Sebastian Kawa

 

 

 

 

 

 

 

Rodzice Sebastiana Kawy (z zawodu lekarze) zamieszkali w Międzybrodziu Żywieckim, aby być jak najbliżej Górskiej Szkoły Szybowcowej „Żar”, z którą jego ojciec, Tomasz Kawa, związał się (społecznie) jako instruktor^[12]. Górska Szkoła Szybowcowa „Żar”, ośrodek założony w okresie międzywojennym, jest jedną z kolebek polskiego szybownictwa. Tomasz Kawa jest także zawodnikiem sportów szybowcowych (m.in. reprezentował – w tym samym zespole co syn – Polskę w Mistrzostwach Świata w Nitrze w 2003 roku)^[a].

Sebastian Kawa był wychowywany w środowisku szybowników Górskiej Szkoły Szybowcowej „Żar”, ale jego pierwszą aktywną działalnością sportową było żeglarstwo (klub sportowy „Neptun” przy Fabryce Samochodów Małolitrażowych). Od 8 do 18 roku życia był zawodnikiem w klasach Optymist, Cadet i 420. Jako żeglarz zdobył tytuły Mistrza Polski, wygrał Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży. Był też reprezentantem kraju w mistrzostwach Europy i świata. W swojej autobiografii Sebastian Kawa wspomina wręczenie mu pucharu^[b] przez księżną Dianę w czasie zawodów mistrzostw świata rozgrywanych na Morzu Irlandzkim. Podróże związane ze startami w zawodach żeglarskich kolidowały z zajęciami szkolnymi.

Koniec sportowej kariery żeglarskiej wymusiło osiągnięcie wieku 18 lat (limit dla zawodników klasy 420) i brak w macierzystym klubie (przemiany ustrojowe 1990 r., utrata patronatu FSM Bielsko Biała) sprzętu do startów dla zawodników powyżej tego wieku. Gdyby nie problem ze sprzętem, Sebastian Kawa startowałby w klasie olimpijskiej 470^[13].

W wieku 16 lat (minimalny wymagany wiek) Sebastian Kawa uzyskał III klasę^[c] (podstawową) pilota szybowcowego^[d]. Przez kolejne 2 lata uprawia równolegle żeglarstwo i przechodzi przez kolejne etapy szkolenia pilota szybowcowego, zdobywając do lipca 1992 roku 200 godzin nalotu. W 1989 roku wykonuje na szybowcu Pirat zamknięty przelot 300 km – co jest jednym z trzech „diamentów” do Odznaki Szybowcowej. W latach 1990–1991 intensywnie trenuje na szybowcach Pirat, Junior, Foka, Cobra. W tym okresie zdobył doświadczenie i uprawnienia do wykonywania lotów chmurowych (tzn. bez widoczności, w trudnych warunkach turbulencji) i nocnych. Zaczął wykonywać loty wysokościowe. Był to także okres intensywnego treningu w przelotach. We wspomnieniach podkreśla rolę ojca w przekazywaniu mu wiedzy i doświadczeń niezbędnych do rywalizacji w tym sporcie.

Od 1992 roku bierze udział w zawodach coraz wyższej rangi. W swojej autobiografii bardzo ciekawie opisuje proces stopniowego gromadzenia doświadczenia i wiedzy pozwalającej stopniowo na rywalizację z czołówką światowych pilotów. W wielu miejscach jednak podkreśla nigdy nie dającą się wyeliminować do końca rolę przypadku, krzyżującego (czasem tragicznie) dokładne przygotowania i kalkulacje, w duchu kultowej w środowisku lotniczym książki Ernesta Ganna Los jest myśliwym.

Sebastian Kawa ukończył liceum w Żywcu i studia medyczne na Śląskiej Akademii Medycznej, uzyskał specjalizację (ginekologia i położnictwo) i pracuje zawodowo (etat do 2011, obecnie wolontariusz) w Szpitalu Ogólnym w Bielsku-Białej^[14]. Pracę tę podsumowuje: „Wydaje się, że wszystkie dzieci podejmują decyzję by rodzić się o północy”. Poza okresem zawodów, w wolnym czasie aktywnie uczestniczy w szkoleniu w Górskiej Szkole Szybowcowej „Żar”.

Jest żonaty, ma dwie córki^[15].

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku^[16]. W 2020 wziął udział w reklamie telewizyjnej banku Pekao SA^[17].

Sebastian Kawa w książce „Niebo pełne Żaru” pisze, że dużą część podstawowych umiejętności potrzebnych do skutecznego konkurowania w szybownictwie zdobył w czasie „kariery” żeglarskiej (od 8 do 18 roku życia). Do takich umiejętności zalicza m.in. zrozumienie i wizualizację przepływu powietrza w obecności przeszkód terenowych i innych statków, sumienność i dokładność w przygotowaniu do konkurencji (kwestia sprzętu, zrozumienia formalnych przepisów specyficznych dla danych zawodów, poznania i zrozumienia terenu zawodów i zjawisk tam występujących) oraz ogólne psychiczne nastawienie wytrwałości w dążeniu do celu i odporności na przeciwności.

W tym samym źródle wspomina konieczność wielokrotnego ćwiczenia rozmaitych elementów techniki prowadzenia statku (wodnego czy powietrznego) niezbędnej do osiągnięcia perfekcji klasy mistrzowskiej. Wyraża opinię, że „1% różnicy w umiejętnościach niejednokrotnie decyduje czy zawodnik w ogóle liczy się w konkurencji, natomiast kolejność pierwszych trzech zawodników często zależy od czynników losowych”. Jednak wiele jego wspomnień pokazuje też, że w zawodach szybowcowych jest dużo miejsca na działania poza samą tylko perfekcyjną techniką i przygotowaniem do danych zawodów. We wspomnieniach z zawodów w Nowej Zelandii Kawa pisze „...samą tylko techniką nie mogłem liczyć na zwycięstwo przeciwko współzawodnikom na tym poziomie. Musiałem zrobić coś szalonego...”

W książce „Niebo pełne Żaru” Sebastian Kawa pisze o wadze pracy z kompetentnym trenerem w pełni poświęconym rozwojowi zawodnika. W żeglarstwie taką osobą był dla niego Zygmunt Leśniak, którego nazywa „Prawdziwy Trener” i pisze o nim m.in. „...nauczył mnie, że nie wolno odpuszczać...” Ilustracją tego podejścia był pierwszy wyścig w zawodach Grand Prix w Saint-Auban w 2005 roku. Lecąc w czołówce wyścigu Sebastian Kawa zauważa w górskiej bezludnej dolinie świeży wrak szybowca i „zatrzymuje się” na długi czas (krążąc) w celu przekazania informacji o wypadku i jego dokładnym położeniu służbom ratowniczym. Strata czasu tym spowodowana wydawała się kompletnie pozbawiać szans w tym wyścigu (wszyscy współzawodnicy daleko go wyprzedzili), tym niemniej Sebastian Kawa wyścig kontynuował, wygrywając go dzięki nieprawdopodobnemu połączeniu najwyższej jakości swojej maszyny (Diana 2)^[e], znajomości terenu, perfekcyjnej umiejętności latania w górach i korzystnemu dla siebie rozwojowi sytuacji meteorologicznej.

W swoich wypowiedziach (m.in. „Niebo pełne Żaru”) Sebastian Kawa (który jest lekarzem) porusza kwestię (nie)używania środków farmakologicznych i używek w gronie pilotów klasy mistrzowskiej. Zauważa znaczące odejście w środowisku pilotów od (niegdyś częstego) używania alkoholu (sam go w ogóle nie używa, m.in. ze względu na subtelny negatywny wpływ na działanie psychiki). Ocenia, że ponieważ wejście i utrzymanie się na poziomie mistrzowskim wymaga ponad 10 lat ciągłego treningu i najwyższej sprawności umysłowej, a same zawody wymagają pozostawania na jednolicie wysokim poziomie sprawności przez około 14 dni z rzędu, codziennie przez długie godziny, każdy stymulant czy inny środek farmakologiczny zwiększający sprawność miałby skutek odwrotny do zamierzonego. Jeżeli używany sporadycznie, nie przez cały okres zawodów, pogrążyłby pilota w okresie nieużywania poprzez efekty odstawienia („down”). Przy ciągłym używaniu skutki uboczne takich preparatów (trwałe zmiany w kierunku chorób psychicznych) wyeliminowałyby pilota z drogi kariery. Sebastian Kawa twierdzi, że choć wiele razy zdarzało mu się przegrywać w zawodach, nie wierzy by kiedykolwiek – według niego – było to skutkiem jakiegokolwiek farmakologicznego dopingu stosowanego przez oponentów, co więcej sam nie wierzy by ktokolwiek z liczących się zawodników takie środki stosował.

W swoich wspomnieniach Sebastian Kawa dużo miejsca poświęca kwestii ryzyka w szybownictwie. Pisze o różnych rodzajach ryzyka: ryzyko przegrania konkurencji, ryzyko uszkodzenia maszyny, ryzyko dla życia pilota. Podkreśla, że „ryzyko” bardzo zależy od umiejętności i przygotowania pilota, ale też że właśnie dlatego każdy pilot może i powinien świadomie znać i dostosowywać odpowiedni dla siebie i sytuacji margines bezpieczeństwa. Sebastian Kawa pisze, że pomimo całego profesjonalizmu pilotów, nigdy nie można zapominać o czynniku losu. Warto w tym kontekście „świadomego marginesu bezpieczeństwa” zwrócić uwagę na fakt, że jedyna od 10 lat „przegrana” Sebastiana Kawy w zawodach wysokiej rangi (MŚ Rieti 2008) miała miejsce w zawodach, gdzie zniszczone zostało 10% startujących szybowców (jest to wyjątkowa liczba, Sebastian Kawa nie miał wypadku w tych zawodach).

Od 2003 roku Sebastian Kawa zwyciężył w każdych zawodach (poza Mistrzostwami Świata klasy Standard w Rieti w 2008 roku)^[18] najwyższej rangi w których startował.

Jest znany z ponadprzeciętnej zdolności koncentracji na współzawodnictwie w czasie zawodów^[19], dużej odporności psychicznej i koleżeńskiego podejścia do konkurentów. O jego odporności na stres, zdolności do koncentracji i optymalnego wykorzystywania doświadczenia można się przekonać patrząc na wyniki zawodów – jest regułą, że w kolejnych dniach, w miarę poznawania lokalnych warunków, zdobywa coraz lepsze miejsca, z reguły wygrywając w ostatnich konkurencjach, czasem decydujących o wyniku całych zawodów.

Przykładem odporności Sebastiana Kawy jako zawodnika były Otwarte Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w Uvalde w 2002 roku w klasie światowej (PW-5). Sebastian Kawa w ostatniej chwili przed zawodami, w wyniku niedotrzymania umów przez osoby trzecie^[20], został pozbawiony szybowca zarejestrowanego do startu w tych zawodach, co uniemożliwiło mu uczestnictwo w pierwszych dwu dniach zawodów (0 punktów za 2 konkurencje). Sebastian Kawa uczestniczył w tych zawodach dopiero od trzeciego dnia, na pożyczonym szybowcu, który musiał przebazować (pilotując) z innego lotniska. Nastąpiło to tak późno, że tego (trzeciego) dnia konkurencji startował w wyścigu bezpośrednio (bez lądowania, odpoczynku, przygotowania taktycznego i meteorologicznego, dowiadując się o trasie wyścigu przez radio) kontynuując – za niechętną zgodą sędziego zawodów – lot przebazowujący przecięciem startu i wejściem na trasę konkurencji (szybowiec nie musi tankować paliwa). Tego dnia zajął drugie miejsce. W sumie zdobył wystarczającą ilość punktów (wygrywając z nieraz miażdżącą przewagą^[21] pięć na siedem konkurencji, w których startował), aby uplasować się na 2. miejscu w klasyfikacji końcowej^[22].

Sebastian Kawa zdobył tytuł Mistrza Europy w Klasie 18m w 17. Szybowcowych Mistrzostwach Europy w Vinon-sur-Verdon^[23][24][25].

• Dzień 1: późny start (4 po południu do zadania 400 km, 50 minut po konkurentach) z niskiej (600m niżej od konkurentów) wysokości z powodu bardzo złej termiki w rejonie lotniska. Dzień uratowany bardzo dobrym lotem w drugiej połowie zadania (4. miejsce)^[26].
• Dzień 2: wymagające zaawansowanej wiedzy/doświadczenia warunki na początku zadania (bezchmurna fala podinwersyjna) wykorzystane tylko przez część zawodników. Głębokie wejścia w strefy AAT (druga długość dnia) dały Sebastianowi drugie miejsce^[26].
• Dzień 3: zdecydowane zwycięstwo (ponad 10 minut przed następnym zawodnikiem i dotychczasowym liderem Didlerem Hausem) w locie przed peletonem. Teoretyczna przewaga francuskich pilotów wynikająca z ich szczegółowej znajomości lokalnych prądów powietrznych została prawdopodobnie obrócona przeciwko nim na skutek nietypowej (mokrej) pogody. Wyjście na prowadzenie w klasyfikacji ogólnej^[26].
• Dzień 4: solidna wygrana (w czasie 5 minut krótszym od reszty zawodników) po początkowym gonieniu peletonu. Francuscy współzawodnicy wykorzystali kłopot Sebastiana ze zdobyciem wysokości na starcie i odeszli z 5 minutowym prowadzeniem. Sebastianowi udało się utrzymać kontakt wzrokowy i dogonił ich w wyższych partiach Alp, gdzie skumulowane doświadczenie i umiejętności pilotów zapewniły szybki lot całej grupie razem. Na dolocie Sebastian próbował się oderwać, ale przeciwnicy lepiej znali teren i cała grupa skończyła razem^[26].
• Dzień 5: wygrana w czasie bliskim do minimalnego. Słaba, zmienna i nieprzewidywalna pogoda. Relacja Sebastiana sugeruje duży czynnik losowy i ważność wykorzystania do maksimum każdej szansy – uzyskał istotną przewagę nad dużą częścią peletonu dzięki niewielkiej przewadze wysokości która umożliwiła mu prosty lot w miejscu gdzie pozostali byli zmuszeni omijać (brak wysokości) rozległe wzniesienie. Didier Hauss wszedł dużo dalej w obszary AAT wykorzystując znajomość terenu, ale obróciło się to przeciw niemu przez pogarszającą się pogodę^[26].
• Dzień 6: wyścig w górach i deszczu. Sebastian ostatni spośród tych co ukończyli trasę, ponad 30 minut po reszcie. Trudny dzień, połowa zawodników nie ukończyła. Miejscami decyzja walki o dobre miejsce oznaczała zdawanie się na los, z ryzykiem nieukończenia trasy i przymusowego lądowania w górach. Utrata prowadzenie w klasyfikacji generalnej^[25][26].
• Dzień 7: drugie miejsce w nieprzewidywalnej pogodzie. Jeden z zawodników zginął rozbijając szybowiec w górach. Ostatni zawodnik na mecie prawie 2 godziny po reszcie, około zachodu słońca^[25][26].
• 17 czerwca: dzień bez wyścigu z powodu śmiertelnego wypadku w dniu poprzednim^[26].
• 18 czerwca: wyścig w tym dniu odwołany w klasach 15 m i 18 m, otwarta rozegrane 200 km^[25].
• 19 czerwca: wyścig w tym dniu odwołany^[25]
• Dzień 8: trzeci, ale wyjście na prowadzenie w generalnej dzięki jeszcze słabszemu (ósmy) wynikowi Didiera Haussa. Hauss zaryzykował i zrestartował przelot w połowie pierwszej próby, mając nadzieję na lepszy wynik dzięki poprawie pogody^[26].
• Dzień 9: czwarty, co zapewniło tytuł. Obaj prowadzący w tabeli (Kawa i Hauss) polecieli samotnie i agresywnie (nie próbowali bronić swoich pozycji lecąc w peletonie). Dla obu zaowocowało to trudnościami, ale Hauss miał większe (przymusowe lądowanie na innym lotnisku) co pozbawiło go pozycji medalowej^[24].

17. Szybowcowe Mistrzostwa Europy FAI (5 do 20 lipca 2013 w Ostrowie Wielkopolskim, lotnisko Michałków)^[27]

Sebastian Kawa obronił tytuł Mistrza Europy w klasie Standard zdobyty w 2011 roku.

• Dzień 1: Sebastian Kawa zajął 1. miejsce, Christophe Cousseau (Francja) drugie. Jest to dokładnie medalowa kolejność ME sprzed miesiąca w klasie 18m.
• Dzień 2: polski zespół lecąc najdłuższą (w porównaniu do oponentów) trasą zadania AAT zdobył miejsca 1-3 (Sebastian Kawa, Paweł Wojciechowski, Łukasz Wójcik). Zespół utrzymał się razem i wygrał (trasa 458 km) lecąc na dwu różnych typach szybowców (Discus2a/ax i LS8)^[28].
• Dzień 3: powtórka dnia poprzedniego (miejsca 1-2-3 polskiego zespołu) z tym że Paweł Wojciechowski i Łukasz Wójcik zamienili się miejscami. Sebastian Kawa prowadzi w klasyfikacji ogólnej (Standard) z maksymalnym możliwym wynikiem 3000 pkt za 3 dni^[28].
• Dzień 4: drugie miejsce z 999 punktami z powodu przegrania o 7 sekund (na trasie 438 km) ze zwycięzcą, Łukaszem Wójcikiem. Polski zespół znowu zajął 3 pierwsze pozycje. Utrzymuje pierwszą pozycję w klasyfikacji generalnej^[28].
• Dzień 5: drugie miejsce za Radkiem Krejcirikiem z Czech. Polski zespół utrzymuje trzy pierwsze pozycje w klasyfikacji generalnej, z Sebastianem Kawą na czele^[28].
• Dzień 6: drugie miejsce za Peterem Millenaarem (Holandia)^[28].
• Dzień 7: pierwsze^[28].
• Dzień 8: drugie (polscy piloci w klasie Standard zajęli 3 pierwsze miejsca)^[28].
• Dzień 9: trzynaste. Sebastian Kawa otarł się o porażkę (był bliski – jak zdarzyło się połowie rywali – niedolecenia do mety). Utrzymana pierwsza pozycja w generalnej^[28].
• Dzień 10: piętnaste. Późny start z powodu problemów z instrumentami, część konkurentów zdołała wcześniej wykorzystać fenomen noszenia falowego – rzadkiego zjawiska w tej części Polski. Utrzymane prowadzenie i złoty medal Mistrzostw^[28].

Sebastian Kawa zaangażowany jest w Himalaya Gliding Project – projekt rekonesansu szybowcowego w Himalajach, który ma odbyć się w końcu roku 2013.

Projekt ma na celu poznanie praktycznych warunków uprawiania szybownictwa w rejonie najwyższych szczytów górskich. W ramach projektu podjęte zostaną próby pierwszych w historii lotów szybowcowych w pobliżu i ponad nepalskimi ośmiotysięcznikami^[29].

19 grudnia 2013 roku Sebastian Kawa za sterami szybowca Schleicher ASH 25Mi wykonał zapoznawczy lot, startując z lotniska komunikacyjnego w Pokharze. W czasie kilkudziesięciominutowego lotu odbywającego się w małej widoczności dokonano przelotu nad szczytem Sarangkot.

Dnia 21 grudnia odbył się lot, podczas którego dokonano przelotu nad najwyższymi szczytami masywu Annapurny na wysokości do 9600 m n.p.m. Start odbył się z lotniska w Pokharze, przy użyciu własnego napędu szybowca, a następnie skierowano się w kierunku Green Wall. W kolejnej fazie lotu, wykorzystując żagiel chmurowy oraz rotory, skierowano się nad szczyt Annapurna. Przy wykorzystaniu wiatru osiągającego 180 km/h przekroczono prędkość 400 km/h względem ziemi. Następnie dokonano oblotu wierzchołków Annapurna Południowa i Annapurna I, po czym podjęto decyzję o powrocie na lotnisko. Manewr podchodzenia do lądowania, który wiązał się z otwarciem pełnych hamulców w celu obniżenia wysokości^[30] rozpoczęto 36 km od pasma gór.

20 lipca 2024, Sebastian Kawa oraz Sebastian Lampart z tego samego aeroklubu, jako pierwsi ludzie przelecieli szybowcem nad ośmiotysięcznikiem K2^[31].

Nazwa zawodów		Miejsce	Rok	Klasa	Szybowiec	Miejsce
Mistrzostwa świata		Leszno	1999	Światowa	PW-5	Brąz
Mistrzostwa świata / 2. Światowe Igrzyska Lotnicze		Lillo	2001	Światowa	PW-5	Brąz
Mistrzostwa świata		Nitra	2003	Światowa	PW-5	Złoto
Mistrzostwa świata		Elverum	2004	Klub	Brawo	Złoto
Mistrzostwa świata		St. Auban	2005	wyścigi (Grand Prix)	Diana 2	Złoto[32]
Mistrzostwa Europy		Nitra	2005	Klub	Brawo	Złoto
Mistrzostwa świata		Vinon-sur-Verdon	2006	Klub	Brawo	Złoto
Mistrzostwa Europy		Pociunai	2007	Klub	Brawo	Złoto
Mistrzostwa świata		Omarama	2007	wyścigi (Grand Prix)	Diana 2	Złoto[33]
4. Światowe Igrzyska Lotnicze		Turyn	2009	wyścigi (Grand Prix)	Diana 2	Złoto
Mistrzostwa świata		Santiago	2010	wyścigi (Grand Prix)	Diana 2	Złoto[34]
Mistrzostwa świata		Prievidza	2010	Standard	Discus 2	Złoto
Mistrzostwa Europy		Nitra	2011	Standard	Discus 2a	Złoto
Mistrzostwa świata		Uvalde	2012	15m	Diana 2	Złoto
Mistrzostwa świata		Adolfo Gonzales Chaves	2013	Standard	Discus 2a	Złoto
Mistrzostwa Europy		Vinon-sur-Verdon	2013	18m	ASG 29	Złoto
Mistrzostwa Europy		Ostrów Wielkopolski	2013	Standard	Discus 2a	Złoto
Mistrzostwa świata		Sisteron	2014	wyścigi (Grand Prix)	Diana 2	Srebro[35]
Mistrzostwa świata		Räyskälä	2014	Standard	Discus 2a	Srebro
Mistrzostwa świata		Leszno	2014	15m	Diana 2	Złoto
Mistrzostwa Europy		Őcsény	2015	18m	ASG 29	Złoto
Mistrzostwa świata		Varese	2015	wyścigi (Grand Prix)	ASG 29	Brąz
5. Światowe Igrzyska Lotnicze		Dubaj	2015	szybowcowy wyścig równoległy	Discus 2C	Złoto
Mistrzostwa świata		Benalla	2017	15m	Diana 2	Złoto[36]
Mistrzostwa świata		Szatymaz	2017	13,5m	GP-14 VELO	Złoto[37]
Mistrzostwa Europy		Moravská Třebová	2017	dwumiejscowy	ASG-32 Mi	Złoto[38]
Mistrzostwa świata		Vitacura	2018	wyścigi (Grand Prix)	JS1C-EVO	Złoto[39]
Mistrzostwa świata		Ostrów Wielkopolski	2018	15m	ASG 29	Złoto[40]
Mistrzostwa świata		Hosin	2018	20m	ASG 32 Mi	Złoto[41]
Mistrzostwa Europy		Stalowa Wola	2019	18m	Diana 3	Złoto[42]
Mistrzostwa świata		Cerdanya	2019	wyścigi (Grand Prix)	JS3	Srebro[43]
Mistrzostwa Europy		Prievidza	2019	15m	Diana 2	Złoto[44]
Mistrzostwa świata		Montluçon-Guéret	2021	15m	Diana 2	Złoto[45]
Mistrzostwa świata		Sait Auban	2021	15m	AS 33	Złoto [57]
Mistrzostwa Europy		Pociunai	2022	15m	Diana 2-FES	Złoto
Mistrzostwa świata		Narromine	2023	15m	Diana 2-FES	Złoto[46]

 

Wygrywając Mistrzostwa Świata w 2012 Sebastian Kawa pobił poprzedni rekord Ingo Rennera z Australii w liczbie zwycięstw konkurencji przelotowych na mistrzostwach świata^[47].

• Polskie Szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, praca zbiorowa pod redakcją Andrzeja Glassa i Tomasza Murawskiego, SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9. (Współautor). Encyklopedia polskich konstrukcji szybowcowych oraz słownik biograficzny konstruktorów i pilotów doświadczalnych. Podrozdziały w formie opisów, wspomnień, esejów.
• Niebo pełne Żaru, SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-1-6. Wywiad-rzeka (część 1) i poradnik pilotażu (część 2).
• Sky full of heat (angielskie tłumaczenie książki Niebo pełne Żaru), ELAY-SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-1481147354.
• Vom Feuerberg an die Weltspitze (niemieckie tłumaczenie książki Niebo pełne Żaru), ELAY-SCG, Bielsko-Biała 2013, ISBN 978-1490411941.
• Moje skrzydła. Drugi znaczy ostatni, ELAY-SCG, Bielsko-Biała 2013, ISBN 978-83-932826-2-3. Wywiad-rzeka pierwotnie opublikowany jako 1. część książki Niebo pełne Żaru w samodzielnym tomie po znaczących zmianach redakcyjnych, opatrzony słowniczkami terminów lotniczych i żeglarskich.
• SZYBOWCE – Historia rozwoju, autor Andrzej Glass, ELAY-SCG, Bielsko-Biała – Warszawa 2016, ISBN 978-83-932826-7-8 (Autor posłowia)

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2013.11.04)^[48] wręczony rok po nadaniu, osobiście przez prezydenta Bronisława Komorowskiego w Święto Niepodległości dn. 11.11.2014 r.^[49]
• Złoty Krzyż Zasługi (2008.10.08)^[50] wręczony osobiście przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego w dn. 11.10.2008 r.
• Srebrny Krzyż Zasługi (2004.11.04)^[51]
• Medal Tańskiego (za rok 2009)^[52]
• Złota Odznaka Szybowcowa z Trzema Diamentami
• Nominacja do tytułu Sportowca Roku 2012 w 78. Plebiscycie Przeglądu Sportowego^[53] – w którym uzyskał 14. miejsce (51 412 punktów względem 278 546 dla 1. miejsca)^[54]
• Nominacja do tytułu Sportowca Roku 2013 w 79. Plebiscycie Przeglądu Sportowego^[55]
• Wielka Honorowa Nagroda Sportowa za 2013 rok^[56].
• Nagroda Kolosa za rok 2014 w kategorii wyczyn roku za pierwszy w historii przelot szybowcem nad Himalajami^[57].
• Złoty Medal FAI (2024) - przyznawany przez Międzynarodową Federację Lotniczą za wybitne osiągnięcia w lotnictwie. Sebastian Kawa jest pierwszym Polakiem który otrzymał ten medal^[58].

Szybownictwo jak dotąd nie przyciąga znaczących funduszy od reklamodawców. Paradoksalnie, pomimo braku statusu „sportu olimpijskiego” (szybownictwo miało zostać sportem olimpijskim na olimpiadzie 1940 roku, przeszkodziła wojna) jest to jedna z niewielu niesprofesjonalizowanych dyscyplin sportu. Dla zawodników (nie tylko w Polsce), nawet na najwyższym światowym poziomie, istotnym problemem jest samo uczestniczenie w zawodach (sprzęt, transport, opłaty) czy wyrównanie strat zarobków (np. konieczne urlopy bezpłatne) w „normalnej” pracy. Koszty sprzętu są najczęściej pokrywane ze środków prywatnych i/lub przez aerokluby narodowe (czyli m.in. ze składek członków). Konsekwentnym sponsorem kariery zawodniczej Sebastiana Kawy i ogólnie lokalnym promotorem sportu i przemysłu lotniczego jest samorząd Bielska-Białej^[59].

• Mistrzostwa Świata w Szybownictwie 2012

• Kawa Sebastian: Niebo pełne Żaru. SCG, 2012, s. 269. ISBN 978-83-932826-1-6.

• Oficjalna witryna Sebastiana Kawy
• Autobiografia: Z ŁĄK PRADZIADKA NA LOTNICZE SZLAKI; Sebastian Kawa, www.sebastiankawa.pl
• Prezentacja osiągnięć i życiorys Sebastiana Kawy na witrynie Aeroklubu Polskiego: SEBASTIAN KAWA 2010
• Sebastian Kawa, condorul polonez (rum.); Pilot magazin, 24 2010
• 3rd FAI World Sailplane Grand Prix Final (ang.); w Gliding International, marzec 2010