uç

• IPA^(anahtar): /ˈut͡ʃ/
• Heceleme: uç

uç (belirtme hâli ucu, çoğulu uçlar)

1. bir şeyin baş veya son noktası
2. bir şeyin başı, tepesi
3. bir şeyin kenarı

   Kırk kişilik bir masanın bir ucunda, üç kişiyiz. — R. H. Karay

4. bir uzaklığın son noktası

   İstikbal, bu yolun ucundan bir güneş gibi doğuyor. — F. R. Atay

5. dış kenar
6. genellikle uzun nesnenin incelerek biten son ve sivri noktası

   Bu resmin iki gözü bir makasın ucu ile oyulmuştu. — A. Gündüzö# kurşun kalemlerde yazmayı sağlayan kömürden yapılan madde

7. (tarih) Türk devletlerinde genellikle sınır boylarındaki eyalet ve sancak

• (dış kenar): periferi

• (dış kenar): parmak ucu

• Sonradan gelenin evi uç, tarlası kıraç olur

• baş ucu, ucu bucağı

• Vikipedi'de uç

uç (karşılaştırma daha uç, üstünlük en uç)

1. bir şeye gereğinden çok fazla bağlanan, önem veren

• ekstrem

• Türk Dil Kurumuna göre "uç" maddesi

uç

1. uçmak (eylem) sözcüğünün dilek-emir kipi basit ikinci tekil şahıs olumlu çekimi

• uçma

Eski Türkçe uch‎ (uch)

• Heceleme: uç

uç

1. uç

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

• Heceleme: uç

uç

1. avuç