Chiang Ching-kuo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: {{Władca}} zamieniam na {{Premierzy Republiki Chińskiej}} |
m int. |
||
Linia 54:
W 1925 roku wyjechał do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], gdzie podjął studia na [[Moskwa|moskiewskim]] Uniwersytecie im. Sun Jat-sena. Jego szkolnymi kolegami było wielu działaczy komunistycznych, m.in. [[Deng Xiaoping]]. Popadł w niełaskę władz radzieckich po podjęciu przez Czang Kaj-szeka w 1927 roku działalności antykomunistycznej w Chinach. Pomimo złożenia publicznej krytyki polityki ojca, został zesłany w region [[Ural]]u, gdzie pracował w zakładzie przemysłu ciężkiego. Tam poznał swoją przyszłą żonę, Białorusinkę Fainę Jepaczewą Wachaliewą (ur. 1916, zm. 2004), znaną później pod chińskim nazwiskiem Chiang Fang-liang ({{chińskie|upr=蒋方良|trad=蔣方良|hp=Jiǎng Fāngliáng}}). Z małżeństwa tego doczekał się 3 synów i córki.
Na początku 1937 roku za zezwoleniem władz radzieckich wrócił wraz z rodziną do Chin. Rok później wstąpił do [[Kuomintang]]u. Początkowo przebywał z ramienia partii w prowincji [[Jiangxi]], natomiast w 1948 roku został skierowany do [[Szanghaj]]u. Jego polityka uzdrowienia stosunków w mieście, naznaczona radykalną walką z korupcją, spowodowała, iż popadł w konflikt ze swoją macochą [[Song Meiling]].
W 1949 roku wraz z rządem Republiki Chińskiej ewakuował się na [[Tajwan (wyspa)|Tajwan]]. Pełnił wiele funkcji we władzach państwowych – był szefem tajnej policji (1950–1965), ministrem obrony (1965–1969), wicepremierem (1969–1972). W latach 1972–1978 premier Tajwanu, w 1978 roku został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe na urząd prezydenta (zastąpił [[Yen Chia-kan]]a). Jako głowa państwa został zmuszony do złagodzenia polityki autokratycznej, dopuścił działalność partii opozycyjnych, zniósł stan wyjątkowy (1987) i zezwolił na ruch turystyczny do [[Chińska Republika Ludowa|Chin kontynentalnych]].
| |||