airçon

Li rfondaedje di ç’ mot cial est co so balance. Fåt i scrire « airçon » u « airson » ?

-

Bodje « airç- » ‎(« air ») (do tayon-bodje latén « arcus » (avou candjmint del cossoune etimolodjike, dandjreus pa assaetchance do « c » do francès « arc ») (air), avou l’ cawete « -on » (li bwès d' l' airçon est arondi).

• AFE :
  • prononçaedje zero-cnoxheu : /ɛːʀ.sɔ̃/ (minme prononçaedje pattavå)
• Ricepeures : air·çon

airçon omrin

1. (muzike) baguete avou des coides po froter les cenes d' on violon.
   • L i violon zimtêye
     A tchaeke côp d' airçon. — Henri Simon, "Li pan dè bon Diu", "Å bourlå" (fråze rifondowe).
   • I m’ shonnéve ôre les côps d’ airçon,
     Di kéke muzicyin d’ èn ôte adje. — Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.55, “Li Pont d’Bavîre” (fråze rifondowe).
2. (belès-letes) (imådjreçmint) instrumint, cayet ki xhiltêye avou l' vint.
   • L’ aiwe gruzene si doûce tchanson
     Djouwêye so l’ meyeu des airçons — Richard Joelants (fråze rifondowe).
   • Viè les blankès nûlêyes
     L' aloye prind si evolêye
     Tot fjhant tchanter si airçon !
     Et l' laecea k' nos estchante,
     E modoe d' blanc fier, tchante
     Si spitant zon ! zon ! zon ! — Louis Lagauche, "Les belès-eures" (1928), p. 94 (fråze rifondowe).
3. (mot d’ mônî) pîce ki pind al potince po lever li pire tournante, po rabiyî l' pire doirmante.

Lijhoz l’ årtike airçon (discramiaedje) so Wikipedia