elo

elo 3° pers m sing

elo	singoƚare	pluraƚe
maschiƚe	elo  /  eƚo	lori
feminiƚe	ela  /  eƚa	lore

1. pronòme personale de tersa persona maschile singolare co funsion de sogeto, par persone, animali, robe
   • Elo el xe fiaco
   • (sotinteso) El xe fiaco
2. pronòme personale de tersa persona singolare co funsion de conplemento ogeto, par persone, animali, robe
   • I ga ciamà pròpio elo
3. pronòme personale de tersa persona singolare co funsion de conplemento indireto; el vien precedù da na prepoxision, par persone, animali, robe
   • Va da elo.
   • Toca a elo.
   • Son in elo.
   • El xe co elo.
   • El xe par elo.
   • El xe tra elo e ela.

elo m

elo	singoƚare	pluraƚe
maschiƚe	elo  /  eƚo	lori  /  voaltri
feminiƚe	ela  /  eƚa	lore  /  voaltre

1. pronòme personale sogeto de cortesia; i verbi i vien declinà a la tersa persona singolare

é | lo

IPA: /ˈelo/

• manca ła etimołozìa; se te ła conosi, zónteła ti.

el

Insepà; tandùo

• (tersa persona singolare) lu
• (forma cortesia) lu, vu

elo

1. vita
2. racòlto

• IPA: /ˈelo/

• manca ła etimołozìa; se te ła conosi, zónteła ti.

Insepà; tandùo

'nte 'l significato de "vita": elämä

• elokuu, elokuva, elollinen, eloisa, elonmerkki, eloton

• Veneto:
  • Luigi Pajello, [Dizionario vicentino - italiano so Archive.org] pàgina 75
• Finlandexe:
  • HÄMÄLÄINEN, Aira, Dizionario compatto Finlandese-Italiano /Italiano-Finlandese, Zanichelli, Bologna, 2001, p. 39