Al 1 maand slecht slapen
Al 1 maand mini pampers rond je billekes wikkelen
Al 1 maand je verbazen over de veranderingen die je elke dag maakt
Al 1 maand genieten van het geknor in mijn oor
Al 1 maand draagdoekproof
Al 1 maand genieten als jij geniet van je bad
Al 1 maand dingen uit je park moeten halen met veel liefde gebracht door die andere kanjer, we vonden al een schaar, gom, potloden, papier, blokken, veel blokken,...
Al 1 maand en je kijkt al goed rond zonder echt iets te zien
Al 1 maand en je ligt liever op jouw buik dan rug
Al 1 maand hoor je jouw zus en broer van ver aankomen
Al 1 maand doe je alsof je lacht want officieel kan je dat nog niet
Al 1 maand haartjes op jouw oor
Al 1 maand en je hebt jouw eerste trouwfeest achter de rug
Al 1 maand en je kreeg de dag ervoor je vuurdoop van feestjes met een tuinfeestje
Al 1 maand en helaas ook al snottebellen gesignaleerd
Al 1 maand zegt Oscar: chefje
Al 1 maand zegt Ida dat je grappig bent. Ze moet ook echt om jou lachen.

Al 1 maand gekoesterd, bewonderd, besnuffeld, graag gezien...
Kan je ons ongelijk geven?

Ge schrijft dus ge wilt gelezen worden.
Want welk nut heeft schrijven anders op een blog? Dan had je jou evengoed in jouw dagboek kunnen uitleven.
Neen gij zijt het slag mens dat gelezen wilt worden.
Noem het een te strelen ego, noem het zoals je wilt.
Maar ge schrijft, graag, en wat je schrijft wilt ge delen.
Niet dat het hoogstaande zaken zijn die ge meemaakt.
Niet dat het sensationeel is wat ge doet,
maar gewoon.
Het moet eruit.

Zo nu ook weer, ge hebt de drang om hier vanalles neer te schrijven.
Over uw leven als uwzelve.

En hoe dat verloopt.
En hoe dat verloopt?

Deze ochtend vielen Jef en ik in slaap tegen 2 uur. Ik weet niet of ge de kans hebt gehad om tegen dat uur naar buiten te kijken. Ik dus wel, uitvoerig zelfs. Schone sterren dat er waren. Ik bedacht me dat ik, als Jef zo een nachtraaf blijft, ik misschien een cursus sterren lezen moet volgen. Kwestie van het noodzakelijke aan het nuttige te koppelen.
En toen begon het mij te dagen.

Waarom kon ik niet gewoon genieten van het rondstappen met Jef in mijn armen, over mijn schouder, tegen mijn borst?
Waarom had ik het gevoel dat ik ook nuttig bezig moest zijn?
Zijn die weken thuis niet net om daar allemaal van te genieten?
En ohja, ik doe dat. Het warme lijveke van Jef tegen het mijne voelen, samen in de zetel liggen snoezen, draagdoekwandelend naar de bakker gaan, ik geniet ervan.
Maar toch voel ik me schuldig.
En dat is jammer.
De mensen vragen me, gaat het met drie? En dan voel ik het weer. Een ambetante maagknoop die mij niet toelaat te zeggen als het niet gaat, want mensen horen dat niet graag, maar ook niet om overdreven toe te geven dat het gaat en het loopt en het draait, want mensen verwachten precies dat het niet gaat.

Terwijl ik onrustig in slaap viel in de zetel, ja met Jef op mij want die jongen slaapt anders niet (en ik dus ook niet) en terug wakker werd was het 6u. Tijd om te eten,voor hem  en te douchen voor mij
Vemeldde ik erbij dat onze badkamer overliep?
Ik maakte Tom, Ida en Oscar wakker. In de chaos van de overgelopen douche hebben Ida en Oscar elkaar aangevallen. Met woorden maar ook met daden. Zo zijn ze wel.
Ze kregen eten, Ida eet tergend traag, Oscar vliegensvlug. Tegen dat Tom en ik gedouched waren, de badkamer gedweild, tafels opgeruimd, kwam Annelies toe om Ida mee te nemen naar school, vertrok Tom naar zijn school en stapte ik met oscar naar zijn onthaalmoeke.
En Jef. Die weende, kakte de boel onder, gaf drie keer over op mij in de draagdoek op weg naar het onthaalmoeke van Oscar.

En nu zit ik hier. Het is negen uur. Jef is eindelijk in een diepe slaap gevallen, ik heb mij nog eens kunnen douchen, mijn strijk staat te lachen naar mij, ik moet dringend eens kijken voor een trouwoutfit voor dit weekend, mijn huis ligt erbij als een puinhoop en we hebben vanavond bezoek.

En ik bedacht me: Geniet kind, want voor ge het weet is deze fase voorbij en vergeet ge dat het af en toe ook echt gewoon blijten is, zo kinderen krijgen.*


*ik schrijf om gelezen te worden. Maar zou het jammer vinden moesten mijn woorden tegen mij gebruikt worden. Want meestal ben ik perfect gelukkig :)

Dat ik geen Kamiel ging krijgen, konden jullie al vermoeden.
Dat ik niet kan werken met een tekenprogramma, dat konden jullie ook al lezen.
Dat we weer zeer last minute in zijn werk gingen, wisten jullie ook al.

Maar dat ik eigenwijs genoeg ben om weer zelf aan de slag te gaan, konden jullie waarschijnlijk al raden.

Ergens in mei kregen we te horen dat het een jongen ging zijn. De zoektocht naar een naam heeft geduurd tot midden augustus, maar het bedenken van een kaartje ging gelukkig vlotter.

Ik twijfelde tussen een bootje en een vlieger.
Tom mocht de knoop doorhakken.

Het werd dus een bootje.
Getekend in paint, geknipt en geplakt in Word.


en met aangepast doopsuiker en snoepgoed voor de kinderen.
We wouden ook chocolade smelten in de vorm van het bootje. Vrijdag 28/08 begonnen we er aan om dan zaterdagochtend voor ik binnen mocht te ontdekken dat het toch niet echt was wat we dachten dat het ging worden. Exit chocolade.

Maar het doopsuiker en snoepgoed lukte wel. Ahja dat moest je maar kopen.

En bij de snoepjes staken we tattoo's voor de kinderen. Je had dat hier gezien, met Ida prentjes gekozen, papier besteld en geknipt.
  

Voor het doopsuiker vlogen we in het krimppapier.
Complimenten dat ik daar over gekregen heb: chique en simpel. Meer moet dat niet zijn voor een platliggende moeder (op dat moment toch ;) )



Je kan jouw tekening erop printen (pas op, niet uitwrijven), deze werkwijze volgen en dan aan uw doosjes hangen.
Op onze WC* zien al die zelfgemaakte kaartje er zo uit:



En als je dan van de kinderen uit Ida haar klas een grote boot krijgt. Geheel toevallig, dat weet je: het zat weer conceptueel goed in elkaar ;)

*wij gaan voor de gezelligste Wc in Vlaanderen, vol tekeningen, weetjes, spreuken, kaarten, foto's en dus ook geboortekaarten :)

Ge kunt hier nu een familiekroniek lezen.
Een echte.
Niet over mijn familie maar over die van Tom.
Als ge niet graag leest, of dit zegt u niet zo veel, scrol gewoon door naar de foto's. Voor sommigen zeggen beelden meer dan woorden.

Mijn familie is maar een scheet groot, die van Tom daarentegen...
Bon, een van de overgrootvaders van Tom had een herberg: In de kat.
Sindsdien noemt men de, voornamelijk mannelijke, leden van de familie, de katjes.

Nu die katjes sloegen een vijftal jaar geleden hun handen in elkaar en besloten een reus te maken. Hier is het de gewoonte dat echte mensen van hier, een reus krijgen. Enkel die hier te betekenen hebben, of een grote familie, of gekend en berucht zijn. Ik laat in 't midden waarom ze juist Tom zijn vader kozen maar bon, hij (Tom zijn vader) stond dus model voor de reus.

En sindsdien lopen wij mee in de reuzenstoet.
Tot groot plezier van Ida en Oscar.

Dit jaar ook tot grote schrik van Tom, want eigenlijk feitelijk moest het kleinste katje dan geboren worden.
Maar ge kon al lezen dat die er vroeger kwam, dus die kon gewoon mee in de stoet lopen.

In die stoet is er een dresscode. Helaas begint die maar in maat 104. Geen van mijn kinderen heeft, officieel, die maat. Ida droeg toch het officiële shirt.
Voor Oscar maakte ik snel iets.
Snel als in, die zelfde dag. Zo snel dat de afwerking moest wachten tot na de stoet.
Maar geenene die dat heeft gezien.



 En dan nu de afgewerkte versie.
 Met boordjes en die zijn er quasi perfect aangezet.

Maar vorige vrijdag zag dat er dus zo uit...

Ida, Oscar en één van hun neven.

En dat jongste katje...dat zag er zo uit, perfect in thema me dunkt :)
Maar dat kon je niet zien, hij zat veilig geborgen in mijn draagdoek.

Patroon: Leather Sweater, LMV, met aangepaste, smallere mouwen
Stof: Stoffen van Leuven

Kijk, drie kinders content stellen, het zal met vallen en opstaan zijn dat we het leren.

En dat alle kleine beetjes kunnen helpen, daar ben ik van overtuigd.
Dus ...
maakten we voor dochterlief ook een dekentje.

Ahja, kwestie van content te stellen op een moment dat ze daar al enig besef van hebben.
 Alweer 1.5 meter zachtigheid. Of dat was toch de bedoeling, de vlinders zouden verkeerd vliegen.
Het werd dus ongeveer 1 meter maar da's perfect om te doen alsof we slapen :)
 en om samen te kijken of het wel vlinders zijn of bloemen
 en dan een poging doen om elkaar de nek om te wringen, eu sorry, kusje te geven maar het lijkt wel op het eerste ;)
Goedgekeurd en contente kinders. Voorlopig toch ;)

Zachtigheid troef. En nu hopen we dat Jef minder in de war raakt, zo bijvoorbeeld overdag wakker zijn en 's nachts slapen. Bijvoorbeeld hé. Want ge hoort ons niet klagen.


of wat had je gedacht?

Trouwe lezers wisten het al langer.
Sofie en zwanger worden lijkt geen probleem. Sofie en zwanger zijn daarentegen, het gaat met veel gepaard maar niet met een roze wolk. Compleet niet.

Als er ooit een uitgever is die verhalen publiceert over de zwarte wolk of over hoe roze wolken alleen ontstaan in het hoofd van handige marketeers, u weet mij te vinden. Ik doe graag mijn duit in het zakje over de ongecensureerde versie van zwanger zijn of de versie die u eigenlijk hoort te weten maar die iedereen verzwijgt voor u. (ge moogt mij altijd mailen hé)

Maar kijk, ge zag er uit als een olifant maar daarom zijt ge het nog niet...
Ge ging voor een normale 40 weken gaan...
maar toen begon het spel

Het begon zondag met voorweeën, maandag controle en bleek dat je toch al 1 à 2 cm opening had (ge hebt er ongeveer 10 nodig om een hoofd van ongeveer 35 cm door te duwen, u snapt het concept???)
plots was er toch een lichtelijke vlaag van paniek. Want hoewel je al van in mei tot allerlei goden, natuurgeesten en bomen sprak, was je precies toch niet zo goed voorbereid om die maandag al te bevallen.
Het vals alarm bleek in jouw voordeel te vallen want zo kon je nog naar de drukker voor jouw kaartje te laten proefdrukken, ava om wat doopsuiker, Allez de dingen die een mens allang in orde had moeten maken maar die jou om gekende redenen niet gelukt zijn (ohja organisatorisch talent mag je daar ook bijrekenen)
Vrijdag hadden we terug een controle en vermoedde de dokter toch een zwaar kind. Dat vermoeden was er al even hoor, maar hij vond het een risico dat ik op mijn uitgerekende datum zou bevallen (u zult later wel snappen waarom) Dus mochten we zaterdag binnen gaan, gelijk ze dat zeggen.
Daar werd een baxer gestoken en de weeën vollenbak opgewekt.

Op een bepaald moment vond ik het niet leuk meer (ahja pijn) en ging ik in bad. Iets aangenamer maar toen ging het snel vooruit. En toen werd de dooddoener gezegd: mevrouw, u moet uit dat bad nu want het kan elk moment komen.
Dat elk moment was dan ongeveer 2 uur later. Meneer (ohja we kregen een zoon, in dit stadium van het verhaal mag ik dat wel al verklappen denk ik) werkte niet echt mee en ondanks de opwekkers viel alles om de vier weeën stil. Ook tijdens de persweeën.

Maar kijk tegen half vijf 's namiddags, klonk er een verlossende schreeuw (van hem of mij dat weet ik niet meer zo goed) en werd onze JEF geboren.

2 weken te vroeg maar toch al 52,5 cm groot en 4kg215 zwaar. U begrijpt dat langer in mij blijven vertoeven echt geen optie was.

En trouwe lezers wisten dit ook al...
Sofie en schoon kindjes ....oordeel zelf


En nu zijn we thuis en samen met Jef, verdwenen alle ongemakken.
Oh yes ik ben er weer helemaal voor om er terug int e vliegen, de vraag is...bent u dat ook?

Laat dat orkest nu maar knallen!