Hayvanperestlik

Hayvanlara tapma (veya hayvanperestlik, zoolatri), hayvanları içeren dini veya ritüel uygulamaları belirten bir şemsiye terimdir. Bu, hayvan tanrılara tapmayı veya hayvan kurban etmeyi içerir.

Klasik yazar Diodorus, hayvanlara tapmanın kökenini, devler tarafından tehdit edilen tanrıların hayvan kılığına girdiği bir efsaneye dayandırır. İnsanlar daha sonra bu hayvanlara tapmaya başladılar ve tanrılar normal hallerine döndükten sonra bile devam ettiler (Lubbock, 2005, s. 252). 1906'da Weissenborn, hayvanlara tapmanın, insanların doğal dünyaya olan hayranlığından kaynaklandığını öne sürdü. İlkel insan, benzersiz bir özelliği olan bir hayvanı gözlemler ve açıklanamazlığı merak uyandırırdı ( Weissenborn, 1906b, s. 282). Mucize, ilkel insanın bu ayırt edici özelliği gözlemlemesinden kaynaklandı. Bu nedenle, ilkel insan taklit edilemez özelliklere sahip hayvanlara tapıyordu. Lubbock, hayvanlara tapmanın aile isimlerinden kaynaklandığını öne sürdü. Toplumlarda aileler kendilerine ve çocuklarına belirli hayvanların adını verir ve sonunda o hayvanı diğer hayvanlardan üstün tutarlardı. Sonunda, bu görüşler derin bir saygıya dönüştü ve aile hayvanına tam anlamıyla tapmaya dönüştü. Bir hayvanın kutsal olduğu inancı, sıklıkla beslenme yasalarının onların tüketimini yasaklamasına neden olur. Dinler, bazı hayvanları kutsal saymanın yanı sıra, bazı hayvanların pis olduğu şeklindeki zıt tutumu da benimsemiştir.

İlahiyatın, enkarne bir tanrı gibi hayvanlarda somutlaştığı ve daha sonra yeryüzünde insanlar arasında yaşadığı fikri, İbrahimi dinler tarafından göz ardı edilir ( Morris, 2000, s. 26). Valdocular gibi sapkın sayılan mezhepler, hayvanlara tapmakla suçlandı.^[1] Independent Assemblies of God ve Pentekostal kiliselerde hayvanların çok az dini önemi vardır. Hristiyanlık ve İslam dinleri yayıldıkça, hayvanlar, özellikle Afrika kültürleri arasında, kült ritüellerinde ve dinde giderek daha az önemli ve sembolik hale geldi.