Plac Grunwaldzki we Wrocławiu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Okres II wojny światowej: mity , drobne techniczne |
m +przypis #batuta2023 |
||
Linia 47:
=== Okres powojenny ===
[[Plik:Remontplacugrunwaldzkiego.jpg|thumb|280px|left|Przebudowa Placu Grunwaldzkiego, październik 2006, widok z DS „Dwudziestolatka”. W głębi pośrodku budynki Politechniki, w głębi po prawej „Bunkrowce”]]
Po wojnie na kilka lat plac zamienił się w największe targowisko w mieście (tzw. ''[[szaberplac]]'')<ref>{{Cytuj |autor = Remigiusz Biały |tytuł = Szaberplac we Wrocławiu na pl. Grunwaldzkim. Smutny obraz powojennej rzeczywistości miasta. Galeria |data = 2022-09-19 |data dostępu = 2023-06-22 |opublikowany = Wrocław Nasze Miasto |url = https://wroclaw.naszemiasto.pl/szaberplac-we-wroclawiu-na-pl-grunwaldzkim-smutny-obraz/ar/c1-9002981 |język = pl-PL}}</ref>: handlowano tu wszelkim mieniem [[szaber|wyszabrowanym]] z opuszczonych niemieckich domów. Na początku [[lata 50. XX wieku|lat 50.]] rozpoczęto planowanie zabudowy areału placu. Najpierw wzdłuż głównej osi, po jej południowej stronie – potem także po przeciwnej – zaczęły powstawać budynki [[Politechnika Wrocławska|Politechniki]], [[Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu|Akademii Rolniczej]], później także [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytetu]], w tym [[Dom studencki|akademiki]] „Dwudziestolatka” i „Parawanowiec”. W czasie budowy jednego z obiektów AR doszło 22 marca 1966 – wskutek pośpiechu i niezachowania reżimów budowlanych – do [[Katastrofa budowlana w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu|katastrofy budowlanej]]. W latach 1967-1975 na północ od osi Placu Grunwaldzkiego powstało [[Zespół mieszkalno-usługowy przy pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu|osiedle mieszkalne]] projektu architektki modernistycznej [[Jadwiga Grabowska-Hawrylak|Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak]]. Osiedle składa się z sześciu 16-piętrowych bloków o formie złagodzonej zaokrąglonymi profilami osłaniającymi balkony. Na dachach budynków zrealizowano tarasy widokowe, lecz wykorzystano materiały niskiej jakości przy produkcji wielu elementów w tym profili, których kształt i brudnoszary kolor zapewnił blokom potoczną nazwę „Sedesowców” („Bunkrowców”)<ref>{{Cytuj |autor = Filip Springer |tytuł = Księga zachwytów |data = 2016 |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Agora (przedsiębiorstwo)|Agora]]}}</ref>. Później w okolicy powstały akademiki [[Dom Akademicki "Ołówek"|„Ołówek”]] i [[Dom Akademicki „Kredka”|„Kredka”]] według projektu arch. Krystyny i Mariana Barskich.
Aż do końca [[lata 90. XX wieku|lat 90. XX wieku]] na części placu – w kwartale pomiędzy ulicami [[Ulica Marii Curie-Skłodowskiej we Wrocławiu|Curie-Skłodowskiej]], Piastowską, Reja i Grunwaldzką – znajdowało się targowisko, głównie owocowo-warzywne. W marcu 2006 roku rozpoczęła się gruntowna przebudowa Placu Grunwaldzkiego. Główne jego skrzyżowanie zostało w dniu 4 kwietnia 2007 roku oddane do użytku jako rodzaj [[Skrzyżowanie o ruchu okrężnym|ronda]] o kształcie [[elipsa|elipsy]] przykrytego w części środkowej dachem, pod którym znajduje się węzeł komunikacji zbiorowej ze zintegrowanymi przystankami tramwajowymi (linie: 0L, 0P, 1, 2, 4, 10, 33) i autobusowymi. Część środkowa wraz z [[Podziemne przejście dla pieszych|przejściem podziemnym]] została uruchomiona 15 marca 2008 r. Obok głównego skrzyżowania, na miejscu wcześniej funkcjonującego targowiska, powstał uruchomiony w kwietniu 2007 trójkondygnacyjny wielofunkcyjny obiekt handlowo-usługowy nazwany [[Pasaż Grunwaldzki|Pasażem Grunwaldzkim]]. Dla zwiększenia funkcjonalności ronda Reagana oraz Pasażu zbudowano przejście podziemne łączące obszar ograniczony placem Grunwaldzkim, ulicą Curie-Skłodowskiej i Wybrzeżem Wyspiańskiego.
| |||