Michel Montignac
“"Montignac" rijmt op "cognac".”
“"Montignac" rijmt op "dikke frak".”
Michel "Mm" Montignac (1 april 1944 in Grasse (Frankrijk), officieel dood verklaard op 22 augustus 2010 in Verdun (óók Frankrijk)) is een Franse diëtist die de kunst van het vermageren zóver heeft doorgedreven, dat hij op 22 augustus 2010 officieel dood werd verklaard en aansluitend begraven, en enkel gesteund door een kern van fans ondergronds zijn werk kan verderzetten.
Obesitas obesitatis[bewerken]
Bij zijn geboorte was Montignac zó dik, dat de stoffelijke resten van zijn moeder eerst vakkundig moesten gereconstrueerd worden om haar te kunnen opbaren, een vreselijke ervaring die hem zijn leven lang is blijven achtervolgen. Hij moest en zou vermageren, en volgde daarom de meest waanzinnige diëten, die hem vaak op het randje van óf de waanzin, óf het pijnlijk heengaan brachten, maar niet verslankten. Pas toen hij zijn eigen dieet ontwikkelde, kwam het einde van de tunnel schoorvoetend in zicht.
Dieet, die eet niet[1][bewerken]
Het idee van Montignac was van een eenvoud die het ei van Columbus de status van ordinair zuivelproduct teruggaf: hij richtte in 1960 een uitgeverij op, een initiatief dat niet meteen bijzonder goed nieuws scheen voor mensen die wilden afvallen. Dan begon hij filosofisch getinte boeken te schrijven over zwaarlijvigheid, meer bepaald over hoe een volslanke schoonheid zich bij haar rondingen kon neerleggen[2], en hoe een wandelende vetklomp zich superieur kon voelen aan zijn schriele medemensen. Ook dit was niet nieuw: dergelijke boekjes bestonden al in de tijd van Rubens. De genialiteit zat in de vormgeving en de promotie van de boeken: dankzij een pientere campagne slaagde Montignac erin om goedgevulde personen te dwingen om minder te eten, aangezien zij allemaal absoluut het laatste, duurste, en bovendien blijkbaar ook nog onmisbaarste Montignacboek wilden kopen, zonder achteraf te durven toegeven dat er eigenlijk niets van belang in stond. Eenmaal de bal aan het rollen, was er geen weg terug voor de ronde medemens: het kopen en verorberen van eten ruimde plaats voor het kopen en lezen van Montignacboeken. De resultaten waren even spectaculair als gerelateerd aan de literaire markt: ten tijde van absolute bestsellers (in de goeie ouwe pre-Montignac betekenis van het woord) daalde Montignacs omzet merkbaar, en steeg de omvang van zijn clientèle. Van hun lichamen, welteverstaan. Hijzelf was zó in de weer met het produceren van steeds maar weer nieuwe titels, dat hij erbij vergat te eten, en dus... vermagerde. Het lumineuze idee had dus ook zijn uitwerking op de auteur ervan, zij het op een onverwachte wijze.
Held der dikken, gruwel der mageren[bewerken]
Montignac werd spoedig, eerst in Frankrijk, en spoedig daarop wereldwijd, de held der dikken. In elke stad waar hij een tijdje gewoond had (hij had een voor een provençal even onverklaarbare als onweerstaanbare drang naar het noorden, en verhuisde navenant regelmatig in die richting) kreeg hij bij zijn bejammerd vertrek een standbeeld, zonder uitzondering geschonken door de plaatselijke Vereniging Van Voldane Vermagerende Vetzakken. Omdat elk standbeeld zeer getrouw zo niet zijn gelaatstrekken, dan toch zijn lichaamsomvang weergaf, geeft een wandeling langs wat nu de Montignacroute heet, een goed beeld van zijn lichamelijke evolutie. Het spreekt vanzelf dat de noordelijke (ex)molligaards beduidend minder materiaalkosten hadden dan die van het zuiden: in Verdun is het standbeeld nog nauwelijks te onderscheiden van een lege sokkel. De magere Fransen hebben op deze gang en stand van zaken altijd zeer misprijzend tot woedend commentaar geleverd, omdat zij niet konden genieten van het Montignacsysteem, en een cultus zagen ontstaan rond een verschijnsel waarop zij tot dan toe steeds neerkeken. Hoezeer zij ook hun magere hersentjes pijnigden, niemand slaagde erin om een evenwaardig systeem te bedenken, dat de wandelende skeletten van de Franse voorsteden zou in staat stellen om tegelijkertijd hun volume en hun bibliotheek te laten aandikken, en aldus meer aanzien te verwerven. Het verwondert dan ook niemand dat de Morrende Maar Machtige Mageren Maatschappij bij elke burenruzie of betoging[3] de leuze "Maniakken Montignakken!" scanderen en op spandoeken ronddragen.
Antimaterie of de ultieme consequentie van afslanken[bewerken]
In augustus 2010 was Montignac zó sterk vermagerd, dat het verzamelde medisch personeel van de stad Verdun hem unaniem dood verklaarde, en hem aan het einde van de maand liet begraven. Dit was buiten de waard gerekend: een harde kern van Montignacfans blijft de (volgens hen) levend begraven diëtist via een sonde voeding geven, en aan de manier waarop de voedselafname gestaag vertraagt, menen zij te mogen opmaken dat hij
- nog steeds druk doende is met het schrijven en vormgeven van nieuwe boeken;
- binnenkort zijn massa het nulpunt zal zien voorbijschieten;
- het eerste lijfelijke voorbeeld van zich ontwikkelende antimaterie zal worden;
- tot een zwart gat zal evolueren, groot genoeg om niet alleen de aarde, maar ook het universum op te slokken. Voorzichtig stellen zij momenteel 21 december 2026 voorop als fatale datum.
Cultus[bewerken]
Onmiddellijk na zijn begrafenis verkreeg Montignac de status van superheld, vanwege de vreemde verschijnselen die zijn graf sindsdien omgeven. Er wordt beweerd dat hij des nachts zijn tombe verlaat om hopeloze gevallen van levensbedreigende corpulentie met raad en daad te gaan bijstaan[4]. Zijn trouwste volgelingen hopen ooit de status van superheld te zien veranderen in die van heilige: het graf is immers een heus bedevaartsoord geworden, en de Istanza Miracoli of Dienst Mirakels van het Vaticaan heeft de handen vol met het opstellen van mirakeldossiers.
 |
Vastgenagelde versie: 19 september 2010 |
Dit artikel is een verschrikking! Daarom is het vastgenageld aan de schandpaal zodat iedereen er rotte groenten tegenaan kan gooien.
| |
 |
Superhelden en handelsreizigers |
|
Ab Klinkman ·
Alvaman ·
Antic Cafe ·
Badman ·
Balkenendeman ·
Brugman ·
Bulk ·
Clovis ·
Columbus ·
De Cock ·
El Cid ·
Flandrien ·
Frans Bauer Kapiteins: Brazil · Iglo · Onduidelijk · Onzinnig · Overduidelijk · Oxymoron · Paradox · Zeppos |
Notenbalk[bewerken]
- ↑ Zoals de grootmoeder van Toon Hermans de hele diëetproblematiek doortastend samenvatte, althans volgens een beroemde passage (deel II, pagina 1038) uit de 24-delige autobiografie van de artiest: "Een toontje lager", uitgegeven door uitgeverij "Den Dampenden Darm" te Zevergem, 1993.
- ↑ Bij, maar niet onder : er zijn grenzen aan de manipulatie van de goedgelovige burger.
- ↑ En daarvan zijn er nogal wat in Frankrijk: stakingen en betogingen behoorden al tot de Franse cultuur sinds 1137, toen voor het eerst een staatshoofd het administratief personeel wou afslanken van 83 procent (76,3 % volgens het Nationaal Instituut voor Statistiek, maar ach, daar geven ze zelf toe dat met 76,3 % van de statistieken wordt geknoeid) van de bevolking tot 82 procent. Het oproer bezorgde Lodewijk VI de Dikke een hartaanval, en zijn opvolger, Lodewijk VII de Voorzichtige, een meer omzichtige kijk op de binnenlandse politiek.
- ↑ Occasioneel wil hij bij dergelijke gelegenheden wel eens andere raad meegeven, omdat hij "hier tóch moest zijn", zoals bij klemzittende dikkerds en regeringsformaties.