rifroter

Do viebe « froter », avou l’ betchete « ri- » des viebes

(1^ire troke) (codjowaedje) rifroter (viebe å coplemint)

1. Passer sacwants côps so ene sacwè (avou ses mwins, ene loke...) tot-z aspouyant ene miete, po rnetyî, poli, fé rlure, waester ene mannesté, del crouweu, envd.
   • On lès wèt [les Prussyins] clincî l' tièsse, li lèyî tchêre sul pwètrine, pwis s' rèwèyî d' on-èfôrt èt rfroter leûs-ouys. — Les crwès dins les bruwères, p. 35.
   • Dj' a rfroté comufåt l' pavmint. — Motî Gilliard (fråze rifondowe).
   • Ele rifrote tos les keuves, come tos l's ans po Påke. — Motî Gilliard (fråze rifondowe).

1. Avou leye, il a yeu s' nez rfroté : il a yeû ene broke, ele n' a nén volou d' lu.