Therese Johaug

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Therese Johaug pojawiła się 26 listopada 2005 roku w zawodach FIS Race w Sjusjøen, gdzie zajęła piąte miejsce w biegu na 10 km techniką klasyczną. W Pucharze świata zadebiutowała 27 stycznia 2007 roku w Otepää, zajmując ósme miejsce na tym samym dystansie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. Tydzień później w Davos zajęła 33. miejsce w biegu na 10 km stylem dowolnym. Jej następnym startem były mistrzostwa świata w Sapporo, gdzie w swoim jedynym starcie, biegu na 30 km klasykiem zdobyła od razu brązowy medal, ulegając tylko Fince Virpi Kuitunen oraz swojej rodaczce Kristin Størmer Steirze. Tym samym zdobyła indywidualnie medal mistrzostw świata zanim stanęła na podium zawodów Pucharu Świata. Niecałe dwa tygodnie później brała udział w mistrzostwach świata juniorów w Tarvisio, gdzie zdobyła brązowy medal w biegu łączonym na 10 km, a w biegu na 5 km stylem dowolnym była czwarta. W zawodach pucharowych sezonu 2006/2007 wystartowała jeszcze tylko raz - 24 marca 2007 roku w Falun, gdzie wywalczyła swoje pierwsze podium, zajmując trzecie miejsce w biegu łączonym na 15 km. W klasyfikacji generalnej zajęła 44. miejsce. W marcu 2007 roku zdobyła także mistrzostw kraju na dystansie 30 km klasykiem.

W sezonie 2007/2008 Therese po raz pierwszy wzięła udział w Tour de Ski startując w jego drugiej edycji. Punktowała w siedmiu z ośmiu etapów, przy czym 2 stycznia 2008 roku w Novym Měscie była trzecia w biegu na 10 km stylem klasycznym. Cały cykl ukończyła na czternastej pozycji, tracąc do zwyciężczyni, Szwedki Charlotte Kalli ponad dwie i pół minuty. W pozostałej części sezonu punktowała jeszcze kilkakrotnie, przy czym 9 lutego 2008 roku w Otepää była trzecia w biegu na 10 km klasykiem. W klasyfikacji generalnej zajęła tym razem osiemnaste miejsce. Na mistrzostwach świata juniorów w Malles Venosta w lutym tego samego roku zdobyła trzy złote medale: w biegu na 5 km klasykiem, na 10 km stylem dowolnym oraz w sztafecie.

Sezon 2008/2009 zaczęła od zajęcia czwartego miejsca 22 listopada w Gällivare w biegu na 10 km stylem dowolnym. Na podium stanęła już w swoim trzecim starcie, 6 grudnia w La Clusaz, gdzie była trzecia w biegu na 15 km techniką dowolną. W sześciu z siedmiu etapów trzeciej edycji Tour de Ski zdobywała punkty, raz zajmując miejsce na podium - 4 stycznia 2009 roku wygrała podbieg na Alpe Cermis. W klasyfikacji końcowej TdS zajęła szóste miejsce, co było najlepszym wynikiem spośród reprezentantek Norwegii. W pozostałych pucharowych startach jej największym osiągnięciem było drugie miejsce w zawodach Finału Pucharu Świata w Sztokholmie i Falun, gdzie lepsza była tylko Justyna Kowalczyk. W klasyfikacji generalnej Johaug była ósma, a w klasyfikacji dystansowej zajęła siódme miejsce. Podczas mistrzostw świata w Libercu w lutym 2009 roku nie zdobyła żadnego medalu. Najbliżej podium była w sztafecie, gdzie Norweżki przegrały walkę o podium ze Szwedkami o 2.7 sekundy oraz w biegu na 30 km techniką dowolną, gdzie w walce o brązowy medal lepsza okazała się reprezentantka Ukrainy Wałentyna Szewczenko. Końcem marca wywalczyła swój drugi tytuł krajowy, ponownie zwyciężając w biegu na 30 km stylem dowolnym.

 

Najważniejszym punktem sezonu 2009/2010 były igrzyska olimpijskie w Vancouver. W indywidualnych startach była szósta w biegu łączonym na 15 km oraz siódma na dystansie 30 km techniką klasyczną. Ponadto wspólnie z Marit Bjørgen, Vibeke Skofterud oraz Kristin Størmer Steirą wywalczyła złoty medal w sztafecie, pierwszy drużynowy złoty medal norweskich biegaczek od 26 lat. W rywalizacji pucharowej była trzecia 6 marca 2010 roku w biegu łączonym na 15 km w Lahti oraz tydzień później na dystansie 30 km stylem dowolnym w Oslo. Trzecie miejsce zajęła także w jednym z etapów Finału PŚ w Falun w biegu łączonym na 10 km. Therese nie ukończyła czwartej edycji TdS po tym, jak wycofała się przed siódmym etapem. W klasyfikacji generalnej dało to Norweżce siedemnaste miejsce.

Pięć miejsc na podium dały jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 2010/2011. Najpierw zajęła trzecie miejsce w biegu na 10 km klasykiem w Davos 11 grudnia 2010 roku. Następnie zajęła drugie miejsce w klasyfikacji końcowej piątego Toru de Ski, w którym lepsza była tylko Kowalczyk, która wyprzedziła Johaug o blisko półtorej minuty. Therese ponownie wygrała ostatni z etapów tego cyklu, a w przedostatnim etapie - 8 stycznia 2011 roku w Val di Fiemme była druga w biegu na 10 km klasykiem. Ponadto była trzecia na tym samym dystansie 21 stycznia w Otepää, zwyciężyła w biegu łączonym na 10 km 12 marca w Lahti, a w Finale PŚ zajęła trzecie miejsce. W klasyfikacji biegów dystansowych zajęła trzecie miejsce, ustępując tylko Kowalczyk oraz Bjørgen. Na mistrzostwach świata w Oslo osiągnęła największy sukces w swojej karierze, zdobywając złoty medal na dystansie 30 km techniką dowolną. Ponadto w biegu łączonym na 15 km była trzecia za Bjørgen i Kowalczyk, a razem z Bjørgen, Steirą i Skofterud zdobyła złoty medal w sztafecie. Na tych samych mistrzostwach była czwarta w biegu na 10 km techniką klasyczną, przegrywając walkę o medal z Finką Aino-Kaisą Saarinen.

W sezonie 2011/2012 aż dziesięciokrotnie stawała na podium zawodów pucharowych. Wygrała bieg łączony na 15 km 5 lutego w Rybińsku i tę samą konkurencję 3 marca w Lahti, była druga w cyklu Ruka Triple w listopadzie i w biegu na 10 km klasykiem 17 grudnia w Rogli, a trzecie miejsce zajęła 10 grudnia w Davos w biegu na 15 km stylem dowolnym, w szóstej edycji Tour de Ski, 22 stycznia w Otepää w biegu na 10 km klasykiem, 11 lutego w Novym Měscie w biegu na 15 km klasykiem, sześć dni później w biegu na 10 km stylem klasycznym w Szklarskiej Porębie oraz na dystansie 30 km klasykiem 11 marca w Oslo. W cyklu Tour de Ski punktowała we wszystkich etapach raz zajmując pierwsze i drugie miejsce oraz dwukrotnie trzecie. W klasyfikacji końcowej do zwyciężczyni, Justyny Kowalczyk, Norweżka straciła jednak blisko cztery minuty. Wszystkie te wyniki pozwoliły jej zająć trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za plecami Bjørgen i Kowalczyk, które toczyły walkę o Kryształową Kulę. Trzecie miejsce zajęła także w klasyfikacji dystansowej. W styczniu 2012 roku zdobyła swój trzeci złoty medal mistrzostw kraju, tym razem wygrywając bieg łączony na 15 km.

Sezon 2012/2013 rozpoczęła od 2 miejsca w szwedzkim Gällivare. Następnie wzięła udział w cyklu Ruka Triple, gdzie była odpowiednio: 24 w sprincie techniką klasyczną, 4 w biegu na 5 km techniką dowolną, 2 w biegu na 10 km techniką klasyczną i ostatecznie 4 w całym cyklu. Nie wystartowała w Kanadzie, aby przygotować się do Tour de Ski. Cykl rozpoczęła od 13 miejsca w prologu techniką dowolną rozgrywanym 29 grudnia w niemieckiej miejscowości Oberhof. Dzień później zajęła 2. miejsce w biegu na 9 km techniką klasyczną na dochodzenie, przegrywając z Justyną Kowalczyk. W Szwajcarii zajęła najlepsze w karierze-10. miejsce w sprincie techniką dowolną. W kolejnych biegach rozgrywanych we włoskim Toblach była odpowiednio 3 w biegu na 15 km stylem dowolnym i 6 na 3,3 km techniką klasyczną. W Val di Fiemme zajęła 4. miejsce w biegu na 10 km techniką klasyczną, przegrywając na finiszu z Finką Krista Lähteenmäki. W decydującym biegu rozgrywanym na 9 km techniką dowolną na górze Alpe Cermis wystartowała z ponad dwuminutową stratą nad liderką-Justyna Kowalczyk. Ostatecznie zniwelowała tę stratę do niecałych 30 sekund i zajęła 2. miejsce w całym cyklu. Oprócz tego po raz czwarty z rzędu uzyskała najlepszy czas netto w tym biegu. W kolejnych biegach w Libercu nie wystartowała. We francuskim La Clusaz rozgrywanym 19 stycznia zajęła 2. miejsce. W rosyjskiej miejscowości Soczi także nie wystartowała. W Davos wygrała bieg na 10 km stylem dowolnym.

 

Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme Norweżka zdobyła cztery medale. Najpierw zajęła drugie miejsce w biegu łączonym na 15 km, przegrywając tylko z Marit Bjørgen. Następnie zwyciężyła na 10 km stylem dowolnym o 10,2 s pokonując Bjørgen. Razem z koleżankami z zespołu obroniła tytuł w sztafecie. Na zakończenie zdobyła brąz w biegu na 30 km stylem klasycznym. Johaug trzymała się w czołowej grupie do ostatniego podbiegu, na którym nie zdołała utrzymać tempa narzuconego przez Bjørgen (złoty medal) i Justynę Kowalczyk (srebro). Ostatecznie finiszowała 8,7 s za zwyciężczynią. Na zakończenie sezonu wygrała bieg na 30 km w Oslo oraz była druga w Finale Pucharu Świata w Falun. W klasyfikacji generalnej i dystansowej zajęła drugie miejsce przegrywając jedynie z Kowalczyk.

Sezon 2013/2014 rozpoczęła od zajęcia 20. miejsce w pierwszym etapie Ruka Triple. Następnego dnia była trzecia w biegu na 5 km klasykiem. Do biegu pościgowego ruszyła około 50 s po liderce, Justynie Kowalczyk. Współpracując z Charlotte Kallą dogoniła Kowalczyk i Bjørgen. Ostatecznie zajęła trzecie miejsce w cyklu, na finiszu przegrywając walkę z Kallą i Bjørgen. Do tego miała drugi czas biegu za Szwedką. Tydzień później była czwarta w biegu na 10 km klasykiem w Lillehammer. W Davos zajęła drugie miejsce w biegu na 15 km stylem dowolną, przegrywając jedynie z Bjørgen. Nie wystartowała w sprintach w Davos i w Asiago. Wróciła na ósmą edycję Tour de Ski. Jeszcze przed jego rozpoczęciem organizatorzy z powodu braku śniegu zmienili program imprezy (zamiast biegu na 10 km klasykiem w Oberhofie odbył się sprint łyżwą), przez co z zawodów wycofała się jedna z głównych faworytek imprezy, Justyna Kowalczyk. W prologu zajęła 11. miejsce, w sprintach łyżwą była 7. i 24. Po sprincie w Lenzerheide wycofała się kolejna faworytka i rywalka Johaug, Marit Bjørgen. W biegu na 10 km klasykiem była trzecia, dzięki czemu znacznie awansowała w klasyfikacji cyklu. W Toblach, w biegu na 15 km łyżwą, dobiegła do mety druga za koleżanką z kadry Astrid Jacobsen. Dzień później wygrała bieg na 5 km klasykiem w Val di Fiemme, dzięki czemu zbliżyła się do liderki Touru Astrid Jacobsen na 23 sekundy. W ostatnim etapie, biegu pościgowym na 9 km stylem dowolnym z podejściem pod Alpe Cermis po raz kolejny miała najlepszy czas, dzięki czemu udało się jej dogonić i wyprzedzić Jacobsen. Jako pierwsza Norweżka wygrała Tour de Ski i po raz pierwszy w karierze została liderką Pucharu Świata. Nie wystartowała w Novym Městie ani w Szklarskiej Porębie. W międzyczasie została mistrzynią Norwegii w biegu na 10 km. W ostatnim sprawdzianie przed igrzyskami w Soczi była druga na 10 km klasykiem we włoskim Toblach.

Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 rozpoczęła od zajęcia czwartego miejsca w biegu łączonym na 15 km. Na finiszu przegrała walkę o brąz z koleżanką z kadry, Heidi Weng. Następnie zdobyła swój pierwszy indywidualny medal olimpijski, brąz w biegu na 10 km klasykiem, ulegając jedynie Kowalczyk i Kalli. Dwa dni później razem z koleżankami z reprezentacji zajęła dopiero piąte miejsce w sztafecie 4x5 km. Na koniec zdobyła srebrny medal na dystansie 30 km techniką dowolną, przegrywając jedynie z Bjørgen.

Po igrzyskach była trzecia w biegu na 10 km łyżwą w fińskim Lahti i druga na 30 km klasykiem w Oslo. Oba biegi wygrała Bjørgen (która dodatkowo była druga w sprincie w Drammen, gdzie Therese była 20. i 10. w Lahti, gdzie Johaug nie punktowała), przez co bardzo zbliżyła się do Johaug w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Zwycięstwo w klasyfikacji końcowej zależało od zawodów Finału Pucharu Świata. W pierwszym etapie Marit wygrała sprint klasykiem, a Therese zajęła 17. miejsce. Johaug miała już zaledwie cztery punkty przewagi nad rywalką, a w Finale traciła do niej ok. 30 sekund. W kolejnym etapie, biegu łączonym na 15 km, wyprzedziła Bjørgen o ponad 30 sekund, dzięki czemu nie straciła prowadzenia w Pucharze Świata i dodatkowo wyprzedziła rywalkę w klasyfikacji Finału. Do biegu pościgowego na 10 km łyżwą przystąpiła 14 sekund przed Bjørgen. Nie dała się dogonić rywalce, wygrywając Finał Pucharu Świata i zdobywając Kryształową Kulę. Dodatkowo wygrała Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji dystansów. Po zakończeniu Pucharu Świata została wicemistrzynią Norwegii w biegu na 30 km.

Sezon 2014/2015 rozpoczęła od zajęcia 21 miejsca w sprincie techniką klasyczną w Ruce. Dzień później zdeklasowała rywalki na 10 km tą samą techniką, wyprzedzając drugą Bjørgen o ponad 40 sekund. Tydzień później rywalizacja przeniosła się do norweskiego Lillehammer, gdzie odbyły się trzydniowe zawody etapowe. Therese była kolejno czternasta w sprincie, wygrała bieg na 5 km łyżwą oraz uzyskała najlepszy czas w biegu pościgowym na 10 km klasykiem. Ostatecznie w cyklu zajęła drugie miejsce za Marit Bjørgen. Tydzień później wygrała kolejny bieg na 10 km klasykiem, tym razem rozgrywany w Davos. Jej ostatnim startem pucharowym w 2014 roku był bieg na 10 km łyżwą, w którym zajęła 6. miejsce, po raz pierwszy przegrywając bieg dystansowy w sezonie 2014/2015. Bardzo chciała wygrać Tour de Ski, jednak musiała uznać po raz kolejny wyższość Marit Bjørgen. Therese wygrała dwa ostatnie etapy cyklu, bieg na 10 km klasykiem oraz podbieg pod Alpe Cermis. Opuściła zawody w Otepää i Rybińsku, aby przygotować się do Mistrzostw Świata w Falun. W ostatnich zawodach przed tą imprezą była 26 w sprincie klasykiem i 3 w biegu na 10 km łyżwą, który przegrała z Charlotte Kallą i Marit Bjørgen. Główna impreza sezonu była jednak popisem Johaug. Norweżka na początku wygrała bieg łączony wyprzedzając na mecie Astrid Jacobsen i Charlottę Kallę. Trzy dni później nie obroniła tytuły sprzed dwóch lat, gdyż była dopiero 27. w biegu na 10 km łyżwą na skutek tragicznego smarowania nart. Niepowodzenie powetowała sobie w sztafecie, w której wraz z koleżankami zdobyła złoto. 28 lutego 2015 zdobyła trzeci tytuł mistrzyni świata w biegu na 30 km stylem klasycznym. Johaug wygrała te zawody w wielkim stylu na mecie wyprzedzając drugą zawodniczkę o ponad 50 sekund. W ostatnich startach pucharowych zajęła 5. miejsce w biegu na 10 km klasykiem w Lahti i 2 w biegu masowym na 30 km łyżwą w Oslo. W klasyfikacji generalnej, jak i dystansowej, zajęła drugie miejsce, w obu przypadkach przegrywając z Bjørgen.

Po sezonie 2021/2022 zakończyła sportową karierę. Norweżka w zawodach Pucharu Świata 171 razy stawała na podium (149 razy w rywalizacji indywidualnej i 22 razy w rywalizacji drużynowej) odnosząc 100 zwycięstw (82 indywidualnie i 18 w drużynie).

Podczas konferencji prasowej zorganizowanej przez Norweski Związek Narciarski 13 października 2016, w której udział wzięli m.in. Johaug i lekarz kadry kobiet Fredrik S. Bendiksen ogłoszono, że Therese Johaug miała pozytywny wynik testu dopingowego. Test przeprowadzony 19 września 2016 wykazał obecność clostebolu, sterydu anabolicznego zabronionego do stosowania przez sportowców przez WADA. Zawodniczka jak i lekarz kadry tłumaczyli, że niedozwolona substancja znalazła się w organizmie Johaug ze względu na stosowanie maści Trofodermin, za pomocą którą miało być leczone oparzenie słoneczne wargi. Lekarz kadry kobiet wziął na siebie pełną odpowiedzialność za podanie zawodniczce leku zawierającego zabroniony steryd^[2].

19 października 2016 Johaug została tymczasowo zawieszona przez Norweską Agencję Antydopingową na dwa miesiące^[3]. Po przeprowadzonym dochodzeniu okres zawieszenia wyznaczono na 13 miesięcy, co oznaczałoby, że zakończyłby się on w listopadzie 2017, przed Igrzyskami Olimpijskimi w Pjongczangu. Jednakże w marcu 2017 od tej decyzji odwołała się Międzynarodowa Federacja Narciarska, która uznała, że kara jest nieadekwatnie niska do winy zawodniczki, która zignorowała ostrzeżenia o składzie leku znajdujące się na opakowaniu^[4]. W efekcie, Sportowy Sąd Arbitrażowy przedłużył okres zawieszenia Johaug do 18 miesięcy, co finalnie uniemożliwiło jej start na Igrzyskach w 2018 roku^[5].

W 2013 nagrodzona medalem Holmenkollen^[6], a w 2020 nagrodą Egebergs Ærespris^[7].

Kuzynką Johaug jest kombinatorka norweska Gyda Westvold Hansen^[8].