Zjazd łucki

Zjazd łucki – zjazd monarchów europejskich z 1429 roku, którzy obradowali nad obroną Europy przed imperium osmańskim.

Zjazd odbył się na zamku w Łucku, trwał od 6 stycznia 1429 przez 13 tygodni. Wśród obecnych w Łucku władców byli:

• wielki książę litewski Witold
• król Polski Władysław II Jagiełło z żona Zofią Holszańską
• król niemiecki, czeski i węgierski Zygmunt Luksemburski z żoną Barbarą (przybyli w połowie lutego)
• król Danii, Szwecji i Norwegii Eryk Pomorski
• wielki książę moskiewski Wasyl II Ślepy (wnuk Witolda)
• wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Paul von Russdorff
• mistrz krajowy inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego
• legat papieski Jędrzej
• prymas Wojciech Jastrzębiec
• metropolita kijowski Focjusz
• chan Tatarów perekopskich
• chan Tatarów wołżańskich
• chan Tatarów dońskich
• hospodar Wołoszczyzny Aleksander Dobry
• książęta mazowieccy, pomorscy, śląscy, twerscy
• posłowie cesarza bizantyjskiego Jana VIII Paleologa

Pomimo że celem zjazdu miały być ustalenia dotyczące obrony przed Turkami, to zdominowała go inna kwestia. Po przybyciu na zjazd w lutym 1429 król Zygmunt Luksemburczyk chcąc rozbić unię polsko-litewską wystąpił z projektem koronacji księcia Witolda. Od razu uzyskał akceptację tej propozycji Władysława Jagiełły, który wiedział, że sprzeciw naraziłby go na nieporozumienia z Litwinami oraz dzięki temu sam zaszachuje w ten sposób Polaków chcących dokonywać po jego śmierci elekcji tronu, być może w sposób niekorzystny dla jego synów. Witold oficjalnie demonstrował w tej sprawie niezdecydowanie. Projekt koronacji poparli panowie litewscy, natomiast sprzeciwił jej się Zbigniew Oleśnicki, podkanclerzy Władysław Oporowski i Piotr Szafraniec, którzy twierdzili, że o koronie może decydować papież. Jagiełło uznał, że jego demonstracja się udała i zmienił zdanie odnośnie do koronacji uznając, że w tej sytuacji załatwi sprawę sukcesji tronu polskiego polubownie^[1].