Contemporary Poetry and Film

This research discusses how Arabic Poetry can be reenacted through the medium of Poetry films. It gives an account of the different movements of Arabic Poetry, and how the role they played in the Arab and Egyptian culture has changed over time. The research also discusses the new approach of animated Poetry films that visualize poems in various techniques, and attempts to see how these techniques can be incorporated to create an Animated Poetry Film that visualizes an Arabic poem.

Despite the fact that Bruce Andrews’s interests cut across different aesthetic media, concepts from music, dance and film many times determining the formal and conceptual contours of his compositions, scholars most often read them as bona fide works of poetry. In this essay, we will attend to and flesh out the significance of Andrews’s dialogue with the medium of cinema in two chronologically distant works: Film Noir (1978) and Swoon Noir (2007). I will contend that while Andrews uses the noir, in the first book, to attack the sensorially disabling nature of immersive art, in the second one, the famed pulp genre functions as a grand metaphor through which the poet addresses the ineffectiveness of intentionally non-immersive avant-garde works, like his own 1978 piece, to carry out a much-promised perceptual and ethical awakening. The postulation and presentation of infinite ways of experiencing reality may be, Andrews suggests, conceptually gratifying but it nevertheless leads to an aesthetic blind alley. In the same way that defeatist characters in noir films appeal to the ubiquity of evil and the clout of contingency to exculpate themselves from not attempting to change their fates and the fate of the world, it is, according to Andrews, possible that shock-and-awe innovative works inadvertently and paradoxically make audiences nestle in and become comfortable with uncertainty. There is a risk that viewers and readers take for granted that there are innumerable ways of perceiving reality without actually going through the trouble of engaging with the specific and transformative modes of sensing offered by innovative works. Maybe art’s dramatization of the world’s complexity and variety can too easily be reduced to a style, a catch-all method that ends up making one-dimensional the very domains that it attempts to open up for investigation. In this sense, there is, perhaps, in Andrews’s view, an escapist element, very much like that which colours most detective pulp fiction and cinema, in innovative works that purport to be forward-thinking and transformative but end up promoting a feel-good mood of powerless rapture and amazement. In this piece, we fully flesh out Andrews’s critique of the vanguard’s “cinematic” ambitions and assess the alternative “miniature” aesthetics he proposes. Only by drawing out and bringing its innovations into focus, Andrews claims, will the avant-garde be able to rescue the transformative modes of experience it reveals from their dilution in sublime-soaked pulp poetics.

"Krystian Jarnuszkiewicz - Kamienny sen pod dębem", "Kwartalnik Rzeźby OROŃSKO" nr 1-2/2014, s.71-74: autorki: Elżbieta Grubba i Dorota Grubba, wypowiedzi  zacytowane i sugestie, korekty pierwszej wersji tekstu: Anna Jarnuszkiewicz i Krystian Jarnuszkiewicz. Redakcja wydawnicza: Halina Gajewska w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Podziękowania dla Katarzyna Januszkiewicz - Córka Krystiana i Anny Jarnuszkiewicz, a także dla Patricka Komorowskiego + Galerii Pola Magnetyczne, Wiktora Gutta, Guni Nowik.

Kamienny sen pod dębem to tytuł pracy Krystiana Jarnuszkiewicza oraz jego wystawy indywidualnej w Galerii „Pola Magnetyczne”
w Warszawie (21 II – 10 V 2014), kuratorzy: Patrick Komorowski, Gunia Nowik, współpraca Anna Jarnuszkiewicz. Krystian Jarnuszkiewicz należy do fascynujących, a zarazem hermeneutycznych osobowości sztuki współczesnej. Jest twórcą niezwykle cenionym przez całe pokolenia artystów (Wiktor Gutt, Marek Sarełło, Jerzy Mizera, Grzegorz Kowalski, Barbara Falender, Krzysztof M. Bednarski i in.), także jego uczniów oraz niezależnych, często młodych odbiorców jego sztuki. Powołał i tworzy nadal wiele osobnych względem siebie i zadziwiających semantycznie, polimedialnych form, jak i ich autorskich fotograficznych interpretacji. Liczne z przestrzennych jego prac antycypowały kontekstualizm postmodernizmu oraz aspekty sztuki krytycznej i zaangażowanej, zarazem esencjonalnej, by przypomnieć obiekty: Obiata Xaweremu Dunikowskiemu (1975), Głowa św. Jana Chrzciciela (1975), Dydona (1975), Gromnica (1967), Ikona (1967), Generał (1979), Szachiści (1971) i inne prace, w tym Ziarno (1968) rzeźba, która współtworzyła Biennale Sztuki w Wenecji w 1972, eksponowana wtedy na międzynarodowym pokazie rzeźby współczesnej w Palazzo Ducale. [Rzeźba Dydona Krystiana Jarnuszkiewicza stała się inspiracją zbiorowej wystawy rzeźby współczesnej pt. Państwo Dydony (2010, PGS, Sopot i Galeria Nowych Mediów, Warszawa; zob. D. Grubba, „Państwo Dydony” – wystawa i wybrane problemy polskiej rzeźby współczesnej, Sopot–Pelplin 2010, PGS, Sopot, Bernardinum, Pelplin, kat. wyst., s. 1–9, 52–54,
61–62, 80–81, 91, 123–124).]. Artysta uczestniczył w licznych innych ekspozycjach, projektach, także sympozjach sztuki w przestrzeni publicznej. Jest rówieśnikiem pokrewnych mu wybitnych osobowości, by przywołać operatora: Jerzego Wójcika (autora m.in. Matki
Joanny od Aniołów). Niektóre nagradzane realizacje współtworzy
z żoną Anną Jarnuszkiewicz, wybitną artystką, jak np. nowatorski projekt przeskalowanego horyzontalnego, portretu Chopina do otwartej przestrzeni w Londynie (III nagroda w 1974), czy pomnik Poznańskiego Czerwca – 1956 z Markiem Sarełło (I nagroda w 1980 z przeznaczeniem do realizacji), także przestrzeń upamiętnienia księdza Jerzego Popiełuszki w Górsku koło Torunia (z Grzegorzem Kowalskim, Maciejem Krysiakiem
– realizowany w 2000). Anna Jarnuszkiewicz pisała o Krystianie: "Usłyszeć Go czasem można mówiącego o sztuce i swojej twórczości w pogawędkach z przyjaciółmi, objaśniającego myśli zawarte w jego pracach, a często bardzo emocjonalnie mówiącego o pracach przyjaciół i innych ulubionych twórców. Związały nas ze sobą studia odbywane we Wrocławiu, a potem całe nasze wspólne życie (…) dwojga twórców, którzy szli odrębnymi ścieżkami, ale też często spotykali się aby myśleć i pracować razem. Fascynował nas oboje problem monumentalnej
formy rzeźbiarskiej w obszarze miasta, pejzażu. Stąd wiele wspólnych odpowiedzi na wyzwania konkursowe. Krystian jest, według mnie, przede wszystkim Poetą. Jego myśl biegnie zawsze ku poetyckiemu
interpretowaniu rzeczywistości, przekraczając często ograniczenia warsztatu rzeźbiarskiego. Wielość możliwych rozwiązań w poszukiwaniu
zadowalającej Go metafory, znaku plastycznego jest zawsze źródłem niezliczonych szkiców rysunkowych lub kolejnych wersji poszukiwanych...3. Parafrazując myśl Henryka Wicińskiego: w każdym załamaniu kołdry widzę formę, powiedziałabym, iż Krystian Jarnuszkiewicz w każdej żywej istocie, w napotkanym człowieku, w przedmiocie, a nawet w jego znaku indeksowym, widzi partnera do dyskusji i budowania możliwych sensów konstytuującej się właśnie nowej okoliczności. Charakteryzuje go nieprzerwane, a zarazem delikatne konstelowanie własnych form i Przedmiotów znalezionych jakby namnażanie semantycznych „kłączy”, ciągły „stan gotowości” do reagowania na to co w życiu właśnie się wydarza, lekkość, mądrość,
emocjonalno-znaczeniowa głębia. Andrzej Pieńkos w Leksykonie sztuki polskiej XX wieku (1996) podkreślił: Krystian Jarnuszkiewicz (…) w wielu realizacjach wykracza zdecydowanie poza tradycyjne pojmowanie rzeźby jako obiektu (np. wykonana z Anną Jarnuszkiewicz „Menora” z 1988, m.in. spetryfikowany piasek i prawdziwe, płonące świece). Krystian Jarnuszkiewicz podkreśla, iż symbolika Menory odnosi się do żydowskich rytuałów w bożnicach położonych nad piaszczystym brzegiem polskich rzek. (...) W przestrzeni ekspozycji usytuowano m.in. stolik, budowany
eksponowanymi horyzontalnie, najnowszymi „foto- -rzeźbami” Krystiana Jarnuszkiewicza. Jest wśród nich tytułowy Kamienny sen pod dębem, również Kołderka dla kamieni, Chmurka na krzyżyku, Dyrygent przedmiotów, Tulipan i kilkanaście innych, metafizycznych, a zarazem delikatnych, osobistych, zabawnych. Jakby przypominały o postulacie Waltera Benjamina z Twórcy jako wytwórcy (1934), iż dla myślenia nie ma lepszego startu niż śmiech (…) który daje większe pole (…) niż jątrzenie duszy. Ważnym punktem wystawy było odsłonięcie dotąd okrytego tajemnicą wątku życiorysu Krystiana Jarnuszkiewicza, który w 1969 r. przejmująco autentycznie zagrał główną rolę w kultowym dziś, nowofalowym filmie Struktura kryształu w reżyserii Krzysztofa Zanussiego, filmie aktualnie fascynującym badaczy młodego pokolenia. Dla zapewnienia sobie wolności aktorskiego doświadczenia, Krystian Jarnuszkiewicz wystąpił pod pseudonimem Jan Mysłowicz (od miasta Mysłowice, w którym się urodził). 17 kwietnia 2014 doszło w Galerii „Pola
Magnetyczne” do spotkania po latach Krystiana Jarnuszkiewicza i Krzysztofa Zanussiego, który przyznał, iż osobowość tego artysty-introwertyka zainspirowała go do stworzenia Struktury kryształu.
Zanussi powiedział też: aktor jest dla reżysera tym czym farba dla malarza. Cóż by namalował bez błękitu...?. 26 kwietnia 2014 r. Krystian Jarnuszkiewicz i Patrick Komorowski zaprosili na ich fascynujące
– Ciche opowiadania. (...) Krystian Jarnuszkiewicz mówił m.in. : (…) Asfalt, to jest naturalna wydzielina naszego globu, (…) minerał. (…) Bryła asfaltu wydobyta na zewnątrz, w atmosferze naszej europejskiej, ale i również w afrykańskich temperaturach – nie zmienia swojego kształtu. Można ją polerować...(...) W bryle asfaltu, którą mam w ogródku powstają spękania. Próbuję „osaczyć tą czerń” wprowadzając w tą strukturę spękań czarne klisze, przezroczystości (...) Nie tyle jest pytanie, jak się robi sztukę, ale jakie warsztaty można używać, żeby mieć sztukę za pan brat i zacząć dopiero tworzyć...".

Translation by Vincent Dussol of the 2016 paper "In Retrospect: A Manifesto and its Underpinnings" for the bilingual 2018 Lambert-Lucas book, Poésie-Traduction-Cinéma / Poetry-Translation-Film, Vincent Dussol et Adriana Şerban (dir.)

Vincent Dussol est spécialiste de poésie américaine et traducteur de poésie. Adriana Şerban est traductologue. Tous deux sont enseignants-chercheurs  à  l’Université  Paul-Valéry  Montpellier  3  et membres de l’équipe EMMA (Etudes Montpelliéraines du Monde Anglophone.Ouvrage  publié  avec  le  concours  de  l’Université  Paul-Valéry Montpellier 3.

Les Éditions Lambert-Lucas Spécialisées  en  sciences  du  langage,  les  Éditions  Lambert-Lucas ont été créées en 2004 dans le but de rééditer des classiques de la lin-guistique  devenus  introuvables  et d’éditer thèses, synthèses, recueils thématiques et actes de colloques. Elles  publient une  vingtaine  de titres par an et sont distribuées par Daudin.

Poésie - traduction - cinéma
ISBN 978-2-35935-263-4, 16 x 24 cm, 360 pages, 39 euros

An interview with Saranac Review on the making of "Burgh" (2015)--a cinepoem by Julia and Michael Devine--which features the poetry of Gregory Pardlo, Joshua Mehigan, and other American poets. 

Go to:
http://saranacreview.com/blog/post.php?s=2015-11-11-meet-the-staff-michael-devine

"Burgh" premiered on the opening night of the 2015 Lake Champlain International Film Festival, and will be screened in film festivals in 2016.  In the spirit of "Manhatta" (1921) by Paul Strand and Charles Sheeler, "Burgh" is a film about civic art, and it's about film as civic art.