Totò

Antonio Focas Flavio Angelo Ducas Comneno De Curtis Di Bisanzio Gagliardi, poznatiji pod umjetničkom pseudonimu Totò (Napulj, 15. februar 1898 – Rim, 15. april 1967.) bio je italijaski filmski i kazališni glumac, pisac, pjevač i kantautor, koji je zahvaljujući nizu uspješnih filmskih komedija stekao reputaciju jednog od najvećih italijanskih filmskih zvijezda i najvećih filmskih komičara 20. vijeka.

Rodio se kao nezakonito dijete markiza Giuseppea de Curtisa i Anne Clemente, te djetinjstvo proveo u Rione di Sanita, siromašnoj četvrti Napulja. Tamo se upoznao s guitti, lokalnim teatrom bez kulisa nalik na Commedia dell'arte te postupno počeo stjecati vještine koje će mu poslužiti u glumačkoj karijeri. 1920-ih je već postao zvijezda kabarea, a godine 1928. ga je priznao otac.

Toto je filmsku karijeru otpočeo 1937. godine, ali je slavu stekao iza drugog svjetskog rata koristeći svoje lice izobličeno nesrećom u mladosti kako bi se nametnuo kao jedna od najprepoznatljivijih, a s vremenom i najpopularnijih ličnosti italijanskog filma. Popularnost mu je bila takva da je veliki broj filmova nosio njegovo ime u naslovu. U njima je Toto razvio lik običnog, malog čovjeka koji se bori s birokratskim i bezdušnim neprijateljima, a s kojima su se Italijani rado voljeli identificirati.

Osim glumom, Toto se bavio i pisanjem poezije i pjesama, a za što mu je inspiraciju dao buran ljubavni život. Tako je Malafemmina, jedna od najpopularnijih italijanskih kancona nastala kao komentar na razlaz s drugom suprugom.

U redovima svojih kolega Toto se isticao velikodušnošću, i spremnosti da financijski pomogne glumce u nevolji. Zbog toga je uživao nadimak Il Principe (Princ).

Kada je godine 1967. umro, organizirana su čak tri sprovoda kako bi se zadovoljili njegovi poklonici - jedan od Rimu, jedan u Napulju i jedan u Rione Sanita koji je naručio šef lokalne camorre.