Robert De Niro

Robert De Niro urodził się w Nowym Jorku jako syn Virginii Admiral, malarki, i Roberta De Niro, Sr., rzeźbiarza i malarza abstrakcyjnego^[2]. Jego ojciec miał włoskie i irlandzkie pochodzenie, natomiast przodkowie matki wywodzili się z Holandii, Francji i Niemiec. Włoscy pradziadkowie Roberta, Giovanni De Niro i Angelina Mercurio, wyemigrowali z Ferrazzano, zaś babka ze strony ojca, Helen O'Reilly, była prawnuczką Edwarda O'Reilly'ego, imigranta z Irlandii^[3][4].

Rodzice De Niro, którzy poznali się na zajęciach malarstwa, rozwiedli się, gdy miał trzy lata. Robert dorastał na obszarze nowojorskiego Manhattanu, zwanym Małymi Włochami (ang. Little Italy), wychowywany przez matkę. Zyskując przydomki "Bobby Milk" i "Robden", młody De Niro dołączył do ulicznego gangu, jednak jego przyszłość zdeterminował debiut sceniczny w szkolnym przedstawieniu Czarnoksiężnik z Krainy Oz, w którym wystąpił w wieku dziesięciu lat. Znajdując w sztuce sposób na zwalczenie nieśmiałości, Robert zaczął interesować się kinem, aby w wieku szesnastu lat rzucić szkołę i zająć się aktorstwem. Ucząc się pod okiem Lee Strasberga i Stelli Adler, zaczął uczęszczać do Little Red School House, a następnie High School of Music and Art (obecnie części Fiorello H. LaGuardia High School of Music & Art and Performing Arts).

Pierwszą rolą, wtedy dwudziestoletniego De Niro, był udział w filmie Przyjęcie weselne z 1963 roku; jego premiera miała jednak miejsce sześć lat później. Szersza popularność przyszła z kolejną rolą, umierającego gracza baseballu w Uderzaj powoli w bęben (1973). W tym samym roku Robert rozpoczął owocną współpracę z Martinem Scorsese, grając w obrazie Ulice nędzy.

W 1974 roku De Niro wcielił się w postać młodego Don Vito Corleone w filmie Ojciec chrzestny II Francisa Coppoli. Wcześniej aktor starał się o angaż w Ojcu chrzestnym, uczęszczając na przesłuchania do ról Sonny'ego Corleone, Michaela Corleone, Carlo Rizziego i Paulie'ego Gatto. Występ w Ojcu Chrzestnym II przyniósł De Niro pierwszą Nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszego drugoplanowego aktora. Statuetkę w jego imieniu przyjął jednakże Coppola, gdyż Robert był nieobecny na ceremonii. Stał się on jednocześnie pierwszym aktorem w historii, który w filmie porozumiewał się przede wszystkim w języku innym niż angielski i otrzymał Oscara; w tym przypadku były to różne sycylijskie dialekty. De Niro i Marlon Brando, który grał Vito Corleone w pierwszej części filmu, są jedynymi aktorami w historii, którzy zdobyli Nagrody Akademii za grę tej samej postaci. Brando i De Niro wystąpili wspólnie tylko raz, w obrazie Rozgrywka z 2001 roku.

Po Ulicach nędzy, aktor kontynuował współpracę z Martinem Scorsese przy takich filmach jak: Taksówkarz (1976), New York, New York (1977), Wściekły byk (1980), Król komedii (1983), Chłopcy z ferajny (1990), Przylądek strachu (1991) oraz Kasyno (1995). Scorsese i De Niro wystąpili razem w obrazie Czarna lista Hollywood (1991) i obaj użyczyli głosów postaciom z animacji Rybki z ferajny (2004).

Taksówkarz jest jednym z najważniejszych filmów w karierze De Niro; jego ikoniczna rola Travisa Bickle'a przyniosła mu sławę i sprawiła, że jego nazwisko kojarzone jest ze słynnymi słowami Bickle'a: "You talkin' to me?", które, jak przyznał później aktor, były silnie improwizowane^[5].

W 1976 roku De Niro wystąpił w obrazie 1900, ukazującym życie we Włoszech przed wybuchem I wojny światowej, widziane oczami dwóch przyjaciół z dzieciństwa, reprezentujących dwie różne grupy hierarchii społecznej. Dwa lata później zagrał w słynnym filmie Łowca jeleni, za który otrzymał nominację do Nagrody Akademii Filmowej dla najlepszego aktora^[6].

 

De Niro jest często chwalony za osobisty wkład w swoje role: aktor przytył 27 kilogramów i uczył się boksu przed występem we Wściekłym byku; oszlifował zęby dla Przylądku strachu; zamieszkał na jakiś czas na Sycylii przed Ojcem chrzestnym II; przez trzy miesiące pracował jako taksówkarz przed Taksówkarzem; nauczył się gry na saksofonie przed New York, New York.

Do metod aktorskich De Niro należy wykorzystywanie każdej ekstremalnej taktyki, która wydaje się być konieczna, do najlepszego wcielenia się w daną rolę. Podczas filmowania Króla komedii, Robert obrzucił Jerry'ego Lewisa kilkoma antysemickimi epitetami, aby nadać autentyczności wściekłości, którą na ekranie demonstrował grany przez niego bohater^[7].

W obawie, że będzie kojarzony wyłącznie z rolami gangsterów, De Niro zaczął w połowie lat 80. okazyjnie występować w komediach, a wśród nich były: Brazil (1985); Zdążyć przed północą (1988), Showtime (2002), Depresja gangstera (1999) oraz Nawrót depresji gangstera (2002), a także Poznaj mojego tatę (2000) i Poznaj moich rodziców (2004).

Inne filmy, w których na przestrzeni lat zagrał De Niro obejmują m.in.: Zakochać się (1984), Misja (1986), Harry Angel (1987), Nietykalni (1987), Chłopcy z ferajny (1990), Przebudzenia (1990), Gorączka (1995), Fan (1996), Uśpieni (1996), Fakty i akty (1997), Jackie Brown oraz Ronin (1998).

 

W 1993 roku Robert wystąpił w filmie Chłopięcy świat, gdzie partnerowali mu wschodzący wtedy aktorzy: Leonardo DiCaprio i Tobey Maguire. W tym samym okresie otrzymał propozycję wcielenia się w rolę Mitcha Leary'ego w Na linii ognia, jednak odrzucił ją ze względu na konflikty w terminarzu, wynikające z kręcenia Prawa Bronxu. Postać tę zagrał ostatecznie John Malkovich, otrzymując za swoją kreację nominację do Nagrody Akademii Filmowej. De Niro odniósł się do Na linii ognia (oraz Brudnego Harry'ego i Siły magnum — trzech filmów z udziałem Clinta Eastwooda) w obrazie Zawodowcy z 2008 roku.

W 1995 roku De Niro zagrał w kolejnym filmie Martina Scorsese, Kasyno, wcielając się w rolę Sama "Ace'a" Rothsteina. Postać miała swój pierwowzór w prawdziwym życiu — Franka "Lefty'ego" Rosenthala. Kasyno było 8. filmem aktora, który reżyserował Scorsese. Pod koniec tego samego roku Robert wystąpił w thrillerze Gorączka, u boku swojego długoletniego przyjaciela Ala Pacino. Duet wywołał duże zainteresowanie widzów, gdyż aktorzy byli często do siebie porównywani. W 2008 roku Pacino i De Niro ponownie zagrali w jednym filmie — Zawodowcy^[8].

 

W 2004 roku De Niro użyczył głosu postaci Don Lino w filmie animowanym Rybki z ferajny. W tym samym roku wystąpił w komedii Poznaj moich rodziców, kontynuacji hitu kasowego Poznaj mojego tatę (2000).

De Niro otrzymał propozycję roli w filmie Infiltracja, którą jednak musiał odrzucić ze względu na prace na planie Dobrego agenta: "Naprawdę chciałem. Chciałem to zrobić, ale przygotowania do Dobrego agenta trwały tak długo, że nie miałem na nic czasu. Próbowałem wymyślić coś, aby wziąć udział w tym projekcie w trakcie prac, ale to było niemożliwe."^[9]. Robert nie tylko wystąpił w Dobrym agencie, ale również był jego reżyserem, a na planie partnerowali mu m.in.: Matt Damon, Angelina Jolie i Joe Pesci, z którym De Niro grał kilkakrotnie w przeszłości.

W 2006 roku De Niro przekazał swoje archiwalne kolekcje — złożone ze scenariuszy, kostiumów i rekwizytów — Harry Ransom Center w University of Texas at Austin. 27 kwietnia 2009 roku zbiory zostały wystawione dla odwiedzających.

Robert De Niro pracuje obecnie na planie kilku filmów, natomiast kolejnych kilkanaście obrazów, w które jest zaangażowany jest na etapie preprodukcji i daty ich premier nie są określone^[10].

Pod koniec 2010 roku wydana zostanie kontynuacja hitów kasowych Poznaj mojego tatę (2000) oraz Poznaj moich rodziców (2004) — Poznaj naszą rodzinkę^[10]. Natomiast w 2011 roku premierę będzie miał film The Killer Elite, w którym De Niro wcieli się w jedną z głównych ról, i który opowiada o byłych członkach brytyjskich sił specjalnych ściganych przez oddział zawodowych morderców^[11].

W 2011 roku wydany zostanie również obraz Sinatra, opowiadający o życiu legendarnego wokalisty Franka Sinatry. W jego rolę wcieli się długoletni przyjaciel De Niro, Al Pacino, zaś sam Robert zagra Deana Martina^[12].

De Niro przyjął ofertę ESPN Films, zakładającą, że wcieli się on w postać słynnego trenera futbolu amerykańskiego, Vince'a Lombardiego w filmie, opowiadającym o jego karierze. Obraz zostanie wydany w styczniu 2012 roku, w weekend poprzedzający finał Super Bowl XLVI^[13][14].

Na 2013 rok planowana jest premiera kolejnego obrazu z udziałem De Niro, Frankie Machine, w którym wcieli się w główną rolę — podstarzałego płatnego zabójcy, chcącego rozpocząć nowe życie^[15].

Debiut reżyserski De Niro nastąpił wraz z filmem Prawo Bronxu w 1993 roku. Przez następnych trzynaście lat nie powracał on do tego zajęcia, aż do obrazu Dobry agent, którego reżyserii podjął się w 2006 roku.

Robert wystąpił w obu wyreżyserowanych przez siebie filmach.

 

De Niro, mieszkaniec Nowego Jorku, inwestował na obszarze TriBeCa, części Manhattanu, od 1989 roku. Jest współzałożycielem studia filmowego TriBeCa Productions, współwłaścicielem Nobu Hospitality (firmy zajmującej się menedżmentem luksusowych obiektów), restauracji Nobu i Tribeca Grill, hotelu The Greenwich Hotel, a także współorganizatorem Tribeca Film Festival^[16][17][18].

W 1997 roku De Niro poślubił swoją drugą żonę, Grace Hightower, podczas ceremonii w ich posiadłości w Marbletown, w stanie Nowy Jork. Aktor jest również właścicielem rezydencji na wschodnim i zachodnim Manhattanie. Syn pary, Elliot, urodził się w 1998 roku.

Ze swoją pierwszą żoną, Diahnne Abbott, aktor ma syna Raphaela, byłego aktora, a obecnie agenta nieruchomości w Nowym Jorku^[19]. De Niro zaadoptował również córkę Abbott z wcześniejszego związku, Drenę. Poza tym, jest ojcem bliźniaków, Juliana Henry'ego i Aarona Kendricka (narodzonych w wyniku zapłodnienia in vitro przez surogatkę w 1995 roku).

 

W lutym 1998 roku, podczas kręcenia jednego z filmów we Francji, De Niro był przez dziewięć godzin przesłuchiwany przez miejscową policję w spawie rzekomego korzystania z usług prostytutek. Zaprzeczył on, jakoby miał coś wspólnego ze sprawą, twierdząc: "Nigdy nie płaciłem za seks, a nawet jeśli bym to zrobił, nie byłoby to zbrodnią."^[20] Funkcjonariusze zdecydowali o przesłuchaniu, gdyż nazwisko aktora zostało wymienione przez jedną z call girls. W wywiadzie dla Le Monde, De Niro powiedział: "Nigdy nie wrócę do Francji. I będę odradzał wizytę w tym kraju moim przyjaciołom. [...] Zwrócę moją Legię Honorową ambasadorom tak szybko, jak będzie to możliwe." Przedstawiciele francuskiego wymiaru sprawiedliwości oświadczyli po incydencie, że aktor nie był przesłuchiwany w roli podejrzanego, tylko potencjalnego świadka.

We wrześniu 2004 roku, podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji, De Niro miał otrzymać włoskie obywatelstwo. Jednakże organizacja Sons of Italy wystosowała protest, twierdząc, że aktor zniszczył wizerunek Włochów i Amerykanów włoskiego pochodzenia, poprzez częste granie ról kryminalnych. Minister kultury, Giuliano Urbani, zlekceważył sprzeciwy, a ceremonia została przesunięta w czasie. Kontrowersje ponownie się nasiliły, gdy De Niro nie pojawił się na dwóch spotkaniach medialnych, które miały miejsce w tym samym miesiącu. Aktor tłumaczył się "poważnymi problemami komunikacyjnymi", dodając: "Ostatnią rzeczą, którą chciałem zrobić, było obrażenie kogokolwiek. Kocham Włochy." Obywatelstwo zostało ostatecznie nadane 21 października 2006 roku, podczas finałowego dnia Festiwalu Filmowego w Rzymie. De Niro zarejestrowany jest w regionie Molise, z którego wywodzili się jego włoscy przodkowie.

De Niro jest zwolennikiem Partii Demokratycznej i wspierał Ala Gore'a w wyborach prezydenckich w 2000 roku. Aktor wyraził również swoje poparcie dla Johna Kerry'ego, który ubiegał się o urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych w 2004 roku. W 1998 roku lobbował członków Kongresu, aby ci nie pociągali do odpowiedzialności i nie oskarżali Prezydenta Billa Clintona^[21]. Robert był również narratorem 9/11, dokumentu na temat zamachu terrorystycznego z 11 września 2001 roku, opartego na materiałach Julesa i Gedeona Naudetów, skupiających się na roli i działaniach strażaków, którzy interweniowali po atakach. Podczas promocji filmu Dobry agent, De Niro gościł wraz z Mattem Damonem w programie Hardball with Chris Matthews, w odcinku emitowanym 8 września 2006 roku. Jedno z pytań dotyczyło tego, kogo aktor widziałby jako kolejnego Prezydenta Stanów Zjednoczonych, na co De Niro odpowiedział: "Myślę o dwójce ludzi: Hillary Clinton i Obamie." 4 lutego 2008 roku Robert poparł Obamę podczas wiecu w Izod Center, w New Jersey^[22].

• Wygrana: Najlepszy aktor drugoplanowy, Ojciec chrzestny II (1974)
• Nominacja: Najlepszy aktor, Taksówkarz (1976)
• Nominacja: Najlepszy aktor, Łowca jeleni (1978)
• Wygrana: Najlepszy aktor, Wściekły byk (1980)
• Nominacja: Najlepszy aktor, Przebudzenia (1990)
• Nominacja: Najlepszy aktor, Przylądek strachu (1991)

• Nominacja: Najlepszy aktor, Taksówkarz (1976)
• Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, New York, New York (1978)
• Nominacja: Najlepszy aktor, Łowca jeleni (1979)
• Wygrana: Najlepszy aktor, Wściekły byk (1980)
• Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, Zdążyć przed północą (1988)
• Nominacja: Najlepszy aktor, Przylądek strachu (1991)
• Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, Depresja gangstera (1999)
• Nominacja: Najlepszy aktor w musicalu lub komedii, Poznaj mojego tatę (2000)