Stanisław Mayer
Stanisław Witold Mayer (ur. 7 sierpnia 1899 we Lwowie, zm. 19 czerwca 1982 w Londynie) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1972 mianowany przez władze emigracyjne generałem brygady.
 major dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 sierpnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 czerwca 1982 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów |
| Stanowiska |
szef sztabu korpusu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujW okresie 1916 – lipiec 1917 w Legionach Polskich w 1 pułku artylerii. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej. W listopadzie 1918 powrócił do macierzystego pułku. W grudniu 1918 podporucznik. 19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 605. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2].
Kapitan z 1 stycznia 1927. Służył w 1 pułku artylerii polowej Legionów do października 1929: oficer młodszy, dowódca baterii, dowódca dywizjonu. Od października 1929 roku był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W październiku 1931 roku został asystentem taktyki artylerii w uczelni. Z dniem 15 stycznia 1935 roku został przeniesiony do 1 pułku artylerii lekkiej Legionów w Wilnie w celu odbycia praktyki liniowej na stanowisku dowódcy II dywizjonu[3]. Czasowo pełnił także obowiązki zastępcy dowódcy tego oddziału. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1937 roku powrócił do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki artylerii. W marcu 1939 roku został przydzielony do Oddziału III Sztabu Armii „Modlin”[4]. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej. 27 września 1939 dostał się w niemieckiej niewoli[5].
Po uwolnieniu w lipcu 1945 do 1947 szef sztabu artylerii 2 Korpusu we Włoszech i Wielkiej Brytanii[4]. Podpułkownik dyplomowany z 1 stycznia 1946. Po demobilizacji pułkownik dyplomowany z 1 stycznia 1961. Osiedlił się w Londynie, gdzie zmarł. Zwłoki spopielono. Od 1949 roku był jednym z organizatorów Brygadowego Koła Młodych „Pogoń” oraz jednego z oddziałów koła o nazwie „Granat”. 27 lutego 1967 roku Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders mianował go komendantem Brygadowego Koła Młodych „Pogoń”. Generał brygady z 19 marca 1972 z awansu emigracyjnych władz w Londynie[6].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5901
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[7]
- Medal Niepodległości (15 kwietnia 1932)[8]
- Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy (Łotwa, 1922)[9]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[10]
Przypisy
edytuj- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 150.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 25.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
- ↑ a b Mayer 1945 ↓, s. 4.
- ↑ Mayer 1945 ↓, s. 11.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 131.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020, s. 41–42. ISBN 978-83-64178-88-7.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 241.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Mayer: Sprawozdanie z kampanii wrześniowej w Polsce w 1939 r.. [w:] B.I.19b [on-line]. IPMS, 1945-12-14. [dostęp 2021-03-22].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Henryk Piotr Kosk, Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny, tom 2 M-Ż, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0.