Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]
İçeriğe atla

Bahreyn Ayaklanması

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Bahreyn Ayaklanması
Arap Baharı ve İran-Suudi Arabistan vekâlet savaşları[1]

22 Şubat 2011'de güvenlik güçleri tarafından öldürülen siyasi muhaliflerinin onuruna "şehitlere sadakat yürüyüşüne" 100.000'den fazla Bahreynli katıldı.
Tarih14 Şubat 2011 - 3 Mart 2014
Bölge
Bahreyn, Orta Doğu
Sebep Ülkedeki Sünni monarşiye karşı Şiilerin ayaklanması
Sonuç

Devam ediyor

Taraflar

Bahreyn Bahreyn muhalefet partileri

  • Bahreyn Genel Bahreyn İşçi Sendikaları Federasyonu
  • Bahreyn Bahreyn Merkezi insan hakları

Bahreyn Bahreyn Hükûmeti

Körfez İşbirliği Konseyi

Komutanlar ve liderler
BahreynAli Salman [en]
BahreynHasan Musema [en]
Bahreynİbrahim Şerif [en]
Saed Şahabi [en]
 BahreynHamed bin İsa el-Halife
BahreynHalife bin Selman el-Halife
Tümgeneral Mutlak Bin Salem el-Azima
Güçler

Bahreyn Bahreyn muhalefeti 150.000[2]-300.000 Protestocu[3]

Bahreyn Bahreyn hükûmeti 26.000-46.000[4]
Şablon:Ülke veri Flag of the National Guard of Bahrain.svgBahreyn Ulusal Muhafızları[5]
Körfez İşbirliği Konseyi 1.500[6]

Kayıplar
93 sivil ölü, 2.900'den fazla yaralı[11][12][13][14][15][16][17][18][19]

2011-2014 Bahreyn Ayaklanması, Bahreyn'de 2011'den 2014'e kadar Şii ağırlıklı ve bazı Sünni azınlık Bahreyn muhalefeti tarafından yürütülen bir dizi hükûmet karşıtı protestodur. Protestolar, 2011 Arap Baharı ile Tunus ve Mısır'daki protestolardan etkilendi ve Bahreyn hükûmetinin Körfez İşbirliği Konseyi ve Yarımada Kalkanı Gücü'nün desteğiyle isyanı bastırmasının ardından günlük çatışmalara dönüştü. Bahreyn protestoları, Basra Körfezi ülkesi Bahreyn'de sürekli bir şiddet içermeyen sivil itaatsizlik ve bazı şiddet içeren direnişleri kapsayan bir dizi gösteriydi. Tunus'ta Muhammed Buazizi'nin kendini yakmasının ardından Orta Doğu ve Kuzey Afrika'da yaşanan devrimci protesto dalgasının bir parçası olan Bahreyn protestoları, başlangıçta %70'i Şii olan nüfus için daha fazla siyasi özgürlük ve eşitlik sağlamayı amaçlıyordu.[20]

Olayların gelişimi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Bahreyn'in Birleşik Krallık'tan bağımsızlığını kazandıktan sonra hüküm süren Emir İsa bin Selman el-Halife (1933-1999), 1975'te Parlamentoyu feshetti ve anayasayı askıya aldı.

Başlangıçta ayaklanmanın amacı ülkede eşitlik, adalet ve özgürlük getirmekti. Ancak Bahreyn Yönetimi protestolara müsamaha göstermemiş ve şiddet yoluyla ayaklanmayı bastırmaya çalışmıştır. Körfez İşbirliği Konseyi de Bahreyn'e Yarımada Kalkan Gücü [en] adlı güvenlik kuvvetinden destek göndermiştir.[21][22]

Daha sonra eşitlik protestoları Şii-Sünni çatışmalarına dönüşmüştür. İran'ın Bahreyn'in iç işlerine karışması da isyanı ve çatışmaları alevlendirmiş, ülkedeki mezhep gerilimini arttırmıştır. Muhalif ve Şii gazeteciler tutuklanmıştır. Bunun üzerine yeni Şiiler hak talepleriyle isyanlarını güçlendirmişlerdir. Ülke mezhepsel çatışma ortamına sürüklenmiştir.

Bu ayaklanmanın diğer Orta Doğu ve Kuzey Afrika ülkelerindeki Arap Baharı ayaklanmalarından farkı, özgürlük ve demokrasiden ziyade halkın Şii hakları için mücadele etmesidir.

Bahreyn ayaklanması da İran ve Suudi Arabistan arasındaki vekâlet savaşlarının bir parçası olarak görülmektedir.[1] İran'ın Batılı devletlerle yaptığı nükleer anlaşma sonrasında Şii yayılmacılığının daha da etkinleşmesi ve Suudi Arabistan'ın İran'a zıt bir politika izlemesi, Bahreyn'i de, diğer Şii-Sünni gerginlik olasılığı bulunan diğer Arap ülkelerinde (Suriye, Yemen, Lübnan ve Irak) yoğun bir nüfuz rekabeti alanı meydana getirmiştir. Bahreyn'de ise Şii nüfusunun ağırlığına rağmen, yönetiminin İran yerine Suudi Arabistan yanlısı olması, Bahreyn'deki Şii-Sünni sorununun kolay çözümlenemesine neden olmaktadır.[23][24]

Muhalif isimlerden Bahreyn Barış Komitesi temsilcisi Yahya el-Muharrak'a göre bu ayaklanma münferit olmayıp 1950'lerden beri süren ve defalarca alevlenen bir muhalefet dalgasıdır. Dönemin Türkiye başbakanı Ahmet Davutoğlu ise Bahreyn'i, etnik ve mezhepsel barışa örnek göstermiştir.[25]

Devlet tarafından işe alınan halkla ilişkiler firmaları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Yukarıdan aşağıya:
1954'teki Ulusal Birlik Komitesi [en] ve 1973 Bahreyn parlamento seçimleri [en] ile oluşan İslamcı blok.

Bahreyn hükûmeti, kanlı imajını iyileştirmek amacıyla, rejimin yakın diplomatik, askeri ve ticari bağlara sahip olduğu İngiltere ve ABD'deki PR şirketleriyle halkla ilişkiler alanında milyonlarca sterlin harcadı.[26][27][28]

Ayaklanmanın başlangıcından bu yana Bahreyn hükûmeti tarafından kullanılan veya hükûmete bağlı şirketlerin veya kişilerin listesi şöyledir:

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b "Bahrain king declares state of emergency after protests" (İngilizce). BBC News. 15 Mart 2011. 8 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Temmuz 2016. 
  2. ^ "Report of the Bahrain Independent Commission of Inquiry" (PDF) (Report) (İngilizce). Bahrain Independent Commission of Inquiry. 23 Kasım 2011. 23 Kasım 2011 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  3. ^ Staff writer (18 Temmuz 2011). "POMED Notes: Maryam al-Khawaja – An Update on Bahrain" (İngilizce). Project on Middle East Democracy. 23 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2011. 
  4. ^ "Bahrain". The 2011 US Department of State Background Notes (İngilizce). Amerika Birleşik Devletleri Dışişleri Bakanlığı. 21 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2012. The Bahrain Defense Force (BDF) numbers about 13,000 personnel. 
  5. ^ "Bahrain". The 2011 US Department of State Background Notes (İngilizce). ABD Savunma Bakanlığı. 9 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2012. Bahrain also has a national guard that consists of about 2,000 personnel. 
  6. ^ "State of emergency declared in Bahrain" (İngilizce). The National. 5 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Temmuz 2015. 
  7. ^ "Pakistani troops aid Bahrain's crackdown" (İngilizce). Al Jazeera English. 30 Temmuz 2011. 15 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Şubat 2016. 
  8. ^ "Pakistan not sending troops to Bahrain or Saudi: PM". Dawn (İngilizce). 24 Mart 2014. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Şubat 2016. In 2011, Pakistan had helped Bahrain quell an uprising against the monarchy by sending security personnel recruited through military’s welfare wings – Fauji Foundation and Bahria Foundation. 
  9. ^ "ar:أحزاب المعارضة الأردنية تدين مشاركة قوات أردنية في قمع الاحتجاجات البحرينية" (Arapça). United Press International (via Manama Voice). 6 Eylül 2011. 28 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2012. 
  10. ^ "ar:الأردن تنفي وجود قوات لها في البحرين لقمع الأحتجاجات الشعبية" (Arapça). Manama Voice. 7 Eylül 2011. 28 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2012. 
  11. ^ Randeree, Bilal (15 Şubat 2011). "Deaths heighten Bahrain tension" (İngilizce). Al Jazeera. 5 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  12. ^ Kristof, Nicholas (17 Şubat 2011). "Blood Runs Through the Streets of Bahrain" (İngilizce). The New York Times. 21 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  13. ^ "Bahrain Clashes" (İngilizce). 22 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  14. ^ "مصاب أدخلوا «السلمانية» أمس غالبيتهم اختنقوا بمسيلات الدموع" (Arapça). 17 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  15. ^ "مصاب أدخلوا «السلمانية» أمس غالبيتهم اختنقوا بمسيلات الدموع" (Arapça). 16 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  16. ^ "إصابة شاب ألقى بنفسه من كوبري «اللؤلؤة»" (Arapça). 16 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  17. ^ "3 قتلى و250 مصاباً في أول يوم من إعلان حالة الطوارئ" (Arapça). 19 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  18. ^ "Bahrain Protests" (İngilizce). 22 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  19. ^ "Bahrain: MSF Condemns Armed Raid On Office and Detention of Staff Member". 3 Ağustos 2011. 8 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  20. ^ "Bahrain activists in 'Day of Rage'". www.aljazeera.com (İngilizce). 2 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Temmuz 2023. 
  21. ^ "Gulf Cooperation Council [GCC]" (İngilizce). GlobalSecurity.org. 2011. 19 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2021. 
  22. ^ "Gulf Daily News – Plan to replace Peninsula Shield" (İngilizce). International Institute for Strategic Studies/Gulf Daily News. 9 Aralık 2007. 17 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2011. 
  23. ^ Sarıkaya, Emre (11 Mart 2017). "Bir Nüfuz Mücadelesi Alanı Olarak Bahreyn". Ankara Kriz ve Siyaset Araştırmaları Merkezi (ANKASAM). 5 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  24. ^ O’Sullivan, Edmund (17 Mart 2011). "Bahrain's journey from kingdom to province" (İngilizce). Middle East Business Intelligence. 14 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2017. 
  25. ^ Özkan, Cansu (16 Ekim 2014). ""Bahreyn'de 10 yılda bir ayaklanma yaşarız" (Muhalif Yahya el-Muharrak ile röportaj)". sol.org.tr. 21 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  26. ^ Hugh Tomlinson (6 Nisan 2012). "Bahrain pays a king's ransom to PR companies to improve image". The Times (İngilizce). 24 Şubat 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Nisan 2012. 
  27. ^ Bockenfeld (9 Aralık 2011). "Meet Bahrain's lobbyists". The Hill (İngilizce). 17 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2021. 
  28. ^ "The Bahrain Regime's Western Hasbara Agents". Chan'ad Bahraini (İngilizce). 2 Ekim 2011. 10 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  29. ^ Elliott (9 Ağustos 2011). "D.C. firm inks lucrative public-relations contract with Bahrain". Salon (İngilizce). 27 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  30. ^ Elliott (28 Şubat 2012). "Bahraini 'Reformers' in Washington, Courtesy of American Spinmeisters". ProPublica (İngilizce). 12 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  31. ^ Whitaker (11 Eylül 2011). "Spinning Bahrain, the Qorvis way". Al-Bab.com (İngilizce). 3 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  32. ^ "Mid-East unrest: Arab states seek London PR facelift". BBC News (İngilizce). 1 Mart 2011. 8 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  33. ^ Newman (5 Aralık 2011). "How the Bureau investigated Bell Pottinger". Bureau of Investigative Journalism. 18 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  34. ^ Blumenthal (22 Mart 2011). "Bahrain's PR Team". Sunlight Foundation (İngilizce). 22 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  35. ^ Elliott (2 Nisan 2012). "Meet Bahrain's Best Friend in Congress". ProPublica (İngilizce). 14 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  36. ^ Elliott (1 Eylül 2011). "Joe Trippi doing P.R. for Bahrain". Salon (İngilizce). 4 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  37. ^ Hardigree (9 Nisan 2012). "How Bahrain Spends Millions To Spin The Press". Jalopnik (İngilizce). 10 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  38. ^ "Buffing Up Bahrain". Private Eye (İngilizce) (1284). 18–31 Mart 2011. He was coyly introduced as a "member of the British House of Lords" who "also advises the UK Bahrain All-Party Parliamentary Group". In fact this peer doesn't actually sit in the Lords. But could he be related to the Paddy Clanwilliam who founded Gardant Communications, a consultancy and lobbying firm which works directly for the Bahraini embassy (see Eye 1283)? Why yes he could! 
  39. ^ "Washing your dirty laundry in public PR style". Alexofarabia's Blog (İngilizce). 1 Temmuz 2011. 25 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  40. ^ Gilligan (11 Mart 2012). "Graeme Lamb: British general's company paid to support Bahrain dictatorship". The Daily Telegraph (İngilizce). Londra. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2012. 
  41. ^ Elliott (10 Haziran 2011). "DC law firm defends Bahrain on human rights crackdown". Salon (İngilizce). 13 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  42. ^ Jones (13 Şubat 2012). "Are Bahrain finally getting their money's worth from a PR company?". marcowenjones.wordpress.com (İngilizce). 4 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  43. ^ Cassel (16 Şubat 2012). "Suppressing the narrative in Bahrain" (İngilizce). Al Jazeera. 4 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. When asked if the Bahrain government was a client of Dragon Associates, Jones said that the firm was under contract with the BIC since "a few months ago". 
  44. ^ Cooper (10 Nisan 2012). "Bahrain hits back with positive Lotus report". Adam Cooper's F1 (İngilizce). 12 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 
  45. ^ "BGR Holding for Bahrain Economic Development Board". Lobbying Tracker (İngilizce). Sunlight Foundation. 4 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2012. 

Konu hakkındaki eserler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Wikimedia Commons'ta Bahreyn Ayaklanması ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Bahreyn_Ayaklanması&oldid=32454303" sayfasından alınmıştır