MİNE TOZANLIOĞLU

Duman diye bir film seyretmiştim bir ara. Bir adam her gün aynı saatte aynı yerin fotoğrafını çekiyordu. Fikir ilginç geldiğinden olmalı, aklımda kalan tek şey bu…

Her daim bayıldığım John Berger, “Ateş olmayan yerden duman çıkmaz” diye başlamış, Önsöz’de, atom bombalarından bahsederek. Sonra sigaraya, sigara topluluklarına geçmiş. Siz de şehirlerarası otobüslerde aynı dertten mi muzdariptiniz. 16 saatlik Samsun İzmir arasında otobüs, nasıl duman altı olurdu anlatamam. Bir de 45 dakikalık molalardan sonra bir de araca binip yakanlar vardı! Her seferinde midemin bulanacağını, torbalarca kusacağımı düşündüm. Ama hiç olmadı.

Çevremdeki küçücük çocuklara bakıyorum, öyle masum, öyle doğal ki tepkileri… Onlarla sohbet etmek dünyalara bedel benim için… Sadece bu yüzden hayallerime eklemeler yapmak hoşuma gidiyor. Çocuklar da var artık hayallerimde, ille de benim olmaları gerekmiyor. Hele de bu kadar acı varken dünyada… Çocuklarımızı canlı bomba yapacak kadar acımasızlaşan bu dünyada, onlara verebilecek çok şeyimiz olmalı. En başta sevgimiz… Sahip olabileceğimiz en büyük varlık sevgimiz olmalı, çocuklarımızla bonkörce paylaşabildiğimiz…

Yazacak ne çok şey var diye düşünürken yoğun yaşanan tedirginliği, umutsuzluğu, korkuyu, akıl karmaşasını  bir kenara bırakıp ufacık bir kitap adıyla geliveren anlık nefis mutluluğu anlatmak istedim. Kitabın adı Rastgele Ben, yazar Engin Geçtan. Kendisinden bahsetmekle ilgili ne düşündüğünü bildiğim için biraz şaşırdım konuya. Sonra her yazarın yayınevleriyle olan anlaşmasına istinaden kitap teslim etmesi gerekiyor olmalı diye geçirdim aklımdan. Ve bu durum en çok da okuyucuya yarıyor, çok sevindiriyor. İşte benim minicik mutluluğumun adı Rastgele Ben, okuduktan sonra anlatmak üzere...


Pinuccia'nn Kitapları bir süredir ardarda düzenlediği kitap etkinlikleriyle hoşuma gidiyor. İlkine katılıp tamamlamıştım. Bu aralar güz etkinliğine başladığını görünce tekrar katılmaya karar verdim. Kategorileri aşağıya kopyaladım, okuyacağım kitaplara henüz karar vermedim. Detaylara buradan ulaşılabilinir. Güzel bir etkinlik olsun inşaAllah...

Her sabah denizle yıkanan o tatlı kayalıkların oyuklarında bir yengeç ailesi yaşarmış. Suyun içinden yeryüzüne bakarken her şeyi sisler içinde görür, su çekildiğinde gözlerini kırpıştırır, şaşırır ama hayatlarını daha da güzel sürdürürlermiş. Birgün şiddetli bir fırtınayla birlikte her daim dost olan deniz onları kilometrelerce uzaklara savurmuş. Evlerinden uzakta bambaşka bir dünyaymış geldikleri yer. Ama şükürler olsun hepsi bir aradaymış. 

Telefonun her çalışında güzel bir haber için içimin cız ettiği günler. Kendimden aileme, yakınlarıma, dostlarıma kadar herkesten güzel haberler alabilsem artık. Hepimizin sağlıklı olduğu bir dünyada yaşasak. Tüm evren mutluluk ve sağlık ve eşitlik için çalışsa yalnızca. Mümkün mü? Mümkün olsun ne olur!

Etkinlikte 15.gündür. Bir çocukluk anısı düşünürsün anlatmak için. Yok bir taneyle olmaz,  karma yapayım en iyisi dersin, çocukluğunun padişahıyla birlikte… Sonra bir telefon gelir. Bir bomba düşer tüm çocukluğuna hastanedeki bir çocukla birlikte… Katılır kalırsın! Tek yapabileceğin dua etmektir, gözyaşlarının eşlik ettiği dualar umuda dair, umutla birlikte … 

“Fırtınalı ve karanlık bir geceydi.”

Göğsü sıkışıyor, acının şiddeti nefes almasını gittikçe zorlaştırıyordu. Çamurun içinde iki büklüm öylece kalakalmış bilincini yitirmek üzereydi. Aniden çakan şimşekle dehşet içinde çevresine baktı. Acı ve karanlık görmesini, düşünmesini engelliyor, neler olduğunu hatırlamaya çalıştığında çamur, panik, korkuyla burun buruna geliyordu her seferinde. İşte kulakları sağıreden bir şimşek daha. Yakınlara düşmüş olmalı. Şimşekle birlikte acısı biter miydi? Kendini çamura bırakırken bir sonrakinin hedefi olmayı diledi belli belirsiz.

Zamanın derin çizgilerle ödüllendirdiği yüzü, sıcacık gözleri, telaşsız konuşması neden olmuştu biraz daha kalmak istemesine. Dinlemek, o huzurlu hali biraz daha yaşamak istedi kadın. Mis gibi ekmek kokusuyla uyanmak, pencereden gördüğü yeşil dünyaya biraz daha doymak iyi gelecekti biliyordu.

11. günün konusuna bakıp ilk işimi düşündüğümde resmi mi yoksa yazlık işi mi yazmalıyım dedim kendi kendime. Sahi hangisini ilk işim gibi hissediyorum? Plaza formatında çalıştığım uluslararası firmadakini mi yoksa henüz çok küçükken kitaplar, kasetler arasında şortla dolaştığım yazlık işi mi?  Çok küçükken dediğime bakmayın üniversite ilk sınıftan bahsediyorum. Konuyu özgeçmişime göre değil hissettiklerime göre irdelemek daha güzel olacak galiba.

Doğduğum evin sokağında iki çatı, karlar altında... Kimler geldi kimler geçti derken gözünüzün takıldığı o birkaç ev, neredeyse sabahlara kadar oyun oynadığınız o sokak şimdi bir yabancı gibi karşılıyorsa sizi. Hatta doğduğunuz ev bile apartman olmuşsa, yıllardır sizi sıcacık sarmayan o daireler şimdi başka hikayeleri yaşıyorsa. Geçmişe çare yok mutlu anılardan başka, oradan ilk çıkışınızda dilediğiniz gibi “burada çok mutlu oldum, gelecek hikayeler de mutlu yazılsın babamın, babaannemin, halalarımın evinde…”

Artık çok uzak diyarlarda kalan ormanların birinde çok güçlü bir kükreme duyulmuş. Tüm hayvanlar, ağaçlar, çiçekler biran nefeslerini tutmuşlar. Kalpleri yerinden fırlayacakmış gibi atarken beklemişler. Sonra ses kesilmiş. İçleri rahatlamış belli ki bir tehlike yokmuş. Artık çok uzak diyarlardaki ormanın, en çok korkulan, güvenileni aslanın ne zaman ve nasıl kıral olduğunu kimse bilmezmiş. Sanki o hep kıralmış ve öyle kalacakmış gibi gelirmiş herkese.

Önümüzde uzayıp giden yol, çevremizde çalılar… Bozkırda saatlerdir yoldayız. Bir yandan henüz bir yere varamamanın tedirginliği, bir yandan kaybolmuşluğun keyfi! Elbet çıkacak bu yol bir yerlere diyoruz. Ve işte bir toz bulutuyla birlikte bize doğru gelen araç ve kırmızı damlarıyla köy karşımızda, gittikçe yaklaşırken sevinçle karışık merak hakim oluyor arabamıza.

Endişe, korku ağıyla sarılmış hayatlarımızda kendimizden uzakta nereye koşturduğumuza bakmadan gidiyoruz. Gidiyoruz gündüz gece, istesek de istemesek de yetişeceğiz ya eninde sonunda menzile. Oysa çoğu zaman unutuyoruz, an için önemli olan o işe odaklanıyoruz, o sınav kabuslar halinde peşimizi bırakmıyor, çaresiz hissettiriyor sürekli hastalıklar. Oysa gittikten sonra ne zaman, ne sağlık gelmiyor işte…  Çocuklarımız oluyor, onların geleceği için çırpınıyoruz. Hep daha iyisi için hep daha fazla kaygılanırken, kendimizden çok uzaklarda gerçekten ne istediğimizi bilmeden yaşayıp gidiyoruz bu iki kapılı handa.