie film het eerste halfuur in die kale besneeuwde vlakten. Door het vele wit van de sneeuw en de zwart-witfotografie wordt dit beeld haast abstract, met hier en daar wat verticale bomen en allerlei kanten opgaande takken. Erg mooi. De kou en ellende is haast voelbaar. Daarna gaat de film vooral richting binnenlocoaties en worden de personages geen onderdeel meer van hun omgeving maar eerder wandelende symbolen waar ik niets bij voelde. Maar ook zijn die binnenscènes allemaal een pak minder interessant om te zien, traag en zelfs richting het saaie. De film eindigt nog wel behoorlijk, maar het niveau van dat eerste geweldige halfuur wordt nergens meer gehaald. Afgerond naar boven 3,5*.

Je meent het. Alsof de twee uitgesponnen en openlijk contrasterende ondervragingsscenes nog niet voldoende waren, volgt daarna nog eens een ellenlang gesprek in de gevangenis waarin de standpunten nog eens letterlijk opgedramd worden. Mensen hebben het bij deze film vaak over Come and See, het enige waaraan ik aan kon denken was "show, don't tell".

Eerste deel viel nog wel mee, hoewel dat typische droef-Russische niet zo aan mij besteed is. Het tweede deel vond ik drakerig.

You hanged him nicely, like a rabbit.

De volgende stap in oorlogsweek was één van twijfel, want iets heel goeds zag ik deze week nog niet en vrijdagavond was ook al een deceptie met The Best Years Of Our Lives die ik had aangekocht via Marktplaats, gelukkig niet te duur, die een regio 1 bleek te zijn. Na Pathe en mijn eigen collectie te hebben afgeschuimd bedacht ik me dat ik nog een lijstje had waarvan ik nog eens wilde kijken of deze op YouTube te zien waren en warempel met deze Voskhozhdenie met een erg goed cijfergemiddelde was dit mogelijk. Dus kom maar op...

En het nietsontziende en koude en stugge beeld zoals we ook in Come and See en The Painted Bird zien is onmiskenbaar, en met een beetje De Jeugd Van Ivan in de mix, samen met de twee eerder genoemde, dekt dit behoorlijk de lading. Het is stemmig, triest, grauw en guur, en vooral troosteloos hoe de twee mannen rond banjeren, opzoek zijn, opgejaagd en tenslotte gesnapt worden. Het is een treffend beeld rond de gemiddelde worsteling van de Rus in een nietsontziende land, met gebroken en lege blik in die witte woestenij. En dat geldt voor mij als kijker net zo. Broodnodig voor mij is dan ook wel de aankomst bij het huisje en het arriveren van de Duitsers. Eindelijk gebeurt er iets want al dat uitzichtloze en angstige gekrabbel door de sneeuw heeft wel een bepaalde lading en dreiging maar is op een gegeven moment ook statisch.

De arrestatie is dan ook de opmaat voor grotere dingen en de essentie van de film, want callaboratie, wantrouwen, angst en haat is het waar de film omdraait. Vriend en vijand liggen akelig dicht bijelkaar in een land dat in een eerder stadium uitgehongerd en uitgeknepen werd door Stalin zelf waarop de Duitsers als bevrijders werden onthaald. Behalve wreed zijn de Russen erg overlevingsgericht wat niet raar is in een land dat nietsontziend is qua natuur, waar een mens heel wat voor de kiezen krijgt en meestal op zichzelf aangewezen is. Voeg daarbij de angst, bizarre en tevens ongemakkelijke en intrigerende close ups en muziek aan toe, en je hebt toch wel een bijzondere film over angst, wraak en wederwraak, afstomping en vooral een moreel kompas of het ontbreken daarjuist van. En dat zagen we immers ook in Come and See en The Painted Bird. Het is in Voskhozhdenie namelijk niet de vraag waarom of hoe je overloopt, maar wanneer, want iedereen doet het en begaat wreedheid.

Tenslotte is de soundtrack nog wel even het benoemen waard, zijn de acteerprestaties best wel goed en liegen de ijskoude locaties er ook niet om en dan zou ik nog bijna het fraaie camerawerk vergeten en een dergelijke mooi shot als die tussen de bomen van de groep partizanen. Voskhozhdenie valt echter wel onder de typische Russische cinema die er niet bepaald soepel inglijdt en stug is, maar ook absoluut zijn goede punten heeft en daarmee absoluut een kanshebber is voor een Top 250 notering. Nu alleen nog genoeg stemmen.