Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Zifu Rubao (chiń. upr. 资福如宝; pinyin Zīfū Rúbăo, kor. 자복여보 Jabok Yebo, jap. Shifuku Nyohō, wiet. Tư Phúc Như Bảo; ur. 890, zm. 960) – chiński mistrz chan ze szkoły guiyang. Był mistrzem czwartej generacji szkoły i jest uważany za czwartego jej patriarchę.

Zifu Rubao
Data urodzenia

890

Data śmierci

960

Szkoła

Guiyang

Linia przekazu
Dharmy zen

Guishan Lingyou

Nauczyciel

Xita Guangmu

Następca

Guizhen Deshao

Zakon

chan

Życiorys

edytuj

Po śnie jego matki, w którym Bodhidharma przyszedł do jej domu z Indii, rodzice byli przekonani, że syn zostanie mnichem. Bardzo wcześnie posłali go zatem do klasztoru Zifu[1].

Został uczniem i spadkobiercą Dharmy mistrza chan Xity Guangmu. Nauczał w klasztorze Zifu w Jinzhou. Zasłynął z krótkich, zwykle składających się z jednego słowa odpowiedzi na pytania. Jeśli musiał powiedzieć coś więcej, starał się mówić jak najprościej.

Mnich spytał: „Jakie zdanie jest zgodne z wielkim działaniem?”
Zifu milczał.
Mnich spytał: „Co jest zasadniczą tajemnicą?”
Zifu powiedział: „Zamknij te drzwi.”
Mnich spytał: „Luzu patrzył w ścianę. Co to znaczy?”
Zifu powiedział: „On nigdy nie został wmieszany.”
Mnich spytał: „Jaki jest styl domu mistrza?”
Zifu powiedział: „Po ryżu, trzy filiżanki herbaty[2].”
Pewnego dnia trzymając poduszkę do siedzenia w medytacji nad głową, spytał uczniów „Co powiecie o tym?”. Ponieważ wszyscy milczeli, opuścił poduszkę i usiadł na niej[1].

Miał czterech spadkobierców Dharmy[3].

Mistrz chan Zifu pojawia się w gong’anach 33 i 91 w Biyan lu oraz 25 w Congrong lu.

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

Przypisy

edytuj
  1. a b Sea has now reached the number most people do not like [online], www.drbachinese.org [dostęp 2018-05-29].
  2. Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings, s. 253.
  3. Thomas Cleary i J. C. Cleary. The Blue Cliff Record. s. 602.

Bibliografia

edytuj