Wyspa Man

Wyspa Man zachowała daleko idącą autonomię. Nie podlega ustawodawstwu brytyjskiemu i nie ma przedstawiciela w parlamencie brytyjskim. Jednak głową państwa jest monarcha brytyjski – noszący tytuł Lord of Mann – reprezentowany przez gubernatora porucznika (Lieutenant Governor), sprawującego swój urząd przez okres pięciu lat. Wielka Brytania odpowiada za politykę zagraniczną i obronność dependencji.

Wyspa Man ma własny parlament o dwóch izbach – Tynwald (Thingvöller), którego obrady są poświadczone od XIII wieku, a prawdopodobnie jest on jeszcze starszy^[3][4]. Rząd składa się z dziewięciu ministerstw, a na jego czele stoi Chief Minister, powoływany przez Tynwald na pięcioletnią kadencję. Wyspa posiada również własną flagę, godło, hymn, walutę (równoważną brytyjskiej), a od 1973 r. wydaje własne znaczki pocztowe^[5].

Wyspa jest w większości wyżynna, w części północnej znajdują się wzgórza, sięgające do wysokości 621 m n.p.m. (góra Snaefell). Wyspa posiada wybrzeże klifowe. W około 30% pokrywają ją wrzosowiska i krzewy.

Klimat na wyspie jest umiarkowany ciepły morski. Charakteryzuje się on stosunkowo niewielkimi różnicami temperatur. Najchłodniejszym miesiącem jest luty, ze średnią temperaturą 3,4 °C, najcieplejszymi – lipiec oraz sierpień, ze średnią temperaturą 12,4 °C. Rekordową temperaturą odnotowaną na wyspie było 29 °C. Zimą rzadko zdarzają się opady śniegu. Często pojawiają się mgły, w szczególności na południowym i wschodnim wybrzeżu. Średnia roczna ilość opadów na południowo-wschodnim wybrzeżu wynosi 863 mm, jednak zmienia się wraz z wysokością, osiągając ponad dwukrotnie większą wartość na najwyższym wzniesieniu wyspy^[6].

W 2006 roku populacja Wyspy Man liczyła 80 058 osób, z czego 26 218 zamieszkiwało stolicę Douglas. 47,6% stanowiły osoby urodzone na wyspie, kolejne 37,2% w Anglii, 3,4% w Szkocji, 2,1% w Irlandii Północnej i niespełna 1,2% w Irlandii.

Rdzenną ludność wyspy stanowią celtyccy Mańczycy. Największy odsetek imigrantów tutaj osiedlających się lub pracujących w ostatnich latach stanowią: Polacy, Bułgarzy, Rumuni, Filipińczycy, Południowoafrykańczycy, Hindusi.

Religia (2010): anglikanie 72%, ateiści 15,4%, katolicy 11%, inni chrześcijanie 1,1%, inne religie 0,5%^[7][8].

Przez wieki głównym źródłem dochodu mieszkańców wyspy było morze: żegluga, rybołówstwo, a także przemyt importowanych towarów – z pominięciem wysokich ceł – do Anglii. Po 1765 r. i przejęciu praw lordów Man przez Koronę Brytyjską nastąpił okres bezwzględnej walki z przemytnictwem i mieszkańcy wyspy musieli zwrócić swe zainteresowania ku innym dziedzinom gospodarki: rolnictwu, hodowli, przemysłowi wydobywczemu.

W połowie XIX w. na wyspie stacjonowało ok. 1100 kutrów i większych łodzi, na których łowiło ok. 7500 rybaków, z tego ok. 600 łodzi (3800 rybaków) z samej wyspy, a pozostali z Anglii i Irlandii. Łowiono głównie śledzie, które na miejscu solono i przerabiano (w 1860 r. ok. 40 tys. baryłek). Z tego ok. 25% przeznaczano na rynek wyspy, a pozostałą część wywożono do Anglii i Irlandii^[9]. Rybołówstwo pozostawało ważną dziedziną gospodarki wyspy aż do lat 80. XX w.

Wykorzystaniu rolniczemu podlega głównie północna, nizinna część wyspy, centralna dolina między Douglas i Peel oraz nizinne tereny wokół Castletown i Port St Mary. Na najlepszych glebach uprawiano od dawna ziemniaki, z braku odpowiedniej ilości nawozu zwierzęcego nawożąc pola glonami zbieranymi z plaż po sztormach^[9]. Poza tym siano tu pszenicę i fasolę. Na stokach wzgórz i na piaszczystych glebach w północnej części wyspy uprawiano owies i jęczmień. Hodowano bydło, konie, świnie, drób, a na wyższych pastwiskach wypasano owce. Do lat międzywojennych dość znaczne nadwyżki produkcji rolniczej (ziemniaki, zboża, masło, jaja) wywożono do Anglii, głównie na rynki Liverpoolu i Whitehaven^[9]. Obecnie obszar użytków rolniczych kurczy się, a produkcja nastawiona jest głównie na rynek wewnętrzny.

Wyspa nie jest zbyt bogata w surowce mineralne, jednak górnictwo rud metali istniało tu już w czasach prehistorycznych. Jak świadczą znaleziska kamiennych narzędzi z Bradda Head, eksponowanych dziś w muzeum w Douglas, już ok. 1200 r. p.n.e. wydobywano tu miedź. O istnieniu nowożytnego górnictwa świadczą zapisy z XIII w., a z XIV-XV w. pochodzą znaleziska pozostałości pieców hutniczych do wytapiania ołowiu w rejonie Ronaldsway. W następnych wiekach wydobywano rudy ołowiu i miedzi w rejonie Alderley i Foxdale oraz rudę żelaza (hematyt) w rejonie Maughold Head. Szczyt rozwoju górnictwa przypadł na okres 1850–1890. W 1860 r. w Foxdale wyprodukowano 1950 ton ołowiu, a w Laxey na wschodnim wybrzeżu wyspy 3181 ton koncentratu cynku, 627 ton ołowiu i 320 ton miedzi^[9]. W 1870 r. ta druga kopalnia, która osiągnęła wówczas głębokość ponad 560 m i zatrudniała 500 pracowników, dawała ok. 20% brytyjskiej produkcji cynku oraz ołów z domieszką srebra. Pamiątką po tamtych czasach jest w Laxey „Lady Isabell” – największe zachowane do naszych czasów koło wodne, zbudowane w 1854 r. do napędzania pomp odwadniających kopalnię^[10][11]. Złoża rud na wyspie zaczęły wyczerpywać się pod koniec XIX w. Większość zakładów zakończyła eksploatację na początku następnego stulecia, a kopalnię w Laxey zamknięto ostatecznie w roku 1929. Ogólnie na terenie wyspy istniało ok. 200 większych i mniejszych kopalń liczących łącznie ponad 200 szybów. Poza tym w różnych okresach eksploatowno na terenie wyspy m.in. gliniaste łupki, piaskowiec jako kamień budowlany, a nawet niewielkie ilości czarnego marmuru (w Castletown) i granitu.

W 2016 roku dochód brutto na głowę mieszkańca wyspy wynosił 82 650 dolarów amerykańskich^[12]. Dziedzinami gospodarki przynoszącymi największą część dochodu wyspy są ubezpieczenia oraz zakłady i gry hazardowe on-line (po 17% PKB), a w drugiej kolejności teleinformatyka i bankowość (po 9% PKB). Wszystkie te dziedziny korzystają ze specyficznego statusu prawnego wyspy. Przemysł (precyzyjny, lotniczy, elektroniczny, włókienniczy, pamiątkarski, przetwórstwo spożywcze, używki) daje 5% PKB. Znaczącą pozycję mają usługi, w tym związane z medycyną i ochroną zdrowia. Rybołówstwo, rolnictwo, hodowla, a nawet istotne jeszcze pod koniec XX w. usługi związane z obsługą ruchu turystycznego (w roku 1992 wyspę Man odwiedziło 302 tysiące osób) wnoszą już tylko mało znaczące cząstki dochodu wyspy. W 2016 r. liczba zatrudnionych na wyspie wynosiła 41 636^[13], a bezrobocie ok. 1%.

Wyspa emituje własne banknoty, monety i znaczki pocztowe.

Na wyspę Man można dostać się drogą powietrzną lub morską. Lotnisko Ronaldsway Airport znajduje się w południowo-wschodniej części wyspy, blisko Derbyhaven. Samoloty bezpośrednio na wyspę latają z licznych portów lotniczych w Wielkiej Brytanii i Irlandii oraz Guernsey. Główny port morski leży w obrębie stolicy Douglas. Promy na wyspę wypływają z Wielkiej Brytanii i Irlandii. Przewoźnik promowy^[14], obsługujący te przeprawy, należy do najstarszych w Europie. Poza miejscowościami na drogach nie ma ograniczenia prędkości. Z tego powodu telewizja BBC nagrywa program Top Gear na wyspie Man.

Wyspa była zasiedlona przez człowieka już w czasach prehistorycznych. Najstarsze narzędzia krzemienne, znalezione na wyspie, pochodzą ze środkowej epoki kamiennej (8-5 tys. lat p.n.e.). Z okresu neolitu pochodzą znaleziska, świadczące o tym, że ówcześni mieszkańcy zajmowali się już rolnictwem i hodowlą, a także kamienne kręgi, licznie spotykane na półwyspie Maughold w północno-wschodniej części wyspy. Przypuszczalnie ok. 200 r. p.n.e. zasiedlili wyspę Celtowie^[5]. Pozostały po nich liczne znaleziska w postaci ruin fortalicji, wyrobów z żelaza itp. W V i VI wieku została schrystianizowana przez mnichów irlandzkich, jednak elementy pogańskie były żywe jeszcze długo i dopiero ok. połowy VII w. tradycyjne kamienie nagrobne zostały zastąpione przez krzyże^[5]. Od IX wieku wyspa była najeżdżana przez Normanów, a z czasem stała się ich siedzibą. Normanowie założyli parlament wyspy Man (Tynwald) i wprowadzili wiele obowiązujących do dziś regulacji prawnych. Po językach romańskich pozostały w języku manx niewielkie ślady.

W 1079 roku utworzone zostało normańskie Królestwo Mann i Wysp, które istniało aż do czasu podboju Man przez Szkocję w roku 1266. Cały czas pretensję do wyspy zgłaszali królowie Anglii; ostatecznie protektorat nad wyspą objęli w 1333 roku. W 1703 roku władze brytyjskie wydały Act of Settlement, który gwarantował prawa mieszkańców i był początkiem znoszenia ustroju feudalnego. W 1765 roku władze brytyjskie kupiły od księcia Atholl suwerenność wyspy za 70 tysięcy funtów i roczną pensję, a w roku 1828 uregulowano jej status jako dependencji korony brytyjskiej. W 1866 roku zwiększono uprawnienia parlamentu lokalnego, a w 1881 roku przyznano prawa wyborcze kobietom^[15].

Do połowy XIX wieku celtycki język manx był w powszechnym użyciu.

Od 1907 roku na wyspie Man organizowane są wyścigi Isle of Man TT – uliczne wyścigi motocyklowe zaliczane do jednych z najbardziej widowiskowych i niebezpiecznych imprez tego typu na świecie. Wyspa jest jedynym terytorium brytyjskim, na którym nie obowiązuje ograniczenie prędkości – jedyne ograniczenia są lokalne i dotyczą terenów zamieszkanych^[16].

Królowie wyspy Man

• Sionnain ?-650
• Gofraid mac Fergusa 836-853
• Tryggvi 870-880
• Asbjorn Skerjablesi 880-899
• Gibhleachan 921-937
• Mac Ragnall 937-942
• Magnus I 972-978
• Godfred II 978-989
• Harald I 989-999
• Godfred III 999-1000
• Ragnald I Godfredson 1000-1005
• Kenneth Godfredson 1005-1014
• Swein Kennethson 1014-1034
• Harald II Czarny 1034-1052
• Echmarcach mac Ragnaill 1052-1061
• Murchaid mac Diarmait 1061-1070
• Fingal Gofredson 1070-1079
• Godfred IV Crovan 1079-1095
• Lagmann mac Gofraid 1095-1099
• Magnus III Bosy 1099-1102, król Norwegii
• Lagmann mac Gofraid 1102
• Sigurd I Krzyżowiec 1102-1103, król Norwegii
• Langman 1103-1104
• Domnall mac Teige 1114-1115
• Murchadh O'Brian 1115-1137
• Olaf I Czerwony 1137-1153
• Ragnald II 1153-1154
• Godfred V Czarny 1154-1158
• Somerled 1158-1164
• Godfred V Czarny 1164
• Ragnald III 1164
• Godfred V Czarny (ponownie) 1164-1187
• Ragnald IV 1187-1229
• Olaf II Czarny 1229-1237
• Harald I 1237-1248
• Ragnald V 1248-1249
• Harald II 1249-1250
• Ivarr 1250-1252
• Magnus 1252-1265

Rządy szkockie 1265-1275

• Godfred VI Magnuson 1275

Rządy szkockie 1275-1290

Rządy angielskie 1290-1293

Rządy szkockie 1293-1296

Rządy angielskie 1296-1313

Rządy szkockie 1313

Okres sporny między Szkocją i Anglią o dominację nad wyspą 1313-1333

W 1333 król Anglii, Edward III, podporządkował sobie Wyspę Man, którą oddał w lenno rodzinie de Montacute.

• William I de Montacute 1333-1344
• William II de Montacute 1344-1392
• William Le Scrop 1392-1399
• Henry Percy 1399-1405
• John I Stanley 1405-1414
• John II Stanley 1414-1437
• Thomas I Stanley 1437-1459
• Thomas II Stanley 1459-1504

Lordowie Wyspy Man

• Thomas III Stanley 1504-1521
• Edward Stanley 1521-1572
• Henry Stanley 1572-1593
• Ferdinand Stanley 1593-1594

Rządy angielskie 1594-1610

• William I Stanley 1610-1612
• Elizabeth Stanley 1612-1627
• James I Stanley 1627-1651

Rządy angielskie 1651-1660

• Charles Stanley 1660-1672
• William II Stanley 1672-1702
• James II Stanley 1702-1736
• James Murray 1736-1764
• John Murray 1764-1765

W 1765 tytuł Lorda Wyspy Man został sprzedany królowi Zjednoczonego Królestwa. Na terytorium wyspy władzę przejął, reprezentujący monarchę, gubernator porucznik.

• Cashtal yn Ard

• Tynwald – The Parliament of the Isle of Man – oficjalna strona parlamentu Man
• Isle of Man Government – oficjalna strona rządu Man