| dbo:abstract
|
- Le théorème d'utilité de von Neumann-Morgenstern montre qu'un agent obéissant à des axiomes de se comporte de manière à optimiser son gain dans une situation de choix risqué, c'est-à-dire où les choix sont multiples (probabilités strictement entre 0 et 1). (fr)
- In decision theory, the von Neumann–Morgenstern (VNM) utility theorem shows that, under certain axioms of rational behavior, a decision-maker faced with risky (probabilistic) outcomes of different choices will behave as if he or she is maximizing the expected value of some function defined over the potential outcomes at some specified point in the future. This function is known as the von Neumann–Morgenstern utility function. The theorem is the basis for expected utility theory. In 1947, John von Neumann and Oskar Morgenstern proved that any individual whose preferences satisfied four axioms has a utility function; such an individual's preferences can be represented on an interval scale and the individual will always prefer actions that maximize expected utility. That is, they proved that an agent is (VNM-)rational if and only if there exists a real-valued function u defined by possible outcomes such that every preference of the agent is characterized by maximizing the expected value of u, which can then be defined as the agent's VNM-utility (it is unique up to adding a constant and multiplying by a positive scalar). No claim is made that the agent has a "conscious desire" to maximize u, only that u exists. The expected utility hypothesis is that rationality can be modeled as maximizing an expected value, which given the theorem, can be summarized as "rationality is VNM-rationality". However, the axioms themselves have been critiqued on various grounds, resulting in the axioms being given further justification. VNM-utility is a decision utility in that it is used to describe decision preferences. It is related but not equivalent to so-called E-utilities (experience utilities), notions of utility intended to measure happiness such as that of Bentham's Greatest Happiness Principle. (en)
- In 1947 zetten John von Neumann en Oskar Morgenstern vier relatief bescheiden 'rationaliteits'-axioma's uiteen, die zodanig zijn dat elke economische agent, die aan deze axioma's voldoet, een nutsfunctie heeft. Een nutsfunctie die aan deze vier 'rationaliteits'-axioma's voldoet noemt men een Von Neumann-Morgenstern-nutsfunctie. Von Neumann en Morgenstern hebben aangetoond dat een agent dan en slechts dan (Von Neumann-Morgenstern)-rationeel is als er een reëel-waardige functie u gedefinieerd is op alle mogelijke uitkomsten, zodanig dat elke preferentie van de agent wordt gekenmerkt door het maximaliseren van de verwachte waarde van u, dat vervolgens kan worden gedefinieerd als het Von Neumann-Morgenstern-nut van de agent (het is uniek "up to" het optellen van een constante en voor vermenigvuldiging met een positieve scalair). Er wordt niet beweerd dat de agent een "bewuste wens" heeft om u te maximaliseren, alleen dat u bestaat. De verwachte nutshypothese stelt dat rationaliteit kan worden gemodelleerd als het maximaliseren van een verwachte waarde, wat gelet op de stelling kan worden samengevat als "rationaliteit is Von Neumann-Morgenstern-rationaliteit". Von Neumann-Morgenstern-nut is een beslissingsnut in die zin dat het wordt gebruikt om beslissingspreferenties te beschrijven. Het is verwant, maar niet equivalent aan het zogenaamde E-nut (ervaringsnut), noties van nut die bedoeld zijn om geluk te meten, zoals dat van Jeremy Benthams grootstegelukprincipe. (nl)
|
| dbo:wikiPageExternalLink
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 20345 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:date
| |
| dbp:text
|
- possible with various VNM-utility functions (en)
|
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- Le théorème d'utilité de von Neumann-Morgenstern montre qu'un agent obéissant à des axiomes de se comporte de manière à optimiser son gain dans une situation de choix risqué, c'est-à-dire où les choix sont multiples (probabilités strictement entre 0 et 1). (fr)
- In decision theory, the von Neumann–Morgenstern (VNM) utility theorem shows that, under certain axioms of rational behavior, a decision-maker faced with risky (probabilistic) outcomes of different choices will behave as if he or she is maximizing the expected value of some function defined over the potential outcomes at some specified point in the future. This function is known as the von Neumann–Morgenstern utility function. The theorem is the basis for expected utility theory. (en)
- In 1947 zetten John von Neumann en Oskar Morgenstern vier relatief bescheiden 'rationaliteits'-axioma's uiteen, die zodanig zijn dat elke economische agent, die aan deze axioma's voldoet, een nutsfunctie heeft. Een nutsfunctie die aan deze vier 'rationaliteits'-axioma's voldoet noemt men een Von Neumann-Morgenstern-nutsfunctie. De verwachte nutshypothese stelt dat rationaliteit kan worden gemodelleerd als het maximaliseren van een verwachte waarde, wat gelet op de stelling kan worden samengevat als "rationaliteit is Von Neumann-Morgenstern-rationaliteit". (nl)
|
| rdfs:label
|
- Théorème d'utilité de von Neumann-Morgenstern (fr)
- Von Neumann-Morgenstern-nutsfunctie (nl)
- Von Neumann–Morgenstern utility theorem (en)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |