| dbo:abstract
|
- الحجر المقدس هو حجر محل إجلال وتقديس، الأمر الذي كان شائعًا منذ العصور القديمة، ومن الممكن أن الأنصاب قد فهمت على أنها حضور للآلوهة منذ العصر الحجري الحديث وكانت بذلك حجار مقدسة. وعلى ذلك يفسر بعض الباحثين المسلات المصرية والبايتيوي في سردينيا وحجار توروي الإرلندية الكلتية وأومفالوس في اليونان. (ar)
- Betil (llatí Baetylus, grec Báitylos, derivat de l'hebreu Beth-El que significa casa de déu) era una pedra objecte d'adoració a la regió de Llevant. En l'antiguitat, la pràctica de l'adoració de pedres estava estesa per tot el Llevant Mediterrani i eren considerades la llar d'un déu (El). En queda constància a la Bíblia, en què els profetes condemnen l'adoració de pedres. Hi havia pedres a Biblos i a Tir; a Emesa, el déu sol Elagàbal era venerat com una pedra cònica negra. La dea mare Cíbele de Frígia era adorada també com una pedra, probablement un meteorit. Es considera probable que els obeliscs de l'antic Egipte fossin originàriament betils. Els àrabs encara adoren una pedra meteorit a la Meca. Fora de l'Orient Mitjà, altres betils notables són l'Omphalos de l'Oracle de Delfos (Grècia), o els Moai de l'Illa de Pasqua. També es consideren betils les pedres dretes de Sardenya que la cultura dels nurags disposava al voltant dels monuments funeraris anomenats tombes de gegants. Aquests betils són menhirs amb caràcters antropomorfs: fal·lus, mamelles o ulls estilitzats. Se'n troben de comparables, probablement derivats, al sud de Còrsega. No és clar si les pedres eren considerades déus per si mateixes o representacions dels déus. (ca)
- Ο βαίτυλος (επίσης βαίτυλον, από το σημητικό bet el "σπίτι του θεού") αναφέρεται σε ιερές πέτρες (μερικές φορές μετωρίτες) που ήταν αντικείμενα λατρείας σε διάφορους πολιτισμούς της αρχαιότητας και θεωρούνταν θεοί ή σύμβολα θεών. (el)
- Baetylus (also Baetyl, Bethel, or Betyl, from Semitic bet el "house of god"; compare Bethel, Beit El) are sacred stones that were supposedly endowed with life, or gave access to a deity. According to ancient sources, at least some of these objects of worship were meteorites, which were dedicated to the gods or revered as symbols of the gods themselves. Other accounts suggest that contact with them could give access to epiphanic experiences of the deity. The baetyl has been described by Wendy Doniger as "the parent form for altars and iconic statuary". In general the baetyl was believed to have something inherent in its own nature that made it sacred, rather than becoming sacred by human intervention, such as carving it into a cult image. Some baetyls were left in their natural state, but others were worked on by sculptors. The exact definition of a baetyl, as opposed to other types of sacred stones, "cult stones" and so on, is rather vague both in ancient and modern sources. In some contexts, especially relating to Nabataean sites like Petra, the term is commonly used for shaped and carved stelae. They had a role in most regions of the ancient Near East and Greek and Roman religion, as well as other cultures. (en)
- Betilo (vorto el la hebrea Beth-El: Loĝejo de Dio aŭ Rememoro de Dio), estas vorto kiu indikas sanktan ŝtonon. En kelkaj [[[Ŝemidoj|ŝemidaj kulturoj]] ankaŭ ĝi uziĝas por la restaĵoj aŭ spuroj de meteoritoj kiuj frapis la teron. Tiu ĉi nomo uziĝas por montri ajnan starantan ŝtonon kiu rememorigas la ĉeeston de la dieco kaj la situon de sankta loko. La vorto ankaŭ uziĝas kiel ĝeneralaĵo al ajna ŝtono kiu sin konsideras sankta de iu specifa kulturo. La plejmulto el la betiloj, verŝajne venantaj el meteoritoj, estis dediĉitaj al la gedioj aŭ estis kultitaj kiel simboloj de la dieco mem. (eo)
- Betilo (el término procede del griego baitulus y del semítico beth-el "templo del dios" o "de El) es una palabra que denota una piedra sagrada. En algunas culturas semíticas también se utiliza para designar a los vestigios de meteoritos que golpeaban la tierra ("piedras de rayo"). Este nombre sirve para señalar cualquier tipo de piedra erguida que evoca la presencia de la divinidad y el emplazamiento de un lugar sagrado. Por extensión, el término se aplica a cualquier piedra que se considere sagrada por una cultura. La mayoría de los betilos, probablemente provenientes de meteoritos, estaban dedicados a los dioses o eran reverenciados como símbolos de los mismos (es)
- Un bétyle (en latin Baetylus, du grec ancien βαίτυλος / Báitylos) est une pierre sacrée non sculptée, ayant parfois simple forme géométrique (généralement conique ou tronconique) et étant parfois brute, faisant l'objet de vénération, voire d'adoration avec un sens fétichiste. Ils peuvent symboliser un dieu païen ou prendre sa place. Il s'agit assez fréquemment de météorites, au sens strict ou supposé, dans lesquelles les sources antiques ou médiévales voient la manifestation ou la représentation d'une divinité ou d'un héros divinisé. Les bétyles sont ordinairement l'objet d'un culte, et parfois d'offrandes. Les bétyles sont en fait des pierres qui sont considérées comme des « demeures divines » par ces peuples anciens. Dans le récit de la Genèse, le nom de Beith-el est donné à la pierre de Jacob, et ce nom fut appliqué par extension au lieu même où il avait eu sa vision pendant que sa tête reposait sur la pierre. Les bétyles sont désignés chez de nombreux peuples anciens par le nom de « pierres noires », ce qui semble les rapprocher des météorites[réf. nécessaire]. (fr)
- Baitylia of baetylia (ook wel abadir genoemd) (Oudgrieks: βαίτυλος / baítylos) waren uit de hemel gevallen stenen, meteoorstenen, die òf in tempels werden vereerd, òf in handen van bijzondere personen het voorwerp waren van allerlei bijgeloof. Men beschouwde ze als orakels, won door hun hulp veldslagen, enz. Men gaf ze ook de naam van Abadir. Beide namen schijnen van Fenicische oorsprong te zijn. Rhea gaf een abadir aan Kronos te slikken in plaats van de pasgeboren Zeus, die hij op die wijze wilde doden, om niet door hem van zijn macht te worden beroofd. Hij slikte hem in op de berg in Arcadië, maar braakte hem weer uit ten gevolge van een door Metis bereide artsenij, waarna hij naast de Pythische tempel te Delphi werd bewaard en op feestdagen met olie begoten en met wol bedekt. (nl)
- Il betilo è una pietra a cui si attribuisce una funzione sacra in quanto dimora di una divinità o perché identificata con la divinità stessa. Il termine "betilo" (latino "Baetylus", greco "Baitylos") deriva infatti dall'ebraico Beith-El che significa "Casa di Dio". L'adorazione del betilo viene detta "Litolatria". (it)
- Betyle – duże, pionowo ustawione kamienie, za pośrednictwem których oddawano cześć bóstwom w kulturze m.in. Sumerów, Babilończyków, Nabatejczyków i Fenicjan. Wyraz betyl ma pochodzenie semickie i oznacza dom boga. (pl)
- Ба́йтил (Бетил, Байти́лий) — в Древней Греции камень-фетиш, считавшийся обиталищем божества. Слово имеет семитское происхождение, и сам культ происходит с Ближнего Востока. По книге Бытия (Быт. 28:18—19), после сна о лестнице в небо Иаков возлил елей на камень, который лежал у него в изголовье, и объявил это место Домом Божьим («Бейт Эль», в традиционном переводе — «Вефиль», ср. «байтил»). Аналог в мусульманской традиции — Кааба в Мекке. В Древней Греции был наиболее почитаем омфал — байтил близ храма Аполлона в Дельфах; он считался тем самым камнем, который Кронос проглотил вместо младенца Зевса. В Риме эпохи императоров почитался камень в честь Матери всех богов. Финикийско-карфагенский культ байтилов сохранялся в Северной Африке и после принятия христианства; с гневом упоминает об этом Святой Августин. (ru)
- Бетил(ь) (івр. בֵּית־אֵל Beith-el — дім божества) — в давній Греції камінь-фетиш, що вважався житлом божества. Слово семітського походження, і сам культ походить з Близького Сходу. Аналоги в біблійній і мусульманської традиції — Драбина Якоба, а також Кааба в Мецці. У Греції був найшанованіший Омфал — бетил поблизу храму Аполлона в Дельфах; він вважався тим самим каменем, який Кронос проковтнув замість немовляти Зевса. В імператорському Римі шанувався камінь на честь Матері всіх богів (Кібела). У часи Елаґабала до Риму доставлений чорний камінь бога Сонця, який був відправлений назад до Емеси після вбивста імператора та відміни культу. Фінікійсько-Карфагенський культ бетилів зберігався в Північній Африці і після прийняття християнства; як з гнівом згадує про це Святий Августин. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- الحجر المقدس هو حجر محل إجلال وتقديس، الأمر الذي كان شائعًا منذ العصور القديمة، ومن الممكن أن الأنصاب قد فهمت على أنها حضور للآلوهة منذ العصر الحجري الحديث وكانت بذلك حجار مقدسة. وعلى ذلك يفسر بعض الباحثين المسلات المصرية والبايتيوي في سردينيا وحجار توروي الإرلندية الكلتية وأومفالوس في اليونان. (ar)
- Ο βαίτυλος (επίσης βαίτυλον, από το σημητικό bet el "σπίτι του θεού") αναφέρεται σε ιερές πέτρες (μερικές φορές μετωρίτες) που ήταν αντικείμενα λατρείας σε διάφορους πολιτισμούς της αρχαιότητας και θεωρούνταν θεοί ή σύμβολα θεών. (el)
- Betilo (vorto el la hebrea Beth-El: Loĝejo de Dio aŭ Rememoro de Dio), estas vorto kiu indikas sanktan ŝtonon. En kelkaj [[[Ŝemidoj|ŝemidaj kulturoj]] ankaŭ ĝi uziĝas por la restaĵoj aŭ spuroj de meteoritoj kiuj frapis la teron. Tiu ĉi nomo uziĝas por montri ajnan starantan ŝtonon kiu rememorigas la ĉeeston de la dieco kaj la situon de sankta loko. La vorto ankaŭ uziĝas kiel ĝeneralaĵo al ajna ŝtono kiu sin konsideras sankta de iu specifa kulturo. La plejmulto el la betiloj, verŝajne venantaj el meteoritoj, estis dediĉitaj al la gedioj aŭ estis kultitaj kiel simboloj de la dieco mem. (eo)
- Il betilo è una pietra a cui si attribuisce una funzione sacra in quanto dimora di una divinità o perché identificata con la divinità stessa. Il termine "betilo" (latino "Baetylus", greco "Baitylos") deriva infatti dall'ebraico Beith-El che significa "Casa di Dio". L'adorazione del betilo viene detta "Litolatria". (it)
- Betyle – duże, pionowo ustawione kamienie, za pośrednictwem których oddawano cześć bóstwom w kulturze m.in. Sumerów, Babilończyków, Nabatejczyków i Fenicjan. Wyraz betyl ma pochodzenie semickie i oznacza dom boga. (pl)
- Betil (llatí Baetylus, grec Báitylos, derivat de l'hebreu Beth-El que significa casa de déu) era una pedra objecte d'adoració a la regió de Llevant. En l'antiguitat, la pràctica de l'adoració de pedres estava estesa per tot el Llevant Mediterrani i eren considerades la llar d'un déu (El). En queda constància a la Bíblia, en què els profetes condemnen l'adoració de pedres. Hi havia pedres a Biblos i a Tir; a Emesa, el déu sol Elagàbal era venerat com una pedra cònica negra. La dea mare Cíbele de Frígia era adorada també com una pedra, probablement un meteorit. Es considera probable que els obeliscs de l'antic Egipte fossin originàriament betils. Els àrabs encara adoren una pedra meteorit a la Meca. (ca)
- Baetylus (also Baetyl, Bethel, or Betyl, from Semitic bet el "house of god"; compare Bethel, Beit El) are sacred stones that were supposedly endowed with life, or gave access to a deity. According to ancient sources, at least some of these objects of worship were meteorites, which were dedicated to the gods or revered as symbols of the gods themselves. They had a role in most regions of the ancient Near East and Greek and Roman religion, as well as other cultures. (en)
- Betilo (el término procede del griego baitulus y del semítico beth-el "templo del dios" o "de El) es una palabra que denota una piedra sagrada. En algunas culturas semíticas también se utiliza para designar a los vestigios de meteoritos que golpeaban la tierra ("piedras de rayo"). Este nombre sirve para señalar cualquier tipo de piedra erguida que evoca la presencia de la divinidad y el emplazamiento de un lugar sagrado. Por extensión, el término se aplica a cualquier piedra que se considere sagrada por una cultura. (es)
- Un bétyle (en latin Baetylus, du grec ancien βαίτυλος / Báitylos) est une pierre sacrée non sculptée, ayant parfois simple forme géométrique (généralement conique ou tronconique) et étant parfois brute, faisant l'objet de vénération, voire d'adoration avec un sens fétichiste. Ils peuvent symboliser un dieu païen ou prendre sa place. Les bétyles sont désignés chez de nombreux peuples anciens par le nom de « pierres noires », ce qui semble les rapprocher des météorites[réf. nécessaire]. (fr)
- Baitylia of baetylia (ook wel abadir genoemd) (Oudgrieks: βαίτυλος / baítylos) waren uit de hemel gevallen stenen, meteoorstenen, die òf in tempels werden vereerd, òf in handen van bijzondere personen het voorwerp waren van allerlei bijgeloof. Men beschouwde ze als orakels, won door hun hulp veldslagen, enz. Men gaf ze ook de naam van Abadir. Beide namen schijnen van Fenicische oorsprong te zijn. (nl)
- Ба́йтил (Бетил, Байти́лий) — в Древней Греции камень-фетиш, считавшийся обиталищем божества. Слово имеет семитское происхождение, и сам культ происходит с Ближнего Востока. По книге Бытия (Быт. 28:18—19), после сна о лестнице в небо Иаков возлил елей на камень, который лежал у него в изголовье, и объявил это место Домом Божьим («Бейт Эль», в традиционном переводе — «Вефиль», ср. «байтил»). Аналог в мусульманской традиции — Кааба в Мекке. (ru)
- Бетил(ь) (івр. בֵּית־אֵל Beith-el — дім божества) — в давній Греції камінь-фетиш, що вважався житлом божества. Слово семітського походження, і сам культ походить з Близького Сходу. Аналоги в біблійній і мусульманської традиції — Драбина Якоба, а також Кааба в Мецці. У Греції був найшанованіший Омфал — бетил поблизу храму Аполлона в Дельфах; він вважався тим самим каменем, який Кронос проковтнув замість немовляти Зевса. Фінікійсько-Карфагенський культ бетилів зберігався в Північній Африці і після прийняття християнства; як з гнівом згадує про це Святий Августин. (uk)
|