| dbo:abstract
|
- En la lírica grega arcaica, el tren (del grec thrênos, lament) és un cant funeral destinat a ser executat per un cor amb acompanyament musical. Es cantava en absència del mort, al contrari que els . Els trenos més coneguts són els de Píndar i Simònides de Ceos, que solen utilitzar el lament pel mort com a punt de partida per a la reflexió moral sobre el destí humà. (ca)
- Threnos (θρῆνος) oder Threnodie war in der Musik der griechischen Antike ein Trauer- oder Klagelied, das bei der öffentlichen Aufbahrung der Leichen (Prothesis) beziehungsweise dem anschließenden Trauerzug gesungen wurde. Frühe Belege für Threnoi sind die Epen Homers. In der Ilias wird geschildert, wie bei der Beerdigung Hektors professionelle Sänger Klagelieder anstimmen und Klageweiber mit ihren Rufen antworten. In der Odyssee beschreibt der Dichter, wie die Musen selbst die Trauerlieder für den verstorbenen Achilleus singen. In späteren Jahrhunderten, vermutlich durch den im 6./5. Jahrhundert v. Chr. lebenden Simonides von Keos, wurde der Threnos zu einer eigenständigen Kunstgattung ausgebaut. Simonides und der etwas jüngere Dichter Pindar verfassten durchkomponierte Werke dieses Genres für Chor. Als besonders passend für Threnoi galt die Lydische Tonart. Im antiken Rom erfüllte die Naenie eine ähnliche Funktion als Trauergesang. Der polnische Komponist Krzysztof Penderecki widmete seine 1960 für 52 Saiteninstrumente entstandenen gleichnamige Komposition Threnos den Opfern des Atombombenabwurfs von Hiroshima, der Münchner Komponist Ludwig Thuille komponierte seine Threnodie (in memoriam F. v. R.), Op. 37 Nr. 1, für Klavier auf seinen 1905 verstorbenen Musikerfreund Felix vom Rath. Auch die beiden Klavierstücke mit dem Titel Aux cyprès de la Villa d’Este aus dem Troisième année der Années de pèlerinage von Franz Liszt sind vom Komponisten als „Thrénodie“ bezeichnet. (de)
- En Grèce antique, un thrène (du grec ancien θρῆνος / thrếnos, de θρέομαι / thréomai, « pousser de grands cris »), aussi appelé mélopée, est une lamentation funèbre chantée lors de funérailles, avant de devenir un style à part entière. À l'époque moderne, ce terme désigne une œuvre littéraire ou musicale qui ressortit à la complainte funèbre ou à la lamentation poétique. (fr)
- Un treno es una composición de la lírica griega arcaica. Es un lamento fúnebre destinado a ser ejecutado por un coro con acompañamiento musical. Se cantaba en ausencia del muerto, al contrario que los epicedios, cantados en su presencia. Los trenos más conocidos son los de Píndaro y los de Simónides, que suelen utilizar el lamento por el muerto como punto de partida para la reflexión moral sobre el destino humano. El treno suele ser comparado con el canto fúnebre y la elegía. También al libro bíblico de las Lamentaciones de Jeremías se le ha llamado Los Trenos. Los poetas bizantinos, sin embargo, preferían el término monodia. (es)
- A threnody is a wailing ode, song, hymn or poem of mourning composed or performed as a memorial to a dead person. The term originates from the Greek word θρηνῳδία (threnoidia), from θρῆνος (threnos, "wailing") and ᾠδή (oide, "ode"), the latter ultimately from the Proto-Indo-European root *h₂weyd- ("to sing") that is also the precursor of such words as "ode", "tragedy", "comedy", "parody", "melody" and "rhapsody". Synonyms include "dirge", "coronach", "lament" and "elegy". The Epitaphios Threnos is the lamentation chanted in the Eastern Orthodox Church on Holy Saturday. John Dryden commemorated the death of Charles II of England in the long poem Threnodia Augustalis, and Ralph Waldo Emerson wrote a "Threnody" in memory of his son. (en)
- Nell'antica Grecia, il treno (in greco antico: θρῆνος, thrênos) o trenodia (in greco antico: θρηνῳδία, thrēnōdía) era un canto funebre. (it)
- Tren, lament, płacz (żałobny) – utwór liryczny o charakterze żałobnym, wywodzący się ze starogreckiej poezji funeralnej, blisko spokrewniony z elegią, a także epicedium; ważny element struktury tragedii greckiej; odmiana pieśni lamentacyjnej. Utwory takie były poświęcane zmarłej osobie i wyrażały żal oraz smutek z powodu jej odejścia, a także przedstawiały jej cnoty. Twórcami trenów byli m.in. Symonides z Keos i Pindar (w Grecji) oraz Newiusz i Owidiusz (w Rzymie). Do antycznej twórczości trenodycznej nawiązywali poeci renesansowi (m.in. Francesco Petrarca). W liryce polskiej szczególnie znany jest wydany w 1580 roku cykl 19 Trenów Jana Kochanowskiego, powstałych po śmierci jego córki Urszulki. Kochanowski przeciągnął na cały cykl swoich utworów klasyczny porządek epicedium: 1.
* exordium – wyjawienie przyczyny bólu 2.
* laudatio – wyliczenie zasług zmarłego 3.
* comploratio – opłakiwanie 4.
* consolatio – pocieszenie 5.
* exhortatio – moralne pouczenie, tworząc tym samym nieznaną wcześniej w tradycji gatunku formę cyklu trenologicznego. Treny pisali także m.in.:
* XVI-XVIII w.: Tobiasz Wiszniowski (2. poł. XVI w.), Sebastian Fabian Klonowic, Jan Kochanowski, Andrzej Zbylitowski (ur. ok. 1565), Stanisław Grochowski, Daniel Naborowski, Zbigniew Morsztyn, Wespazjan Kochowski;
* współcześnie: Krzysztof Kamil Baczyński, Konstanty Ildefons Gałczyński, Stanisław Ryszard Dobrowolski, Władysław Broniewski, Anna Kamieńska. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- En la lírica grega arcaica, el tren (del grec thrênos, lament) és un cant funeral destinat a ser executat per un cor amb acompanyament musical. Es cantava en absència del mort, al contrari que els . Els trenos més coneguts són els de Píndar i Simònides de Ceos, que solen utilitzar el lament pel mort com a punt de partida per a la reflexió moral sobre el destí humà. (ca)
- En Grèce antique, un thrène (du grec ancien θρῆνος / thrếnos, de θρέομαι / thréomai, « pousser de grands cris »), aussi appelé mélopée, est une lamentation funèbre chantée lors de funérailles, avant de devenir un style à part entière. À l'époque moderne, ce terme désigne une œuvre littéraire ou musicale qui ressortit à la complainte funèbre ou à la lamentation poétique. (fr)
- Nell'antica Grecia, il treno (in greco antico: θρῆνος, thrênos) o trenodia (in greco antico: θρηνῳδία, thrēnōdía) era un canto funebre. (it)
- Threnos (θρῆνος) oder Threnodie war in der Musik der griechischen Antike ein Trauer- oder Klagelied, das bei der öffentlichen Aufbahrung der Leichen (Prothesis) beziehungsweise dem anschließenden Trauerzug gesungen wurde. (de)
- Un treno es una composición de la lírica griega arcaica. Es un lamento fúnebre destinado a ser ejecutado por un coro con acompañamiento musical. Se cantaba en ausencia del muerto, al contrario que los epicedios, cantados en su presencia. (es)
- A threnody is a wailing ode, song, hymn or poem of mourning composed or performed as a memorial to a dead person. The term originates from the Greek word θρηνῳδία (threnoidia), from θρῆνος (threnos, "wailing") and ᾠδή (oide, "ode"), the latter ultimately from the Proto-Indo-European root *h₂weyd- ("to sing") that is also the precursor of such words as "ode", "tragedy", "comedy", "parody", "melody" and "rhapsody". (en)
- Tren, lament, płacz (żałobny) – utwór liryczny o charakterze żałobnym, wywodzący się ze starogreckiej poezji funeralnej, blisko spokrewniony z elegią, a także epicedium; ważny element struktury tragedii greckiej; odmiana pieśni lamentacyjnej. Utwory takie były poświęcane zmarłej osobie i wyrażały żal oraz smutek z powodu jej odejścia, a także przedstawiały jej cnoty. Twórcami trenów byli m.in. Symonides z Keos i Pindar (w Grecji) oraz Newiusz i Owidiusz (w Rzymie). Do antycznej twórczości trenodycznej nawiązywali poeci renesansowi (m.in. Francesco Petrarca). Treny pisali także m.in.: (pl)
|