Olga Rubcowa

Zamiłowanie do szachów Olga wyniosła z domu rodzinnego. Jej ojciec był silnym szachistą amatorem i regularnie brał udział w turniejach z udziałem najsilniejszych moskiewskich graczy. W 1927 roku, w wieku 17 lat Rubcowa w wielkim stylu zdobyła po raz pierwszy tytuł mistrzyni Związku Radzieckiego. Mistrzostwa ZSRR wygrywała jeszcze trzykrotnie, w 1931, 1937 i 1949 roku. Zajmowała czołowe lokaty w wielu turniejach, rozgrywanych w swoim kraju.

W pierwszym powojennym turnieju o mistrzostwo świata kobiet, rozegranym na przełomie 1949 i 1950 roku w Moskwie zajęła II miejsce, za Ludmiłą Rudenko, a przed Elizawietą Bykową^[1]. Pierwszy turniej pretendentek w 1952 roku był dla niej nieudany, zajęła VIII miejsce^[2]. Znacznie lepiej zagrała na kolejnym turnieju pretendentek (Moskwa, 1955), który wygrała wynikiem 15 punktów z 19 partii^[3]. Dało jej to prawo do udziału w trójmeczu o tytuł mistrzyni świata w 1956 roku w Moskwie, który zakończył się jej zwycięstwem, o pół punktu przed dotychczasową mistrzynią świata Bykową i aż o 5½ punktu przed byłą mistrzynią, Rudenko^[4].

Rubcowa była mistrzynią świata przez dwa lata. W meczu rewanżowym, rozegranym w 1958 roku poniosła dotkliwą porażkę 5½ – 8½ z Bykową^[5]. Rok później brała udział w kolejnym turnieju pretendentek w Płowdiwie, zajmując IX miejsce^[6].

W 1957 r. jedyny raz w karierze wystąpiła na szachowej olimpiadzie, zdobywając wspólnie z drużyną złoty medal^[7].

W latach 60. rozpoczęła uczestnictwo w rozgrywkach szachów korespondencyjnych, również w tej dyscyplinie osiągając wybitne sukcesy (m.in. w roku 1972 zwyciężyła w pierwszym finale indywidualnych mistrzostw świata)^[8].

Pochowana na Cmentarzu Wwiedieńskim w Moskwie^[9].

• W.Litmanowicz, J. Giżycki, „Szachy od A do Z”, tom II, Warszawa 1987, s. 1045

• Olga Rubcowa – wybrane partie szachowe (ang.)