Wojciech Waglewski

Urodził się 21 kwietnia 1953 w Nowym Sączu^[4]. Jest synem dziennikarzy: Jerzego Waglewskiego i jego żony Barbary z domu Pieróg^[5]. W okresie, kiedy jego rodzice studiowali polonistykę we Wrocławiu, był wychowywany przez dziadków ze strony matki, Bronisławy i Józefa Pierogów^[6].

W okresie licealnym samodzielnie nauczył się gry na gitarze (słuchał m.in. Jimiego Hendriksa, Franka Zappy, grupy Can^[7]) i założył swój pierwszy zespół muzyczny o nazwie Po Upływie Czasu, z którym występował w warszawskim klubie studenckim „Alfa”^[8]. Na jednym z występów został dostrzeżony przez Zbigniewa Hołdysa, a niedługo później zaczął występować w klubie „Medyk”, w którym grał w różnych składach, m.in. w zespole Rh-^[9]. W 1969 zaczął występy w grupą Fatum^[10]. W tym okresie dorabiał, pracując jako goniec w redakcji pisma „Wynalazczość i Racjonalizacja”^[11]. Na początku lat 70. przez krótki okres współpracował z Michałem Urbaniakiem oraz współtworzył zespoły Zen i Nirwana^[12]. Również w latach 70. studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim^[13]. Po okresie grania w klubach studenckich wraz z grupą muzyków o płynnym składzie eksperymentował z własnymi pomysłami kompozytorskimi w klimacie zbliżonymi do twórczości The Mahavishnu Orchestra. Poza tym koncertował w Polsce i za granicą z zespołem Bemibem i różnymi składami Janusza Komana, m.in. z Koman Bandem, a także z grupą Alibabki i Krystyną Prońko^[14]. Pracował też jako muzyk sesyjny, wziął udział w nagraniu wielu płyt, m.in. albumu powstałego na zlecenie Polskiej Kroniki Filmowej, a także napisał muzykę do piosenki Krystyny Prońko „Trawiaste przywidzenia”^[14]. Muzyczną karierę przerwał z powodu pobytu do wojska od stycznia do grudnia 1978^[15].

 

Po zakończeniu służby wojskowej grał m.in. w zespole Thunderbird i przez dwa miesiące przygrywał gościom restauracji w Hotelu Europejskim^[16]. Po rozpadzie Nirwany wraz z Milo Kurtisem założył zespół Ya-Sou^[17]. Później został muzykiem grupy Osjan, w którym grał do przełomu 1983 i 1984^[18]. W tym okresie m.in. prowadził warsztaty muzyczne w Development Institute of Science and History w Utrechcie^[19].

Zachęcony przez Zbigniewa Hołdysa, w latach 1982–1983 wziął udział w sesji nagraniowej albumu pt. I Ching, na który nie tylko nagrał partie gitarowe, a także zaśpiewał utwór „Ja płonę” i skomponował piosenkę „Milo”^[20]. W 1984 został członkiem nowo powstałej grupy Morawski Waglewski Nowicki Hołdys, z którą m.in. nagrał ścieżkę dźwiękową do filmu Stan wewnętrzny i album pt. Świnie^[21]. W 1985 w radiowej Trójce pojawiły się nagrania zapowiadane jako „Morawski Waglewski Nowicki Hołdys bez Hołdysa”^[22]. Niedługo później, za namową Hołdysa, założył zespół Voo Voo, którego został liderem^[23]. Również w 1985 zagrał koncert na festiwalu w Jarocinie, a za występ zebrał przychylne recenzje w prasie^[24]. W tym samym roku wydał single „FAZ” i „F-I”, które były notowane na Liście przebojów Programu Trzeciego^[25]. W październiku 1986 wydał album, zatytułowany po prostu Voo Voo^[26].

 

W 1991 wydał debiutancki solowy album pt. Waglewski Gra-żonie, który zadedykował żonie Grażynie^[27]. Skomponował także muzykę teatralną i filmową, m.in. do produkcji Nadzieja, Makbet i Tytus, Romek i A’Tomek, a niektóre ścieżki dźwiękowe ukazały się na płytach (np. Jasne błękitne okna)^[28]. W 1998 premierę miał jego utwór „Karnawał - pozytywne myślenie”, który stał się muzycznym motywem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy^[29]. Na początku lat 90. powrócił do składu grupy Osjan, z którą okazjonalnie występuje i nagrywa kolejne albumy^[30]. W 1995 z Darkiem Kozakiewiczem współpracował przy nagraniu albumu pt. Tribute to Eric Clapton. W 2007 wydał płytę pt. Koledzy nagraną z Maciejem Maleńczukiem^[31]. W 2008 wraz z synami uformował zespół Waglewski Fisz Emade i wydał album pt. Męska muzyka^[32].

W lutym 2008 współprowadził z Fiszem audycję pt. Strefa inne brzmienia w Radiu Roxy FM^[33]. Od listopada 2008 do marca 2020 współprowadził z Fiszem audycję Magiel Wagli w Programie III Polskiego Radia^[33]. W latach 2010–2011 był dyrektorem artystycznym trasy koncertowej Męskie Granie^[34]. W 2017 nakładem Wydawnictwa Znak ukazała się książka pt. „Wagiel. Jeszcze wszystko będzie możliwe”, będąca zapisem rozmów Waglewskiego z Wojciechem Bonowiczem. Od 14 lipca 2020 współprowadzi z Fiszem audycję Wagle w Radiu Nowy Świat.

W połowie lat 70. ożenił się z Grażyną Walczyk, z którą ma dwóch synów, również muzyków: Bartosza (ur. 1978) i Piotra (ur. 1981)^[35]. Z żoną otworzył Galerię „Białko” w Galerii Ursynów w Warszawie^[36].

• Wojciech Waglewski, Wojciech Bonowicz: Wagiel. Jeszcze wszystko będzie możliwe. 2017. ISBN 978-83-240-4576-1.