เลี้ยง

• (เลิกใช้) เฬี้ยง

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *liəŋꟲ, จากภาษาจีนเก่า 養 (OC *laŋʔ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃ᩠ᨿ᩶ᨦ (ลย้ง), ภาษาลาว ລ້ຽງ (ล้ย̂ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦟᧂᧉ (เล้ง), ภาษาไทดำ ꪩꪸ꫁ꪉ (ลย้̂ง), ภาษาไทขาว ꪩꪸꪉꫂ, ภาษาไทใหญ่ လဵင်ႉ (เล๎ง), ภาษาไทใต้คง ᥘᥥᥒᥳ (เล๎ง), ภาษาอาหม 𑜎𑜢𑜂𑜫 (ลิง์)，ภาษาจ้วง yiengx

เลี้ยง (คำอาการนาม การเลี้ยง)

1. ดูแล, เอาใจใส่, บำรุง, เลี้ยงดู ก็ว่า

   เลี้ยงกล้วยไม้

2. ปรนปรือด้วยอาหารการกินเป็นต้น, เลี้ยงดู ก็ว่า

   เลี้ยงสัตว์

   เลี้ยงลูก

3. ประคับประคองให้ทรงตัวอยู่ได้

   เลี้ยงชีพ

   เลี้ยงตะกร้อไว้ได้นาน ๆ

4. กินร่วมกันเพื่อความรื่นเริงหรือความสามัคคีเป็นต้น

   เลี้ยงเพื่อน

   เลี้ยงรุ่น

   เลี้ยงสังสรรค์

5. (ภาษาปาก) เป็นเจ้ามือจ่ายค่าอาหารหรือค่าบันเทิงเป็นต้น

   เลี้ยงโต๊ะจีน

   เลี้ยงหนัง

• → เขมร: លៀង (เลียง)

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /liaŋ˦˥/

เลี้ยง (คำอาการนาม ก๋ารเลี้ยง หรือ ก๋านเลี้ยง)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᩃ᩠ᨿ᩶ᨦ (ลย้ง)