การสถาปนายูโกสลาเวีย

การสถาปนายูโกสลาเวีย

นิทัศน์แสดงเวลาในการรวมชาติของดินแดนต่าง ๆ เพื่อก่อตั้งเป็นรัฐยูโกสลาเวีย:   บานัต บาชกา และบาราญาa   ราชอาณาจักรมอนเตเนโกร   รัฐแห่งชาวสโลวีน โครแอต และเซิร์บ   ราชอาณาจักรเซอร์เบีย
ชื่อพื้นเมือง	Nastanak Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca
วันที่	29 ตุลาคม ค.ศ. 1918 – 1 ธันวาคม ค.ศ. 1918 (1918-10-29 – 1918-12-01)
ผู้เข้าร่วม	ราชอาณาจักรเซอร์เบีย รัฐแห่งชาวสโลวีน โครแอต และเซิร์บ  ราชอาณาจักรมอนเตเนโกร
a เซอร์เบียเข้ายึดครองสาธารณรัฐบานัต ซึ่งเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรฮังการี และได้ก่อตั้งบานัต บาชกา และบาราญาในพื้นที่บางส่วนของสาธารณรัฐบานัตเดิม จึงทำให้มีฐานะเทียบเท่าจังหวัดหนึ่งของราชอาณาจักรเท่านั้น

ยูโกสลาเวีย เป็นแนวคิดของรัฐในหมู่กลุ่มปัญญาชนชาวสลาฟใต้และมวลชนที่ได้รับความนิยมในเวลาต่อมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นศตวรรษที่ 20 ซึ่งถึงจุดสูงสุดในการตระหนักรู้หลังจากการล่มสลายของออสเตรีย-ฮังการีในปี 1918 เมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 1 และการก่อตั้งราชอาณาจักรแห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน อย่างไรก็ตาม ราชอาณาจักรนี้เป็นที่รู้จักกันดีในชื่อเรียกขานว่า ยูโกสลาเวีย (หรือรูปแบบอื่นที่คล้ายคลึงกัน) ในปี 1929 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น "ราชอาณาจักรยูโกสลาเวีย" อย่างเป็นทางการ

แนวคิดแรกเกี่ยวกับรัฐสำหรับชาวสลาฟใต้ทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ซึ่งเป็นผลงานจากการคิดเชิงวิสัยทัศน์ของนักเขียนและนักปรัชญาชาวโครเอเชียที่เชื่อว่าวิธีเดียวที่ชาวสลาฟใต้จะได้รับอิสรภาพที่สูญเสียไปหลังจากหลายศตวรรษของการยึดครองภายใต้จักรวรรดิต่างๆ เพื่อรวมเป็นหนึ่งและปลดปล่อยตนเองจากทรราชและเผด็จการ^{[ต้องการอ้างอิง]}

ในปี 1858 มีการสร้างแผนเพื่อสร้างสหพันธ์สลาฟใต้ แผนการที่ริเริ่มโดยรัฐบาลเซอร์เบียประกอบด้วยสมาชิกของกลุ่มลับเบลเกรด ซึ่งมีผู้คนที่ใกล้ชิดกับกลุ่มผู้ปกครอง

ชาวเซิร์บและชาวโครแอตในฐานะกลุ่มยูโกสลาเวียที่ตระหนักรู้มากที่สุด ได้วางรากฐานของอนาคตทางการเมืองของพวกเขา และโดยการยอมรับพวกเขา พวกเขาสัญญาว่าพวกเขาจะพยายามทำให้เป็นจริงในทิศทางเดียว เท่าที่สภาพแวดล้อมภายนอกจะเอื้ออำนวย แต่ละสาขา (ยูโกสลาเวีย)^{[1][ต้องการแหล่งอ้างอิงดีกว่านี้]}

1. สำหรับชาวสลาฟทุกคน ระบบสหพันธรัฐเป็นที่ยอมรับ ยูโกสลาเวียจะก่อตั้งรัฐยูโกสลาเวียโดยมีผู้นำคนเดียวคือกษัตริย์ ตำแหน่งจะเป็นกรรมพันธุ์
2. ยูโกสลาเวียแบ่งออกเป็น 3 ชนชาติคือ: ชาวเซิร์บ, ชาวโครแอต และ ชาวสโลวีน
3. ทุกชนชาติจะมีการปกครองตนเองโดยสมบูรณ์ต่อหน้าสภานิติบัญญัติ - สมัชชาแห่งชาติ - นำโดยรองกษัตริย์ จะจัดการกองทุน สำนักงาน กิจการภายในและคริสตจักร และอื่นๆ รองจะเลือกเสมียนจากประชาชนในท้องถิ่นและนำเสนอต่อกษัตริย์เพื่อขออนุมัติจากราชวงศ์
4. กษัตริย์จะมีพระราชกิจที่ประกอบด้วยผู้มีความสามารถมากที่สุดในบรรดาเผ่าต่างๆ ในสมัชชาแห่งชาติ ทั้งสามเผ่าจะเป็นตัวแทนอย่างเท่าเทียมกัน
5. กองกำลังติดอาวุธจะเป็นตัวแทนอย่างเท่าเทียมกัน กองกำลังติดอาวุธจะเข้มข้นและค่าใช้จ่ายของพวกเขาจะถูกกระจายอย่างเท่าเทียมกัน
6. แต่ละชนชาติจะได้รับโอกาสในการให้ความรู้แก่ประชาชนในภาษาถิ่นของตนเอง และภาษาเซอร์เบียและอักษรซิริลลิกจะได้รับการยอมรับสำหรับการบริหารและวรรณกรรม
7. คริสตจักรอีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์และคริสตจักรคาทอลิกจะเท่าเทียมกัน บริการและการปฏิบัติของพวกเขาจะเท่าเทียมกันและเป็นภาษาพิธีกรรมหากจำเป็น
8. ชนเผ่าโครเอเชียหมายถึงพื้นที่ต่อไปนี้: โครเอเชียและสลาโวเนีย (มีพรมแดนทางทหาร), อิสเตรียกับเขตของคราจินา, คารินเทียและสลาฟสไตเรีย, บอสเนียจากชายแดนทางบกถึงเวอร์บาส และทางเหนือของ ดัลมาเชีย ถึง เซตีนา, ไปยังเขต สปลีต และ ซาเกร็บ ที่ซึ่ง เคยเป็นเมืองหลวงของกษัตริย์โครเอเชียมาก่อน
9. ชาวเซอร์เบียครอบคลุมพื้นที่ต่อไปนี้: เซอร์เบีย, โซเฟีย, มาซิโดเนีย, ซีตา, อ่าวโคเตอร์และดูบรอฟนิก, ดัลมาเชียตอนใต้พร้อมกับหมู่เกาะต่างๆ, เฮอร์เซโกวีนา, บอสเนียจากเวอร์บาส ถึง ดรีนา และ เซอร์เมีย กับ วอยวอดีนา พื้นที่อื่นทั้งหมดหมายถึงชนเผ่าบัลแกเรีย
10. ทุกคนทุกชนชาติจะต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันในการปลดปล่อยดินแดนที่ใช้ร่วมกันจากการรุกรานจากต่างชาติ
11. ชาวยูโกสลาเวียแต่ละเผ่าจะรักษาชื่อชาติพันธุ์ของตนไว้ แต่สำหรับกิจการต่างประเทศ พวกเขาทั้งหมดจะเป็นยูโกสลาเวียและรัฐยูโกสลาเวีย

ในศตวรรษที่ 19 ขบวนการอิลลีเรียนดึงดูดปัญญาชนและนักการเมืองชาวโครเอเชียที่มีชื่อเสียงหลายคน มันเริ่มได้รับแรงผลักดันอย่างมากในปลายศตวรรษที่ 19 เท่านั้น ส่วนใหญ่เป็นเพราะการปฏิวัติในปี 1848 และนโยบายต่อต้านการเคลื่อนไหวเพื่อเสรีภาพของชาวสลาฟทางตอนใต้ อย่างไรก็ตาม แนวคิดสำหรับรัฐที่เป็นปึกแผ่นไม่ได้เติบโตจากแนวคิดไปจนถึงสถานะการวางแผนที่ใช้งานได้จริง และมีเพียงไม่กี่คนที่สนับสนุนองค์กรดังกล่าวเท่านั้นที่ได้พิจารณาอย่างจริงจังว่ารูปแบบใดของรัฐใหม่ควรใช้^{[ต้องการอ้างอิง]}

เมื่อจักรวรรดิออตโตมันอ่อนแอลง และเซอร์เบีย บัลแกเรีย และกรีซแข็งแกร่งขึ้นหลังจากรัฐสภาเบอร์ลิน มีความหวังใหม่สำหรับอำนาจอธิปไตยของชาวสลาฟใต้ในออสเตรีย-ฮังการี และแนวคิดของการรวมชาติระหว่างทั้งสองได้รับแรงผลักดัน นักวิชาการ ออเรล โปโปวิชี เสนอการปฏิรูปที่เรียกว่า "สหรัฐอเมริกาแห่งเกรทเทอร์ออสเตรีย" ในปี 1906 แม้ว่าข้อเสนอของเขาจะไม่ได้ดำเนินการโดยจักรพรรดิฮับส์บูร์ก แต่ก็เป็นแรงบันดาลใจสำหรับการประชุมสันติภาพเมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ หนึ่ง^{[ต้องการอ้างอิง]}

โทมิสลาฟ บาคูริน ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 เป็นหนึ่งในผู้ให้กำเนิดยูโกสลาเวีย ความคิดของยูโกสลาเวียถูกหล่อหลอมขึ้นโดยชาวโปแลนด์และผู้อพยพชาวสลาฟตะวันตกคนอื่นๆ ในฝั่งตะวันตก ซึ่งเห็นว่าการแบ่งรัสเซีย-ออสเตรียของจักรวรรดิออตโตมันจะต้องถูกขัดขวางโดยค่าใช้จ่ายทั้งหมด และสถานะร่วมของชาวสลาฟใต้ทั้งหมดที่ถูกปลอมแปลง เขาเกณฑ์ ฟรานติเซค ซัค (ผู้ที่ชื่นชอบการตอบแทนซึ่งกันและกันของชาวสลาฟชาวโมราเวีย) และส่งเขาไปเบลเกรดในภารกิจนั้นพร้อมกับร่างแผน "นาเชร์ทานิเย"^{[ต้องการอ้างอิง]}

ในกรุงเวียนนาเมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม 1917 แอนตัน โคโรเชค อ่านคำประกาศเดือนพฤษภาคม ซึ่งชาวสโลวีเนียขอให้จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีเปลี่ยนจากระบอบสองกษัตริย์เป็นระบอบสามกษัตริย์: ไม่ควรแบ่งออสเตรีย-ฮังการีให้เป็นเพียงออสเตรียและฮังการีอีกต่อไป แต่ให้ สามส่วน: ออสเตรีย ฮังการี และยูโกสลาเวีย ยูโกสลาเวียจะประกอบด้วยชาวสโลวีน ชาวโครแอต และชาวเซิร์บที่แยกจากกันภายในจักรวรรดิ ประกาศดังกล่าวถูกปฏิเสธ^{[ต้องการอ้างอิง]}

ในช่วงต้นของสงครามโลกครั้งที่ 1 (ซึ่งเริ่มต้นในปี 1914) บุคคลสำคัญทางการเมืองจำนวนหนึ่ง รวมถึง อันเต ทรุมบิช, อีวาน เมสโทรวิช, นิโคลา สโตยาดิโนวิช และคนอื่นๆ จากดินแดนสลาฟใต้ภายใต้จักรวรรดิฮับส์บูร์กได้หลบหนีไปยังลอนดอน จัดตั้งคณะกรรมการเพื่อเป็นตัวแทนของชาวสลาฟใต้ของออสเตรีย-ฮังการี โดยเลือกลอนดอนเป็นสำนักงานใหญ่^{[ต้องการอ้างอิง]}

คณะกรรมการยูโกสลาเวียก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 30 เมษายน 1915 ในลอนดอน และเริ่มระดมทุน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ชาวสลาฟใต้ที่อาศัยอยู่ในทวีปอเมริกา ชาวยูโกสลาเวียเหล่านี้เป็นชาวเซิร์บ ชาวโครแอต และชาวสโลวีน ซึ่งแสดงตนว่าเคลื่อนไหวมุ่งสู่ยูโกสลาเวียหรือรัฐสลาฟใต้เพียงรัฐเดียว ชาวยูโกสลาเวียที่ถูกเนรเทศซึ่งอาศัยอยู่ในอเมริกาเหนือและอังกฤษเป็นผู้สนับสนุนหลักของคณะกรรมการยูโกสลาเวีย เนื่องจากความไว้ใจของพวกเขา สมาชิกของคณะกรรมการยูโกสลาเวียจึงสามารถทำให้รัฐบาลพันธมิตรทราบความคิดเห็นของพวกเขา ซึ่งเริ่มจริงจังกับพวกเขามากขึ้นเมื่อชะตากรรมของออสเตรีย-ฮังการีเริ่มไม่แน่นอนมากขึ้น^{[ต้องการอ้างอิง]}

ในขณะที่เป้าหมายพื้นฐานของคณะกรรมการคือการรวมดินแดนสลาฟใต้ของฮับส์บวร์ก เข้ากับราชอาณาจักรเซอร์เบีย (ซึ่งเป็นอิสระในเวลานั้น) ข้อกังวลในทันทีก็คือการขัดขวางการอ้างสิทธิ์ของอิตาลีในดินแดนฮับส์บูร์กในอิสเตรีย และ แดลเมเชียในปี 1915 ฝ่ายสัมพันธมิตรได้ล่อลวงชาวอิตาลีเข้าสู่สงครามโดยสัญญาว่าจะได้ดินแดนจำนวนมากเป็นการแลกเปลี่ยน ตามสนธิสัญญาลับแห่งลอนดอน สิ่งเหล่านี้รวมถึงอิสเตรียและพื้นที่ส่วนใหญ่ของแดลเมเชียซึ่งมีประชากรชาวอิตาลีและสลาฟผสมกัน

ในปี 1916 รัฐสภาเซอร์เบียพลัดถิ่นตัดสินใจสนับสนุนการสร้างราชอาณาจักรยูโกสลาเวียในการประชุมภายในโรงละครเทศบาลแห่งคอร์ฟู.^[2] ระหว่างเดือนมิถุนายนและกรกฎาคม 1917 คณะกรรมการยูโกสลาเวียได้พบกับรัฐบาลเซอร์เบียในคอร์ฟู และในวันที่ 20 กรกฎาคม มีการออกประกาศที่วางรากฐานสำหรับรัฐหลังสงคราม คำปรารภระบุว่าชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีเนีย "เหมือนกันทางสายเลือด ทางภาษา โดยความรู้สึกเป็นเอกภาพ โดยความต่อเนื่องและสมบูรณ์ของดินแดนที่พวกเขาอาศัยอยู่อย่างไม่มีการแบ่งแยก และโดยผลประโยชน์ที่สำคัญร่วมกันในความอยู่รอดของชาติ และพัฒนาชีวิตทางศีลธรรมและทางวัตถุอย่างหลากหลาย” รัฐในอนาคตจะถูกเรียกว่าราชอาณาจักรแห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน และจะเป็นระบอบรัฐธรรมนูญภายใต้ราชวงศ์คาราจอเจวิช^[3]

เมื่อจักรวรรดิฮับส์บูร์กล่มสลาย สภาแห่งชาติสโลวีน โครแอต และเซิร์บที่ฝักใฝ่ฝ่ายปกครองได้เข้ายึดอำนาจในซาเกร็บเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 1918 วันที่ 29 ตุลาคม โครเอเชียเซบอร์ (รัฐสภา) ของยูโกสลาเวียประกาศเอกราชและมอบอำนาจอธิปไตยในรัฐสโลวีน โครแอตและเซิร์บ และอีกสองวันต่อมาก็ประกาศความประสงค์ที่จะเข้าสู่สถานะรวมกับเซอร์เบียและมอนเตเนโกร หลังจากนั้นไม่นานในวันที่ 5 พฤศจิกายน สภาแห่งชาติในซาเกร็บได้ขอความช่วยเหลือจากทหารเซอร์เบียในการควบคุมอนาธิปไตยในโครเอเชีย เนื่องจากความช่วยเหลือไม่มาถึงก่อนสิ้นเดือนพฤศจิกายน สภาแห่งชาติจึงขอความช่วยเหลือจากกองทัพเซอร์เบียอีกครั้งเนื่องจาก: "ประชากรอยู่ในการจลาจล เรามีความโกลาหลโดยสิ้นเชิง และมีเพียงกองทัพเซอร์เบียเท่านั้นที่สามารถฟื้นฟูความสงบเรียบร้อยได้"^[4]

คณะกรรมการยูโกสลาเวียได้รับมอบหมายให้เป็นตัวแทนของรัฐใหม่ในต่างประเทศ อย่างไรก็ตามการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นทันทีเกี่ยวกับเงื่อนไขของสหภาพที่เสนอกับเซอร์เบีย สเวทอซาร์ ปรีบิเชวิช ชาวเซิร์บเชื้อสายโครเอเชีย ผู้นำกลุ่มพันธมิตรโครเอเชีย-เซอร์เบียและรองประธานาธิบดีแห่งรัฐ ต้องการให้มีสหภาพทันทีและไม่มีเงื่อนไข คนอื่นๆ (ที่ไม่ใช่ชาวเซิร์บ) ซึ่งนิยมรัฐบาลกลางยูโกสลาเวียลังเลใจมากกว่า ผู้นำของฝ่ายตรงข้ามคือ สเตปาน ราดิช ซึ่งเรียกร้องให้มีการจัดตั้งสมาพันธรัฐสลาฟใต้ ซึ่งจะมีประมุขแห่งรัฐสามคน: กษัตริย์เซอร์เบีย, โครเอเชีย และประธานสภาแห่งชาติสโลวีเนีย ในความคิดของเขา สมาพันธรัฐจะต้องมีรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ กระทรวงกลาโหมและการแจกจ่ายอาหารเท่านั้น ข้อเสนอนี้ถูกปฏิเสธโดยสภาแห่งชาติของรัฐสโลวีน โครแอต และเซิร์บ เป็นตัวอย่างของการแบ่งแยกดินแดน^[4] สภาแห่งชาติซึ่งในความเป็นจริงแล้วมีอำนาจจำกัด กลัวว่าเซอร์เบียจะผนวกดินแดนฮับส์บูร์กเดิม ในทางกลับกัน ชาวอิตาลีกำลังเคลื่อนไหวเพื่อยึดดินแดนมากกว่าที่พวกเขาได้รับในสนธิสัญญาลอนดอน^{[ต้องการอ้างอิง]}

ความคิดเห็นทางการเมืองแตกแยก และรัฐมนตรีของเซอร์เบียกล่าวว่าหากชาวโครแอตยืนกรานในสาธารณรัฐของตนเองหรือต้องการเอกราช เซอร์เบียก็จะยึดพื้นที่ที่เป็นที่อยู่อาศัยของชาวเซิร์บและควบคุมโดยกองทัพเซอร์เบียอยู่แล้ว หลังจากการถกเถียงกันอย่างมากและหลังจากที่เซอร์เมียซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพเซอร์เบียประกาศแยกตัว สภาแห่งชาติตกลงที่จะรวมเป็นหนึ่งกับเซอร์เบีย แม้ว่าคำประกาศจะระบุว่าองค์กรสุดท้ายของรัฐควรถูกปล่อยให้เป็นสภาร่างรัฐธรรมนูญในอนาคตซึ่งจะ ตัดสินใจขั้นสุดท้ายด้วยเสียงข้างมากสองในสามเท่านั้น^{[ต้องการอ้างอิง]}

ด้วยการยอมรับของสภาแห่งชาติ ราชอาณาจักรแห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีนจึงได้รับการประกาศเมื่อวันที่ 1 ธันวาคม 1918 ในกรุงเบลเกรด^[5]

ในการทัพในเซอร์เบียปี 1915 กองทัพเซอร์เบียประสบความพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิงจากฝ่ายมหาอำนาจกลาง และเซอร์เบียถูกยึดครอง อย่างไรก็ตาม หลังจากรวมกำลังคอร์ฟูแล้ว ชาวเซอร์เบียก็กลับมาร่วมรบในปี 1917 ที่แนวรบมาซิโดเนียร่วมกับกองกำลังอื่นๆ กองทัพเซอร์เบียและฝรั่งเศสเริ่มเอาชนะกองกำลังออสเตรีย-ฮังการีและบัลแกเรียในหุบเขาวาร์ดาร์ในเดือนกันยายน 1917 และในวันที่ 30 กันยายน 1917 บัลแกเรียยอมจำนน หนึ่งเดือนต่อมาในสมรภูมิวิตโตริโอ เวเนโต กองทัพออสเตรีย-ฮังการีกลุ่มสุดท้ายพ่ายแพ้และจักรวรรดิล่มสลาย^{[ต้องการอ้างอิง]}

กองกำลังทหารเซอร์เบียเข้ายึดครองดินแดนของราชอาณาจักรเซอร์เบียอย่างรวดเร็ว (รวมถึงมาซิโดเนียเหนือในปัจจุบัน) เช่นเดียวกับของราชอาณาจักรมอนเตเนโกร บานัท บาชคา และบารันยา และเซอร์เมีย แต่หยุดอยู่ที่ชายแดนของดินแดนฮับส์บูร์กอื่น ๆ ที่ จะก่อตั้งรัฐแห่งชาวสโลวีน โครแอต และเซิร์บที่มีอายุสั้น โดยคาดว่าจะมีการรวมเป็นหนึ่งอย่างเป็นทางการระหว่างพวกเขากับเซอร์เบีย^{[ต้องการอ้างอิง]}

• 
  แผนที่แสดงอาณาเขตของ ราชรัฐเซอร์เบีย และ ราชอาณาจักรเซอร์เบีย (1817–1913)
• 
  เซอร์เบีย (1918) ระหว่างการแบ่งเขตทางทหารหลังสงครามโลกครั้งที่ 1

หลังจากการล่มสลายของออสเตรีย-ฮังการี เซอร์เมียกลายเป็นส่วนหนึ่งของรัฐสโลเวเนีย โครแอต และเซิร์บที่ตั้งขึ้นใหม่ เมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 1918 รัฐสภาแห่งราชอาณาจักรโครเอเชีย-สลาโวเนีย (อาณาจักรปกครองตนเองในจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี) ได้ตัดความสัมพันธ์กับเวียนนาและบูดาเปสต์ ในวันที่ 5 พฤศจิกายน 1918 เมืองเซมุน ได้เชิญกองทัพเซอร์เบียมาปกป้องเมืองจากการถอนกำลังของฝ่ายมหาอำนาจกลาง เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน 1918 ตามการตัดสินใจของตนเอง เจ้าหน้าที่รัฐสภาท้องถิ่นจากพื้นที่ที่มีชาวเซิร์บของซีร์เมีย ซึ่งตามประวัติศาสตร์สอดคล้องกับวอยวอดชิพ เซอร์เบียได้จัดตั้งสภาแห่งชาติขึ้นในรูมา สมาชิกจากส่วนตะวันตกของมณฑล ซึ่งส่วนใหญ่อาศัยอยู่โดยกลุ่มชาติพันธุ์โครแอต (ภูมิภาคโซคาดิยา) ไม่มีตัวแทนในสภานี้ สภาแห่งชาติ เกรงว่าการรวมชาติจะไม่ประสบผลสำเร็จ และกังวลว่าผู้นำในซาเกร็บกำลังเผชิญกับความยากลำบากมากมายและดำเนินการได้ช้า จึงตัดสินใจเข้าร่วมในการสร้างรัฐร่วมกันของชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน นอกจากนี้สภายังตัดสินใจว่า ในกรณีที่โครงการรวมชาติดังกล่าวยังไม่เกิดขึ้นจริง โครงการดังกล่าวจะเข้าร่วมเป็นรัฐโดยเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดินของประชาชนเซอร์เบีย^{[ต้องการอ้างอิง]}

• 
  เซอร์เมียตอนเป็นส่วนหนึ่งของ วอยวอดีนาเซอร์เบีย (1848–1849)
• 
  อาณาเขตของเซอร์เมีย (1882–1918)

ด้วยความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลางและการล่มสลายของระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์แบบสองกษัตริย์ของออสเตรีย-ฮังการี ระบอบกษัตริย์จึงล่มสลายและภูมิภาคต่างๆ ถูกยึดครองโดยสภาแห่งชาติที่ตั้งขึ้นเองในท้องถิ่นซึ่งเริ่มต้นในฤดูร้อนปี 1918 ชาวเซิร์บและตัวแทนชาวสลาฟคนอื่นๆ ได้ก่อตั้ง "คณะกรรมการแห่งชาติเซิร์บ" ในนอวีซาด ซึ่งในไม่ช้าก็ได้จัดตั้งสาขาทั่วบานัต บาชคา และบารันยา เพื่อสร้างการปกครองชั่วคราว มันมุ่งเป้าไปที่การรวมชาวสลาฟคนอื่น ๆ โดยเฉพาะบุนเยฟซี ที่โดดเด่นที่สุด คณะกรรมการได้ร่างกองทหารรักษาการณ์กึ่งทหาร หรือที่เรียกว่า "กองกำลังพิทักษ์ชาติเซิร์บ" เพื่อรักษาผลประโยชน์ ด้วยความกลัวว่ากองทหารจะอ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับฝ่ายมหาอำนาจกลางได้ ในวันที่ 5 ตุลาคม 1918 ฝ่ายบริหารท้องถิ่นของแคว้นพานเชโวได้ส่งคำร้องไปยังเบลเกรดเพื่อขอความคุ้มครองกองทัพเซอร์เบีย^{[ต้องการอ้างอิง]}

ใน เทเมชวาร์ เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 1918 พรรคสังคมประชาธิปไตยในท้องถิ่นได้ประกาศสาธารณรัฐบานัต ด้วยความตั้งใจที่จะรักษาบานัต ไว้ในฐานะภูมิภาคที่มีหลายเชื้อชาติต่อต้านการอ้างสิทธิ์ของเซอร์เบียและโรมาเนีย สาธารณรัฐไม่สามารถบรรลุการควบคุมเหนือดินแดนส่วนใหญ่ที่อ้างสิทธิ์ได้ และเนื่องจากข้อตกลงเบลเกรดเมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 1918 บานัตและอาณัติของฝ่ายสัมพันธมิตรที่มีต่อเซอร์เบียก่อนหน้านี้ได้สั่งให้ยึดครอง กองทัพเซอร์เบียจึงเข้าสู่พื้นที่ทางตะวันตกและตอนกลางของบานัท (รวมถึงเทเมชวาร์) และยกเลิกสาธารณรัฐ กองทัพโรมาเนียเข้ามาทางตะวันออกของภูมิภาค บัคคา และ บารันยา ยังถูกส่งมอบให้กับฝ่ายบริหารท้องถิ่นของเซอร์เบียชั่วคราวที่ปกครองจากนอวีซาด: หลังจากต้อนรับกองทัพเซอร์เบียแล้ว คณะกรรมการแห่งชาติของเซิร์บก็ดำเนินการรับช่วงต่อจากทางการฮังการี ก่อนหน้านี้คณะกรรมการได้ตั้งกฎเพื่อเลือกสภาแห่งชาติ ซึ่งจะตัดสินใจเกี่ยวกับการกำหนดใจตนเองของคนส่วนใหญ่ในภูมิภาคนี้ ซึ่งก็คือชาวเซิร์บ (สลาฟ) ตามข้อตกลงกับรัฐบาลชั่วคราวของฮังการี (ซึ่งได้ยุติความสัมพันธ์กับออสเตรียประมาณหนึ่งเดือนก่อน) ชาวสลาฟทุกเชื้อชาติที่มีอายุเกิน 20 ปีมีสิทธิ์ลงคะแนนเสียง ด้วยจิตวิญญาณประชาธิปไตย การเลือกตั้งทำให้ผู้หญิงมีสิทธิเลือกตั้ง

ในวันที่ 25 พฤศจิกายน 1918 มีการจัดตั้ง "สมัชชาประชาชนที่ยิ่งใหญ่ของชาวเซิร์บ บุนเยฟซี และชาวสลาฟอื่นๆ จากบานัต บาชกา และบารันยา" โดยมีตัวแทน 757 คนจากการเลือกตั้งในเขตเทศบาล 211 แห่ง ตัวแทน 578 คน ได้แก่ เซิร์บ, 84 บุนเยฟซี, 62 สโลวัก, 21 รัสซิน, 6 เยอรมัน, 3 ชอกซี, 2 โครแอต และ 1 เป็น ฮังการี กระแส 2 กระแสถูกคัดค้านในรัฐสภา คือ กระแสประชาธิปไตยและกระแสนิยมสุดขั้ว ฝ่ายประชาธิปไตยที่อ่อนแอกว่าต้องการความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับรัฐสโลวีน โครแอต และเซิร์บ และในฐานะพื้นที่ขนาดเล็กของอดีตพื้นที่สลาฟใต้ของออสเตรีย-ฮังการี พวกเขาต้องการเจรจากับราชอาณาจักรเซอร์เบีย พวกเขาเน้นความสามัคคีของชาวยูโกสลาเวียและปฏิเสธการแบ่งแยกภายในระหว่างกลุ่มชาติต่างๆ ในทางกลับกัน กลุ่มหัวรุนแรงภายใต้การปกครองของ ยาซา โทมิช แย้งว่าชนชาติทั้งสามมีภูมิหลังทางวัฒนธรรม ศาสนา และประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกัน และแม้ว่ารัฐยูโกสลาเวียจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ชนชาติเหล่านี้ไม่สามารถถูกปฏิบัติเหมือนกลุ่มชาติพันธุ์เดียวได้ และด้วยเหตุนี้ สหภาพอย่างไม่มีเงื่อนไขในทันทีกับราชอาณาจักรเซอร์เบียเป็นสิ่งจำเป็นก่อนเพื่อกำหนดเขตแดนของชนกลุ่มน้อยเซอร์เบีย ในท้ายที่สุด ทางเลือกที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงก็ได้รับชัยชนะเนื่องจากกลัวว่าหากไม่เกิดสหภาพกับเซอร์เบียในทันที วอยวอดีนา อาจพบว่าตัวเองอยู่นอกเซอร์เบียในท้ายที่สุด รัฐสภาตัดสินใจเช่นกันว่าดินแดนที่สร้างขึ้นภายใต้การหยุดยิงนั้นถาวร และจะต้องรวมเข้าเป็นราชอาณาจักรเซอร์เบีย ประกาศตัวเป็นสภานิติบัญญัติชั่วคราวสำหรับภูมิภาคและเลือกคณะผู้บริหารชั่วคราว ฝ่ายบริหารของประชาชนสำหรับบานัต, บาชคา และบารันยา ภายใต้ โจวาน ลาโลเซวิช แม้ว่ารัฐบาลในเบลเกรดจะยอมรับการตัดสินใจรวมภูมิภาคนี้กับเซอร์เบีย แต่ก็ไม่เคยยอมรับการบริหารส่วนภูมิภาคที่ตั้งขึ้นใหม่อย่างเป็นทางการ^{[ต้องการอ้างอิง]}

หลังจากมีการประกาศราชอาณาจักรแห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน สภาแห่งชาติได้เลือกสมาชิกในสภาผู้แทนเฉพาะกาลของเซิร์บ โครแอต และสโลวีเนีย บารันยากลายเป็นที่หลบซ่อนของพวกคอมมิวนิสต์และผู้ลี้ภัยคนอื่นๆ จาก White Terror ของ มิกโลช โอร์ตี โดยสนธิสัญญาทรียานง ได้มอบหมายพื้นที่ส่วนใหญ่ของแคว้นบารันยา ให้กับฮังการี ซึ่งนำไปสู่การประท้วงครั้งใหญ่และกลุ่มคนภายใต้จิตรกร พีตาร์ โดโบรวิช ประกาศสาธาณรัฐเซอร์เบีย-ฮังการีแห่งบารันยา-บอยอ สาธารณรัฐนี้ดำรงอยู่เพียงไม่กี่วัน และในวันที่ 25 สิงหาคม 1921 สาธารณรัฐนี้ถูกรุกรานและผนวกโดยฮังการี ตามพรมแดนของฮังการีที่กำหนดโดยสนธิสัญญาทรียานง สนธิสัญญาทรียานงได้มอบหมายให้ฮังการีปกครองดินแดนทางเหนือบางส่วนภายใต้การควบคุมของเซอร์เบีย ซึ่งชาวสลาฟทางใต้ยังคงมีส่วนน้อยอยู่ ในทางกลับกัน ชนกลุ่มน้อยชาวเยอรมันและแมกยาร์จำนวนมากถูกทิ้งไว้ในพรมแดนของราชอาณาจักร ส่วนบานัตกลางตกเป็นของโรมาเนีย เนื่องจากภูมิภาคถูกแบ่งตามพื้นที่ทางชาติพันธุ์ เพื่อให้มีประชากรส่วนใหญ่เหลืออยู่ ส่วนน้อยเป็นชาวยูโกสลาเวียในโรมาเนีย และชาวโรมาเนียส่วนน้อยในราชอาณาจักรภูมิภาคบานัตยังคงเป็นหน่วยงานทางประวัติศาสตร์ในดินแดนที่เป็นเอกภาพจนถึงปี 1922 เมื่อการบริหารใหม่ถูกนำมาใช้ตามระบบรวม ภูมิภาคนี้ถูกแบ่งออกเป็นบัคคา (โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่นอวีซาด) เบลเกรด และ โพดูนาฟเย (มีศูนย์กลางอยู่ที่ สเมเดเรโว) เมื่อราชอาณาจักรยูโกสลาเวียได้รับการประกาศในปี 1929 พื้นที่ส่วนใหญ่ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของดานูเบียบานาเตในที่สุด โดยมีส่วนน้อยที่ไปยังเมืองเบลเกรด^{[ต้องการอ้างอิง]}

• 
  สาธารณรัฐบานัต (1918)
• 
  ภูมิภาคบานัต, บัคคา และ บารันยา ที่ประกาศการรวมเป็นหนึ่งกับเซอร์เบีย
• 
  บางส่วนของ บานัต,บัคคา และบารันยาที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นดินแดนของราชอาณาจักร แห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน ในการประชุมสันติภาพปารีส 1929-1920

มอนเตเนโกรถูกสร้างขึ้นโดยความปรารถนาของชาติในการปลดปล่อยดินแดนที่เป็นของรัฐซีตา ภายหลังการรวมดินแดนสลาฟใต้เข้าด้วยกัน และยังคงอนุรักษ์นิยมในอุดมการณ์เมื่อเทียบกับส่วนอื่น ๆ ของยูโกสลาเวียในอนาคต ในปี 1848 เจบิชอป และ เจ้าชายปีเตอร์ ปีเตวิช นเยกอส ยอมรับข้อเสนอที่ได้รับแรงบันดาลใจจากซาเกร็บจากรัฐบาลเซอร์เบียในการสร้างรัฐร่วมกันของชาวสลาฟทางตอนใต้ทั้งหมดที่รู้จักกันในชื่อ "ยูโกสลาเวีย" และให้ความร่วมมือในเรื่องนี้ แต่ก่อนอื่นขอให้รวมชาติเซิร์บเข้าด้วยกันและ ต่อมากับบัลแกเรียและโครแอต ในปี 1907 ลัทธิรัฐสภาถือกำเนิดขึ้นในมอนเตเนโกร และพรรคการเมืองพรรคแรกคือพรรคประชาชนได้แสดงความต้องการที่จะร่วมมือและผูกมัดกับชนชาติสลาฟอื่น ๆ พร้อมกับการรวมชาติและการปลดปล่อยชาวเซอร์เบีย ค่อยๆ เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความสัมพันธ์ที่เย็นชากับเซอร์เบีย และผิดหวังที่เขาและประเทศของเขาสูญเสียเจ้าคณะในการปฏิวัติเซิร์บ สมเด็จพระราชาธิบดีนิกอลาที่ 1 แห่งมอนเตเนโกรทรงยอมรับการรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเซอร์เบีย และในปี 1914 ทรงริเริ่มกระบวนการดังกล่าว แต่ถูกขัดจังหวะโดยสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เขายังยอมรับแนวคิดของราชอาณาจักรยูโกสลาเวีย^{[ต้องการอ้างอิง]}

ไม่นานหลังจากเข้าสู่สงครามกับเซอร์เบียเพื่อสนับสนุนการหลบหนีของกองทัพเซอร์เบียไปยังกรีซ ราชอาณาจักรมอนเตเนโกรก็ถูกกองทัพออสเตรีย-ฮังการียึดครองในช่วงต้นปี 1916 ในช่วงที่เซอร์เบียลี้ภัยและอำนาจพันธมิตรอื่น ๆ ทั้งหมดยอมรับรัฐบาลของกษัตริย์ - พลัดถิ่นในฐานะรัฐบาลมอนเตเนโกร ในฤดูใบไม้ผลิปี 1916 กษัตริย์ได้ประกาศให้ อันดริยา ราโดวิช เป็นนายกรัฐมนตรี เขาก่อตั้งคณะกรรมการแห่งชาติเพื่อการรวมชาติกับเซอร์เบียในปี 1917 ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลเซอร์เบียของ นิโคลา ปาซิช ในปี 1918 ฝ่ายสัมพันธมิตรเข้าควบคุมมอนเตเนโกรและมอบหมายภารกิจร่วมกันในการยึดครอง เมื่อวันที่ 15 ตุลาคม 1918 รัฐบาลเซอร์เบียได้แต่งตั้ง "คณะกรรมการบริหารกลางเพื่อการรวมเซอร์เบียและมอนเตเนโกร" ที่จะจัดระเบียบกระบวนการรวมชาติ สิบวันต่อมา คณะกรรมการตัดสินใจกำหนดการเลือกตั้งทั่วประเทศด้วยกฎหมายเลือกตั้งใหม่

ด้วยการตัดสินใจที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญมอนเตเนโกร คณะกรรมการที่ก่อตั้งโดยเซอร์เบียได้ยกเลิกรัฐสภามอนเตเนโกรและกลับคำสั่งของกษัตริย์สำหรับในวันแรกหลังจากการลงนามสงบศึก^[6] เหตุผลอย่างเป็นทางการสำหรับการตัดสินใจนี้คือ 2 ต่อ 5 ของสมาชิกรัฐสภาอยู่ต่างประเทศ ทำให้จำเป็นต้องเลือกสมาชิกใหม่^[6]การเลือกตั้งจัดขึ้นโดยไม่มีรายชื่อผู้มีสิทธิเลือกตั้ง^[7] และมีรายงานว่าการลงคะแนนถูกควบคุมโดยเจ้าหน้าที่จากเซอร์เบีย^[6] สมัชชาพอดกอรีตซา (อย่างเป็นทางการคือสมัชชาใหญ่แห่งชาติของชาวเซิร์บในมอนเตเนโกร) ได้รับการเลือกตั้งด้วยวิธีนั้นและถูกคุมโดยกองทหารเซอร์เบีย^[8] ตัดสินใจเมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2461 ให้ถอดถอนกษัตริย์และราชวงศ์เปโตรวิก-นเยกอส เพื่อสนับสนุนราชวงศ์คาราจอเจวิชและรวมเป็นหนึ่งกับเซอร์เบีย โดยอยู่ระหว่างการรวมรัฐเซิร์บ โครแอต และสโลวีเนียเข้าด้วยกัน^{[ต้องการอ้างอิง]}

สมัชชาพอดกอรีตซา ได้เลือกคณะผู้บริหารชั่วคราวที่รู้จักกันในชื่อ "คณะกรรมการมอนเตเนโกรเพื่อความสามัคคีกับเซอร์เบีย" ภายใต้ มาร์โค ดาโควิช ซึ่งดูแลการรวมมอนเตเนโกร จนกระทั่งถุกเข้ายึดครองในวันที่ 23 เมษายน 1929 สมัชชายังได้เลือกผู้แทนของตนเข้าสู่สภาแห่งชาติชั่วคราว ตัวแทนของราชอาณาจักรแห่งชาวเซิร์บ โครแอต และสโลวีน^{[ต้องการอ้างอิง]}

ปฏิกิริยาต่อเหตุการณ์เหล่านี้ทวีความรุนแรงขึ้นในต้นปี 1929 สู่การจลาจลคริสต์มาสโดยฝ่ายตรงข้ามของการผนวก ผู้นำระหว่างประเทศต่อต้านการจลาจลและกองกำลังเซอร์เบียปราบปรามการก่อจลาจลอย่างรุนแรง^[9]

บัลแกเรียต่อสู้กับฝ่ายมหาอำนาจกลางในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ซึ่งแพ้สงคราม ในขั้นต้น ฝ่ายสัมพันธมิตรพยายามเกลี้ยกล่อมให้ประเทศเข้าร่วมกับฝ่ายสัมพันธมิตรโดยให้เซอร์เบียยกพื้นที่ส่วนใหญ่ของมาซิโดเนียให้กับบัลแกเรียเพื่อแลกกับการได้บอสเนีย-เฮอร์เซโกวีนาและทางออกสู่ทะเลตามสนธิสัญญาลอนดอนในปี 1915 รัฐบาลเซอร์เบียไม่เต็มใจ เพื่อยืนยันข้อเสนอนี้อย่างเป็นทางการ และในที่สุด บัลแกเรียก็เข้าร่วมกับฝ่ายมหาอำนาจกลาง อย่างไรก็ตาม เมื่อสิ้นสุดสงคราม นักการเมืองบัลแกเรียหลายคนเริ่มสนใจที่จะเข้าร่วมรัฐยูโกสลาเวียที่ตั้งขึ้นใหม่ ควบคู่ไปกับผู้สนับสนุนบัลแกเรียที่ยังหลงเหลืออยู่ของรัฐสลาฟใต้ที่เป็นเอกภาพ เช่น อเล็กซานดาร์ สตัมโบลีสกี เหตุผลของพวกเขารวมถึงเพื่อหลีกเลี่ยงการจ่ายค่าปฏิกรรมสงครามสำหรับการสู้รบกับพันธมิตรและเพื่อรวมเป็นหนึ่งกับพี่น้องชาติพันธุ์ในมาซิโดเนีย แผนแรกเริ่มที่ผู้นำเซอร์เบียพิจารณาคือยอมรับสนธิสัญญาลอนดอน ค.ศ. 1915 ซึ่งเซอร์เบียได้บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา สลาโวเนีย และดัลมาเชียตอนใต้ และยกมาซิโดเนียให้บัลแกเรีย จากนั้นจึงรวมเป็นรัฐยูโกสลาเวียระหว่างเซอร์เบียและบัลแกเรีย ภายใต้ข้อเสนอนี้ พื้นที่ส่วนใหญ่ของโครแอตและสโลเวเนียจะยังคงเป็นส่วนหนึ่งของระบอบกษัตริย์ออสเตรีย-ฮังการีและจะได้รับการปลดปล่อยในอนาคต แผนนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฝ่ายสัมพันธมิตรตัดสินใจทิ้งสนธิสัญญาลอนดอนเพื่อสนับสนุนการตัดสินใจของตนเอง และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะระบอบกษัตริย์ของออสเตรีย-ฮังการีล่มสลาย ปล่อยให้พื้นที่สลาฟใต้ทั้งหมดเข้าร่วมกับรัฐยูโกสลาเวียอย่างเสรี

ประชามติยังจัดขึ้นในจังหวัดคารินเทียซึ่งเลือกที่จะอยู่ในออสเตรีย เมืองท่าซารา (ซาดาร์) ของดัลมาเชีย และเกาะดัลมาเชียบางส่วนถูกมอบให้กับอิตาลี เมืองฟีอูเม ได้รับการประกาศให้เป็นรัฐอิสระของฟีอูเม แต่ไม่นานก็ถูกครอบครองนักกวีชาวอิตาลีและนักปฏิวัติ กาเบรียล ดันนุนซิโอ เป็นเวลาหลายเดือน กลายเป็น "รัฐอิสระ" ฟีอูเมถูกผนวกเข้ากับอิตาลีผ่านข้อตกลงทวิภาคีระหว่างโรมและเบลเกรดในปี 1924 อย่างไรก็ตาม ความตึงเครียดบริเวณพรมแดนกับอิตาลียังคงดำเนินต่อไป อิตาลีอ้างสิทธิ์ส่วนอื่น ๆ ของชายฝั่งดัลเมเชียน (ซึ่งประชากรอิตาลี-เวนิสส่วนใหญ่หลบหนีไปได้ในปี 1919-1922) ในขณะที่ยูโกสลาเวียอ้างสิทธิในอิสเตรีย ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอดีตชายฝั่งออสเตรียซึ่งรวมเป็นหนึ่งกับอิตาลีโดยเป็นส่วนหนึ่งของสาธารณรัฐเวนิสและเป็นเมืองหลักที่มีชาวอิตาลี-เวนิสอาศัยอยู่ แต่มีประชากรในชนบทประกอบด้วยชาวสลาฟใต้ (โครแอตและสโลวีน^{[ต้องการอ้างอิง]}

• ข้อสงสัยในเอเดรียติค
• ราชอาณาจักรยูโกสลาเวีย
• ยูโกสลาเวีย