Coffee, Cigarettes & Camera

Καπως ετσι γεννήθηκε η ιδέα ενός διαρκους παιχνιδιού με το φως και τον καπνο με αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί ενας ικανοποιητικός αριμθός φωτογραφιών, ο οποίος θα παρουσιάζεται σε εβδομαδιαία βάση σε αυτό το ριμαδο-μπλογκ

Ξεκινώντας λοιπόν..

"Ιππόκαμπος"

Η συνήθεια μας οδηγεί πολλές φορές στην αμφισβήτηση των τακτικών και μεθόδων μας. Μία εσωτερική ή και όχι διαμάχη για την τακτική που θέλουμε να ακολουθήσουμε από εδώ και πέρα. Οποιαδήποτε απόφαση κι αν παρθεί μετά από μία τέτοια διαδικασία είναι σωστή από την σκοπιά της επικείμενης αλλαγής, ασχέτως αν το αποτέλεσμα  μας επιβραβεύσει ή μας ρίξει στα Τάρταρα.. 

Είχα γράψει ίσως το μεγαλύτερο κείμενό μου σε αυτό το blog και μόλις το έσβησα. Δεν ξέρω γιατί... Δεν το ξαναδιάβασα, απλώς το διέγραψα. Δεν νιώθω άσχημα για αυτό μιας και το νόημα αυτού του Post συνοψίζεται τελικά σε λίγες γραμμές.

Πως είναι δυνατόν να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου όταν δεν γνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Το Point δεν είναι στο να στραφείς σε μια εσωτερική αναζήτηση για να ανακαλύψεις ποιος είσαι αλλά στο να καταλάβεις ποιον έχεις δίπλα σου.

Πως γίνεται να νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον και τελικά να μην έχεις ιδέα με ποιον συναναστρέφεσαι;
Αλλά πως γίνεται να πιστεύεις ότι γνώρισες ένα καινούριο άνθρωπο και στην ουσία να ξέρεις ήδη πως είναι?

Whitley - My Heart Is Not A Machine

..γιατί ήπια κάτι παραπάνω, γιατί νοιώθω πως η "συγγραφή" μου φεύγει και μένω μόνος.. Αυτόματη γραφή σε μια τελευταία προσπάθεια να ξαναβρώ τον εαυτό μου..  Μετά από σύντομες διακοπές και μπερδεμένα μυαλά. Με πολύ αλκοόλ και καφεΐνη να τσιτώνει το μυαλό. Γεμάτα τασάκια (για άλλη μια φορά) και μουσική που εκφράζει την πληγωμένη μου αντίληψη. Γατί όλα αυτά; "Χωρίς λόγο!!" Κι αυτή η σιγουριά με μπερδεύει περισσότερο..

Παρασκευή 17/05/2013 Γκάζι. Παρκάρω. Φορτώνομαι τα μπαγκάζια μου, μηχανή, Flash, μπλα μπλα, (όλα αυτά σε ένα υπέεεεεροχο βαλιντζάκι, eastpack!), και ψάχνω την Ιάκχου.. 

The end of one thing and the start of something new.. 
"Ο ένας χρόνος που παραλίγο να γινόταν 1.5. Ή έγινε και δεν το πήρα χαμπάρι ακόμα;"

Κύκλος.. Όλα ξεκινάνε από κάπου και γυρίζουν στο ίδιο ή σε παρόμοιο σημείο. Είσαι μόνος, γνωρίζει κάποιον και μετά πάλι μόνος αργά ή γρήγορα. Είσαι άνεργος, βρίσκεις δουλειά και ξαναψάχνεις. Όχι δεν είναι όλα στην δυσάρεστη πλευρά πάντα, αλλά κάπως γίνεται και συνήθως αυτή θυμάσαι. Ένα αφιέρωμα ζήτησες και δυσκολεύομαι να το φέρω εις πέρας. Είναι τόσα πολλά και δεν ξέρω πως να αρχίσω. Είναι αμέτρητα και δεν ξέρω που θα τελειώσω.. 

Πλύση εγκεφάλου, βασανιστήρια, επανεκπαίδευση και διαφήμιση... Αυτά κινούν την κοινωνία του σήμερα..

Απόκριες, καρναβάλια, μασκέ parties, πειράγματα στο δρόμο, στολές, καθαρά Δευτέρα, νηστίσιμα, θαλασσινά, χαρταετοί και αλκοόλ. Κάθε μέρα της εβδομάδας που πέρασε οδηγούσε στο αλκοόλ..

Ωραία όλα τα παραπάνω αλλά προσωπικά επιδόθηκα μόνο στην κατανάλωση αλκοόλ.. Ποιος ο λόγος να μασκαρευτείς αυτές τις μέρες αν όλο το χρόνο είσαι καρναβάλι ή απλώς για τα πανηγύρια; "Ναι, αλλά ένα χαρταετό κάτι;"

Δύσκολο αν σκεφτείς ότι ξύπνησα αργά και ο μόνος χαρταετός που είδα να πετάει ήταν από το παράθυρο μόλις άνοιξα τα μάτια μου κι αυτός μετά από 5 λεπτά είχε εξαφανιστεί. Φυσικά δεν μετράω τον χαρταετό-βιτρίνα που είχε δέσει ένας πλανόδιος πωλητής χαρταετών στο αυτοκίνητό του ενώ παράλληλα προσπαθούσε να πουλήσει την πραμάτεια του σε αργοπορημένους πατεράδες (συνήθως) Καθαρά Δευτέρα βγήκαν για την καθιερωμένη λαγάνα και την πλήρωσαν από 2,90 έως 4,5 ευρώ..  Άλλο πράγμα το φρέσκο.. 

Εκ πείρας, οι φρέσκοι χαρταετοί που αγοράζεις δευτέρα λίγο πριν η καμπάνα χτυπήσει μεσημέρι δεν πετάνε ποτέ. Που να προλάβεις να φτιάξεις ουρές, ζύγια και να βρεις 5 χιλιόμετρα καλούμπα.
"Αμόλα καλούμπα.." Αγαπημένη ατάκα των 80's.

Δεν θυμάμαι να έχω πετάξει πολλούς αετούς. Ίσως το έχω επιδιώξει 3-4 φορές και να τα κατάφερα 2 ή 3 και όλα αυτά μέχρι να γίνω 14 χρονών. Οπότε σιγά σιγά αυτή η δραστηριότητα μπήκε στο κουτί.  

Όσον αφορά την φωτογραφία που ανέβασα δεν έχω πολλά να πω πέραν του ότι έχει ανεβεί κάποια στιγμή σε Lomo. Δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το όλο θέμα αλλά δεν πρόλαβα. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να φανταστεί ότι ο μπάρμπα-Ποσειδώνας κρατάει στο ένα χέρι τον αετό (πια τρίαινα και μαλακίες) και με το άλλο ξεμπερδεύει άτσαλα το σχοινί που έχει μπλεχτεί κοντά στο καρούλι ενώ ο Δίας που μπεκροπίνει με τον Διόνυσο λίγο πιο πέρα του φωνάζει επιτακτικά "Αμόλα καλούμπα ρε νούμερο. Αμόλα καλούμπα."