Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Powstanie tajpingów

powstanie ludowe w Chinach w latach 1851-1864

Powstanie tajpingów (18511864) – powstanie ludowe w Chinach, jedno z najkrwawszych w historii[1].

Powstanie tajpingów
Ilustracja
Zasięg powstania
Czas

18511864

Miejsce

Chiny

Terytorium

południowe i centralne Chiny

Przyczyna

kryzys ekonomiczny i rozprzężenie władzy, konflikt religijny

Wynik

klęska tajpingów, osłabienie dynastii Qing

Strony konfliktu
Taiping Tianguo Cesarstwo chińskie
Francja
Wielka Brytania
Dowódcy
Hong Xiuquan
Yang Xiuqing
Xiao Chaogui
Feng Yunshan

Wei Changhui
Shi Dakai
Li Xiucheng

Zeng Guofan,
Li Hongzhang
Sengge Rinchen
Zuo Zongtang

Charles Gordon
Frederick Townsend Ward

Siły
ok. 1-2 mln sił regularnych, milicje ok. 3-5 mln sił regularnych, milicje
brak współrzędnych
Pieczęć powstania

W tym czasie miały ponadto miejsce powstanie Nian (1853–1868), muzułmańskie powstania w południowo-zachodnich (1855–1873) i północno-zachodnich Chinach (1862–1877).

Przyczyny wybuchu

edytuj

Po I wojnie opiumowej w ciągu kilku lat import tkanin bawełnianych i wełnianych z Wielkiej Brytanii do Chin wzrósł ok. 4-krotnie. Stanowił on konkurencję, dla drobnych zakładów tkackich w całym kraju, gdyż Chińczycy woleli kupować towar importowany, zwiększając ilość eksportu. Wzrósł też znacznie kurs srebrnego pieniądza, jakim płacono za import towarów, w stosunku do pieniędzy miedzianych, będących w obrocie wewnętrznym. W konsekwencji nastąpił znaczny wzrost podatków i gwałtowne przeniesienie ciężaru majątku, z proletariatu do kapitału państwowego. Na tym tle doszło do dziesiątek powstań i buntów, głównie chłopskich, zwłaszcza w prowincjach południowych, które najbardziej ucierpiały wskutek brytyjskiej konkurencji.

Przebieg powstania

edytuj

W połowie XIX wieku bunty te stały się zarzewiem wielkiego ruchu o charakterze religijno-militarnym, zwanego powstaniem tajpingów. Przywódcą ruchu stał się charyzmatyczny mistyk, Hong Xiuquan. Kierując się ideą powszechnej równości i braterstwa proklamował on w sierpniu 1851 roku utworzenie Niebiańskiego Królestwa Wielkiego Pokoju (chiń. 太平天囯 Tàipíng Tiānguó), od którego chińskiej nazwy pochodzi nazwa powstania[2]. Sam siebie obwołał władcą. Ogłosił też nową religię, będącą mieszanką chrześcijaństwa i konfucjanizmu. Wprowadzała ona purytańskie zasady moralne, wspólną własność majątkową, równy podział ziemi, równość kobiet i mężczyzn, mandarynów i chłopów itp. wprowadzając w społeczeństwie surową dyscyplinę i wojskową organizację. Znakiem tajpingów była żółta przepaska na głowie i długie włosy bez warkoczyka.

Powstanie tajpingów w ciągu kilku lat, głównie w drodze zbrojnych podbojów, ogarnęło prawie całe centralne Chiny. W walkach dochodziło do krwawych rzezi wojskowych i ludności cywilnej. W 1853 roku powstańcy zajęli Nankin i ogłosili go swoją stolicą pod nazwą Tianjing (天京, Niebiańskie Miasto), tworząc scentralizowane państwo. Wprowadzili w nim nowe prawa, w tym najważniejszą ustawę o ziemi, która znosiła majątki dworu cesarskiego i feudałów, przekazując je do wspólnego użytkowania przez gminy chłopskie. Inne prawa zniosły klasy społeczne, wprowadziły równouprawnienie płci, zniosły własność prywatną (co czyni go pierwszym w historii ruchem o charakterze komunistycznym), zakazały opium, hazardu, tytoniu, alkoholu, poligamii, niewolnictwa i prostytucji. Zakazano również tradycyjnego krępowania stóp kobiet. Pomimo tych idei, rządy były brutalne i mało efektywne, ich wpływy zwykle nie wykraczały poza duże miasta.

Wojska cesarskie utrzymały jednak kontrolę w rejonach Pekinu i Szanghaju i w 1856 roku przystąpiły do kontrnatarcia, ułatwionego przez wewnętrzne walki i rozłam w obozie tajpingów. W tym samym roku wybuchła również w północno-wschodnich Chinach II wojna opiumowa z Wielką Brytanią i Francją, przerwana traktatem w roku 1860. Toczenie walk w większości kraju nie było jednak możliwe wskutek pozostawania znacznych obszarów kraju pod władzą tajpingów. Tajpingowie kontrolowali część południowych i centralnych prowincji, lecz nie posiadali żadnych większych portów, które umożliwiałyby im kontakt i wsparcie z zewnątrz. W 1860 roku rozpoczęli oni nowy marsz na północno-wschodnie prowincje. Początkowo odnosili sukcesy i podjęli nawet próbę opanowania największego ośrodka gospodarczego Chin, Szanghaju. Zostali jednak odparci z dużymi stratami przez wojska cesarskie, wspierane przez kanonierki, artylerię i oddziały brytyjskie, francuskie oraz amerykańskie. Powstanie ostatecznie upadło w 1864 roku.

Ostatnim akordem powstania było zdobycie przez wojska rządowe Nankinu, będącego stolicą tajpingów i śmierć 100 tys. obrońców miasta. Niebiański Król Hong Xiuquan popełnił samobójstwo na cztery miesiące przed upadkiem miasta, przekazując władzę swojemu synowi, Hong Tianguifu. On i książęta Niebiańskiego Królestwa zostali następnie zgładzeni przez zwycięską dynastię Qing.

W trakcie powstania tajpingów ma miejsce akcja filmu Władcy wojny z 2007 roku z Jetem Li w roli głównej.

Przypisy

edytuj
  1. "[1]." Statistics of Wars, Oppressions and Atrocities of the Nineteenth Century.
  2. Mała encyklopedia 1971 ↓, s. 302.

Bibliografia

edytuj