Pietro Locatelli
Pietro Antonio Locatelli (3. septembar 1695. Bergamo, Mletačka Republika - 30. mart 1764. Amsterdam, Holandija). Bio je italijanski violinista i kompozitor iz Bergama koji je nakon boravka u Rimu i blistave karijere kao virtuoz u raznim evropskim gradovima na kraju se naselio u Holandiji, gdje je proveo veliki dio svog života. Danas se smatra jednim od vodećih italijanskih muzičara kasnog baroka. [1]
Locatelli je rođen u gradu Bergamo, Italija. Rano djetinjstvo provodi svirajući violinu u instrumentalnom ansamblu Santa Maria Maggiore u Bergamu, a potom odlazi u Rim da studira kod violiniste i kompozitora Arcangela Corellija. U narednim godinama radio je isključivo kao violinista, posebno u bazilici Svetog Lorenza u Damasu, Italija. Godine 1725. imenovan je za virtuoso da camera u Mantovi, mjesto koje mu je omogućilo da ima odriješene ruke da putuje kao virtuoz. [2] Locatelli je na svojim muzičkim turnejama obišao mnoge gradove usavršavajući svoje sviračke sposobnosti. Na kraju se 1729. godine naselio u Amsterdamu gdje je odustao od javnih nastupa u korist redovnih koncerata za grupu bogatih amatera. Tu je u okviru jake holandske muzičke izdavačke tradicije objavio svoje radove. Njegovo sviranje je posebno zadivilo publiku zbog njegove violinske tehnike istovremenog sviranja dvije žice i zbog njegovog čestog korištenja posebnih štimova za žice zbog ostvarenja specijalnih efekata. Neki od bravuroznih violinskih prelaza u njegovim studijama i kapričima (capriccios) prethodili su onim virtuoznostima Niccola Paganinija u njihovoj koncentracija na tehničke podvige, dajući prednost tehničkim efektima u odnosu na muzički sadržaj. Kao kompozitor Locatelli je najviše bio zainteresovan komponujući sonate i koncertne oblike (concertos). Oba ova muzička oblika otkrivaju da je bio sposoban da komponuje elegantnu i izražajnu melodiju. [3]
On se također bavio izdavaštvom i uvozom violinskih žica iz Rima. Do svoje smrti 1764. godine Locatelli je bilo dovoljno uspješan ostavivši za sobom značajne nekretnine kao i kompozicijsko naslijeđe koje je ostalo prilično aktuelno do početka narednog vijeka. [2] Za sobom je ostavio veliku umjetničku zbirku uz biblioteku koja je pored muzike sadržila i knjige iz historije, filozofije i nauke. To svjedoči o njegovoj širini učenja. [4]
U jednom trenutku bio je poznat kao "Paganini 18. vijeka" zbog 12 koncerata i 24 kapriča za violinu. Iako je prvenstveno poznat kao virtuozni violinista u ranom dijelu svog života, njegove kompozitorske sposobnosti bile su daleko važnije. Stilski, Locatelli je radio u okviru konzervativnih muzičkih oblika kompozitora tzv. rimske škole (Corelli, na primjer), ali je upotrebljavao mnoge progresivnije elemente venecijanske škole (Vivaldi, prije svega). Pisao je uglavnom sonate i koncerte za gudačke instrumente, iako postoji zbirka sonata za flaute, i izgubljeni koncert za puhače sa gudačima. Sa izuzetkom onih sonata za flaute Opus 2, koje povremeno imaju tri stavka, njegova druga djela su gotovo isključivo pisana u starijem obliku sa četiri muzička stavka. Locatelli je također ustalio pisanu kadencu kao standardni dio njegovih violinskih koncerata, inovacija u odnosu na raniju praksu isključivo improvizovanih kadenci. Uopšteno, njegov stil objedinjuje postojeće trendove, ali ipak ostaje originalan u ljepoti i bogatstvu njegove harmonije. [2]
Većinu djela Locatelli je pisao za violinu, instrument na kojem je bio veliki virtuoz. Napisao je niz končerta grossa po uzoru na Corellija. Prva muzička zbirka koju je objavio u Amsterdamu 1720. godine sadržala je 12 fuga. Njegovo vjerovatno najznačajnije djelo objavljeno 1733. godine je Umjetnost violine Op. 3 {ital.Arte del violino Op. 3), grupa od dvanaest koncerata za violinu i 24 tehnički veoma zahtjevnih kapriča. Oni se smatraju pretečom poznate zbirke za violinu bez pratnje od Paganinija. Zbirka od šest koncerata objavljen dvije godine kasnije, a druga zbirka od šest koncerata objavljena je 1744. godine su napisani za četiri violine, dvije viole i basso continuo. [5]
Lokatelli je takodjer napisao i objavio više zbirki sonata za solo violinu, trio sonata za violinu, uključujući i zbirku solo sonata za flautu i basso continuo Op. 2. [5]
- Op. 1 (1721) - 12 končerta grosa
- Op. 2 (1732) - 12 sonata za flautu
- Op. 3 (1733) - L' arte del violino, 12 violinskih koncerata
- Op. 4 (1735) - 6 Introduttione teatrale
- Op. 5 (1736) - 6 trio sonatas
- Op. 6 (1737) - 12 violinskih sonata
- Op. 7 (1741) - 6 četvorostrukih koncerata
- Op. 8 (1744) - 10 trio sonata
- Josip Andreis, Historija muzike.
- ↑ „Archive copy”. Arhivirano iz originala na datum 2016-01-16. Pristupljeno 2014-04-06.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 http://www.allmusic.com/artist/pietro-locatelli-mn0001381990/biography
- ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/345679/Pietro-Locatelli
- ↑ http://www.hoasm.org/VIIIA/Locatelli.html
- ↑ 5,0 5,1 http://www.naxos.com/person/Pietro_Antonio_Locatelli/22603.htm
