Menselijk lichaam

WAARSCHUWING VOOR ONERVAREN LEZERS Deze pagina is onmenselijk laaaaaaaaaaaang, en wordt dus bij voorkeur gelezen tijdens de lange winteravonden, wat de houdbaarheid ervan beperkt tot de periode 21 december - 21 maart

“O lijf, o lijf, o heerlijk lijf!”
~ Uit het eindwerk van Toon Hermans aan het einde van een stage bij Drs. P.

Het menselijk lichaam is een ingenieuze levende constructie, miljoenen jaren geleden ontworpen door een kolonie genen die het beu waren om te overleven via primitieve organismen, en hogerop wilden. Het resultaat van deze ambitie was het ingewikkelde en bij wijlen onlogische, maar immer boeiende en van genetische creativiteit getuigende concept waarvan er momenteel zo'n slordige zeven miljard over de aardbol krioelen.

't Misverstand[bewerken]

Diepgelovigen menen dat een god (de hunne, meestal) dit vernuftig schepsel op een verloren moment uit wat modder heeft geboetseerd. Wie zich verder wil verdiepen in dergelijk hersenspinsels, bestudere de verschijnselen "mens" en "religie": dit artikel gaat over het genenvehikel, en dan nog voornamelijk het van buitenaf waarneembare gedeelte, gezien de wansmakelijkheid van de binnenkant, vooral na een forse maaltijd.

Onderdelen[bewerken]

De voornaamste uiterlijke onderdelen van het menselijk lichaam: het oog (1), het oor (2), de neus (3), de mond (4), de hals (5), de schouder (6), de oksel (7), de bovenarm (8), de elleboog (9), de ondervoorarm (10), de hand (11), de vinger (12), de tepel (13), de navel (14), het voortplantingsorgaan (15), de bil (16, achteraan, niet in beeld), de lies (17), de dij (18), de knie (19), de kuit (20), de scheen (21), de voet (22), de teen (23), het haar (24) en het konijn (25).

Omdat het herkennen van een menselijk lichaam meestal kan gebeuren zonder het open te snijden, volgen hieronder de voornaamste externe onderdelen die het detecteren van een mens vergemakkelijken. Alle stukken zijn uitwisselbaar tussen beide seksen (waarvan er drie zijn in totaal: mannen, vrouwen en haarkappers), vooral sinds de technologie en medische vooruitgang van de laatste decennia het mogelijk maakte om ook de uiterlijke geslachtskenmerken te verwisselen.

Het oog[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee ogen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Elke deugdelijke beschrijving van het menselijk lichaam begint met het oog, doodeenvoudig omdat het daarmee ook in 99% van de gevallen herkend wordt^[1]. Het duurde vrij lang (ca. drie miljoen jaar jaar) vooraleer zo'n kleine twee miljoen jaar geleden de bouwlustige genen, na een vruchtbare samenwerking tussen gene verantwoordelijk voor de loophouding en die verantwoordelijk voor de observatie, de plaats hadden gevonden die voor visuele waarneming het meest geschikt was: zo hoog mogelijk, en zo dicht mogelijk bij de hersenen, kwestie van de informatie zo snel mogelijk door te geven. De overgang naar rechtop lopen was, niet toevallig, een parallelle evolutie. Het duurde echter nog tot in 1891 eer onze mensensoort een naam vond voor deze toch opmerkelijke update, en tevoorschijn kwam met de niet al te ver gezochte term "Homo Erectus".

Het oor[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee oren.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

“Wie zijn oor te luisteren legt mag niet vergeten het achteraf weer op te rapen.”
~ Uit de spionagecursus "Spioneren voor dummies" van Professor W. Druyff.

Om lijdende aan een ferme snotvalling toch onzichtbare vijanden te te kunnen detecteren, is het menselijk lijf voorzien van een koppel oren, in principe één aan elke kant van het hoofd. De manier waarop geluidsgolven via zulk oor worden doorgegeven aan de hersenen, hangt in grote mate af van de vorm van het oor, en die omstandigheid is ook bepalend voor het karakter en de toekomstperspectieven van de mens in kwestie. De voornaamste oortypes zijn:

Een belangrijk onderdeel van de menselijke opvoeding vormt het zogeheten geven van draaien om oren van jonge, doorgaans prepuberale mensen. Dit eufemisme doelt op het raken van zowat elke vierkante centimeter van de oppervlakte van het menselijk hoofd, behalve het oor zelf. Wanneer dit tóch geraakt wordt, kan dit onvoorspelbare gevolgen hebben, zoals het veranderen van een flapoor in een kniesoor, of een komfoor in een pastoor.

De neus[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee neusgaten.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Wanneer een mens niet kan rekenen op ogen of oren om een mogelijke vijand tijdig waar te nemen, rest hem of haar de neus, een orgaan dat reageert op geur, stank en walm. Aangezien een typische vijand deze referenties ruimschoots verspreidt, is er al een stevige verkoudheid nodig om niet op de hoogte te zijn van naderend gevaar. Wanneer een neus het laat afweten, kan men heel eenvoudig "een frisse neus halen" door even naar buiten te gaan en diep adem te halen. Men kan hiervoor "zijn neus ophalen" en voort ploeteren, of de verse neus gebruiken om hem in iemands zaken te steken.

De mond[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee lippen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Net als ieder ander levend wezen heeft het menselijk lichaam nood aan brandstof, en deze wordt toegediend via één der lichaamsopeningen, de mond. Via dit orgaan kan het menselijk lichaam ook communiceren met andere menselijke lichamen, omdat het de enige opening is die toelaat om verstaanbare klanken te laten ontsnappen, meestal voortgebracht door de in de keel aanwezige stembanden, en gemoduleerd door de in de mond aanwezige tong, en de ronde de mond aanwezige lippen. Ook in het geslachtelijk verkeer, zo onontbeerlijk voor de reproductie van het menselijk lichaam, speelt de mond een subtiele doch niet te onderschatten rol. Verder bevat de mond nog een variabele reeks tanden (noem een getal tussen de 1 en de tweeëndertig), wat grapjassen laat opmerken dat "wie zijn tong verloren heeft met de mond vol tanden staat", terwijl anderen dan weer beweren dat het net het omgekeerde is.

De hals[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan één hals.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Tussen het hoofd, dat verondersteld wordt het zenuwcentrum van het lichaam te huisvesten, en dat te controleren lichaam zelve, bevindt zich de hals, een redelijk nutteloos verbindingsstuk dat voornamelijk moet toelaten om het hoofd tijdens de eerder vermelde waarnemingen enigszins onafhankelijk van het lichaam te bewegen. De hals herbergt ook de stembanden, en het feit dat deze zich aan de binnenzijde bevinden, en aldus elke bandenwissel tot een behoorlijk gevaarlijke onderneming maken, geeft weer eens aan hoe ondoordacht sommige van de in de inleiding besproken genen te werk zijn gegaan, en er nog mee weggekomen zijn óók! Fijnproevers verdelen de hals nog eens onder in respectievelijk de nek (achterkant) en de keel (voorkant), maar daar zijn het dan ook fijnproevers voor. Te mijden objecten voor wie de hals intact wil houden, zijn het schavot, de guillotine en de galg, zaken die intussen zó zeldzaam zijn geworden dat wie er om de hals wordt gebracht het waarschijnlijk zelf gezocht heeft.

De schouder[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee schouders.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

De schouder is de buitenkant van de plaats waar een relatief lang stuk mens zich losmaakt van het lichaam, zij het in figuurlijke zin, want dankzij precies deze schouder hangt het er nog steeds aan vast: de arm. Deze wordt verder behandeld aan de hand van de andere samenstellende delen, zijnde de elleboog, de hand en de vingers. Het is precies op deze plaats dat men stevig dient te kloppen wanneer men de persoon in kwestie wil aanmoedigen, daarbij in acht nemend dat deze persoon zich wel degelijk dient te bevinden aan de rand van een psychische depressie, en niet aan die van een landschappelijke depressie, ook wel "ravijn" genoemd.

De oksel[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee oksels.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

“In okselvijvers kan je niet vissen.”
~ Kapitein Overduidelijk na een teleurstellend experiment.

De oksel is de binnenkant van de plaats waar een relatief lang stuk mens zich losmaakt van het lichaam, zij het in figuurlijke zin, want dankzij precies deze schouder hangt het er nog steeds aan vast: de arm. Deze wordt verder behandeld aan de hand van de andere samenstellende delen, zijnde de elleboog, de hand en de vingers. Wie opmerkt dat deze beschrijving verdacht goed lijkt op die van de schouder, kan zich troosten met de wetenschap dat in de nabije omgeving van de oksel men een okselvijver kan aantreffen, altijd een welkome verpozing tijdens een intense verkenningstocht.

De bovenarm[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee bovenarmen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Omdat de schouder van de elleboog te kunnen onderscheiden, bevindt zich tussen beiden de bovenarm, een onderdeel van het lichaam waaraan verder niemand aandacht besteedt, behalve fanatici die van mening zijn dat een aldaar opgehoopte verzameling spieren indruk maakt op de samenleving, en tot illegale kunstgrepen gedreven worden om die spiermassa daar hoe dan ook te krijgen. De farmaceutica vaart daar wel bij, en die mensen moet toch ook af en toe iets gegund worden.

De elleboog[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee ellebogen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Op weg naar de hand kan de elleboog de geïnteresseerde een fikse bocht laten maken, dan wel gewoon rechtdoor laten evolueren. Een bruuske metamorfose van rechtdoor in haarspeldbocht, met deelname van een gedeelte van de andere arm van de persoon ^[2], heet in het Frans een "bras d'honneur", door de gemiddelde online vertaalsite vakkundig naar het Nederlands vertaald met "takken van eer".

De ondervoorarm[bewerken]

Overontwikkeld ondervoorarm-, kuit- en scheenwerk te borde berde in een anatomieles.

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee ondervoorarmen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Hoewel anatomici het er nog steeds niet over eens zijn of het stuk arm tussen de elleboog "onderarm" moet genoemd worden, naar analogie met de zich erboven bevindende bovenarm, of "voorarm" naar analogie met de positie waarin de actieve mens dit deel van zijn lichaam meestal houdt, gaat het leven, én het gebruik van dit lichaamsdeel, gewoon verder, en wordt wereldwijd de gulden middenweg genomen, en het begrip "ondervoorarm" algemeen toegepast, terwijl beide andere termen eveneens getolereerd worden^[3]. De beroemdste ondervoorarmen zijn wellicht die van de ruwe zeebonk Popeye the Sailor. Hun immens formaat, vooral in vergelijking met de betrekkelijk dunne bovenarmen van deze geweldenaar, liet hem ook toe om zijn vijanden te misleiden aangaande zijn spierkracht: de meesten onder hen behoorden immers tot de eerder beschreven fanatici die denken dat omvangrijke bovenarmen kracht uitstralen.

De hand[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee handen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Aan het einde van de arm, of toch zo goed als (hangt af van de volledigheid van het lichaam), komen we de hand tegen. Dit lichaamsonderdeel heeft altijd sterk tot de menselijke verbeelding gesproken, wat resulteerde in een aardige verzameling gezegden, waarvan het merendeel heden ten dage bijzonder duister overkomt. Zo wordt een hand vaak gegeven zonder dat de oorspronkelijke eigenaar ze kwijt is (tenzij hij sinistere personages zoals de Joker tegen het lijf loopt), en kan iemand ergens de hand in hebben terwijl hij beide handen duidelijk zichtbaar voor zich uitstrekt. Verder blijkt een handlanger niet iemand te zijn van wie de ene hand langer is dan de andere, en heeft een handschoen geen zool.

De vinger[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee tien vingers.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Aan het uiteinde van een goed ontwikkelde en/of bewaarde hand treffen wij een vijftal vingers aan, die de bezitter ervan toelaten om de meest verfijnde handelingen te verrichten, zoals het opsteken van de middelste vinger, ten teken van beperkte hoogachting ten aanzien van een ander menselijk lichaam, en vooral de daarin schuilende menselijke geest, of het opsteken van die dikkere, wat opzij staande vinger, die als "duim" door het leven gaat, ten teken van een optimistische kijk op het leven^[4].

De tepel[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee tepels.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

De tepel laat een mens toe zijn nakomelingen te zogen, en aldus zijn statuut van zoogdier eer aan te doen. Van de bereidwilligheid hiertoe getuige de aanwezigheid van een tweede tepel, een weinig links van de eerste, die zich dus rechts van de tweede bevindt. Opmerkelijk is de veel beperktere zoogkracht van het mannelijk exemplaar, dat uit frustratie zijn grotendeels overbodige tepels pleegt te verbergen onder een indrukwekkende dosis borsthaar en een bijzonder grote aandacht pleegt te tonen voor de tepels van de vrouwelijke exemplaren. Menig psychiater heeft hierover al boekdelen volgeschreven, maar daarvoor kan u in de Gemeentelijke Bibliotheek terecht.

De navel[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan één navel.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

“Da's logisch: Adam en Eva hadden er geen.”
~ Johan Cruyff over bovenstaand citaat.

Omdat vanuit het standpunt van de immers verantwoordelijke genen het menselijk lichaam een complexe maatschappij is, die vraagt om een middelpunt ofte nulpunt waar alle verkeer passeert en zich oriënteert, hebben zij het equivalent van de ons zo bekende rotonde aangebracht: de navel. Die lichaamsrotonde is al van belang wanneer het lichaam nog als embryo in een ander lichaam verborgen zit, en langs daar regelmatig van een "eenvoudige doch voedzame maaltijd" wordt voorzien, een situatie die ook verklaart waarom Adam en Eva er géén hadden, en afbeeldingen van naakte koppels aldus gemakkelijk kunnen gesplitst worden in Adam-en-Evaprenten en zuivere porno. Sinaasappels en andere citrusvruchten hebben eveneens een navel, omdat de daar aanwezige genen wel iets zagen in het succes van het menselijk lichaam als overlevingsmachine. Nauwkeurige observatie van een willekeurige appelsien maakt duidelijk dat er nog meer nodig is dan een navel om te evolueren van een kleurrijke vitamine-C-houdende vrucht tot een volwaardige mens. Maar Rome is óók niet op één dag gebouwd.

Het voortplantingsorgaan[bewerken]

Nog maar eens de voornaamste uiterlijke onderdelen van het menselijk lichaam: het oog (1), het oor (2), de neus (3), de mond (4), de hals (5), de schouder (6), de oksel (7), de bovenarm (8), de elleboog (9), de ondervoorarm (10), de hand (11), de vinger (12), de tepel (13), de navel (14), het voortplantingsorgaan (15), de bil (16, achteraan, niet in beeld), de lies (17), de dij (18), de knie (19), de kuit (20), de scheen (21), de voet (22), de teen (23), het haar (24) en het konijn (25).

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee voortplantingsorganen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Niet iedereen is het er over eens dat de navel het middelpunt van het menselijk lichaam is: volgens ongeveer de helft van de bevolking, meer bepaald de mannelijke helft, is dat het voortplantingsorgaan. Deze stelling heeft zoveel succes, dat zowat 99%^[5] van de op het Internet aanwezige pagina's daaraan gewijd en bovendien rijkelijk geïllustreerd zijn, zodat verdere uitweiding alhier totaal overbodig is.

De bil[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee billen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Met het voortplantingsorgaan komt de ontdekkingsreiziger aan het einde van het eigenlijke lichaam, om dan over te gaan naar twee ongeveer identieke pilaren waarop dat lichaam steunt, en waarmee het kan verplaatst worden over de aardbol^[6]. De verbinding van deze pijlers of benen met de romp gebeurt via een ingenieuze scharnierconstructie, die aan de voor onze ver- en herkenning belangrijke buitenkant te herkennen is aan de billen, die door hun kussenvorm toelaten dat het lichaam er kan gaan op rusten zonder meteen schade op te lopen. Een compleet stel billen heeft in diverse culturen doorheen de eeuwen de meest poëtische namen gekregen, waarvan "kont" wel het meest verspreide is, en bovendien de handige eigenschap heeft dat het rijmt op "mond".

De lies[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee liezen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Omdat de billen zich aan de achterkant van het lichaam bevinden, en zodoende enkel toelaten om een mens te herkennen wanneer hij zich van de kijker verwijdert (jawel, probeer maar), is het niet slecht om de voorkant van deze scharnierconstructie te leren herkennen: de lies. Deze observatie wordt doorgaans gecombineerd met een grondige inspectie van het voortplantingsorgaan, en dus dubbel leerzaam. Het is bovendien het enige lichaamsdeel, op de buis van Eustachius na, dat naar iemand genoemd is, in dit geval Lies Liesdochter de Jongere, bijgenaamd "Vlijtig Liesje", om haar te onderscheiden van haar moeder, Lies Liesdochter de Middelste, die geen bal uitvoerde, een karaktertrek die zij geërfd had van haar moeder, Lies Liesdochter de Oudere.

De dij[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee dijen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Om de benen de kans te geven in twee te plooien, zijn er twee beenhelften nodig (en drie wanneer men een been in drie wil plooien, maar dat gebeurt uiterst zelden). De bovenste noemen we kortweg de "dij", een lichaamsdeel dat doorgaans langer is dan het woord waarmee het wordt aangeduid, en naar verluidt de zwaarste en sterkste spieren van het gehele lichaam bevat, een eigenschap die gebruikt wordt bij allerlei vormen van worstelen, zowel erotisch als sportief, en in beide gevallen traumatiserend voor wie er met zijn hoofd tussen geklemd raakt.

De knie[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee knieën.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Het menselijk been scharniert ter hoogte en met behulp van de knie, tenzij wanneer een goed gemikte schop voor een pijnlijke en doorgaans tijdelijke extra vouwplaats zorgt tussen knie en voet, een praktijk die tot de ongeschreven gedragsregels van voetbal behoort. Wanneer een mens over twee knieën beschikt, wordt elke aparte knie een "evenknie" genoemd.

De kuit[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee kuiten.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Eenmaal voorbij de knie wordt er weer onderscheid gemaakt tussen voorkant en achterkant, hoofdzakelijk omdat taalvirtuozen aparte zegswijzen hebben ontwikkeld voor beide delen. De achterkant wordt zo bijvoorbeeld als "kuit" opgenomen in de uitdrukking "kuit schieten", een bezigheid die eigenaardig genoeg niets met voetbal, maar alles met visteelt te maken heeft. Minstens even bizar is de uitdrukking "uit de kuiten gewassen", die intussen, na eeuwenlang protest vanwege in verwarring gebrachte scholieren, aangepast is tot "uit de kluiten gewassen". Ook tegen déze uitdrukking wordt al een eeuw of twee geprotesteerd, omdat ze minstens even obscuur is. Oncyclopedia houdt u op de hoogte van verdere ontwikkelingen.

De scheen[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee schenen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

“Mensen mét schenen maar zónder kuiten zijn zeldzaam.”
~ Kapitein Overduidelijk over een deel van de menselijke anatomie.

“Het omgekeerde is óók waar.”
~ Jommeke over de voorgaande opmerking, tussen twee stripalbums door.

De voorkant van het onderbeen, de scheen, is, zoals eerder al gesuggereerd, na de bal zélf het favoriete mikpunt van de hedendaagse voetballer, en zulk manoeuvre wordt een "scheenbeweging" genoemd. Omdat deze tactiek, mits gedreven toegepast, een voetbalploeg kan decimeren, en mits toegepast door beide ploegen op het veld beideploegen kan decimeren, en er dan nog weinig voetbal overblijft, is dit onderdeel van deze nobele sport bijzonder raadselachtig voor leek en occasioneel supporter. Maar "echte mannen weten waarom", dus het zal allemaal wel kloppen.

De voet[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee voeten.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Om het menselijk lichaam en zijn pijlers stevig contact te laten maken met moeder aarde, mondt elk been uit in een voet. Omdat de moderne mens niet graag blootsvoets loopt, en "kousenvoeten" niet alleen belachelijk klinken maar ook geen zicht zijn buitenshuis, loopt hij (of zij) geschoeid, door middel van allerlei schoeisel, gaande van kaplaarzen tot teensletsen. Dit laatste is een Vlaamse specialiteit, die naar Nederland wordt geëxporteerd onder de naam "slippers", en naar Frankrijk onder de naam "tongs". In strijd met de door het Nationaal Instituut voor Statistiek geleverde harde gegevens, wordt schoeisel uitsluitend paarsgewijs aangeboden, en in strijd met de nog niet verstrekte gegevens van datzelfde Instituut, afkomstig van een nog niet afgeronde studie omtrent de asymmetrie van het menselijk lichaam, worden deze paren bovendien uitsluitend onder de vorm van perfecte spiegelbeelden op de markt gebracht. De goedkopere Chinese schoenen hebben dit perfectie-euvel veel minder, maar de aldaar heersende willekeur biedt vaak geen oplossing voor de asymmetrische mens. Behalve de primaire functie van de voeten kan, afhankelijk van de regio, een Nederlandstalige

• "met iemands voeten spelen"
• "zich uit de voeten maken"
• iets "van mijn voeten" vinden, of van de zijne, of van de hare. Of de uwe. Of van die van de president van Noord-Korea
• iets "veel voeten in de aarde" vinden hebben
• een menselijk lichaam "ten voeten uit " afbeelden"
• ergens "zijn voeten aan vegen".

Kortom, deze door modder en slijk gesleepte lichaamsonderdelen bieden uren van gezond vermaak. Zie ook alhier.

De teen[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan twee tien tenen.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

“De gemiddelde knoflookbol heeft meer dan twee tenen.”
~ Statisticus over het geheel van de knoflokige anatomie.

Poëten vergelijken de gearticuleerde uiteinden van de voet, de tenen, wel eens met de vingers^[7], omwille van hun uiteindelijkheid, hun articulatie en hun aantal, maar dichters zijn weinig praktisch aangelegde mensen, en weinig van hen hebben ooit geprobeerd om een potje honing met hun tenen open te maken. De tenen zijn wél van belang voor wie tracht naar elegante voortbeweging, voor de productie van tenenkaas, en voor het in verwarring brengen van onschuldige zieltjes via de uitdrukking "kamelenteen".

Het haar[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft meer dan twee haren.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Verspreid over strategische plaatsen kan men over het hele menselijk lichaam haar vinden:op het hoofd, onder de neus, op de kin, onder de oksels, ter hoogte van de tepels, op de vingers en op de tenen. Dan is er ook nog het konijn (zie hieronder). Over de strategie zelf heerst nog veel onenigheid, maar zeker is dat onze verre voorouders veel zwaarder en vooral egaler behaard waren. Vermoed wordt dat toen de strategie vooral op camouflage berustte, en dat zij zo de door hen bejaagde dieren gemakkelijker konden benaderen. De meest cruciale vragen zijn momenteel:

1. Waarom heden is ten dage de beharing beperkt (enige harige uitzondering niet meegerekend) tot precies de eerder genoemde plaatsen?
2. Waarom is de gemiddelde man zwaarder behaard dan de gemiddelde vrouw?
3. Waarom is de gemiddelde Noord-Afrikaanse vrouw zwaarder behaard dan de gemiddelde Noord-Afrikaanse man?

Het konijn[bewerken]

“De gemiddelde mens heeft minder dan één konijn.”
~ Statisticus over een deel van de menselijke anatomie.

Bij de identificatie van een naakte mens kan het konijn van groot belang zijn: dit harig onderdeel is van oudsher in zoveel menselijke culturen een danig omstreden verschijnsel, dat het apart van de rest van het haar wordt behandeld. Typerend voor het probleem dat zich rond het konijn voordoet, is dat talloze gerenommeerde schilders en beeldhouwers het apart weergeven, bijvoorbeeld aan de voeten van een mens, en op de oorspronkelijke plaats, ter hoogte van het voortplantingsorgaan, hetzij een vage vleselijke leegte, hetzij enige plantengroei weergeven. Vijgenbladeren zijn heel populair, maar niet uniek in deze traditie^[8]. Wie niet vertrouwd is met deze traditie meent wel eens te maken te hebben met een hallucinatie, een droeve illustratie van waartoe onwetendheid kan leiden. Ook hieruit is dan uiteindelijk een picturale stroming geboren, die konijnen op de meest diverse en absurde wijzen weergeeft, en in de meest onwaarschijnlijke kleuren.

De binnenkant[bewerken]

Wie aan het bovenstaande niet voldoende heeft om een mens van andere levende wezens te onderscheiden, en grote nood heeft aan een deugdelijke beschrijving van de binnenkant, dient een wetsdokter te raadplegen. Indien deze goed gemutst is, kan uit deze consultatie een afspraak voortvloeien die inzicht geeft in binnenste eens mens. Een dode dan, want om een blik te werpen in het binnenste van een levende mens, is op z'n minst een chirurgisch diploma nodig, of een sterke vriendschappelijke band met iemand die zo'n diploma bezit. Indien het lijk niet te ver ontbonden is, kan de geïnteresseerde zich toch al een vrij goed beeld vormen van de inhoud van zijn soortgenoten.

Wie meent deze extra informatie nodig te hebben om een mens van andere levende wezens te onderscheiden, zou echter beter eerst een afspraak maken met een psychiater, die dan het nodige zal doen om opname in een psychiatrische inrichting mogelijk te maken. Men wordt daar tegenwoordig goed verzorgd.

Aan de schandpaal genageld!	Vastgenagelde versie: 2 januari 2012
Dit artikel is een verschrikking! Daarom is het vastgenageld aan de schandpaal zodat iedereen er rotte groenten tegenaan kan gooien.

Notenbalk[bewerken]