Wikipedysta:Nimloth/brudnopis
Śródziemie
edytuj| Postać z mitologii Śródziemia | |
Fëanor i Fingolfin | |
| Wystąpienia | |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Pochodzenie | |
| Przynależność | |
| Data urodzenia |
1169 LD |
| Data śmierci |
1497 LD |
| Rodzina |
Finwë (ojciec) |
Kryształ Ithilu – fikcyjny przedmiot ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Informacje na jego temat znajdują się w tekście Władcy pierścieni, Dodatkach do trzeciego tomu tej powieści oraz w Niedokończonych opowieściach.
- W angielskim oryginale – Ithil-stone
- Przekład Marii Skibniewskiej – kryształ Minas Ithil
- Przekład Jerzego Łozińskiego – Kryształ Itil
- Przekład Marii i Cezarego Frąców – palantír z Minas Ithil
Kryształ Ithilu – jeden z czterech palantírów królestwa Gondoru. Przechowywany był w Minas Ithil od czasu założenia państwa (3320 rok Drugiej Ery). W 3429 roku, gdy warownia ta została zdobyta przez Saurona, Isildur uciekając, najpewniej zabrał palantír ze sobą. Po zwycięstwie nad Władcą Ciemności (3441 rok) wrócił on na swoje miejsce. Pozostawał tam przez większość Trzeciej Ery, aż do 2002 roku, kiedy to dostał się w ręce Nazgûli, które zdobyły Minas Ithil. Zapewne w 2954 roku kryształ przeniesiono do Barad-dûr. Sauron wykorzystywał go do kontaktów z palantírami Orthanku (którym dysponował Saruman) i Anoru (ten był w posiadaniu Denethora II). Za pomocą kryształu Władca Ciemności pierwszego z nich przeciągnął na swoja stronę, a drugiego oszukiwał fałszywymi wizjami. Kryształ Ithilu najpewniej uległ zniszczeniu, wraz z całym Barad-dûr 25 marca 3019 roku Trzeciej Ery[1].
Palantír ten należał do słabszych i mniejszych. Był ściśle związany z kryształem Anoru. Zwano go też Kamieniem Ithilu.
Płyty
edytuj| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Beirut | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gatunek | ||||
| Długość |
33:11 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent |
Zach Condon, Griffin Rodriguez | |||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu The Rip Tide | ||||
| ||||
The Rip Tide – trzeci album studyjny projektu Beirut. Oficjalna data ukazania się albumu to 30 sierpnia 2011, jednak ze względu na wyciek do internetu w serwisie iTunes pojawił się on 2 sierpnia 2011. Pierwszym singlem promującym płytę był utwór "East Harlem".
Lista utworów
edytuj- "A Candle's Fire" - 3:19
- "Santa Fe" - 4:14
- "East Harlem" - 3:59
- "Goshen" - 3:20
- "Payne's Bay" - 3:48
- "The Rip Tide" - 4:26
- "Vagabond" - 3:19
- "The Peacock" - 2:26
- "Port of Call" - 4:21
Przypisy
edytuj- ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire’u był to dzień 25 miesiąca Rethe roku 1419. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu marcowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Súlimë.
Przypisy
edytuj
Esgalduina (sind. zasłona-rzeka) – fikcyjna rzeka ze stworzonego przez J. R. R. Tolkiena świata Śródziemia.
- W angielskim oryginale – Esgalduin
- Przekład Marii Skibniewskiej – Esgalduina
Esgalduina – rzeka w Beleriandzie, dopływ Sirionu. Wypływa ze źródła na wzgórzach Dorthonionu po czym kieruje się na południe do Menegroth, a następnie skręca na zachód łącząc się z Sirionem. Rzeka ta posiada dwa nienazwane dopływy płynące z Ered Gorgoroth - jednen płynący wzdłuż granicy Dor Dínen i Nan Dugortheb, drugi płynący z gór na zachód do Nan Dugortheb, a potem na południowy-wschód gdzie dołączał do pierwszego. Wiadomo, że miała wodospad powyżej Menegroth. Była też w jakiś sposób zaczarowana.
Przy Esgalduinie mieściła się siedziba Thingola i Meliany - Menegroth. Nad rzeką wznosił się kamienny most prowadzący do tego pałacu. Esgalduina zwana jest także Rzeką Elfów. Kategoria:Albumy muzyczne wydane w roku 2011