“Ντύνομαι” κάθε πρωί, ένα γραφείο γωνιακό
κοιμίζω την κούραση μου στις λέξεις
επαναλαμβανόμενες εκείνες με κοιτάζουν
κι ούτε που φαντάζονται οι περαστικοί
πόσο βαθιά τρυπάει το βλέμμα τους.
Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2025
Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2025
Η πίσω πλευρά του καθρέφτη
Ένα πρόσωπο άλλο να μας περιμένει
στην πίσω πλευρά του καθρέφτη
μας κοιτάζει στα μάτια
κοιτάζει το χρόνο τους να φεύγει
τον ουρανό να στέκει παγωμένος
πάνω απ’ τη ψυχή μας
σμίγουμε με το άγνωστο τις νύχτες
ανοίγουμε τις πόρτες της σιωπής
μπαίνει η βροχή
ριζώνει στα μάτια
μουσκεύει τον ίσιο της ζωής μας
κι η πίσω πλευρά του καθρέφτη
αθέατη στο χτύπο του ρολογιού
παραμονεύει το καθρέφτισμά μας.
στην πίσω πλευρά του καθρέφτη
μας κοιτάζει στα μάτια
κοιτάζει το χρόνο τους να φεύγει
τον ουρανό να στέκει παγωμένος
πάνω απ’ τη ψυχή μας
σμίγουμε με το άγνωστο τις νύχτες
ανοίγουμε τις πόρτες της σιωπής
μπαίνει η βροχή
ριζώνει στα μάτια
μουσκεύει τον ίσιο της ζωής μας
κι η πίσω πλευρά του καθρέφτη
αθέατη στο χτύπο του ρολογιού
παραμονεύει το καθρέφτισμά μας.
Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025
Τελειότητα
Δεν αγγίξαμε ποτέ την τελειότητα
δεν το επιδιώξαμε άλλωστε
κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε
από τον ήλιο
επιλέγουμε μια θέση στο σήμερα να ζήσουμε.
δεν το επιδιώξαμε άλλωστε
κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε
από τον ήλιο
επιλέγουμε μια θέση στο σήμερα να ζήσουμε.
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024
Αναμέτρηση
Αναμετριόμαστε με το χρόνο
ένα δάκρυ μουσκεύει τις αναβολές μας
επιστρέφουμε στα παλιά μας γραπτά
η απουσία μας μέσα απ’ τις λέξεις
η μορφή της σιωπής μας
η σιωπή της λησμονιάς μας.
ένα δάκρυ μουσκεύει τις αναβολές μας
επιστρέφουμε στα παλιά μας γραπτά
η απουσία μας μέσα απ’ τις λέξεις
η μορφή της σιωπής μας
η σιωπή της λησμονιάς μας.
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2024
Ο θόρυβος της απουσίας
Σωπαίνουμε μέσα απ’ τις λέξεις μας
με άρθρα τυφλά προσφωνούμε
ανθρώπους που έγιναν άγνωστοι.
Πυροβολούμε τα ψηλά μας τείχη
την ώρα που όλοι έχουν πιά χαθεί.
Μας κυκλώνει ο χρόνος
αφήνει λειψά τα ποτήρια από νερό
αστείρευτη τη δίψα στα χείλη.
Και τ’ απόβραδο ζεστό
κατηφορίζει με ταχύτητα τη Λιοσίων.
Αύριο
θα θυμάσαι μόνο το θόρυβο της απουσίας
μέσα στην πολύβουη νύχτα.
με άρθρα τυφλά προσφωνούμε
ανθρώπους που έγιναν άγνωστοι.
Πυροβολούμε τα ψηλά μας τείχη
την ώρα που όλοι έχουν πιά χαθεί.
Μας κυκλώνει ο χρόνος
αφήνει λειψά τα ποτήρια από νερό
αστείρευτη τη δίψα στα χείλη.
Και τ’ απόβραδο ζεστό
κατηφορίζει με ταχύτητα τη Λιοσίων.
Αύριο
θα θυμάσαι μόνο το θόρυβο της απουσίας
μέσα στην πολύβουη νύχτα.
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2024
Νυχτερινή περίπολος
Ένα παλιό τρανζιστοράκι η συντροφιά μου
σε κείνη την παλιά σκοπιά
έρημη τώρα
δίχως «αλτ τι συ»
δίχως δάκρυα
μόνο εκείνη η εικόνα
του μικρού στρατιώτη
που κοίταζε με αγωνία την ώρα
και πέρασαν τα χρόνια
κρυμμένα στη σκόνη
της νυχτερινής περιπόλου.
σε κείνη την παλιά σκοπιά
έρημη τώρα
δίχως «αλτ τι συ»
δίχως δάκρυα
μόνο εκείνη η εικόνα
του μικρού στρατιώτη
που κοίταζε με αγωνία την ώρα
και πέρασαν τα χρόνια
κρυμμένα στη σκόνη
της νυχτερινής περιπόλου.
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024
Πράσινη κλωστή
Βαραίνουν τα βήματα για το στρατώνα
στέγνωσε ο χρόνος
πέτρωσαν τα δάκρυα
απ’ έναν ήλιο σκληρό.
Εποχές που χάθηκαν περιμένοντας
το πέταγμα το παράξενο του σπουργιτιού
που δεν έγινε
και δεν έμαθε να δραπετεύει η ψυχή
απ’ τα πιο μικρά ανοίγματα στους τοίχους.
Με πράσινη κλωστή
υφαίνω μικρά αστέρια στον ουρανό
πριν γίνει η νύχτα ένα τραγούδι ξεχασμένο
πριν φύγουν σαν επισκέπτες μακρινοί
οι άγγελοι που με προφύλαξαν.
στέγνωσε ο χρόνος
πέτρωσαν τα δάκρυα
απ’ έναν ήλιο σκληρό.
Εποχές που χάθηκαν περιμένοντας
το πέταγμα το παράξενο του σπουργιτιού
που δεν έγινε
και δεν έμαθε να δραπετεύει η ψυχή
απ’ τα πιο μικρά ανοίγματα στους τοίχους.
Με πράσινη κλωστή
υφαίνω μικρά αστέρια στον ουρανό
πριν γίνει η νύχτα ένα τραγούδι ξεχασμένο
πριν φύγουν σαν επισκέπτες μακρινοί
οι άγγελοι που με προφύλαξαν.
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024
Περασμένες μορφές
Από το βάθος του καθρέφτη
οι περασμένες μας μορφές
σβήνουν τα κεριά πριν ξημερώσει
κι απομένει μιαν ερημιά στο δωμάτιο
πίσω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες
μη και περάσει το πρώτο φως
κ’ οι μέρες, ραγισμένες
ακολουθούν το παλιό μονοπάτι
που παίρνουν οι φωνές
πριν λησμονηθούν.
οι περασμένες μας μορφές
σβήνουν τα κεριά πριν ξημερώσει
κι απομένει μιαν ερημιά στο δωμάτιο
πίσω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες
μη και περάσει το πρώτο φως
κ’ οι μέρες, ραγισμένες
ακολουθούν το παλιό μονοπάτι
που παίρνουν οι φωνές
πριν λησμονηθούν.
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024
Χορεύουμε στη βροχή
Χορεύουμε στη βροχή
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.
Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.
Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2024
Πονεμένες λέξεις
Καθώς νυχτώνει
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.
Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.
Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)